Ελίνα Γιουνανλή
Αλίκη Αλεξανδράκη: "Οφείλω να αγαπώ το σώμα μου"
"Με την ίδια ευθύνη που βιώνω σε κάθε καινούργιο έργο και σε κάθε καινούριο ανέβασμα με τη μόνη διαφορά πως συνειδητοποιώ πώς οφείλω να προσέχω το σώμα μου και να το αγαπώ".
Φένια Αποστόλου: "Σαν τρανς γυναίκα, μέσα από την προσωπική μου διαδρομή έχω περάσει τις δικές μου μεταβολές και 'οδύνες'"
"Στο έργο βιώνουμε τις μεταβολές που περνάει το γυναικείο σώμα μέσα από το πέρασμα του χρόνου ηλικιακά, αλλά και τις ''οδύνες'' που του έχουν προκαλέσει ιστορικά και κοινωνικά θεωρίες, συμπεριφορές και ''πλαίσια'' που θέλησαν να το δαιμονοποιήσουν, πολεμήσουν, αφανίσουν. Το γυναικείο σώμα όσα δεινά και να πέρασε κατάφερε να παραμείνει ένας ιερός ναός που δίνει ζωή και φως στον κόσμο. Εγώ σαν τρανς γυναίκα, μέσα από την προσωπική μου διαδρομή και έχοντας περάσει τις δικές μου μεταβολές και ''οδύνες'' για να καταφέρω να βρίσκομαι στο δικό μου αληθινό μου σώμα, ταυτίζομαι απόλυτα με έναν κόσμο που από πάντα ήταν ο κόσμος μου και νιώθω πραγματικά ευτυχής ως γυναίκα αλλά και ως καλλιτέχνιδα που συμμετέχω στην παράσταση".
Ξένια Γκιουλεμέ: "Το έργο μου έδωσε την αφορμή και τη δυνατότητα να ταυτιστώ, να μην έχω ενοχές για τη φύση μου και τις εμπειρίες μου"
"Βιώνω πολύ έντονες συγκινήσεις μέσα από το έργο και την ομάδα. Όταν βρίσκομαι στην πρόβα νιώθω ότι είμαι κάπου αλλού, εκεί που ανοίγουν οι καρδιές. Το έργο μού έδωσε την αφορμή και τη δυνατότητα να ταυτιστώ, να μην έχω ενοχές για τη φύση μου και τις εμπειρίες μου, να μην ντρέπομαι για αυτό που είμαι, να μιλήσω ανοιχτά και αληθινά για ό,τι με έκαναν οι άλλοι να ντρέπομαι, να μιλήσω για ό,τι φοβάμαι, να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, να με δω πραγματικά, ποια είναι η δύναμή μου. Το έργο το βιώνω σαν μία ευκαιρία να ανοίξω και εγώ τον δικό μου κόσμο. Είναι ευκαιρία να συναντηθούν διαφορετικές ζωές, εμπειρίες, ηλικίες, σώματα που δεν είχαν ειδωθεί ποτέ ξανά κι όμως εγώ νιώθω ότι τις ξέρω. Γιατί μέσα στα μάτια τους, στα σώματά τους, στις ιστορίες τους, βλέπω τη μαμά μου, τη γιαγιά μου, την ανιψιά μου, τη φίλη μου, τον εαυτό μου.
Όσα δεν είπα με αυτές τις γυναίκες και όλα όσα θέλω από δω και πέρα να πω. Το θέμα του σώματος μέσα μου δημιουργεί εικόνες που μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό: είναι τα χέρια της γιαγιάς μου που είχαν αρθρίτιδα, ήταν όμως πάντα με περιποιημένα νύχια, οι σπασμένες μωβ φλεβίτσες από τη ροδόχρου στα μάγουλά της, τα βαμμένα ξανθά μαλλιά της με μπόλικη λακ, και έπειτα τα χέρια της την τελευταία μέρα στο νοσοκομείο. Τα φουσκωμένα της χέρια. Αυτό το σώμα δεν θα το ξαναδώ. Από πόσα κύματα πέρασε αυτό το σώμα που ποτέ δεν θα ξαναδώ. Πόσα δεν έμαθα για αυτήν. Καμιά φορά κλείνω τα μάτια μου και με φαντάζομαι πολύ μεγάλη. Άραγε πόσο θα αλλάξω; Θα της μοιάζω; Πώς θα είναι το πρόσωπό μου; Το σώμα μου; Θα το έχω αγαπήσει πραγματικά αυτό το σώμα άραγε έως τότε;".
