Ανθρώπινη λαλιά αποκτούν "Δύο σκύλοι” στην αριστουργηματική, τελευταία νουβέλα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, την οποία η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη διάβασε και γοητεύτηκε. Το κείμενο αυτό, που αναδεικνύει, όπως και ο εμβληματικός "Δον Κιχώτης”, το διεισδυτικό βλέμμα του Θερβάντες και τη διάθεση για κοινωνική κριτική, της έδωσε την έμπνευση να γράψει ένα νέο κείμενο και να το κάνει παράσταση. Κάπως έτσι, από τον Οκτώβριο θα συναντήσουμε στη σκηνή του Αλκμήνη τον Ιβάν Σβιτάιλο και τον Πίτερ Ραντλ να υποδύονται τους "Δύο σκύλους” που μπορούν να μιλήσουν όπως οι άνθρωποι και να κάνουν φύλλο και φτερό την σύγχρονη κοινωνία και ασφαλώς το ανθρώπινο είδος. Η καταγγελία στον άνθρωπο, αλλά και στο σύνολο των κοινωνικών δομών γίνεται στα πλαίσια μιας ελαφράς διάθεσης κι αυτό είναι το γοητευτικό. Ο θεατής δεν βαραίνει από τις "καταγγελίες”, αναρωτιέται και γελά με τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να μας βλέπουν τα ζώα. Πάρτε μια γεύση από το κουβεντολόι των αδέσποτων σκύλων, του άυπνου, νηστικού, ακίνητου για μέρες Κιχώτη και του Οδυσσέα ή αλλιώς Μπέικον, ή Πασάς, ή Ζορό, ή Μήτσος, που συναντιούνται στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών ενός νοσοκομείου της πόλης: "Η φιλία θέλει ειλικρίνεια, ευγένεια, αγάπη. Να χαίρεσαι με τη χαρά και να δυστυχείς με τη δυστυχία του φίλου σου. Αυτό είναι το γέννημα, η αφετηρία, η πρώτη ύλη. Μετά έρχονται και τα φαγοπότια, ναι. Κι όταν τα φαγοπότια ακολουθούν όσων σου είπα, τότε προσφέρουν ευφορία. Αν όχι, τότε δεν χορταίνουν και δεν ξεδιψούν, κατάλαβες;"
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθέτρια πολλών επιτυχημένων παραστάσεων ("Οι 12 ένορκοι", "Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς" θα παιχτούν σε επανάληψη) βάζει τους ήρωες της να συζητούν ασταμάτητα. "Μιλάνε, μιλάνε, βλέπουν νοσοκόμους και ασθενείς. Βλέπουν ζωντανούς και νεκρούς. Και περιμένουν. Κάποιον περιμένουν. Ίσως τον Γκοντό… Ίσως τον Άνθρωπο…”
Διαβάστε Επίσης
