©Kaplanidis
Αυτή την εβδομάδα, έξι από τις παραγωγές της Επιδαύρου κάνουν στάση στην Αττική: η συνταρακτική "Εκάβη" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία της Ιούς Βουλγαράκη με την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο (Βεάκειο Πειραιά 8/9, Θέατρο "Αλέξης Μινωτής", Αιγάλεω 10/9, Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου 12-13/9). Επίσης από τον τρωικό κύκλο, παρουσιάζονται οι "Τρωάδες" σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη, με τη Ρούλα Πατεράκη επικεφαλής του θιάσου του ΚΘΒΕ (Θέατρο Βράχων 8/9, Κηποθέατρο Παπάγου 12/9).
Η παραγωγή του Εθνικού με την ερωτική τραγωδία του Ευριπίδη "Ιππόλυτος" σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και τους Κόρα Καρβούνη, Ορέστη Χαλκιά, Γιάννη Τσορτέκη κ.ά. (Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας 10/9). Η Έφη Μπίρμπα δίνει μια μελαγχολική εκδοχή της αριστοφανικής κωμωδίας, με τα "Βατράχια" και τους Άρη Σερβετάλη και Μιχάλη Σαράντη στο κεντρικό δίδυμο (Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη 7/9, Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου 9/9).
Ο Σίμος Κακάλας σκηνοθετεί τον "Οιδίποδα Τύραννο" του Σοφοκλή ως τελετουργικό δρώμενο, με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο (Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης 8/9, Θέατρο Βράχων 10/9, Βεάκειο Πειραιά 11/9, Θέατρο Πέτρας 12/9, Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας 13/9), ενώ ο Γιώργος Σκεύας παρουσιάζει την κατάληξη του μύθου, "Οιδίπους επί Κολωνώ", με τον Δημήτρη Καταλειφό στον κεντρικό ρόλο (Κηποθέατρο Παπάγου 9-10/9, Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης 11/9, Θέατρο Βράχων 12/9).
Δύο τραγωδίες εκδίκησης με ισχυρό θηλυκό αποτύπωμα παρουσιάζονται σε σκηνοθεσία της Λέας Μαλένη και της Λίλλυς Μελεμέ, αντίστοιχα: "Μήδεια" του Ευριπίδη, με τη Μαρία Κίτσου και τον Φάνη Μουρατίδη (Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού 8/9) και "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή, με τη Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο (Θέατρο "Αλέξης Μινωτής", Αιγάλεω 7/9, Κατράκειο Νίκαιας 8/9, Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης 9/9, Νταμάρι Βριλησσίων 10/9).
Οι "Ευμενίδες" του Αισχύλου, σε νέα μετάφραση του Λέανδρου Πολενάκη και σκηνοθεσία του Νίκου Χατζηπαπά, ανέβηκαν στο πλαίσιο του Διαβαλκανικού Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος που διοργάνωσε η περιφέρεια Αττικής, και τώρα θα παρουσιαστούν για μία βραδιά στην παραλία Μπάτη, στο Παλαιό Φάληρο (11/9). Στο τελευταίο μέρος της αισχυλικής "Ορέστειας" κλείνει ο κύκλος του αίματος και της οικογενειακής κατάρας που ακολουθεί τη γενιά των Ατρειδών, καθώς ο Ορέστης προσέρχεται στην Αθήνα και τον Άρειο Πάγο και λυτρώνεται από την ενοχή για το φόνο της μητέρα του, ενώ η παράσταση υιοθετεί μια ερευνητική οπτική ως προς την εκφορά του λόγου, την κίνηση και την εικαστική όψη.
Ακόμη μία αισχυλική τραγωδία, ο "Προμηθέας Δεσμώτης", παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Γιάννη Φαλκώνη και μουσική επιμέλεια του Πετρολούκα Χαλκιά. Η τραγωδία της σύγκρουσης του Δία με τον Τιτάνα που βοήθησε τους ανθρώπους παρουσιάζεται με μουσική αναφορά στα πολυφωνικά μοιρολόγια της δημοτικής παράδοσης (Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας 8/9, Δημοτικό Θέατρο "Σοφία Βέμπο" Δήμου Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης 9/9).
