Πότε σου μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας;
Της υποκριτικής όταν ήμουν στη φοιτητική θεατρική ομάδα Νομικής του ΑΠΘ "Κουίντα” και ένας φίλος, συμπαίκτης και τώρα ηθοποιός της "Πόλης”, Δημήτρης Ροΐδης, πέρασε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Τότε ανακάλυψα τις δραματικές σχολές και συνειδητοποίησα πάραυτα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Το μικρόβιο της σκηνοθεσίας, που αυτό με μολύνει κατά κύριο λόγο αυτό τον καιρό, ήρθε αργότερα, μέσα στη σχολή. Έπιανα τον εαυτό μου να ασχολείται περισσότερο με τη δραματουργία των πραγμάτων, τη συνολική αισθητική και τους πολυποίκιλους τρόπους αφήγησης. Κάπου εκεί, στα μισά της σχολής, κατάλαβα.
Θα έλεγες ότι είσαι περισσότερο ορθολογιστής ή το αντίθετο;
Σίγουρα ορθολογιστής αλλά προσπαθώ πάντα να κρατώ μια αντίρροπη δύναμη. Η καθημερινότητα έχει παραγίνει πεζή για να την αντικρίζεις με τη στεγνή και στυγνή ματιά του ορθολογισμού, θεωρώ πως πρέπει κανείς να κρατά και να θρέφει όσο μπορεί το παιδί μέσα του.
"Διάλεξα την κωμωδία ως μέσο για να ρίξω φως στο πόσο γελοία μπορεί πραγματικά να γίνει αυτή η καημένη μας Πόλη".
Με ποια κριτήρια επιλέγεις τα έργα με τα οποία θα ασχοληθείς;
Με την επικαιρότητα, ως καλλιτέχνες πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές και να παρατηρούμε τι απασχολεί την κοινωνία μας. Οι θεματικές που μπορεί κανείς να καταπιαστεί είναι αναρίθμητες και είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα του υπέρ προσωπικού, μπαίνοντας σε μονοπάτια τρομερά ενδιαφέροντα μεν, τελείως ξέχωρα της κοινωνικής σφαίρας δε. Φυσικά μέσα σε αυτό είναι απαραίτητο να υπάρχει το προσωπικό στοιχείο και να μη γίνει κανείς έρμαιο των συγκυριών (ιδιαίτερα σήμερα που τα γεγονότα τρέχουν τόσο αστραπιαία και αποσπασματικά). Ένα ακόμη στοιχείο που με ενδιαφέρει αυτή την περίοδο είναι αυτό της σύνθεσης πρωτότυπης δραματουργίας, όπως και στην περίπτωση της "Πόλης”. Είναι κάτι που θέλω να εξερευνήσω καθώς η ρευστότητα του υλικού επιτρέπει σε ολόκληρη την ομάδα των συντελεστών (ο καθείς μέσω του τομέα του) να επηρεάσουν και να διαμορφώσουν το υλικό.
Διαβάστε Επίσης
Πώς βρέθηκες ως βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στον Δημήτρη Καραντζά;
Μέσω μιας απίστευτης αλληλουχίας συγκυριών! Είναι πραγματικά αστείο όταν το σκέφτομαι. Καλοκαίρι του 2020, εν καιρώ του κορονοϊού (φαντάζει τόσο μακριά…), έχω μόλις βγει από τη δραματική σχολή και συμμετέχω στο σεμινάριο "Σχολείο σκηνοθεσίας” του Δηπεθε Βέροιας. Ένας από τους διδάσκοντες ήταν ο Δημήτρης Καραντζάς. Στο πρώτο μας μάθημα, μετά τις καθιερωμένες γνωριμίες, αναφέρεται στο μέιλ με την εργασία που μας είχε αναθέσει να έχουμε έτοιμη πριν ξεκινήσουμε τα μαθήματα - ένα μέιλ που δεν μας ήρθε ποτέ. Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα έκπληξης και συνάμα απόλυτης απόγνωσης που πήρε όταν το συνειδητοποίησε! Έτσι ασχοληθήκαμε μόνο με την εργασία αυτή τις λίγες μέρες που θα ήμασταν μαζί· μια σκηνοθετική πρόταση πάνω στο "Μικρό Έγιολφ” του Χένρικ Ίψεν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πεισμώνω και τα επόμενα δύο βράδια, μετά από 10ωρα μαθημάτων, κάθομαι μέχρι τις 6 το πρωί και συνθέτω την πρόταση. Την παρουσιάζω την τελευταία μέρα και καταλαβαίνω ότι τον ενδιέφερε η ματιά μου. Και ως εκεί. Fast forward ένα χρόνο μετά, στο "2ο Σχολείο σκηνοθεσίας” (όπου έχω πει όχι σε δουλειά ως βοηθός στο Εθνικό για