Το αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ "Ευτυχισμένες Μέρες" που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κανέλλου με την Νατάσα Παπαμιχαήλ και τον Γιάννη Οικονομίδη (Johnny O) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, συνεχίζεται με επιτυχία στο θέατρο Olvio.
Λίγα λόγια για το έργο
Η Γουίνι, θαμμένη στα συντρίμμια της ζωής της, μέσα σε ένα απέραντο σύμπαν, προσπαθεί "να διάγει την ημέρα της". Μιλάει ακατάπαυστα. Ο Γουίλι σέρνεται τριγύρω και δίνει νόημα στη φωνή της Γουίνι, γιατί υπάρχει κάποιος που την ακούει. Δε μιλάει μόνη της στην ερημιά. Το έργο είναι ένα ποίημα, αφιερωμένο στην αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, στην ανάγκη να μοιραζόμαστε και να υπάρχουμε μέσω των άλλων, στη συνεχή φθορά των πάντων μέσα στον ατελείωτο χρόνο, στις καθημερινές συνήθειες και στα "πράγματα" που γλυκαίνουν τον χρόνο, στον αγώνα της επιβίωσης μέσα σε οποιοδήποτε εγκλωβισμό, σωματικό - ψυχικό - πνευματικό, με υπομονή και διεκδικώντας πάντα μια ακόμη ευτυχισμένη μέρα.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Σάμιουελ Μπέκετ είναι ίσως ο πιο αισιόδοξος συγγραφέας που έχω συνδιαλλαγεί μαζί του. Είναι τόσο βαθιά ανθρώπινος, με τεράστια αγάπη σε αυτό το θείο δώρο, που αποκαλούμε ζωή! Οι ήρωες του, πάντα σε δύσκολες ή εξαιρετικές συνθήκες, δεν τα παρατούν ποτέ. Αγωνίζονται πάντα για μια ακόμη ευτυχισμένη μέρα. Ο Μπέκετ, σε αυτό το φιλοσοφικό αριστούργημα, μας λέει ότι το μοίρασμα σε μια οποιαδήποτε σχέση, ανάμεσα στους ανθρώπους, μπορεί να είναι μεν σχετικό, ποιοτικά και ποσοτικά αλλά είναι απολύτως αναγκαίο! Ευτυχισμένες στιγμές υπάρχουν μόνο όταν τις μοιραζόμαστε. Και αν η ζωή μας είναι ένα άθροισμα ατελείωτων στιγμών, αξίζει ο αγώνας για μια ακόμη ευτυχισμένη στιγμή, που θα ονοματίσει ευτυχισμένη και την ημέρα.
Προπώληση εισιτηρίων μέσω more.com
Περισσότερες πληροφορίες
Ευτυχισμένες μέρες
Η Γουίνι, θαμμένη κυριολεκτικά στα συντρίμμια της ζωής της, μέσα σε ένα απέραντο σύμπαν, προσπαθεί “να διάγει την ημέρα της”. Μιλάει ακατάπαυστα. Ο Γουίλι σέρνεται τριγύρω και δίνει νόημα στη φωνή, γιατί υπάρχει κάποιος που την ακούει. Το έργο, όντας ένας ύμνος στην αισιοδοξία, είναι ένα ποίημα, αφιερωμένο στην αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, στην ανάγκη να μοιραζόμαστε και να υπάρχουμε μέσω των άλλων, στη συνεχή φθορά των πάντων, στις καθημερινές συνήθειες και στα πράγματα που γλυκαίνουν τον χρόνο, αλλά και στον αγώνα της επιβίωσης μέσα σε οποιοδήποτε εγκλωβισμό, σωματικό και ψυχικό, με υπομονή και διεκδικώντας πάντα μια ακόμη ευτυχισμένη μέρα.