Ορέστης Χαλκιάς: "Ο Ιππόλυτος είναι ένας μυστηριώδης χαρακτήρας που γοητεύει κάθε ηθοποιό"

Είναι η πρώτη φορά που θα βρεθείς στην Επίδαυρο;
Είναι η δεύτερη φορά. Το 2015 συμμετείχα ως μέλος του Χορού στην παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος "Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων", σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου. Ο Χορός είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της τραγωδίας. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία που μου έμαθε πολλά για το αρχαίο δράμα και για το θέατρο γενικότερα. Τώρα, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί κουβαλάω τον ομώνυμο ρόλο της παράστασης. 

Πώς νιώθεις που θα επιστρέψεις με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο;
Κυρίως είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Έχω λίγο άγχος, όχι τόσο όσον αφορά την κριτική, αλλά επειδή θέλω να αφηγηθώ όσο καλύτερα μπορώ αυτή την ιστορία. Να μπορέσει δηλαδή ο κόσμος να καταλάβει και να πάρει ό,τι περισσότερο μπορεί, με την ελπίδα από αυτό που θα δει να τον αλλάξει έστω και λίγο. Γενικότερα είναι μια πολύ ωραία συνεργασία. Περνάμε πάρα πολύ όμορφα στις πρόβες, δεν υπάρχει φόβος, δουλεύουμε πολύ, δοκιμάζουμε, ιδρώνουμε, τσαλακωνόμαστε. Βρίσκομαι δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς, όπως ο Γιάννης Τσορτέκης, η Μαρία Σκουλά, η Κόρα Καρβούνη, η Έλενα Τοπαλίδου, ο Δημήτρης Παπανικολάου, και αυτό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Όλοι είναι ένας και ένας. 

Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με την Κατερίνα Ευαγγελάτου;
Με τίμησε το γεγονός ότι με πήραν τηλέφωνο από το Εθνικό Θέατρο και μου είπαν ότι θέλουν να με δουν για την καλοκαιρινή παραγωγή. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι θα σκηνοθετήσει η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί της, μου αρέσει η δυναμική της. Ήταν μια πολύ σκληρή οντισιόν, η οποία εξελίχθηκε σε τρεις φάσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να μου αναθέσουν το ρόλο του Ιππολύτου, αλλά η σκηνοθέτρια με είχε δει πέρυσι στο "Labor" στο Θέατρο Πορεία, πολύ πριν βγει το "Maestro".

Τι είναι αυτό που σε γοήτευσε στο χαρακτήρα του Ιππολύτου και πώς προσέγγισες το ρόλο;
Ο Ιππόλυτος από μόνος του είναι ένας γοητευτικός χαρακτήρας γιατί έχει ένα μυστήριο. Είναι μέλος μιας "αίρεσης" αφιερωμένης στη θεά Άρτεμη και ζει στα δάση με τους συντρόφους του. Το μόνο πράγμα από τον ιδιότυπο τρόπο ζωής του το οποίο θα μπορούσε να μας είναι οικείο είναι ότι είναι βίγκαν. Δεν τρώει κρέας, μόνο ό,τι βγαίνει από τη γη, ταυτόχρονα όμως σκοτώνει ζώα. Είναι λίγο αμφιλεγόμενο το τι συμβαίνει στις τελετές που γίνονται μέσα στα δάση. Ο Ιππόλυτος είναι ένας πρίγκιπας, νόθος γιος του Θησέα και της αμαζόνας Αντιόπης. Μεγάλωσε με τον προπάππου του Πιτθέα και για κάποιο λόγο αναπτύσσει ένα μένος απέναντι στις γυναίκες. Είναι ένα αρχέτυπο. Έχει πολλά κοινά με έναν νέο άνθρωπο με ορμή, αλλά έχει και κάποια στοιχεία που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία. Μεγάλωσε χωρίς τη μητρική αγάπη, η οποία δεν συγκρίνεται με τίποτα στη ζωή, και αυτό τον ωθεί ίσως να έχει μια ακραία άποψη για το γυναικείο φύλο. Είναι ένας υπερ-σύνθετος χαρακτήρας, που δεν γίνεται να μη γοητεύσει έναν ηθοποιό. Το γεγονός ότι είναι νόθος γιος επηρεάζει τρομερά όλη του την προσωπικότητα και την ψυχολογία, γιατί δρα με βάση αυτό. Είναι σαν να θέλει να ξορκίσει ότι είναι νόθος. Θέλει να είναι τέλειος σε όλα, στα αθλήματα, στα κυνήγια και να εξουσιάζει όχι με την έννοια του βασιλιά, αλλά πιο πολύ με την έννοια του παιδιού. Νιώθει το χώρο στον οποίο κινείται δικό του και επίσης προσπαθεί να πλησιάσει το θείο μέσω της παρθενίας. Κάτι που προφανώς είναι αφύσικο και τελικά τον οδηγεί στην ύβρη και την τιμωρία. Υπάρχει ο κίνδυνος ένας θεατής να πει ότι του άξιζε αυτό που έπαθε, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν πολλά επίπεδα σε αυτή την προσωπικότητα. Όλοι οι ρόλοι στο αρχαίο δράμα είναι γοητευτικοί, ιδίως στη δραματουργία του Ευριπίδη που περισσότερο από όλους μοιάζει σαν σύγχρονος. Υπάρχει αυτό το "μεγαλείο" της αρχαίας τραγωδίας, αλλά θα μπορούσαμε να δούμε τα ίδια πράγματα σε μια δραματική μοντέρνα ταινία. 

