
Ο ανερχόμενος δημιουργός Μάριο Μπανούσι, ένας από τους πιο πολυσυζητημένους καλλιτέχνες της νέας γενιάς, συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και παρουσιάζει την παράσταση "Mami" από τις 6 Φεβρουαρίου. Πιστός στο βαθιά βιωματικό του θέατρο και με μια έντονη εικαστική ταυτότητα, ο Μπανούσι σκηνοθετεί ένα έργο αφιερωμένο στις γυναίκες που μας έθρεψαν, στη μοναδική και αναντικατάστατη σχέση μητέρας και παιδιού.

Με έναν πολυδιάστατο θίασο ηθοποιών και χορευτών – Παναγιώτα Γαγλή, Βασιλική Δρίβα, Δημήτρης Λαγός, Αγγελική Στελλάτου, Ευτυχία Στεφάνου, Ήλια Κουκουζέλη, Φώτης Στρατηγός – η παράσταση ξετυλίγει μια σωματική και συναισθηματική αφήγηση που αντλεί από προσωπικές μνήμες, συλλογικές εμπειρίες και αρχετυπικές εικόνες της μητρικής φιγούρας. To "Mami" δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο. Είναι ένας φόρος τιμής, ένα αντίδωρο στις μητέρες όλων μας, μια σκηνική εμπειρία που αγγίζει το βαθύτερο συναίσθημα της φροντίδας, της αγάπης και της απώλειας. Η παράσταση περιλαμβάνει γυμνό και είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών.
Προσβάσιμες παραστάσεις
Οι παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Μαρτίου θα παρουσιαστούν σε συνθήκες καθολικής προσβασιμότητας, σε συνεργασία με τον πολιτιστικό οργανισμό liminal. Πιο συγκεκριμένα, συμπεριλαμβάνονται υπερτιτλισμός για κωφά και βαρήκοα άτομα, απτική ξενάγηση στον σκηνικό χώρο και ακουστική περιγραφή για άτομα με οπτική αναπηρία. Οι υπηρεσίες προσβασιμότητας παρέχονται με την υποστήριξη του δικτύου Europe Beyond Access, το οποίο συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα "Δημιουργική Ευρώπη" της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για κρατήσεις εισιτηρίων στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υπηρεσίας προσβασιμότητας, παρακαλούμε απευθυνθείτε στο infotickets@onassis.org">infotickets@onassis.org ή καλέστε στο 2130178036.
Φωτογραφίες από την παράσταση "Mami"








Περισσότερες πληροφορίες
Mami
Μια παράσταση-ύμνος για τις γυναίκες που μας μεγάλωσαν, όπου ο δημιουργός με την χαρακτηριστική σκηνική γλώσσα που βρίθει συναισθήματος και τρυφερότητας, αντλεί από προσωπικά βιώματα. Η Κεντρική Σκηνή της Στέγης μετατρέπεται σε ένα τοπίο μνήμης - οικείο και, συνάμα, απόκοσμο. Οι ερμηνευτές, βυθισμένοι στη σιωπή, πλάθουν συμβάντα βαθιάς συγκίνησης και μας παρακινούν να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας μνήμες, τις δικές μας σχέσεις και τη συναισθηματική κληρονομιά που κουβαλάμε. Ένα οπτικό ποίημα για τη σχέση μητέρας και παιδιού, που λειτουργεί ως αντίδωρο στις γυναίκες που μας έθρεψαν.