Το θέμα της μεταπώλησης ενός τίτλου για το Xbox One είναι βέβαια αυτό που "καίει περισσότερο" το κοινό: στο εξωτερικό η διαδικασία της επιστροφής ενός παιχνιδιού που ο παίκτης έχει ολοκληρώσει σε κάποιο κατάστημα και η ανταλλαγή του με κάποιο άλλο ή χρήματα είναι δημοφιλέστατη (στην Ελλάδα εκτενώς μόνο τo δίκτυο καταστημάτων Public προσφέρει την ίδια υπηρεσία). Η Microsoft γνωρίζει τις αντιδράσεις που θα συναντήσει σε αυτό το θέμα, γι' αυτό και το έχει αφήσει στη διακριτική ευχέρεια των εταιρειών έκδοσης. Είναι λοιπόν επιλογή της EA, της Activision, της Ubisoft και των άλλων μεγάλων πολυεθνικών για το αν θα επιτρέψουν να γίνεται κάτι τέτοιο δωρεάν, αν θα ζητήσουν κάποιο αντίτιμο γι' αυτό ή αν δεν θα το επιτρέψουν καθόλου. Αν το επιτρέψουν, θα είναι μόνο σε συνεργασία με "εγκεκριμένα συνεργαζόμενα καταστήματα" και εννοείται πως ο τίτλος, από τη στιγμή που θα "επιστραφεί για αλλαγή" σε αυτά, διαγράφεται και από την ψηφιακή συλλογή games στο σκληρό δίσκο του Xbox One.

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η παραπάνω προσέγγιση αποκλείει εκ των πραγμάτων και το σύστημα της ενοικίασης τίτλων για το Xbox One, που επίσης έχει το κοινό του στη χώρα μας. Βέβαια επειδή το αυστηρότατο "κλείδωμα" ενός video game του Xbox One στο προφίλ του εκάστοτε παίκτη είναι Δικτυακό, υπάρχουν και θετικά στοιχεία στο όλο σχήμα. Ο παίκτης μπορεί π.χ. να πάει στο σπίτι ενός φίλου που έχει επίσης Xbox One, να εισέλθει με το δικό του προφίλ του Xbox Live σε αυτό το Xbox One και να του δείξει το παιχνίδι που μόλις αγόρασε, για μία ώρα. Η ανάγκη σύνδεσης με τους servers της Microsoft μία φορά την ημέρα, άλλωστε, δεν είναι επιβεβλημένη για τη χρήση του Xbox One π.χ. ως player ταινιών. Παραμένει, ωστόσο, βέβαιο πως στο μυαλό πολλών χρηστών (όπως έχει συμβεί άλλωστε σε ουκ ολίγα Δικτυακά forum τις τελευταίες ώρες) τα αρνητικά θα βαρύνουν περισσότερο απ' ότι τα θετικά όσον αφορά στο θέμα της 24ωρης "αναφοράς στους servers" της αμερικανικής εταιρείας.

Όταν όλα έχουν ειπωθεί, η Microsoft δείχνει να έχει ως στόχο να καταστεί... η Apple του σαλονιού. Η δεύτερη έχει καταφέρει να πωλεί πρακτικά μόνο τα δικαιώματα των τραγουδιών, των ταινιών και των apps που αγοράζουμε για τις συσκευές της - μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα πρώτα μόνο εμείς, μόνο σε εγκεκριμένες δεύτερες - και η Microsoft θα ήθελε να επιτύχει το ίδιο με τα games του Xbox One. Το πρόβλημα, φυσικά, είναι πως τη μουσική ή τις ταινίες μπορούμε να τα αγοράσουμε σε φυσικό μέσο αποθήκευσης που αληθινά μας ανήκει και μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε, ενώ τα games του Xbox One απαξιώνονται από την επόμενη στιγμή που θα τα αγοράσουμε: από αυτά τα €59.99/€69.99 που θα καταβάλλουμε δεν θα είμαστε σε θέση, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, να "πάρουμε πίσω" κάποιο ποσοστό, μεταπωλώντας τον τίτλο που αγοράσαμε.

Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, λοιπόν, να διαπιστώσουμε τόσο πώς θα διαχειριστούν οι εκδότριες εταιρείες την επιλογή που τούς δίνει η Microsoft, όσο και ποιά στάση θα κρατήσει και η ίδια η Microsoft για τους δικούς της τίτλους. Είναι γνωστό πως οι πρώτες... "κλαίγονται" για διαφυγόντα κέρδη στην "αγορά games από δεύτερο χέρι", εδώ και χρόνια. Η Microsoft πιθανώς δεν "καίγεται" τόσο γι' αυτό, όσο για τα μεγάλα διαφυγόντα κέρδη από τα κλεψίτυπα αντίτυπα τίτλων του Xbox 360 (το οποίο είχε "σπάσει" σχετικά γρήγορα και έγινε ο... "παράδεισος του πειρατή" για χρόνια), εξ ου ίσως και η υποχρεωτική Δικτυακή επικοινωνία με τους servers της ανά 24 ώρες. Ενδιαφέρον θα έχει, τέλος, να δούμε πώς θα διαχειριστεί το "αντίπαλο δέος", η Sony, το ίδιο θέμα: υπάρχει μία στρατηγική ευκαιρία και μία μεγάλη παγίδα ταυτόχρονα, εκεί. Όπως πάντα, ίδωμεν!