Αγγελική Δεληθανάση: "Ναι, έχουμε το δικαίωμα να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε Γυναίκες”
"Το θεατρικό έργο που έχουν γράψει η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη είναι βαθιά ανθρώπινο, τρυφερό, αληθινό και πάνω απ’ όλα, γυναικείο. Ήδη από τις πρώτες αναγνώσεις αισθάνθηκα άμεση σύνδεση με το περιεχόμενό του, καθώς φέρει στο φως καταστάσεις που βιώνουμε όλες οι θηλυκότητες ανεξαιρέτως. Χρειάστηκε να περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να συνειδητοποιήσω ότι παρόλο το χιούμορ του, το έργο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μια γροθιά στο στομάχι. Ο αντίκτυπος της θεματικής μέσα μου είναι πρωτίστως ένα βαθύ αίσθημα υπερηφάνειας για το φύλο μου. Διότι ναι, έχουμε το δικαίωμα να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε Γυναίκες. Και αν κάποιος το θεωρεί αυτο γραφικό, αρκεί να κοιτάξει τι έχει συμβεί στην Ιστορία της Γυναίκας. Ταυτόχρονα, συμβαίνουν μέσα μου "σεισμικές" συνειδητοποιήσεις για το φύλο μου, οι οποίες δεν είναι πάντα ευχάριστες, αλλά είναι αναγκαίες... Το ερώτημα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό είναι: Τι πραγματικά σημαίνει για μένα το γεγονός ότι είμαι γυναίκα;".
Ίντρα Κέιν: "Ανακάλυψα ότι βαθιά ερωτήματα, τραύματα, συμπλέγματα αλλά και βιώματα είναι κοινά ανεξαρτήτως ηλικίας"
"Η εμπειρία αυτού του έργου για εμένα είναι σχεδόν εξωπραγματική και βαθιά ψυχοθεραπευτική, θα τολμήσω να πω. Το ίδιο το κείμενο, αλλά και το μοίρασμα μεταξύ των ηθοποιών αλλά και των συντελεστριών -όλες γυναίκες φυσικά- με παρηγόρησε, με καθησύχασε αλλά και με απελευθέρωσε. Ανακάλυψα ότι βαθιά ερωτήματα, τραύματα, συμπλέγματα αλλά και βιώματα είναι κοινά ανεξαρτήτως ηλικίας, καταγωγής, προέλευσης. Βλέπω κομμάτια του εαυτού μου σε κάθε σελίδα, αλλά και σε κάθε συνάδελφο και αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό λυτρωτικό".
Ιωάννα Μαυρέα: "Το σώμα είναι το όργανο για να πορευτούμε σ' αυτή τη ζωή”
"Η συνεργασία με γυναίκες και μόνο είναι πολύ χαλαρωτική και φιλική. Γνώρισα υπέροχες γυναίκες και μοιραστήκαμε κοινά θέματα τόσο γνωστά σε όλες. Το σώμα είναι το όργανο για να πορευτούμε σ' αυτή τη ζωή. Δεν το προσέχω πολύ".
