Άρθουρ Μίλερ-"Ο Θάνατος του Εμποράκου"
Όσο πιο αχόρταγος θα γίνεται ο άνθρωπος, τόσο πιο διαχρονικά και επίκαιρα θα γίνονται τα έργα του σπουδαίου αμερικανού δραματουργού που πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 2005. Ο Μίλερ ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον τρόπο ζωής της χώρα του, γι’ αυτό και το όνομα του ήταν στον κατάλογο "υπό επιτήρηση καλλιτεχνών" που είχε καταρτίσει, την εποχή του Μακαρθισμού, το Kογκρέσο για τους καλλιτέχνες που θεωρούσε ότι ασκούσαν κομμουνιστική επιρροή. Το έργο του παραμένει πάντα επίκαιρο και "Ο θάνατος του εμποράκου”, κλασικό έργο της αμερικανικής δραματουργίας του 20ού αιώνα, κατακεραυνώνει τις υποτιθέμενες ίσες ευκαιρίες που έδινε η χώρα του. Καθρέφτης της κοινωνίας γίνεται ο Γουίλι Λόμαν, ο πλασιέ μιας μεγάλης εταιρίας, ο οποίος ενώ αγωνίστηκε σκληρά ταξιδεύοντας ανά τη χώρα με μια πενιχρή αμοιβή, ταπεινώνεται από τα αφεντικά του πριν εξασφαλίσει τη συνταξιοδότησή του… Βρίσκεται άνεργος χωρίς διέξοδο και ελπίδα. Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθέτησε το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Άρθουρ Μίλερ "Ο Θάνατος του Εμποράκου", με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στον εμβληματικό ρόλο του Γουίλι Λόμαν. Τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνεύουν: Έφη Μουρίκη, Ρένος Ρώτας, Δημήτρης Γεροδήμος, Κατερίνα Μάντζιου, Γιώργος Κοσκορέλλος, Παναγιώτης Παπαδούλης, Σωκράτης Αγγελής (Ζίνα, από 3/10).
Τόμας Μπέρνχαρντ-"Ο αποτυχημένος”
Είναι καίριος, αιχμηρός και ο συμβολισμός των έργων του πυροδότησε έντονες αντιδράσεις στη χώρα του, τόσο στο θεατρικό όσο και στον πολιτικό κόσμο. Ο Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, έγραψε δεκαοκτώ θεατρικά έργα, δέκα μικροδράματα, ένα λιμπρέτο για μπαλέτο και ένα για όπερα δωματίου, προεκτείνοντας στο σήμερα την παράδοση του Χάινριχ φον Κλάιστ και του Γκέοργκ Μπίχνερ και σε κάθε έργο του είναι φανερή η τοποθέτησή του ενάντια στην αυστριακή νοοτροπία, την υποτιθέμενη καλή κοινωνία, τους εφησυχασμένους καλλιτέχνες. Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθέτησε τον "Αποτυχημένο”. Η θεατρική διασκευή, βασισμένη στη μετάφραση του Βασίλη Τομανά, μετασχηματίζει τη μονολογική αφήγηση του πρωτοτύπου σε μουσικοθεατρική παράσταση για τέσσερις φωνές και ένα πιάνο. Ο θρυλικός Καναδός πιανίστας Γκλεν Γκουλντ, δύο πρώην συμμαθητές του που έζησαν τη ζωή τους ως αποτυχημένοι πιανίστες, οι "Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ" του Μπαχ, το φουαγέ ενός παρατημένου κεντροευρωπαϊκού ξενοδοχείου και η ιδιοκτήτριά του συνθέτουν ένα ιδιότυπο μιούζικαλ για την ιδιοφυΐα, την εμμονή και τη ματαίωση. Στην παράσταση συμμετέχει ένα καστ διακεκριμένων ηθοποιών: Ο Άρης Μπαλής ερμηνεύει τον "αποτυχημένο" Βέρτχαϊμερ, ο Γιάννης Νιάρρος τον Γκλεν Γκουλντ, η Αμαλία Μουτούση την ξενοδόχο και ο Έκτορας Λυγίζος τον αφηγητή (Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ, από 9/10).
