"Μέσα σε πέντε χρόνια ερμηνείας του Γκρέγκορυ Σάμσα, η εσωτερική διαδρομή του ρόλου έχει εξελιχθεί σε μια βαθιά υπαρξιακή περιπλάνηση. Ξεκίνησε ως έκρηξη του υποσυνείδητου, με το σώμα να δημιουργεί τη συνθήκη ενός πλάσματος που διψά για επαφή αλλά πεθαίνει στην απόλυτη μοναξιά. Στην πορεία, το σώμα αποσυνδέθηκε από το νου, φέρνοντας στην επιφάνεια τα όρια της ανθρώπινης συμπόνιας, με τη μετάλλαξη να μετατρέπεται σε προσωπική φυλακή. Σταδιακά, για να αναπνεύσει, ο χαρακτήρας εκδήλωσε το αρχέτυπο του ανθρώπου: οι λέξεις έγιναν φθόγγοι, η κίνηση μετατράπηκε σε έρπυση, η εργασία σε παραίτηση. Τώρα πια, ο Γκρέγκορυ στέκεται αγριεμένος μπροστά στη συνειδητοποίηση μιας ζωής που δεν κατάφερε ποτέ να ζήσει. Για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά ο εαυτός του, αλλά ένα πρότυπο καλού ανθρώπου, δέσμιος των κοινωνικών προσδοκιών.
Επιθυμούμε απεγνωσμένα κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά μας, αλλά ο φαύλος κύκλος των υποχρεώσεων δεν μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε. Μοιάζει με όλους εμάς που λαχταρούμε μια άλλη ζωή – να είχαμε γεννηθεί αλλού, να είχαμε διαφορετικούς γονείς, άλλους συντρόφους, να μη δουλεύαμε καθόλου, να ταξιδεύαμε, να αναζητούσαμε έναν νέο έρωτα μέσα στη μοναξιά μιας συζυγικής σχέσης, να ερωτευόμασταν ξανά την πόλη και τους φίλους μας. Το σοκάκι που οδηγεί στη διαφυγή είναι πάντα εκεί, στην άκρη της πόλης, αλλά παραμένει επίτηδες σκοτεινό για να τρομάζει τους περαστικούς, να μην τολμήσουν ποτέ να το διαβούν. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας – ένας μηχανισμός που αρρωσταίνει και εξοντώνει το διαφορετικό στην κεντρική πλατεία του χωριού. Και το χωριό είναι η παρέα, οι σχέσεις, η οικογένεια, οι εργασιακοί χώροι. Ο Γκρέγκορυ τελικά δεν επιλέγει κανένα δρόμο διάσωσης, εξαϋλώνεται από την απουσία κατανόησης και την απόλυτη κούραση, για μια ζωή που θα ήθελε να ζήσει αλλά δεν κατάφερε ποτέ να φανταστεί.
Η ενασχόλησή μου με αυτόν τον ρόλο ξεκίνησε στο Μπαλί, όπου το θέατρο αποτελεί μια γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο των θνητών και των πνευμάτων. Εκεί, κάθε παράσταση είναι μια ιερή πράξη, μια τελετουργία που θεραπεύει την κοινότητα. Με αυτό το πνεύμα προσεγγίσαμε τη "Μεταμόρφωση" με το σκηνοθέτη Τάσο Σαγρή – ως μια αλληγορία για την ανθρώπινη ύπαρξη που αδυνατεί να ακολουθήσει τους κώδικες και τους ρυθμούς της εποχής της. Το έργο αντικατοπτρίζει τους φόβους, τις ελπίδες και την αλήθεια ενός συλλογικού σώματος που έχει εξουθενωθεί από την εργασία, που έχει εξοντωθεί από το χρόνο που αφιερώνει σε αυτή, από επιλογές που μας οδηγούν συνεχώς σε νέα αδιέξοδα.
Η "Μεταμόρφωση" του Φραντς Κάφκα, εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του, παραμένει τραγικά επίκαιρη. Εμφανίζει τον ψυχικό πόλεμο που βιώνουμε όλοι σήμερα - έναν άνθρωπο που θέλει να εξεγερθεί, θέλει να ζήσει αλλιώς, θέλει να πραγματώσει κάτι σπουδαίο αλλά δεν ξέρει το πώς και το γιατί. Καθώς μεγαλώνουμε, συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να μας πονέσει πολύ περισσότερο από ότι νομίζαμε στα νιάτα μας. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κόλαση της επανάληψης, μιας ρουτίνας όπου ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και έχεις γεράσει, και δεν έχεις καταφέρει τίποτα από όσα ήθελες να κάνεις, τίποτα πέρα από τον επιτακτικό αγώνα για την επιβίωση. Η ζωή περνά από πάνω σου σαν ένα σύννεφο μιας μουντής ημέρας, και δεν γνωρίζεις αν πραγμάτωσες τελικά τον σκοπό της ύπαρξής σου ή ποιος ήταν τελικά αυτός ο σκοπός.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Μεταμόρφωση
Ένας νεαρός υπάλληλος μετά από δέκα χρόνια σταθερού καθημερινού προγράμματος, ξαφνικά, αδυνατεί να επαναλάβει τις ίδιες παγιωμένες κινήσεις και μετατρέπεται σε ένα ανεπιθύμητο παράσιτο, στην αριστουργηματική αλληγορία του Φραντς Κάφκα που παίζετι για 5η χρονιά.