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Οιδίπους επί Κολωνώ
Ο Οιδίπους, γέρος και τυφλός, φτάνει στην Αθήνα με τη βοήθεια της κόρης του Αντιγόνης. Η άφιξή του θα προκαλέσει αναστάτωση στους κατοίκους της περιοχής, όμως ο βασιλιάς Θησέας θα δεχτεί τη φιλοξενία του, καθώς και το αίτημά του να ταφεί εκεί, στο ιερό άλσος των Ευμενίδων, σύμφωνα με χρησμό που του είχε δοθεί. Σύντομα, στην Αθήνα θα καταφθάσει και η κόρη του Ισμήνη, για να μεταφέρει το μήνυμα ότι οι δύο γιοι του, Ετεοκλής και Πολυνείκης, βρίσκονται στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου. Στον Κολωνό έρχεται και ο Κρέων για να τον πείσει να επιστρέψει, όμως όταν βλέπει ότι τα λόγια του δεν λειτουργούν θα καταφύγει στη βία.
Βατράχια
Η Αθήνα διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή, εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή. Με όραμα τη μεγάλη ιδέα της σωτηρίας του κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου.
Εκάβη
Το βίωμα του συλλογικού πένθους απασχολεί τη σκηνοθέτιδα στο ανέβασμα του έργου για το αδιανόητο του πολέμου και την εξαχρείωση της φύσης του ανθρώπου. Η τραγωδία του Ευριπίδη που βλέπει τον Τρωικό πόλεμο από την πλευρά των ηττημένων, παρακολουθεί το θρήνο της Εκάβης και των γυναικών της Τροίας που έχουν πιαστεί αιχμάλωτες από τους Αχαιούς. Σε έναν μεταιχμιακό τόπο όπου ζωντανοί και νεκροί βρίσκονται σε διαρκή συνομιλία, η Εκάβη μεταμορφώνεται από θρηνητική φιγούρα -για τη θυσία της κόρης της Πολυξένης και τη δολοφονία του γιού της Πολύδωρου- σε φορέα εκδίκησης, σκοτώνοντας τα παιδιά του βασιλιά της Θράκης Πολυμήστορα (δολοφόνο του γιου της) και τυφλώνοντας τον ίδιο.
Οιδίπους Τύραννος
Ο Οιδίπους, βασιλιάς της Θήβας, λόγω μιας επιδημίας που μαίνεται στην πόλη, αναλαμβάνει να ερευνήσει την ταυτότητα του ανθρώπου που δολοφόνησε τον προηγούμενο άρχοντά της, τον Λάιο. Η αναζήτησή του θα είναι μοιραία, καθώς δεν γνωρίζει ότι, στην πραγματικότητα, ψάχνει για τον ίδιο του τον εαυτό. Παράλληλα, ανακαλύπτει σταδιακά ότι είναι γιος του Λάιου, αλλά και της βασίλισσας Ιοκάστης, την οποία παντρεύτηκε και με την οποία έκανε παιδιά. Σε αυτή την παράσταση, που είναι ιδωμένη ως ένα τελετουργικό εξαγνισμού, ο Χορός είναι μια ομάδα που συστρέφεται, θρηνεί και αγωνιά. Τα μέλη του φορούν μάσκες γερόντων και μέσα από αυτόν αναδύονται τα πρόσωπα του δράματος.
Τρωάδες
Σε αναμονή της αναχώρησής τους για την Ελλάδα, οι αιχμάλωτες γυναίκες της Τροίας θρηνούν για την άλωση της πόλης τους. Μαζί τους η Εκάβη, που έρχεται αντιμέτωπη με τρομερές συμφορές: η κόρη της Πολυξένη σκοτώνεται στον τάφο του Αχιλλέα και ο μικρός εγγονός της Αστυάνακτας αποφασίζεται από τους Αχαιούς να θανατωθεί. Την ίδια ώρα, η Κασσάνδρα προμηνύει τις καταστροφές που θα βρουν τους Έλληνες στον δρόμο της επιστροφής. Σε αυτήν την τραγωδία, ο Ευριπίδης επιχειρεί να υπενθυμίσει τη σημασία τού να παραμένει κανείς άνθρωπος και προβάλλει τη δύναμη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο να επιμένει ακόμα και μετά την καταστροφή.