Κατερίνα Παπανδρέου: "Το σώμα μου μια θάλασσα. Με κύματα που πάνε κι έρχονται και όλο αλλάζουν"
"Το σώμα μου μια θάλασσα" λέει κάπου το κείμενο. Έχω περάσει μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου πολεμώντας το σώμα μου. Το έχω δει να αλλάζει, να κρύβεται, να συρρικνώνεται. Έχω δει τη γυναικεία του υπόσταση να χάνεται, να σβήνει. Έχω προσπαθήσει να συμφιλιωθώ μαζί του, το έχω ξαναγαπήσει. Το έχω δει να ξαναγεννιέται απ' την αρχή. Το έχω δει να διαστέλλεται, να φουσκώνει, να βιώνει έναν τοκετό επώδυνο, άγριο και πανέμορφο και για 40 ώρες να μεταμορφώνεται σε κάτι ζωώδες και υπερδύναμο. Το σώμα μου μια θάλασσα. Με κύματα που πάνε κι έρχονται και όλο αλλάζουν. Κάθε αφορμή να έρθω πιο κοντά του είναι κέρδος πολύτιμο και δώρο. Έτσι είναι για μένα αυτή η παράσταση".
Νάνσυ Σιδέρη: "Η παράσταση απευθύνεται σε κάθε σώμα που υποφέρει, που πονάει, που αντέχει”
"Είναι μια συνάντηση που μου αρέσει πάρα πολύ. Δημιουργήθηκε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας από τις πρώτες μέρες. Όταν παρακολουθώ τις υπόλοιπες γυναίκες να χορεύουν, να τραγουδούν, να μιλούν για τα σώματά τους, όταν μιλάμε όλες μαζί ή συμπληρώνουμε η μία την άλλη, συνδέομαι με κάτι δικό μου. Καμιά φορά, πάλι, κάποια δυσκολεύεται να πάει παρακάτω, κομπιάζει και η παύση που προκύπτει είναι ανατριχιαστική. Αυτή η παράσταση που ακόμα είναι πρόβα, για μένα απευθύνεται σε κάθε σώμα που υποφέρει, που πονάει, που αντέχει αλλά και σε όλα τα σώματα που χάνονται άδικα αυτή τη στιγμή στον κόσμο".
Χάρις Σερδάρη: "Σημαντικό είναι να ανοίγουμε διαύλους επικοινωνίας, να είμαστε αλληλέγγυες η μία με την άλλη"
"Σπάνια εμπειρία, από αυτές που δεν συναντάς εύκολα στο επάγγελμα, ούτε και στη ζωή. Δεν εξηγείται ακριβώς με λόγια. Είναι ο τρόπος που μοιραζόμαστε ιστορίες; Ο τρόπος που ακούμε ιστορίες; Είναι ο τρόπος που γελάμε και κλαίμε με τις ιστορίες μας; Είναι ο τρόπος που κάνουμε τις ιστορίες μας, αληθινά δικές μας. Σαν να έχει δημιουργηθεί χώρος ανάμεσα, ανάμεσά μας. Κάθε πρόβα επιβεβαιώνει μέσα μου το ποσό σημαντικό είναι να ανοίγουμε διαύλους επικοινωνίας, να είμαστε αλληλέγγυες η μία με την άλλη. Εκπλήσσομαι καθημερινά από το πόσα πράγματα δεν μοιραζόμαστε μεταξύ μας και από το πόσο φως έρχεται, όταν το κάνουμε. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, όταν η παράσταση θα βρει τη φυσική της θέση, δηλαδή απέναντι στο κοινό. Πάντως μέσα μου μέρα τη μέρα γεννιέται η ανάγκη, αυτή η παράσταση να έχει μια θέση διεκδίκησης, να βγει μπροστά και να πει τα πράγματα όπως θέλει. Είμαστε το σώμα μας και είναι εντυπωσιακό το ποσό δεν μιλάμε για αυτό με όρους αληθινούς και δικούς μας".