να μπορέσω να παρευρεθώ), όπου ο Δημήτρης αδυνατεί να έρθει γιατί κολλάει κορονοϊό. Τις τελευταίες μέρες του σεμιναρίου παίρνει τηλέφωνο τον διοργανωτή του σεμιναρίου και τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του Δηπεθε Γιάννη Παρασκευόπουλο (όπου πρέπει να τον ευχαριστήσω από καρδιάς για το πόσο έχει πιστέψει σε μένα) και ζητάει να του προτείνει κάποιον ή κάποια καθώς η τότε βοηθός του δεν μπορούσε να συνεχίσει. Καθώς ο Δημήτρης θυμόταν τη δουλειά μου από την προηγούμενη χρονιά και η εργασία που είχα κάνει στο 2ο σχολείο ενδιέφερε το Γιάννη κατέληξαν σε μένα (περιττό να πω ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ για σχεδόν δύο νύχτες αφότου έμαθα το νέο). Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας, πλησιάζουμε στο τέλος της έβδομης συνεργασίας μας με την "Έντα Γκάμπλερ”. Ένα ταξίδι που μου έχει δώσει τόσα εργαλεία και τόσες εμπειρίες που ένα απλό ευχαριστώ δεν θα ήταν αρκετό.
Τι σε γοητεύει στη σκηνική γλώσσα του Δημήτρη Καραντζά;
Καθώς θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη πραγματεία πάνω στη σκηνική γλώσσα που προτείνει, θα αρκεστώ να πω η πολυπλοκότητα της απλότητάς του.
Σου λείπει η Θεσσαλονίκη;
Σίγουρα. Αν και με θλίβει αρκετά η κατάσταση της πόλης τα τελευταία χρόνια. Έχω καταλήξει να αναφέρομαι σε αυτήν ως Κρανίου Τόπος και αυτό με πονάει. Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η ηρεμία και η απλότητα των ανθρώπων εκεί, κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα στην Αθήνα.
Τι ευκαιρίες θα έλεγες ότι έχουν εκεί οι νέοι καλλιτέχνες;
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα άρθρο με τίτλο "10+1 ηθοποιοί που σε μία σεζόν έφυγαν από τη Θεσσαλονίκη”, από τον τίτλο και μόνο παίρνουμε μια πολύ καλή περιγραφή από τις "ευκαιρίες” αυτές. Παρόλα αυτά, καθώς κρατώ μια κάποια επαφή με την πόλη, βλέπω ότι οι καλλιτέχνες εκεί ακόμη προσπαθούν να υπάρξουν στα όλο και στενότερα πλαίσια της πόλης, όποτε αυτό είναι κάτι θετικό.
Ποιοι προβληματισμοί σε οδήγησαν στη δημιουργία της πολιτικής κωμωδίας "Η πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα";
Δυστυχώς προβληματισμοί της καθημερινότητάς μας. Παρατηρήσεις του αστικού βίου που άλλοτε υποδηλώνουν και άλλοτε φανερώνουν ολοκάθαρα την βαθιά αποξένωση και διαστρέβλωση της αλήθειας που έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερα μετά τον κορονοϊό παρατηρώ μία στροφή από το δρόμο ενός καθολικού και συνεπούς αφηγήματος σε μια τάση προώθησης του προσωπικού αφηγήματος του καθενός, ανάλογα τα εκάστοτε συμφέροντα που τη δεδομένη στιγμή αυτό εξυπηρετεί. Πρακτικές σαν και αυτές τις συναντάμε σε πολιτικά πλαίσια του "διαίρει και βασίλευε” και δυστυχώς μας φανερώνεται τώρα πόσο βραχύβια είναι η συλλογική μας μνήμη. Αυτή η ολοκληρωτική απαξίωσης της αλήθειας δημιουργεί ένα αίσθημα αγωνίας και ανησυχίας που φωλιάζει και τρέφεται μέσα μου όλον αυτό τον καιρό. Αυτό το αίσθημα είχα την ανάγκη να εξωτερικεύσω και να μετουσιώσω σε κάτι που θα μπορεί ο καθένας και η καθεμία να δει τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Γι’ αυτό διάλεξα και την κωμωδία ως μέσο, ώστε να μπορέσω μοιραστώ μερικούς από τους προβληματισμούς μου όχι μέσα από το πρίσμα του απλού "κατηγορώ” που αυτομάτως ορθώνονται ασπίδες εναντίον του, αλλά υπό το πρίσμα ενός πιο ανθρώπινου τόνου που ρίχνει φως στο πόσο γελοία μπορεί πραγματικά να γίνει αυτή η καημένη μας Πόλη.
