@Panos Giannakopoulos
"Αγρυπνία"
Έναρξη για το νέο θέατρο Συγγρού 33, με την παράσταση που βασίζεται στο άπαιχτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη "Τα δώρα της νύχτας" (από 28/2). Κεντρικό πρόσωπο ο Λίνος, στη ζωή του οποίου επιστρέφει ένας άντρας που είχε εξαφανιστεί απροσδόκητα. Σκηνοθετεί ο Αντώνης Καλογρίδης και ερμηνεύουν οι Ντένης Μακρής, Δημήτρης Δρόσος,Τάκης Σακελλαρίου, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Σταύρος Τσουμάνης, Νικόλας Χαλκιαδάκης. Η μουσική είναι του Κ. Βήτα. Τέσσερις preview εν εξελίξει παραστάσεις, από 22-25/2. Κατάλληλη για θεατές άνω των 16.
"Το γαϊτανάκι του πόθου"
Με νέο τίτλο και κωμική ματιά προσεγγίζει η ανερχόμενη Αικατερίνη Παπαγεωργίου το απαγορευμένο στην εποχή του "Γαϊτανάκι του έρωτα" του Άρτουρ Σνίτσλερ. Τέσσερις νέοι ηθοποιοί (Απόστολος Καμιτσάκης, Γιώργος Πατεράκης, Θάλεια Συκιώτη, Μάγδα Τασούλα) υποδύονται τα δέκα ζευγάρια που μπλέκονται στην αγωνιώδη αναζήτηση του έρωτα και της ηδονής. (Σταθμός, από 26/2)
"Η αγάπη"
Το πρωτότυπο έργο-βίωμα, βασισμένο στην προσωπική της μαρτυρία γράφει (από κοινού με τη Σοφία Ευτυχιάδου) και σκηνοθετεί η Ελένη Ευθυμίου. Μια παράσταση που πραγματεύεται το θέμα της μνήμης, την αορατότητα της τρίτης ηλικίας και τα όρια της αγάπης. Πρωταγωνιστούν οι βετεράνοι ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης, Παντελής Παπαδόπουλος και Μαριέττα Σγουρδαίου. (Τέχνης-Υπόγειο, από 26/2)
"Κροκόδειλος"
Μία νεανική ομάδα συντελεστών προσεγγίζει το σχετικά άγνωστο έργο του Ντοστογιέφσκι, που περιγράφει την τσαρική Ρωσία και τις παθογένειές της. Σκηνοθετούν ο Ορέστης και ο Δημήτρης Σταυρόπουλος, απόφοιτοι της σχολής σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου, και ερμηνεύουν οι Λάμπρος Γραμματικός, Ερατώ Μανδαλενάκη, Μαρία Μοσχούρη, Αντώνης Χρήστου. (Πόρτα, από 26/2)
"Midnight movie"
Το έργο της Ιβ Ιλ ακολουθεί το ταξίδι μιας γυναίκας που πάσχει από κινητική διαταραχή μέσα στο λαβύρινθο του διαδικτύου. Το σκηνοθετεί η Έλενα Μαυρίδου, χρησιμοποιώντας την κινηματογραφική τεχνική, το σωματικό θέατρο και το projection mapping και εξετάζοντας τη σχέση ανάμεσα στην αναπηρία και τη διαδικασία αφήγησης στην ψηφιακή εποχή. (Χώρος, από 25/2)
"Λεμονιά"
Τις προσωπικές εξομολογήσεις της μητέρας της που έζησε στη Σαουδική Αραβία τη δεκαετία του ’70 σκηνοθετεί και ερμηνεύει η Αλεξάνδρα Ούστα. Το έργο, το οποίο υπογράφει ο Γιάννης Κεντρωτάς, βασίζεται στις ηχογραφημένες κασέτες που έστελνε, αντί γραμμάτων, η μητέρα της ηθοποιού στην οικογένειά της στην Ελλάδα. (Vault, από 28/2)
"Utoya, μια ξεχασμένη μέρα"
Ο Ιταλός συγγραφέας Εντοάρντο Έλμπα βάσισε το έργο του στη μαζική δολοφονία στο νησί Ουτόγια της Νορβηγίας το καλοκαίρι του 2011, με δράστη έναν δεξιό εξτρεμιστή και στόχους τα μέλη της Νεολαίας του Εργατικού Κόμματος. Ανεβαίνει από τον Θοδωρή Γκόγκο, ο οποίος και ερμηνεύει μαζί με την Έλενα Μανδούβαλη. (Αργώ, από 28/2)
"Οι αρουραίοι"
Το βραβευμένο με Νόμπελ έργο του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν σκηνοθετεί ο Γιάννης Παπαδογιάννης, ένα νατουραλιστικό κοινωνικό δράμα, απολύτως επίκαιρο, το οποίο αντικατοπτρίζει τα σαθρά θεμέλια της κοινωνίας του Βερολίνου. Η σύγκρουση του παλιού με το νέο και η πάλη της ηθικής με τα θέλω βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας, που ερμηνούν οι Δημήτρης Μαξούρης, Σάββας Χατζηγιάννης, Δημήτρης Γρηγορίου, Τζωρτζίνα Μπουλταδάκη, Οριέλα Πιέτρι κ.ά. (Vault, από 23/2)
.
