© Ελπίδα Μουμουλίδου
Μια ανώνυμη δούλα της Εκάβης, η "δούλα του στίχου 890" είναι η πρωταγωνίστρια του μονολογικού έργου του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, που εντάχθηκε στον κύκλο "Σύγχρονοι αρχαίοι" του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Με κωμικό ένδυμα το έργο μεταφέρει από τη ματιά μιας λαϊκής γυναίκας τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην "Εκάβη" του Ευριπίδη. Περνώντας από τη θυσία της Πολυξένης φτάνει στην αποκάλυψη της δολοφονίας του Πολύδωρου από τον Πολυμήστορα και τη συνεπακόλουθη εκδίκηση της Εκάβης, τυφλώνοντάς τον και σκοτώνοντας τα δύο παιδιά του, πράξεις που θα φέρουν την έντονη αντίδραση της δούλας που βρίσκεται έτσι απολογούμενη απέναντι σε έναν αόρατο συνομιλητή. Πίσω από το χιούμορ που γεννάει η εξιστόρηση αυτής της ντόμπρας, λαϊκής γυναίκας και πέρα από το διάλογο που ανοίγει ο σύγχρονος συγγραφέας με τον αρχαίο ομόλογό του, ο Χατζηγιαννίδης αγγίζει σημαντικές θεματικές με κυριότερο αυτό της αγριότητας του πολέμου εις βάρος των πιο ανυπεράσπιστων όπως και του αισθήματος δικαιοσύνης που διακατέχει αυτή τη λαϊκή γυναίκα, που δεν λογαριάζει τα βασιλικά αξιώματα. Ο Νίκος Χατζόπουλος εισήγαγε στην παράσταση έναν μουσικό επί σκηνής (Jan Van Angelopoulos) στο ρόλο του αόρατου συνομιλητή και τον έβαλε σε έναν ωραίο διάλογο -χωρίς λόγια, μέσω της μουσικής οδού- με τη Φιλαρέτη Κομνηνού που επωμίστηκε την ερμηνεία. Η καταξιωμένη ηθοποιός ερμήνευσε με κέφι, επιδεικνύοντας όχι μόνο την μοναδική της σκηνική άνεση αλλά και κωμική φλέβα. Υπερβάλλοντας ίσως στο στοιχείο της μαγκιάς της ηρωίδας, μετέφερε πάντως εύγλωττα το χαρακτήρα της, από την κωμική αφέλειά της μέχρι το αίσθημα δικαίου που την διακατέχει.
Περισσότερες πληροφορίες
Εγώ, μια δούλα
Το έργο είναι το δεύτερο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το πρώτο μέρος είναι ο μονόλογος “Ιφιγένεια / Βορά”. Πρόκειται για έναν κωμικό μονόλογο με αφορμή την Εκάβη, με πρωταγωνίστρια όχι την ίδια τη βασίλισσα της Τροίας, αλλά μια έμπιστη δούλα της. Η ανώνυμη αυτή Τρωαδίτισσα έχει σταθεί μάρτυρας όλων των συμφορών τόσο της ίδιας της Εκάβης όσο και της πατρίδας της, που τώρα πια, μετά τον πόλεμο, είναι σκέτες στάχτες. Ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, την Εκάβη, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.
