Χρήστος Συμεωνίδης©
"Άδραξε τη μέρα!" λέει ο καινούργιος καθηγητής Αγγλικής φιλολογίας Τζον Κίτινγκ στους έκπληκτους μαθητές, γόνους συντηρητικών οικογενειών, που ζουν εσώκλειστοι στο αυστηρό, παραδοσιακό Κολέγιο αρρένων Γουέλτον. Στην πραγματικότητα, αυτό που μοιράζεται μαζί τους δεν είναι παρά ένα κοινό μυστικό της ζωής, που οι περισσότεροι τείνουμε να το ξεχνάμε μεγαλώνοντας. Οι μαθητές του τον "κορόιδεψαν" και τον αποθέωσαν, τον μίσησαν και τον λάτρεψαν, τον πρόδωσαν και τον αποχαιρέτησαν με περηφάνια και συγκίνηση όταν η διοίκηση του σχολείου αποφάσισε να τον "αποβάλει" σαν τον πιο "κακό", απείθαρχο μαθητή.
Πώς ερμηνεύεται άραγε αυτός ο ιδεαλιστής, αντικομφορμιστής ήρωας επί σκηνής; Πώς γίνεται θέατρο αυτή η ιστορία που γνωρίσαμε στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του Πίτερ Γουίαρ, με τον αξεπέραστο Ρόμπιν Γουίλιαμς στο ρόλο του καθηγητή Κίτινγκ, ο οποίος μέσα από μια διαφορετική πρόταση διδασκαλίας μυεί τους μαθητές σε αξίες της ζωής; Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ασπιώτης, οι συνεργάτες του και οι ηθοποιοί της παράστασης μοιάζει να απάντησαν ομόφωνα, δίνοντας όλο τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα; Μια κλασικότροπη πρόταση, ίσως λίγο παλιομοδίτικη, αλλά με ενδιαφέρουσες προτάσεις σκηνοθετικά (Κωνσταντίνος Ασπιώτης), σκηνογραφικά (Αρετή Μουστάκα), ενδυματολογικά (Ηλένια Δουλαδήρη), μουσικά (Μαρίζα Ρίζου), κινησιολογικά (Φαίδρα Νταϊλόγλου), φωτιστικά (Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη) και δυνατό χαρτί τις ερμηνείες. Μια παράσταση που ρέει σχεδόν αβίαστα επί 120 λεπτά και κατορθώνει με σαφήνεια να χαρίσει "κάτι" από την ουσία αυτού του έργου που μιλά για τις καταπιεσμένες επιθυμίες και την αξία του ελεύθερου πνεύματος, για το κυνήγι των ονείρων, την αξία της ποίησης που δεν βρίσκεται μόνο στα βιβλία αλλά και στη ζωή, μέσα στις –διόλου ρομαντικές και αθώες– κοινωνίες των ανθρώπων.
"Φιλική" στο ευρύ κοινό είναι η σκηνοθεσία του Κώστα Ασπιώτη, που έχει κάνει έναν πολύ εύστοχο καταμερισμό ρόλων. Ο Άκης Σακελλαρίου (Τζον Κίτινγκ) φέρνει μια φρεσκάδα μέσα στο γκρίζο περιβάλλον του σχολείου, εκπέμπει ευγένεια, γλύκα και χαρά, κι η ανάλαφρη σαν αεράκι ερμηνεία του συγκινεί. Στιβαρός ο Τάσος Χαλκιάς (διευθυντής Νόλαν), είχε τη βαρύτητα που πρέπει ως εκπρόσωπος του κατεστημένου και άτεγκτος υπερασπιστής της αυστηρότητας. Κάπως υπερβολικός ο Σπύρος Τσεκούρας (κύριος Πέρι) στο ρόλο ενός τραγικού πατέρα μαθητή, ο οποίος, στην πιο φορτισμένη συγκινησιακά σκηνή του έργου, παρότι καλός ηθοποιός, αδυνατεί να αποφύγει την υπερβολή εξαιτίας του κάπως διεκπεραιωτικού σκηνοθετικού χειρισμού. Η υποκριτική κατεύθυνση βρίσκεται στο μεταίχμιο ηθογραφίας και ρεαλισμού, ο οποίος στοχεύει σε μια το δυνατόν πειστικότερη αναπαράσταση του συναισθηματικού κόσμου και των παθών των ηρώων και κυρίως των νεαρών μαθητών που αποτελούν την άτυπη μυστική λέσχη λογοτεχνίας "Κύκλος των χαμένων ποιητών".
Ένας κι ένας είναι οι νέοι ηθοποιοί που ερμηνεύουν την 8μελή μαθητική ομάδα και πετυχαίνουν το σπάνιο κατόρθωμα να αναδείξουν τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων τους χωρίς να χάσουν τη μεταξύ τους συνεργασία. Οι Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης κομίζουν κάτι διαφορετικό ο καθένας, δένουν πάρα πολύ ωραία, παίζουν με πάθος, ακροβατούν με ακρίβεια ανάμεσα στο τραγικό και τη χαρά και χωρίς φωνητικά σκέρτσα πετυχαίνουν διαφορετικές εντάσεις. Τα δύο κορίτσια της παράστασης, η Ειρήνη Λαφαζάνη και η Λυδία Στέφου, κάνουν το καλύτερο στους μικρούς ρόλους που έχουν.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
Ο αντικομφορμιστής καθηγητής φιλολογίας και υπέρμαχος της ελευθερίας, Τζον Κίτινγκ, φέρνει τα πάνω-κάτω στην αυστηρή ακαδημία αρρένων του Γουέλτον, αλλάζοντας για πάντα τη ζωή των μαθητών. Με το σύνθημα «Άδραξε τη μέρα!» θα αλλάξει σταδιακά τη ζωή τους και θα διαταράξει τις ισορροπίες στο σχολείο που υπακούει στο μότο "Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Τελειότητα". Θα μάθει στους μαθητές του να αγαπούν την ποίηση, την τέχνη, τη ζωή και να παλεύουν για τις επιλογές τους. Η σύγκρουση με το εκπαιδευτικό κατεστημένο, τη διεύθυνση του σχολείου, τους γονείς των μαθητών του θα είναι αναπόφευκτη. Η ίδια η έννοια της επανάστασης κυριαρχεί στο έργο, το οποίο μετατράπηκε σε μια ατμοσφαιρική παράσταση γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ, η οποία περνάει απλόχερα στο κοινό την ουσία του, που συμπυκνώνεται στο κυνήγι των ονείρων και των καταπιεσμένων επιθυμιών μας, την αξία του ελεύθερου πνεύματος, την αξία της ποίησης και πρωτίστως της αυτοδιάθεσης. Αξίζει να τη δείτε μαζί με εφήβους.