Περισσότερες πληροφορίες
Utoya (Ουτόγια) Μια ξεχασμένη μέρα
Είναι 22 Ιουλίου 2011, βρισκόμαστε στη Νορβηγία. Ένας 32χρονος Νορβηγός εξαπολύει την κόλαση: οκτώ νεκροί από βόμβα σε παγιδευμένο βαν αυτοκίνητο στο Όσλο, ως αντιπερισπασμός… και στη συνέχεια, ο πραγματικός στόχος: τα παιδιά των Εργατικών. 69 άνθρωποι (πολλοί από αυτούς νέοι κάτω των 18) σκοτώθηκαν στο νησί Ουτόγια, τον ιστορικό τόπο των θερινών κατασκηνώσεων για τους σοσιαλιστές από όλο τον κόσμο. Η εκδοχή που είχαν δώσει τα μέσα ενημέρωσης ήταν διαστρεβλωμένη. Η σφαγή παρουσιάστηκε σαν μια από τις πολλές τραγωδίες που οπλισμένοι "τρελοί" μπορούν να προκαλέσουν. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο λανθασμένο. Η σφαγή είχε σχεδιαστεί χρόνια πριν, με διαύγεια και ευσυνειδησία που άγγιζε τα όρια της μανίας. Δεν ήταν εναντίον ενός τυχαίου στόχου, αντιθέτως στόχευε στο φυτώριο των νεαρών "υποσχόμενων" του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Η σφαγή στην Ουτόγια υπήρξε μια πολιτική σφαγή. Οι εφημερίδες, τις πρώτες ώρες, υποστήριζαν ότι επρόκειτο για ισλαμική τρομοκρατική επίθεση. Η αλήθεια είχε ακριβώς την αντίθετη όψη. Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια για τον δολοφόνο, έπεσε σιγή ιχθύος και αυτό το συγκλονιστικό γεγονός κατέληξε στη λήθη. Το έργο αυτό είναι, λοιπόν, μια απόπειρα μνήμης και καταγγελίας.
Αγρυπνία
Μια παράσταση σε έναν νέο, ιδιαίτερο χώρο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά επί σκηνής. Πρόκειται για το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη (που είχε πρωτότυπο τίτλο «Τα δώρα της νύχτας») το οποίο λαμβάνει χώρα σε έναν μηδενικό χωροχρόνο όπου όλα μπορούν να συμβούν. Εκεί όπου η φαντασία συναντά την πραγματικότητα και η ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο. Μια νέα θρησκεία, ο ανεκπλήρωτος έρωτας δυο νέων, μια οικογένεια σε άρνηση. Ένα παιχνίδι σχέσεων, αντιθέσεων και εξουσίας. Ένας κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί να σε στιγματίσει για μια ολόκληρη ζωή; Η κοινωνία, η θρησκεία και η οικογένεια είναι έτοιμοι να τον αποδεχτούν; Ακόμα κι αν πρόκειται για άτομα του ίδιου φύλου; Αν μπορούσαμε έστω για μια φορά να κοιτάξουμε στα μάτια τον άλλο και να δούμε ποιος πραγματικά είναι, αν μπορούσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά και να παραδεχτούμε την αλήθεια μας, ίσως το μέλλον να μην προβλεπόταν τόσο ζοφερό.