Μήδεια
Ο Ιάσονας αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Μήδεια, για να παντρευτεί τη Γλαύκη, κόρη του βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα, διεκδικώντας μερίδιο στην εξουσία. Ο Κρέοντας αποφασίζει να εξορίσει τη Μήδεια και τα παιδιά της από την πόλη. Τότε, η ηρωίδα, προδομένη επειδή ο Ιάσονας καταπάτησε τους όρκους του προς εκείνη, αποφασίζει να τον εκδικηθεί, ως μόνη λύση για να επανέλθει η συμπαντική ισορροπία. Έτσι, στέλνει τα παιδιά της να προσφέρουν θανάσιμα δώρα στη νέα βασιλική σύζυγο του πατέρα τους, η οποία πεθαίνει μαζί με τον δικό της πατέρα. Τελικά, σκοτώνει και τα παιδιά της και φεύγει πάνω σε ένα άρμα-δώρο του Ήλιου.
Ιππόλυτος
Ο Ιππόλυτος, νόθος γιος του Θησέα και πιστός οπαδός της Άρτεμης, έχει εμμονή με την αγνότητα, απαξιώνει τον έρωτα, υβρίζει το γυναικείο φύλο. Η θεά του έρωτα, Αφροδίτη, θέλοντας να τον εκδικηθεί που δεν τη σέβεται, οργανώνει ένα σχέδιο εξόντωσής του, εμπνέοντας σφοδρό έρωτα για εκείνον στη μητριά του Φαίδρα. Η παράσταση εστιάζει στη μορφή της Αφροδίτης που στήνει ένα παιχνίδι εκδίκησης και παρακολουθεί με ηδονοβλεπτική ματιά πώς το ανθρώπινο είδος γίνεται άθυρμα των επιθυμιών της. Το μάτι της γίνεται μάτι μας και τα πρόσωπα απογυμνώνονται. Τα γυμνά σώματα μεταφέρουν την έκρηξη, τον πόθο, τη λαγνεία αλλά και την αγνότητα του γένους των ανθρώπων.
Ηλέκτρα
Ο Ορέστης επιστρέφει στο Άργος και μαζί με την Ηλέκτρα εκδικούνται για το φόνο του πατέρα τους, Αγαμέμνονα, από τη μητέρα τους Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο, πληρώνοντας το αίμα με αίμα. Βαθιά επηρεασμένος από την εποχή του, που διακατέχεται από πνεύμα αμφισβήτησης, ο Σοφοκλής επιλέγει να αφηγηθεί τον μύθο των Ατρειδών μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα της Ηλέκτρας. Ένα βλέμμα θρυμματισμένο από το πένθος, που αντανακλά, μεγεθύνει και ενίοτε παραμορφώνει την πραγματικότητα που την περιβάλλει. Σε αυτόν τον κόσμο, η Ηλέκτρα επιλέγει να αποτελέσει το μοναδικό κύτταρο ζωντανής συνείδησης που δεν θα πάψει να καταγγέλλει την ανηθικότητα και την υποκρισία.
Ευμενίδες
Μια σύγχρονη, ερευνητική ματιά στο τρίτο μέρος της τριλογίας της Ορέστειας, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του «Διαβαλκανικού Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος», η οποία εστιάζει στον πυρήνα του έργου που κλείνει τον κύκλο του αίματος με την αθώωση του Ορέστη για το φόνο της μητέρας του, Κλυταιμνήστρας. Ο Αισχύλος κάνει με αυτή την τριλογία, στροφή από την παθητική περιγραφή γεγονότων, στην ενεργό επί σκηνής δράση: συνομωσίες, φόνοι, εκδίκηση, επερχόμενη τιμωρία, συνθέτουν την πλοκή του πρώτου αυτού έργου, δημιουργώντας έντονα και εναλλασσόμενα συναισθήματα στον θεατή. Το έργο διατηρώντας την αναμφισβήτητη αυτονομία του, δεν μπορεί παρά να ειδωθεί σε συνάρτηση με όλη την τριλογία.