Πώς συνομιλεί το έργο με το "Υπό Έλεγχο” του Γάλλου Φρεντερίκ Σόνταγκ;
Το έργο του Σόνταγκ, γραμμένο το 2009, περιγράφει μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος όπου τα πάντα παρακολουθούνται και ελέγχονται. Καθώς το γενικό πλαίσιο που έθετε ο Σόνταγκ είχε αρκετά στοιχεία που τα τελευταία χρόνια φάνταζαν πολύ οικεία σε μας, ενδιαφέρθηκα για το έργο. Παρόλα αυτά ένιωθα πως το έντονο κλίμα δυστοπίας ξενίζει τον αναγνώστη και δεν του επιτρέπει να ταυτιστεί μέσω των βιωμάτων του, αλλά μόνο μέσω της ηθικολογίας. Έτσι κράτησα το γενικό πλαίσιο και το σκελετό κάποιων σκηνών και δημιούργησα κάτι εκ νέου, πιο κοντά στα δικά μας βιώματα (που, για να είμαστε ειλικρινής, δεν χρειάζεται να τα τραβήξεις από τα μαλλιά για να φαντάζουν εξωπραγματικά).
Τι συμβαίνει σε μια πόλη όταν τα πάντα βλέπονται και ακούγονται, όπως διερωτάται και η παράσταση;
Παθογένειες. Βλέπουμε ανθρώπους που παλεύουν να υπάρξουν σε αυτό το πλαίσιο είτε μέσω του έρωτα είτε μέσω της διαστρέβλωσης της πραγματικότητάς τους, έτσι ώστε να καταπραΰνουν τον πόνο που τους έχει προκαλέσει. Και βλέπουμε ανθρώπους που παλεύουν να καταπιέσουν τις αντιδράσεις αυτές και να επιστρέψουν την Πόλη στη νόρμα της.
Ποιο ρόλο παίζει η κινηματογράφηση στην παράσταση; Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη.
Θέλοντας να αποτυπώσω αυτή την αίσθηση της παραβίασης της ιδιωτικότητας επέλεξα τη συνθήκη του μικρόκοσμου της μακέτας. Μια βουβή αφήγηση ενός μέσου που προβάλει τη ζωή των πολιτών της Πόλης σε κοινή θέα. Όταν το πλάνο αλλάζει ξαφνικά από τον καθαρό και όμορφο δρόμο της πόλης στο εσωτερικό ενός διαμερίσματος γεννιέται αυτομάτως ένα αίσθημα ανησυχίας και οι θεατές γίνονται μονομιάς συνένοχοι αυτής της εισβολής. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το γεγονός ότι ακίνητα ανθρωπάκια των 2 εκατοστών μπορούν να δημιουργήσουν αισθήματα μαγευτικά, όπως αυτά που είχαμε στα παιδικά μας χρόνια παίζοντας με τις κούκλες μας, και συνάμα αισθήματα αγωνίας. Επίσης, η μακέτα των σχεδόν 3 μέτρων έχει διαμορφωθεί ειδικά από τη σκηνογράφο μας Μαίρη Βασιλάκη έτσι ώστε να μπορεί να εξυπηρετήσει μια πολύπλευρη αφήγηση που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Κάθε πλάνο έχει επιλεχθεί προσεκτικά ώστε να αποκρύπτει ή να φανερώνει το βρώμικο χαρακτήρα της Πόλης.
Η φιλοσοφία σου είναι…
Δουλειά.
Σε κοινωνικό επίπεδο σε τρομάζει…
Η ολοένα αυξανόμενη τάση προς τον ατομικισμό. Παρατηρώ ότι κάθε κοιτίδα συλλογικής δράσης εξαλείφεται με ραγδαίους ρυθμούς και δεν ξέρω πως να νιώσω ως προς αυτό. Η φοιτητική θεατρική ομάδα που λόγω αυτής ήρθα σε επαφή με το θέατρο ήταν μια τέτοια κοιτίδα και με στεναχωρεί η σκέψη ότι άτομα στα φοιτητικά τους χρόνια δε θα μπορέσουν να έχουν αντίστοιχες ευκαιρίες να βρεθούν σε συλλογικά πλαίσια.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι αυτό θα ήταν…
Την ενσυναίσθηση ως προς τον συνάνθρωπο.