Οι αρουραίοι
Πρόκειται για ένα βραβευμένο με Νόμπελ κοινωνικό νατουραλιστικό δράμα, το οποίο αντικατοπτρίζει τα σαθρά θεμέλια της κοινωνίας του Βερολίνου στην πραγματικότητα του σήμερα, καθιστώντας το έργο απόλυτα επίκαιρο. Οι αρουραίοι, αυτά τα μικρά τριχωτά θηλαστικά, λειτουργούν καθαρά εγωκεντρικά, έχοντας ως αποκλειστικό τους μέλημα την επιβίωση τους. Έτσι και οι ήρωες του έργου, ως ανθρωπόμορφοι αρουραίοι, βιώνουν την απώλεια, την ανάγκη της μητρότητας, τον έρωτα, τον θάνατο και την σκληρότητα των επιθυμιών τους -ενώ επιδιώκουν την επιβίωση τους με κάθε τρόπο και μέσο. Μήπως τελικά όλοι ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη «αρουραίους»; Η σύγκρουση του παλιού με το νέο και η πάλη της ηθικής με τα θέλω, οδηγούν τους ήρωες σε δραματικά αδιέξοδα. Μια γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της θα πάρει αποφάσεις δραστικές και επικίνδυνες προκειμένου να ικανοποιήσει την ανάγκη της να ξαναγίνει μητέρα. Μέχρι που θα φτάσει άραγε;
Αγάπη
Ο Αντώνης και η Γεωργία, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή μαζί, έρχεται αντιμέτωπο με μία νέα, επώδυνη κατάσταση που θα αλλάξει την πραγματικότητα όπως τη γνώριζαν. Ο σπαραγμός των σχέσεων που χάνονται στα βάθη της μνήμης, αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σε όσους απομακρύνονται μέρα με τη μέρα, γίνονται το υλικό μίας παράστασης-αφιέρωμα στη μνήμη της γιαγιάς και του παππού της σκηνοθέτριας Ελένης Ευθυμίου. Είμαστε οι μνήμες μας; Και αν οι μνήμες θολώσουν, ποιοι είμαστε; Και τι επίδραση έχει αυτό στους αγαπημένους μας; Ο ρόλος της μνήμης για την ανθρώπινη ταυτότητα, η αορατότητα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, η έννοια της φροντίδας και τα όρια της αγάπης γίνονται οι κινητήριες θεματικές για τη δημιουργία μιας παράστασης που επιχειρεί να μιλήσει για όσα συχνά δεν μοιραζόμαστε ή δεν τολμούμε καν να αρθρώσουμε.
Ο κροκόδειλος
Αγία Πετρούπολη, 1865. Ο Ιβάν Ματβιέιτς μαζί με τη σύζυγό του Γιελιένα Ιβάνοβνα και τον φίλο του Σεμιόν Σεμιόνιτς, αποφασίζουν να επισκεφτούν τη στοά. Εκεί εκτίθεται ένας κροκόδειλος που τους έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Το θηρίο βρίσκεται σε λήθαργο, δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες τους κι έτσι, ο Ιβάν Ματβιέιτς αποφασίζει να το προκαλέσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στα δόντια του κροκόδειλου και από εκεί στην κοιλιά του! Επικρατεί πανικός. Ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, βιομήχανοι, διανοούμενοι, πρέσβεις και ένα πλήθος ξεπεσμένων μικροαστών παρελαύνουν μπροστά από τον κροκόδειλο. Μεταξύ γέλωτα, εξωφρενικών διαλόγων, παράλογων προτάσεων και αγωνιωδών προσπαθειών του Σεμιόν να σώσει τον φίλο του, που δεν θέλει όμως να σωθεί, το έργο κάνει μία γλαφυρή περιγραφή της τσαρικής Ρωσίας και των παθογενειών της, που δε μοιάζουν και τόσο ξένες στη δική μας πραγματικότητα.