Ματέι Βιζνιέκ-"Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα”
Θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος ο Γαλλο-Ρουμάνος Ματέι Βιζνιέκ μέσα από τα γραπτά του ασκεί μια μορφή αντίστασης χρησιμοποιώντας την ειρωνεία, την αλληγορία και το μαύρο χιούμορ. Στη Ρουμανία, μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, έγινε ένας από τους πιο πολυπαιγμένους συγγραφείς της χώρας, με τριάντα και πλέον έργα του ανεβασμένα στο Βουκουρέστι και σε άλλες πόλεις της χώρας. Το 2009, το έργο του "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Αβινιόν και πέρυσι το είδαμε από την ομάδα The Young Quill. Η σκηνοθέτρια Αικατερίνη Παπαγεωργίου και η ομάδα επικαιροποίησαν το ερώτημα και αναρωτιούνται αν η "πρόοδος" είναι τελικά η αξία που πρέπει να καθορίζει την πολιτική, την κοινωνία, την οικονομία, ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο (Θέατρο Μπέλλος, από 3/10).
Ρέτζιναλντ Ρόουζ- "Οι 12 ένορκοι”
Ξέρει πως να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον ενός έργου ο Ρέτζιναλντ Ρόουζ (10 Δεκεμβρίου 1920-19 Απριλίου 2002), Αμερικανός σεναριογράφος κινηματογραφικών και τηλεοπτικών έργων, που έλαμψε κατά την διάρκεια της χρυσής εποχής της αμερικανικής τηλεόρασης (τέλη δεκαετίας '40-αρχές '60). Με μαεστρία συνδύασε τα κοινωνικά θέματα με την ρεαλιστική προσέγγιση και το "Δώδεκα Θυμωμένοι Άντρες” (1954), το δεύτερο teleplay μετά το "Λεωφορείο προς το Πουθενά”, έκανε ακόμα και τους πραγματικούς δικαστές να σαστίσουν με τον τρόπο που εξελίσσει την ιστορία. Το έργο αυτό ευτύχησε στα χέρια της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και η παράσταση της "Οι 12 ένορκοι", που φέρνει δώδεκα ενόρκους κλεισμένους σε ένα δωμάτιο να επιχειρηματολογούν για μια απόφαση αθώωσης ή καταδίκης, παίζεται για 10η χρονιά. Πρωταγωνιστούν οι : Αντώνης Βαρθαλίτης, Τάσος Γιαννόπουλος, Μάνος Ζαχαράκος, Νικόλας Καλιδώνης, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Βαγγέλης Κρανιώτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Πήτερ Ραντλ, Ορέστης Τρίκας, Γιάννης Φιλίππου. Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός (Αλκμήνη από 5/10).
Μανουέλ Πουίχ -"Το φιλί της γυναίκας αράχνη”
Δεν έζησε μια εύκολη ζωή ο Αργεντίνος Μανουέλ Πουίχ (1932-1990). Μεγάλωσε φτωχικά και η διαφυγή για την απόκτηση μιας καλύτερη ζωής έγινε αυτοσκοπός. Ήταν από τους ιδρυτές του Frente de Liberación Homosexual (Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Ομοφυλόφιλων), καθώς βίωσε από πρώτο χέρι, πολύ νωρίς, έναν λανθάνοντα φασισμό και τρομοκρατία. "Το Φιλί της Γυναίκας-Αράχνης” το έγραψε το 1976 στο Μεξικό, όπου έχει καταφύγει προκειμένου να γλιτώσει από τις απειλές της διαβόητης παραστρατιωτικής οργάνωσης Triple A. Το μυθιστόρημα ήταν απαγορευμένο στην Αργεντινή μέχρι το 1985, αλλά αυτό του εξασφάλισε διεθνή αναγνώριση. Ο Κοραής Δαμάτης διασκεύασε και σκηνοθέτησε το έργο που αναφέρεται στην ασυμβίβαστη συγκατοίκηση δύο κρατουμένων στη φυλακή Βίλλα Ντεβότο της Αργεντινής τη δεκαετία του ‘70. Παίζεται για 3η χρονιά με πρωταγωνιστές τους Παντελή Καναράκη και Παναγιώτης Κατσίκης. Κατάλληλο για θεατές άνω των 16 ετών (Αλκμήνη), από 7/10).
Φρανσίς Βεμπέρ -"Μη σου τύχει...!”
