Ελευθερία Αγγελίτσα
"Παιδί" της Θεσσαλονίκης και του ΚΘΒΕ (αν και νωρίτερα είχε ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ!), στην Αθήνα τη μάθαμε χάρη στη συμμετοχή της στο "Συνέδριο για το Ιράν" του Ιβάν Βιριπάγεφ, που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη και ετοιμάζεται για νέο κύκλο παραστάσεων (Πορεία, από 12/3). Σε μια παράσταση συνόλου με δέκα σπουδαίες ερμηνείες, η Ελευθερία Αγγελίτσα ξεχωρίζει στο ρόλο μιας βραβευμένης συγγραφέα και ακτιβίστριας δημοσιογράφου και η παθιασμένη διακήρυξή της για τα τέσσερα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα –"να ζεις, να μαθαίνεις τον κόσμο, να σκέφτεσαι ελεύθερα και ν’ αγαπάς"– θα μας μείνει αξέχαστη.
Αλεξάνδρα Μαρτίνη
Τη βλέπουμε στο θέατρο Μπέλλος και στην πολιτική σάτιρα του Βλάτσλαβ Χάβελ, "Μεμοράντουμ". Πρόκειται μόλις για την τρίτη δουλειά της ως ηθοποιού, επάγγελμα στο οποίο μπήκε αργά, αφότου τελείωσε σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή και τη Σχολή Καλών Τεχνών. Υπήρξε βοηθός της Αικατερίνης Παπαγεωργίου στην επιτυχημένη παράσταση "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" και φέτος ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει δύο ρόλους αντικρουόμενων ιδιοσυγκρασιών –μια έντιμη νεαρή γυναίκα και μια γραμματέα που ελίσσεται μέσα στο δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα–, υπηρετώντας στο ακέραιο μια παράσταση που αποθεώνει τη δύναμη του γκροτέσκο, της σωματικότητας και της καρικατούρας.
Λυδία Τζανουδάκη
Είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών και τη θυμόμαστε από την τρυφερή παράσταση του Βασίλη Μαυρογεωργίου "Μπιλ και Λου" και το κατά Άρη Μπινιάρη "Ξύπνα Βασίλη", στο ρόλο της μπριόζας Ιουλίας. Πρόκειται για μια τρομερή κωμικό –αν και είμαστε σίγουροι ότι μπορεί να παίξει τα πάντα– με δικό της στιλ και απίθανη φωνητική χροιά, που προσθέτει ακόμη περισσότερο στην ερμηνευτική της ταυτότητα. Φέτος πραγματοποιεί υπέροχες ερμηνείες στη σύγχρονη κωμωδία για τον έρωτα, "Το πήδημα", που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος (Πόρτα) και κυρίως στο "Merde!" (ΔΘΠ): αυτή η ενδοθεατρική σάτιρα των Γιώργου Κουτλή (σκηνοθεσία) και Suyako (κείμενο) της δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το αστείρευτο ταλέντο της σε μια σειρά διαφορετικών ρόλων, στους οποίους διαπρέπει.
Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος
Απόφοιτος Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και με σπουδές στην Ακαδημία Θεάτρου και Χορού του Άμστερνταμ, όπου και παρουσίασε τις πρώτες του δουλειές, ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος συστήθηκε επί ελληνικού εδάφους με το "Outro". Ήταν η δική του εκδοχή στο έργο του Ζαν-Λικ Λαγκάρς "Ακριβώς το τέλος του κόσμου", το οποίο τοποθέτησε σε ελληνικό πλαίσιο, ενσωματώνοντας κάτι από την εμπειρία ενηλικίωσης στο καταπιεστικό περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας. Η παράσταση εκτυλίχθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον μεικτής κινηματογραφικής και θεατρικής δράσης, με το σκηνοθέτη να καταθέτει ενδιαφέροντα δείγματα γραφής. Όσο για την επόμενη δουλειά του, μόλις ξεκίνησε ο "Εχθρός του λαού" στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, στην οποία μεταφέρει το κοινωνικό δράμα του Ίψεν σε σύγχρονο πλαίσιο, σχολιάζοντας το ρόλο των ΜΜΕ ως μηχανισμού συγκάλυψης της αλήθειας.
Άρης Κακλέας
Ως γιος του Γιάννη Κακλέα και της μουσικού Ίριδας Λουκά, θα λέγαμε ότι έχει την τέχνη στο αίμα του. Και πράγματι ο Άρης Κακλέας είναι απόφοιτος της σχολής σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου, τον θυμόμαστε όμως στη σύντομη εμφάνισή του στο "Περιμένοντας τον Γκοντό", που σκηνοθέτησε ο πατέρας του το καλοκαίρι του 2020. Φέτος τον απολαμβάνουμε ξανά σε ρόλο ηθοποιού, στον "Επιθεωρητή", και πάλι σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα (Γκλόρια). Υποδύεται τον Οσίπ, τον υπηρέτη του Χλεστιακόφ, στο πλάι του Θοδωρή Σκυφτούλη, και είναι συναρπαστικός. Υιοθετώντας το στιλ ενός σύγχρονου τράπερ με απίθανη αίσθηση του ρυθμού, της κίνησης, του στίχου, ακόμη και της σιωπής, ο Άρης Κακλέας καθιστά τον ήρωά του ισάξιο πρωταγωνιστή δίπλα στα βασικά πρόσωπα της ιστορίας.
Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης
Μετράει έξι χρόνια στην Αθήνα, μετά την κάθοδό του από τη Θεσσαλονίκη, όπου φοίτησε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ και πραγματοποίησε τις πρώτες επαγγελματικές συνεργασίες του. Ο Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης ερμηνεύει τους ρόλους του με έναν αβίαστο τρόπο, ισορροπώντας σε ένα λεπτό όριο μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Το εντοπίσαμε ήδη στην περσινή συμμετοχή του στην παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού, "Η γραμμή του ορίζοντος", στο ρόλο του αφηγητή, ενώ η φετινή σεζόν τον βρίσκει σε δύο παραστάσεις: ερμηνεύει τον μοναδικό άνδρα της γυναικείας αντι-κωμωδίας "Το πήδημα", δίνοντας την ανδρική οπτική στα φλέγοντα θέματα των σχέσεων και της απιστίας, ενώ αναλαμβάνει χρέη παρουσιαστή ενός μεσημεριανάδικου στη σατιρική παράσταση που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Ρουμελιώτης, "Ιβάν εναντίον Ιβάν": εμπνευσμένη ελεύθερα από το διήγημα του Γκόγκολ, "Ο καβγάς των δύο Ιβάν", καυτηριάζει τη σύγχρονη διάθεση αλληλοσπαραγμού που κυριαρχεί στα ΜΜΕ (Θέατρο του Νέου Κόσμου).
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ο επιθεωρητής
Η καυστική σάτιρα του κορυφαίου Ρώσου δραματουργού στηλιτεύει την κοινωνική διαφθορά, τη γραφειοκρατία και την κατάχρηση εξουσίας. Πρωταγωνιστής είναι ένας τυχοδιώκτης που καταφτάνει σε μια ρωσική επαρχιακή πόλη και όλοι νομίζουν ότι είναι ο κρατικός επιθεωρητής που έστειλε η κυβέρνηση από τη Μόσχα για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Μια παρεξήγηση που ανατινάζει τους διοικούντες της πόλης, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εύνοιά του, επιδίδονται σε κολακείες και απόπειρες δωροδοκίας, τον χρηματίζουν, ικανοποιούν τις επιθυμίες του και τις ορέξεις του πέφτοντας έτσι θύματα μιας μεγαλύτερης απάτης που αποκαλύπτει την αποσύνθεση της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της. Ο ψευτο-επιθεωρητής διασκεδάζει με τα καμώματά τους, τους εκμεταλλεύεται, τους εξευτελίζει απολαμβάνοντας τα πολυτελή καταλύματα και τις κολακείες κι αφού παίρνει αυτά που θέλει αποχωρεί. Στο τέλος όταν όλα αποκαλύπτονται η τιμωρία τους είναι αναπόφευκτη.
Μεμοράντουμ
Μια πολιτική κωμωδία για την παράνοια της γραφειοκρατίας με φόντο το υπερρεαλιστικό –καφκικό– σύμπαν ενός δημόσιου οργανισμού. Πρωτοανέβηκε τη δεκαετία του ’70, οπότε και θεωρήθηκε σχόλιο κατά της Χούντας. Το έργο παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν σε έναν δημόσιο οργανισμό όταν μια νέα, ακατάληπτη τεχνητή γλώσσα κάνει την εμφάνισή της. Η χρήση της επιβάλλεται από το «σύστημα» για την ανταλλαγή της υπηρεσιακής αλληλογραφίας και κάπως έτσι ξεκινά μια σειρά καταιγιστικών εξελίξεων που φωτίζουν το πώς η αδηφαγία, η αισχροκέρδεια και ο ωχαδερφισμός μετατρέπονται σε ύψιστες αξίες για τους εργαζομένους. Η παράσταση αναδεικνύει την πιο κωμική, γελοία αλλά και τρομακτική πλευρά του συστήματος μέσα από το ευφυές κοινωνικοπολιτικό έργο του Τσέχου θεατρικού συγγραφέα και πρωτεργάτη της πτώσης του κομμουνισμού, που μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών από την Τσεχοσλοβακία διετέλεσε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.