Πες μου κάτι off the record…
Θα ήθελα κάποτε να ζήσω στο εξωτερικό και ψάχνω τρόπο να βρω πως θα μπορέσω να προσαρμόσω τη δουλειά μου ώστε να μπορεί να επικοινωνηθεί με διαφορετικές κουλτούρες.
Τα επόμενα σου σχέδια είναι…
Για αρχή σίγουρα να ξεκουραστώ. Αυτή τη χρονιά θα έχω κάνει τέσσερις πρεμιέρες μέσα σε τρεις μήνες - δύο δικές μου σκηνοθεσίες "Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά” που θα ξανανέβει από Μάρτιο στο H.ug και το "Η Πόλη ή πως να κοιμηθείτε ήσυχα” και ως βοηθός σκηνοθέτη με τον Δημήτρη Καραντζά το "Λεωφορείο ο Πόθος” και την "Έντα Γκάμπλερ”. Δεν σκόπευα να είναι μια τόσο πυκνή χρονιά και είναι σίγουρα μια δοκιμασία όλο αυτό, οπότε θα χρειαστώ κάποιο χρόνο περισυλλογής και ανασυγκρότησης. Πέραν αυτού έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου να κάνω αίτηση για οποιαδήποτε προκήρυξη επιχορήγησης υπάρχει, είναι αρκετά ψυχοφθόρο να παλεύεις να γλιτώσεις 5 ευρώ από την οποιαδήποτε αγορά έτσι ώστε να μπορέσουν να πληρωθούν οι συντελεστές σου το καλύτερο δυνατό ποσό σε μια ανεξάρτητη παραγωγή.
Η πρεμιέρα της παράστασης "Η πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα" είναι στις 7 Φεβρουαρίου στο θέατρο 104. Παίζουν οι Μαρία Καραγκιοζίδου, Δημήτρης Ροΐδης (υπογράφει και τη μουσική) και Γιώργος Χιώτης. Η δραματουργία είναι του Παναγιώτη Γκιζώτη και του Μαρίνου Ευτυχίου. Τα σκηνικά υπογράφει η Μαίρη Βασιλάκη, τα κοστούμια η Στέβη Πάχη, τους φωτισμούς ο Χρήστος Μπαλαγιάννης, ενώ το βίντεο ο Γιάννης Παπαγεωργίου.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα
Το έργο είναι μια πρωτότυπη δραματουργία, σε συνομιλία με το “Υπό έλεγχο” του Γάλλου Φρεντερίκ Σοντάγκ, που παίρνει ως αφορμή τη σύγχρονη πόλη και αναδεικνύει στιγμές του καθημερινού της βίου. Πολίτες που ανησυχούν, εφησυχάζουν, επιτηρούν, ερωτεύονται αλλά και ακροβατούν στα όρια μεταξύ τρέλας και πλήρους διαύγειας ξεπροβάλλουν από τα στενά της και επιχειρούν να αρθρώσουν μια φωνή μέσα από τους αποπνικτικούς μηχανισμούς της. Μια πολιτική κωμωδία συνυφασμένη με την τραγικότητα της πραγματικότητας η οποία επιχειρεί να αποτυπώσει την πολύπλευρη σύγχρονη αστική ζωή. Ο σκηνοθέτης εξερευνεί, για μια ακόμα φορά, τη λεπτομερή αφήγηση του μικρόκοσμου. Η μακέτα μιας πόλης θα πάρει ζωή στο blackbox του θεάτρου. Μέσα από τη διεισδυτική ματιά της κάμερας βλέπουμε πώς εκτυλίσσεται μια γιορτινή μέρα σε μια σύγχρονη πόλη. Η διαδραστική φύση της κατασκευής σε συνδυασμό με την κινηματογράφηση και τη δημιουργία ηχοτοπίων θα αναδείξει το αποστειρωμένο και καθαρό αστικό τοπίο που, με την πάροδο της μέρας, θα ευτελίζεται παρουσιάζοντας μας τον πραγματικό, βρώμικο και καταπιεστικό του χαρακτήρα.