Χιούμορ, χιούμορ και αγάπη για τις σπιρτόζικες κωμωδίες. Ο Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός και θεατρικός συγγραφέας Φρανσίς Βεμπέρ ανήκει στην παράδοση που δίδαξε ο Βικτοριέν Σαρντού ("Η κυρία δε με μέλει”) και μας χάρισε δύο μεγάλες επιτυχίες όπως το "Δείπνο ηλιθίων" και το "Κλουβί με τις τρελές". Μπορεί και διαπραγματεύεται σημαντικά θέματα, ακόμα και τον θάνατο με τρόπο απρόβλεπτο και θαρραλέο. Το "Μη σου Τύχει!..." ("L’Emmerdeur") είναι ένα από τα πιο δημοφιλή έργα στις γαλλόφωνες και στις αγγλόφωνες σκηνές. Δυο ξένοι μοιράζονται δύο διπλανά δωμάτια ξενοδοχείου. Ο ένας είναι απατημένος σύζυγος, που έχει τάσεις αυτοκτονίας, κι ο άλλος είναι ένας επαγγελματίας δολοφόνος, που θέλει να "εκτελέσει" τη δουλειά του. Θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και οι δύο, όμως όλα πάνε στραβά. Την παράσταση τη συνσκηνοθετεί ο Αιμίλιος Χειλάκης με τον Μανώλη Δούνια, ενώ μαζί του στη σκηνή ανεβαίνουν οι: Χριστόδουλος Στυλιανού, Τάνια Τρύπη, Ελένη Καρακάση, Ευγενία Ξυγκόρου και Δήμητρα Βαμβακάρη (Αθηνών, από 3/10).
Τζέφρεϊ Άρτσερ- "Αθώος ή Ένοχος"
Ο Βρετανός λογοτέχνης και πολιτικός βάζει τους ήρωες του σε επικίνδυνες περιπέτειες λόγω των παθών τους. Είναι όλοι σύνθετοι και απρόβλεπτοι χαρακτήρες γι’ αυτό και καταφέρνει να κρατά αμείωτο το σασπένς. Στο "Αθώος ή Ένοχος" ένας διακεκριμένος γιατρός κατηγορείται ότι δολοφόνησε την γυναίκα του για να κληρονομήσει την περιουσία της μόνο που τα στοιχεία της ενοχής είναι εξίσου ισχυρά με τα στοιχεία της αθωότητάς του. Στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Φραντζεσκάκης οι θεατές καλούνται να γίνουν ένορκοι και το ανατρεπτικό φινάλε καθορίζεται ανάλογα με την ετυμηγορία των θεατών. Παίζουν: Νόνη Ιωαννίδου,Αντώνης Ραμπαούνης, Γιώργος Φρατζεσκάκης, Αννέτα Παπαθανασίου, Σαράντος Γεωγλερής, Κώστας Ζέκος, Βαρβάρα Λάρμου, Στάθης Λαγκάδας (Eliart, από 7/10)
Χόρχε Μπουκάι -"Να σου πω μια ιστορία"
Ο διάσημος Αργεντίνος ψυχοθεραπευτής έχει χαρακτηριστεί ως ο "ψυχίατρο της κρίσης" καθώς επεσήμανε νωρίς πως "Οι κρίσεις περνάνε. Το πρόβλημα αρχίζει μετά". Έχει διερευνήσει σε βάθος τον άνθρωπο κι έχει δηλώσει πως "είναι αναγκαίο να διατρέξει κάθε άνθρωπος που αναζητά την προσωπική του ολοκλήρωση, απαντώντας σε τρία βασικά υπαρξιακά ερωτήματα: ποιος είμαι, πού πηγαίνω, με ποιον”. Το βιβλίο του "Να σου πω μια ιστορία", μοιάζει περισσότερο με λογοτεχνικό έργο παρά με βιβλίο "αυτογνωσίας" και "αυτοβοήθειας" και για το λόγο αυτό ο Δημήτρης Πλειώνης κατάφερε να το επεξεργαστεί θεατρικά και να στήσει για 4η χρονιά μία παράσταση όπου πρωταγωνιστεί ο ίδιος μαζί με τους Βέρα Μακρομαρίδου, Μαρία Θρασιβουλίδη, Δημοσθένη Φίλιππα. Οι θεατές εμπλέκονται ενεργά στο έργο. "Το δίπολο θεραπευτή–θεραπευόμενου αντιστρέφεται, οι ρόλοι ανατρέπονται. Οι ιστορίες ζωντανεύουν γλαφυρά, ενώ ηθοποιοί και θεατές γίνονται αμοιβαία κομμάτι μιας ιδιάζουσας και απρόοπτης "θεραπείας"" (Studio Μαυρομιχάλη, από 5/10).