Το γαϊτανάκι του πόθου ή πώς θα πλησιάσετε το ερωτικό αντικείμενο του πόθου σας
Μια σύγχρονη, πιο κωμική προσέγγιση του έργου του Σνίτσλερ. Η ιστορία του ξεκινά με μια νυχτερινή συνάντηση με μια πόρνη και ακολούθως το γαϊτανάκι του πόθου αρχίζει να ξετυλίγεται. Δέκα χαρακτήρες, τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, μπλέκονται σε μια αγωνιώδη αναζήτηση του έρωτα και της ηδονής. Δοκιμάζουν τα όρια της επιθυμίας τους, φωτίζουν, αλλά και ξεπερνούν τη σοβαροφάνεια της αστικής ηθικής, της κοινωνικής θέσης και της συζυγικής αφοσίωσης. Μέσα από δέκα κωμικές συναντήσεις, η παράσταση θέτει ερωτήματα γύρω από την ενοχή που συχνά γεννά η σεξουαλική επιθυμία. Γιατί, όμως, από όλες τις «φυσικές» ανάγκες, κλίσεις και προδιαθέσεις του ανθρώπου, η σεξουαλική επιθυμία δεν είναι μόνο ατομικό ζήτημα, αλλά παίρνει κοινωνικές προεκτάσεις; Πόσο μπορείς να εμπιστευτείς τον σύντροφό σου και πόσο μπορείς να εμπιστευτείς τον εαυτό σου;
Η λεμονιά
Το έργο είναι εμπνευσμένο από τις κασέτες που έγραφε η μητέρα της ηθοποιού Αλεξάνδρας Ούστα. Στις κασέτες αυτές ακούμε μια νέα γυναίκα να προσπαθεί να πείσει την οικογένεια -και τον εαυτό της- ότι όλα πάνε καλά, ενώ η ίδια υποφέρει. Εγκλωβισμένη σε μια μοναξιά που θεωρείται φυσική από την κοινωνία και ενισχύεται από το μέρος και την εποχή, η “λεμονιά” αρχίζει να μαραζώνει αφού δεν την ποτίζει πια κανείς. Η ερμηνεύτρια αναφέρει: “Η μητέρα μου έζησε τη δεκαετία του ’70 στη Σαουδική Αραβία ακολουθώντας τον άνδρα της στη δουλειά του, αλλά αντί για γράμματα στην οικογένεια της έγραφε κασέτες. Κασέτες γεμάτες ψέματα για το πόσο ευτυχισμένη ήταν, για το πόσο όμορφα περνούσε στο γάμο της. Σήμερα, 14 χρόνια μετά το θάνατο της ξανακούω αυτές τις κασέτες προσπαθώντας να ανακαλύψω αν υπάρχει κάποιο θαμμένο μήνυμα στο χρόνο για όσα συνέβησαν εκεί”.
Midnight movie
Η παράσταση ζωντανεύει το εσωτερικό τοπίο του μυαλού μιας γυναίκας που περιπλανιέται μέσα στα μονοπάτια του διαδικτύου. H σκέψη της, μια διαδρομή γεμάτη αναμνήσεις, προβολές και όνειρα, σ’ έναν digital κόσμο. Ζει μια παράλληλη πραγματικότητα την οποία μοιράζεται με το κοινό. Πάσχει από μια κινητική διαταραχή. Ο χρόνος περνάει άνισα όταν ένα σώμα υποφέρει. Αλλά τα δύο ψηφιακά της σώματα την παρηγορούν. Της δίνουν τη δύναμη που της λείπει. Μέσα από μια κινηματογραφική λογική σε συνδυασμό με το physical theatre και τη δημιουργία εικόνων με projection mapping, η σκηνή μετατρέπεται σε νοσοκομείο, σουρεαλιστική κρεβατοκάμαρα, έρημο που μοιάζει με μεταμεσονύχτια ταινία και σε ό,τι άλλο φαντάζεται η ηρωίδα όσο ταξιδεύει σε αυτόν τον, χωρίς όρια, κόσμο που ονομάζεται ίντερνετ. Το έργο εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στην αναπηρία και τη διαδικασία αφήγησης σε μια σύγχρονη, ψηφιακή εποχή. Πώς είναι να έχεις ένα ψηφιακό σώμα, όταν το φυσικό σου σώμα σε εγκαταλείπει;