Το πήδημα
Η πρωτόπαικτη αντι-κωμωδία φωτογραφίζει την εποχή μας ακριβώς όπως είναι, γυμνή, ευάλωτη και απεγνωσμένη -πηδώντας από τον ωμό κυνισμό στην τρωτή αφέλεια, από τη βιαιότητα της αποξένωσης στην ελπίδα για σύνδεση-, με όχημα το βρετανικό χιούμορ και τους καυστικά τρυφερούς στίχους που υπογράφουν οι Σκιαδαρέσες. Έξι άνθρωποι σε ένα μπαρ. Πενήντα λίρες χρέος. Μία τουαλέτα γυναικών. Ένας αιχμάλωτος που πρέπει να δικαιώσει τους υπόλοιπους. Και είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Πέντε κορίτσια σε ντελίριο ξεσπούν, ξεπερνούν κάθε όριό τους, εκρήγνυνται βίαια και αφιλτράριστα, επιδίδονται σε πράξεις που ούτε φαντάστηκαν ποτέ ότι θα κάνουν. Βγαίνουν εκτός εαυτού; Ή βρίσκουν τον εαυτό τους για πρώτη φορά;
Το Συνέδριο για το Ιράν
Το πρωτόπαικτο έργο παρακολουθεί ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης για το ιρανικό ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ ανατολής και δύσης από εννέα μέλη της πνευματικής ελίτ της Δανίας. Το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και οδηγείται σε μια σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα για το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής. Περνώντας από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο αναζητά τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, συνδέοντας το «πολιτικό» με το «προσωπικό».
Merde!
Μια μουσική κωμωδία για τα «κακώς κείμενα» του ελληνικού θεάτρου και για τους λόγους που οι καλλιτέχνες κάνουν θέατρο σήμερα («Για τα λεφτά ή για την ψυχή μας;»). Πριν την πρεμιέρα, δε λες ποτέ «Καλή επιτυχία!», γιατί είναι, λέει, μεγάλη γρουσουζιά. Αν είσαι Άγγλος, λες “Break a leg!” («Σπάσε το πόδι σου!»). Αν είσαι Ιταλός, λες “In bocca al lupo!” («Στο στόμα του λύκου!»). Εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, κρατώντας μια παλιά παράδοση Γαλλική, λέμε "Σκατά!", ή γαλλιστί,"Merde!”. Το θέμα όμως δεν είναι η πρεμιέρα… Το θέμα είναι πώς φτάνεις μέχρι εκεί. Πώς «φτιάχνεται» το θέατρο; Πώς έρχεται η «έμπνευση»; Τι κάνουνε όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες στην πρόβα; Και ποιος (δεν) πληρώνει για όλα αυτά;
Ιβάν εναντίον Ιβάν
Η cancel culture, ο κανιβαλισμός των μίντια και τα λαϊκά δικαστήρια περνούν μέσα από το πρίσμα του εξωφρενικού σύμπαντος του Νικολάι Γκόγκολ και της νουβέλας του «Ο καβγάς των δύο Ιβάν», ο οποίος τοποθετείται σε ένα τηλεοπτικό πάνελ της μεσημεριανής ζώνης. Ο Ιβάν Ιβάνοβιτς είναι ευθυτενής, ευγενικός και λεπτολόγος. Ο Ιβάν Νικίφοροβιτς είναι τραχύς, βροντόφωνος και αθυρόστομος. Ωστόσο είναι και οι δύο αριστοκράτες, γείτονες και, κυρίως, στενοί φίλοι. Όταν μια μέρα, τσακώνονται για έναν εντελώς ανόητο λόγο - για μια γουρούνα και έναν «χήνο» - ξεκινάει ένας επεισοδιακός καβγάς, που εμπλέκει όλη την κοινωνία της μικρής πόλης που κατοικούν.
Εχθρός του λαού
Το έργο του Χένρικ Ίψεν μεταφέρεται στην Ελλάδα του σήμερα για να φωτίσει την χειραγώγηση της δικαιοσύνης και την ισχύ της παραπληροφόρησης και της πολιτικής σκοπιμότητας, με φόντο τις εγκαταστάσεις μιας εταιρίας διαχείρισης πετρελαιοειδών αποβλήτων. Οι κάτοικοι της περιοχής καταγγέλλουν έντονη δυσοσμία και μόλυνση. Παρά τις σαφείς επιστημονικές μετρήσεις που αποδεικνύουν την ευθύνη της εταιρείας, οι Αρχές και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υποβαθμίζουν το ζήτημα, υποστηρίζοντας έμμεσα τα συμφέροντα της βιομηχανίας. Η παράσταση θέτει εκ νέου θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την ηθική, τη δικαιοσύνη και την πολιτική βούληση, την εμπιστοσύνη στο δικαστικό σύστημα, τα όρια ανοχής και αντοχής κάθε ανθρώπου αλλά και τη στάση των πολιτών, όταν η αλήθεια χειραγωγείται.