Ιβάν Βιριπάεφ -"Γένεσις Νο 2”
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης δραματουργίας κι έχει βραβευτεί σε θεατρικά και κινηματογραφικά διεθνή φεστιβάλ. Ο έκπτωτος Ρώσος, έχει πολιτογραφηθεί Πολωνός πολίτης, έχοντας εγκαταλείψει τη Ρωσία, όπου τα έργα του έχουν αποκλειστεί από όλα τα ρωσικά θέατρα, εξαιτίας της καταγγελτικής θέσης που πήρε ενάντια στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Είναι συνιδρυτής και επικεφαλής της ομάδας WEDAProject στη Βαρσοβία. Το "Γένεσις Νο 2” καταφέρνει να συνδυάσει το χιούμορ και τον ρεαλισμό, με ερωτήματα για την ύπαρξη. Μιλάει για την ελευθερία και την επιβολή, τη μοναξιά και τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Μετά τον πρώτο κύκλο sold out παραστάσεων επαναλαμβάνεται από την Ομάδα Θεάτρου ETÚTI σε σκηνοθεσία Καλής Βοϊκλή (ΠΛΥΦΑ, από 7/10).
Περισσότερες πληροφορίες
Οι 12 ένορκοι
Για 10η χρονιά και με ανανεωμένο καστ δώδεκα ένορκοι πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας ο καθένας τη συνείδησή του και ταυτόχρονα τις συνειδήσεις των υπολοίπων. Στη Νέα Υόρκη του 1957 ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για πατροκτονία. Η ζωή του βρίσκεται στα χέρια δώδεκα ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι τελικά ένοχο και η απόφασή τους θα πρέπει να είναι ομόφωνη. Στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος βρεθεί ένοχος, η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Οι δώδεκα άντρες, κλειδωμένοι σ’ ένα μικρό δωμάτιο, άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε ταυτίζονται αντικατοπτρίζοντας τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από δώδεκα πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.
Ο αποτυχημένος
Γραμμένο το 1983 στο γνωστό παραληρηματικό ύφος του Τόμας Μπέρνχαρντ, το μυθιστόρημα “Ο αποτυχημένος” σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η θεατρική διασκευή, η οποία βασίζεται στη μετάφραση του Βασίλη Τομανά, μετασχηματίζει τη μονολογική αφήγηση του πρωτοτύπου σε μουσικοθεατρικό έργο για τέσσερις φωνές και ένα πιάνο. Ο θρυλικός Καναδός πιανίστας Γκλεν Γκουλντ, δύο πρώην συμμαθητές του που έζησαν τη ζωή τους ως αποτυχημένοι πιανίστες, οι “Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ” του Μπαχ, το φουαγέ ενός κεντροευρωπαϊκού ξενοδοχείου που είναι παρατημένο και η ιδιοκτήτριά του συνθέτουν ένα ιδιότυπο «προφορικό μιούζικαλ» για την ιδιοφυΐα, την εμμονή αλλά και τη ματαίωση.
Ο θάνατος του εμποράκου
Γραμμένο το 1949, το έργο αυτό θεωρείται το κορυφαίο του Άρθουρ Μίλερ. Πραγματεύεται τη ζωή του Γουίλι Λόμαν, ο οποίος είναι ένας πλανόδιος πωλητής, που ζει μπερδεμένος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Ο Γουίλι αισθάνεται εγκλωβισμένος στις επιταγές του ᾱπατηλού αμερικανικού ονείρου, το οποίο υπόσχεται την επιτυχία. Το κυνήγι της επιβίωσης είναι για αυτόν δυσβάσταχτο, καθώς τον αναγκάζει να ζει και να προσπαθεί συνεχώς να εκπληρώνει τα πρότυπα τα οποία του επιτάσσει η άκρως καπιταλιστική κοινωνία της εποχής του. Η κατάσταση αυτή τον οδηγεί σταδιακά και με έναν παραληρηματικό τρόπο προς την πλήρη διάλυση ολόκληρης της ζωής του. Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα ανεβαίνει σε μία ατμοσφαιρική παράσταση με δυναμικό ρυθμό που φωτίζει τις αποχρώσεις του και μεταδίδει συναισθήματα υψηλής θερμοκρασίας στην πλατεία.
Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα
Μέσα από ένα υπερρεαλιστικό πλαίσιο διαδραματίζεται η ρεαλιστική ιστορία του Βίγκαν και της Γιάσμινσκα, που επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιού που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσα εκμετάλλευσης για την παραγωγή κέρδους. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέχτηκε σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η Ίντα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αθώος ή ένοχος
Ένας διακεκριμένος γιατρός κατηγορείται ότι δολοφόνησε την γυναίκα του για να κληρονομήσει την περιουσία της και ο καλύτερος του φίλος, γνωστός ποινικολόγος αναλαμβάνει την υπεράσπισή του. Μια γιατρός, η Τζένιφερ Μίτσελ, ισχυρίζεται ότι είχαν ερωτική σχέση και πως το βράδυ του φόνου ήταν μαζί. Ωστόσο, τα στοιχεία της ενοχής είναι εξίσου ισχυρά με τα στοιχεία της αθωότητάς του. Τότε μπαίνουν στο παιχνίδι μία Πρόεδρος Δικαστηρίου, μία φαρμακοποιός, ένας δημόσιος κατήγορος, ένας Καθηγητής τοξικολογίας, ένας φύλακας και φυσικά οι θεατές, οι οποίοι καλούνται να γίνουν ένορκοι και να βγάλουν την τελική ετυμηγορία. "Αθώος ή ένοχος" τελικά ο Δρ. Σέργουντ;
Το φιλί της γυναίκας αράχνης
Εν μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή του 1970, σε ένα μικρό κελί της φυλακής Βίλα Ντεβότο του Μπουένος Άιρες, δύο συγκρατούμενοι, ο Βάλεντιν, ένας πολιτικός κρατούμενος για τις αριστερές του ιδέες και ο Μολίνα, ένας διωκόμενος για τις σεξουαλικές του επιλογές, προσπαθούν να χωρέσουν μέσα σε μια ασύμβατη γι’ αυτούς συγκατοίκηση. Σε κόσμους διαφορετικούς, με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω, όνειρα ζωής και σεξουαλικές προτιμήσεις, οι δύο ήρωες ακροβατούν ανάμεσα στο παρελθόν, σε μια σκληρή πραγματικότητα και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.
Να σου πω μια ιστορία
Ο Ντέμιαν επιθυμεί να ανακαλύψει τον εαυτό του. Η προσωπική του αναζήτηση τον οδηγεί στον Χόρχε –έναν εκκεντρικό θεραπευτή– ο οποίος τον ωθεί να αντιμετωπίσει τη ζωή του, δίνοντας του απαντήσεις στα ερωτήματά του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σε κάθε συνάντησή τους, του αφηγείται μια ιστορία, την οποία είτε αντλεί από την λαϊκή προφορική παράδοση και μυθολογία, είτε την επινοεί με τη φαντασία του. Δραματοποιημένο το εμβληματικό κείμενο του Χόρχε Μπουκάι, με φρέσκια και κωμική ματιά, σε μια παράσταση που αποσκοπεί να κάνει το κοινό συνένοχο. Οι θεατές εμπλέκονται ενεργά στο έργο. Το δίπολο θεραπευτή–θεραπευόμενου αντιστρέφεται και οι ρόλοι ανατρέπονται.
Γένεσις Νο 2
Η ομάδα “ETúTI” ανεβάζει ένα έργο που συνδυάζει το χιούμορ και τον ρεαλισμό και μιλά για την ελευθερία, την επιβολή, τη μοναξιά, τη σύνδεση αλλά και για τον Θεό, που αποτελεί πρόσωπο του έργου. Πρόκειται, όμως, για έναν εξανθρωπισμένο, επαναστάτη Θεό, που δηλώνει προκλητικά ότι δεν υπάρχει, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να ψάξει τι μπορεί να υπάρχει πέρα από εκείνον. Μέσα από το κείμενο γεννιούνται κόσμοι και χαρακτήρες, από τους οποίους αναδύονται σκέψεις και συναισθήματα που έχουμε όλοι, αλλά ίσως δεν ξέρουμε πώς να τα μετατρέψουμε σε λέξεις. Ενδιαφέρον είναι, επίσης, ότι οι πέντε ηθοποιοί αλλάζουν χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα και απροσχεδίαστα.
Μη σου τύχει...!
Δυο ξένοι βρίσκονται σε δύο διπλανά δωμάτια ξενοδοχείου. Ο πρώτος, ένας απατημένος σύζυγος ο οποίος θέλει να αυτοκτονήσει και ο δεύτερος ένας επαγγελματίας δολοφόνος ο οποίος θέλει απλά να εκτελέσει… την δουλειά του. Μια οποιαδήποτε άλλη μέρα θα τα είχαν καταφέρει και οι δύο. Όχι όμως εκείνη. Γιατί τότε έμελλε όλα να τους πάνε στραβά με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτή είναι η υπόθεση της κλασικής γαλλικής μαύρης κωμωδίας (που έχει ανέβει δύο φορές από τον Κένεθ Μπράνα, ενώ έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο), γραμμένη από τον συγγραφέα του «Δείπνου ηλιθίων», αλλά και της κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου «Το κλουβί με τις τρελές».