Μαρία Σκουλά: "Το σώμα μας οδηγός. Γνωρίζει πριν από μένα"
"Στην αρχή θεώρησα ότι το θέμα της παράστασης είναι κάτι που γνωρίζω καλά. Πώς αλλιώς, αφού θα μιλήσουμε για το σώμα μας. Όταν έγιναν οι πρώτες συναντήσεις και άρχισαν οι ερωτήσεις, ήταν αδύνατο να απαντήσω. Παρέμενε σιωπηλό σαν να μην θέλει να πει. Άρχισα να παρατηρώ, άκουσα τις ιστορίες των άλλων γυναικών, πώς μιλούν για αυτό ή τι ιστορίες επιλέγουν, με πόσο θάρρος, με πόση ντροπή. Βρήκα την είσοδο σε αυτό όχι από τις κοινές ιστορίες αλλά από τις άλλες, που μοιάζουν με τη δική μου. Έτσι θα μιλήσω για το δικό μου σώμα. Μέσα από τις ιστορίες των άλλων. Είναι εδώ ορατό, υπάρχει, είμαι όμως εγώ αυτό που βλέπουν οι άλλοι, όταν βλέπουν εμένα; Είναι εδώ, ποτέ ίδιο, αλλάζει μες στον χρόνο, γιατί είναι έτσι φτιαγμένο. Αλλάζει και εξελίσσεται. Το σώμα μας οδηγός. Γνωρίζει πριν από μένα. Αντιλαμβάνεται πριν από μένα τον φόβο ή την επιθυμία ή μία προειδοποίηση ή ακόμα "Α, εδώ είναι ωραία. Εδώ θα μείνω." Θα ήθελα να μιλήσει ένα σώμα πριν προλάβω να το εμποδίσω. Η φωνή του, που είναι η δική μας, όσων συνεργαζόμαστε όλον αυτό τον καιρό για την προετοιμασία της παράστασης να βγει από τόσο βαθιά. Από τη στιγμή ακριβώς πριν προλάβει οποιοσδήποτε να την εμποδίσει".
Κωνσταντίνα Τάκαλου: "Να αφαιρεθούν οι προκαταλήψεις σχετικά με τα πρότυπα ομορφιάς και να δοθεί χώρος και αναγνώριση στην ομορφιά κάθε σώματος”
"Είναι μια εξερεύνηση, η ιστορία του, η γεωγραφία, η πολυπλόκοτητα του γυναικείου σώματος και κατά συνέπεια του εαυτού μου. Με τα κοινωνικά στερεότυπα, τις προκαταλ'ηψεις πάνω σε αυτό. Συνειδητοποιώ το σώμα μου σαν ένα εργοστάσιο από κυκλικές λειτουργίες, βιολογικούς κύκλους, και μεταμορφώσεις που έχει από τότε που μπήκα στην εφηβεία μέχρι σήμερα. Τι έχει δεχθεί, τι έχει αποδεχθεί, τι έχει παράξει... Έχει μια πνευματική αλλαγή το μεγάλης Αντοχής γυναικείο, αγέρωχο, αέναο σώμα. Αμφισβητώ και προσπαθώ να ακυρώσω τα πατριαρχικά πρότυπα, που έχουν δημιουργήσει ενοχικά σώματα. Να αφαιρεθούν οι προκαταλήψεις σχετικά με τα πρότυπα ομορφιάς και να δοθεί χώρος και αναγνώριση στην ομορφιά κάθε σώματος, όπως αποφάσισε να νιώθει ελεύθερο με την αυτοδιαθέσή του και την αυτοαποδοχή του. Το σώμα της-μου είναι σαν νερό. Έχει μνήμη (όχι μόνο τη δική μας). Θέλω ένα σουρεαλιστικό σώμα, ανατρεπτικό που η αφήγησή του, είτε περπατά είτε στέκεται, να μην περιέχει αντιλήψεις των άλλων... αλλά να με εμπεριέχει το περιεχόμενό μου, δηλαδή την ελευθερία της-μου! Τη γιορτή του σώματος μου!".
Στην παράσταση "Στο σώμα της" ερμηνεύει και η Μαρία Κεχαγιόγλου. Η πρεμιέρα στη Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος" θα γίνει 13 Νοεμβρίου.
Διαβάστε Επίσης
