Ανδρέας Νικολαρέας©
Την αξία της ζωής θέτει πράγματι στο επίκεντρο το έργο της Τζέιν Άντερσον, μέσα από την ιστορία δύο ζευγαριών που βιώνουν πολλαπλές απώλειες. Ο πόνος είναι αναπόφευκτος στη ζωή μοιάζει να λέει η Αμερικανίδα συγγραφέας, η διαχείρισή του όμως είναι υποκειμενική υπόθεση και είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Στην ιστορία, διασταυρώνονται η Ντίνα και ο Μπιλ, που αντιμετωπίζουν την τρομακτική απώλεια της κόρης τους, και η Τζάνετ και ο Νιλ, που έχουν χάσει το σπίτι τους από πυρκαγιά, ενώ ο Νιλ νοσεί από καρκίνο τελικού σταδίου. Οι δύο γυναίκες είναι ξαδέρφες κι έτσι, καθώς τα δύο ζευγάρια συναντιούνται, η συγγραφέας στηρίζει πάνω τους την αντιπαράθεση διαφορετικών χαρακτήρων, ιδεολογιών και κοσμοθεωριών. Το πρώτο ζευγάρι, και ειδικά ο Μπιλ, είναι θρήσκοι, συγκροτημένοι, πραγματιστές, οι δεύτεροι πρεσβεύουν ένα εναλλακτικότερο μοντέλο ζωής, ασπάζονται τις ανατολικές φιλοσοφίες, ζουν κοντά στη φύση. Η συνάντησή τους θα επιφέρει συγκρούσεις, ειδικά όταν η Ντίνα και ο Μπιλ ενημερώνονται για την πρόθεση του Νιλ να προχωρήσει σε ευθανασία πριν ο καρκίνος τον καταβάλει ολοκληρωτικά.
Πολλά τα ζητήματα και οι θεματικές που θίγει η Άντερσον: η διαχείριση της απώλειας, η επίπτωσή της στη συζυγική ζωή, η ασθένεια, η πίστη, ο έρωτας και η συμπόρευση, η αντιπαράθεση της ηθικής αντίληψης περί καλού και κακού απέναντι στις θρησκευτικές διδαχές κ.ά. Το θέμα είναι ότι το έργο γίνεται σε αρκετά σημεία ρητορικό, καθώς τα τέσσερα πρόσωπα συναντιούνται στην κατασκήνωση που έχουν στήσει η Τζάνετ και ο Νιλ έξω από τα απομεινάρια του σπιτιού τους και παραθέτουν μέσα από κουβέντες και καυγάδες τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες τους. Πάντως, η συνάντησή τους θα αποδειχτεί πολύτιμη, τόσο για τη σχέση του Μπιλ και της Ντίνα όσο και για την επαναδιαπραγμάτευση της απόφασης της Τζάνετ, που είχε σκοπό να τερματίσει τη ζωή της μετά το θάνατο του Νιλ. Πάντως, παρά τα ρητορικά σχήματα και την κάπως βεβιασμένη μεταστροφή του φινάλε, το έργο έχει δυναμική και ενεργοποιεί μια διαδικασία επεξεργασίας πολλαπλών θεμάτων, ενώ φυσικά αφήνει χώρο στο συναίσθημα.
Η σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια μεταδίδει με ένταση αυτούς τους προβληματισμούς, δίνοντας το προβάδισμα στους φορείς της ιστορίας και κατ’ επέκταση σε τέσσερις χαρακτηριστικές ερμηνείες. Οι ικανοί ηθοποιοί ξεδιπλώνουν ενώπιόν μας αυτούς τους τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους, που συγκρούονται μέσα τους και έξω τους, ενώ τους ενώνουν παρόμοια συναισθήματα - το μετωπικό στήσιμό τους παρ’ όλ’ αυτά ενισχύει τη ρητορικότητα του έργου. Πολύ καλός ο Δημήτρης Μαυρόπουλος στο ρόλο του ορθολογιστή στα όρια του κυνισμού Μπιλ, που βρίσκει το δικό του σημείο καμπής και ξανάρχεται σε επαφή με τον κόσμο του συναισθήματος. Η Πέγκυ Σταθακοπούλου δίνει μία νευρική Ντίνα, που καταπιέζει όλα όσα την πνίγουν, αν και η ερμηνεία της αδικείται από την κινησιολογική σχηματικότητα˙ το φινάλε της όμως, μαζί με τον Μαυρόπουλο, είναι συγκινητικό . Η Αθηνά Τσιλύρα χτίζει πολύ ωραία την εικόνα της αθυρόστομης, "μαγκιόρας" αλλά πλημμυρισμένης από συναισθήματα Τζάνετ, πολύ ωραία και η ερμηνεία του Βασίλη Ρίσβα ως Νιλ. Χαρακτηριστικά των προσώπων τα κοστούμια του Άγη Παναγιώτου, τα φθινοπωρινά στοιχεία στο σκηνικό της Ηλένια Δουλαδίρη δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον, που ενισχύει η σύνθεση του Θοδωρή Οικονόμου.
Περισσότερες πληροφορίες
Η αξία της ζωής
Ο πόνος στη ζωή είναι ουσιαστικά αναπόφευκτος, το να υποφέρεις όμως από αυτόν είναι κάτι προαιρετικό. Κεντρικά πρόσωπα του έργου είναι δύο ξαδέρφες με τους συζύγους τους συναντιούνται μετά από αρκετό καιρό και με τις δύο να έχουν υποστεί μια τρομερή απώλεια. Συνολικά, πρόκειται για ένα έργο το οποίο είναι γεμάτο συμπόνια, ειλικρίνεια αλλά και χιούμορ που εξερευνά σε βάθος την αξία της ζωής και το δικαίωμα του καθενός από εμάς να αποφασίζει ελεύθερα τη μοίρα του. Η συγγραφέας του έργου αυτού, η οποία είναι και ηθοποιός και σκηνοθέτις, έχει βραβευτεί με Emmy.