Πού θα έλεγες ότι εστιάζει η παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου;
Νομίζω ότι στο επίκεντρο βρίσκεται η ανθρώπινη βούληση και ο βαθμός στον οποίο αυτή επηρεάζεται από το θείο. Δηλαδή, ενώ είναι ένας θεός που κινεί τα νήματα, κάπου υπάρχει και η ανθρώπινη βούληση, κι αυτή έχει να κάνει με την επιλογή των ηρώων να σωπάσουν, να αποκαλύψουν ή να τηρήσουν έναν όρκο που τελικά στοιχίζει μια ζωή. Αυτή η ρωγμή μάς απασχολεί πολύ στην παράσταση. Επίσης αναδεικνύεται η στάση του Ευριπίδη υπέρ των γυναικών, κάτι το οποίο δηλώνεται μέσα από τις ακραίες θέσεις που παίρνουν οι άνδρες. 

Κάτι ανάλογο συναντάμε και στη "Μήδεια".
Έχει σχεδόν τις ίδιες ατάκες σε κάποια σημεία ο Ιππόλυτος με τον Ιάσονα. Και οι δύο λένε να μη γεννούσαν οι γυναίκες τους ανθρώπους. Δεν γίνεται να είναι μισογύνης ο Ευριπίδης και να χτίζει μια ολόκληρη τραγωδία για να πει πόσο κακιά είναι μία γυναίκα. Είναι αλληγορικό. 

"Η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι έτοιμη να δεχθεί την αλήθεια, αν σκεφτείς ότι ο πολύς κόσμος θεωρεί ότι βλέπει στο "Maestro” έναν αντικατοπτρισμό της αντιμετώπισης ενός ομοφυλόφιλου παιδιού από μια κακοποιητική οικογένεια και γενικότερα από την κοινωνία. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή, κι αυτό φαίνεται καθημερινά".

Ποιο είναι το σκηνικό της παράστασης;
Η παράστασή μας τοποθετείται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο. Δεσπόζει ένα ξερό δέντρο. Ίσως ο στόχος θα ήταν να βγάλει φύλλα αλλά μπορεί και να είναι μάταιο. Είναι ένα τοπίο άγριας φύσης, η οποία όμως δεν είναι και στα καλύτερά της. Πρόκειται για ένα σχόλιο προς τη δική μας εποχή. 

Ποιος είναι ο ρόλος της ζωντανής κινηματογράφησης στην παράσταση;
Η Αφροδίτη παίρνει έναν ιδιότυπο ρόλο. Στη συγκεκριμένη παράσταση βλέπουμε το δικό της βλέμμα. Φωτίζει με την κάμερα πράγματα που ένας θεατής δεν θα είχε τη δυνατότητα να δει. Νομίζω ότι είναι μία πολύ καλή περίπτωση χρήσης κάμερας, γιατί έχει να κάνει με μια παράλληλη δραματουργία, δεν είναι επίδειξη κάποιας πρωτοπορίας. Δίνει μία άλλη οπτική και υπόσταση στα πράγματα, σαν να βλέπεις μέσα από την κλειδαρότρυπα. 

Προέρχεσαι από οικογένεια ηθοποιών, οπότε να υποθέσουμε ότι το θέατρο ήταν πάντα στη ζωή σου;
Ναι, μεγάλωσα μέσα σε αυτό. Γνώριζα όλους αυτούς τους περίεργους ανθρώπους και αναρωτιόμουν τι έκαναν, γιατί μιλάνε έτσι, γιατί φοράνε αυτά τα ρούχα. Όλα αυτά τα πράγματα επιδρούν προφανώς σε μια παιδική φαντασία. Μεγάλωσα με τα βινύλια του Μίκη Θεοδωράκη από τους "Ιππείς" του Αριστοφάνη του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λαζάνη, για παράδειγμα, παράσταση στην οποία έπαιζε ο πατέρας μου. Με παίρνανε μαζί στις περιοδείες. Είναι ένας τρομερά ενδιαφέρων και εκπαιδευτικός κόσμος και κάπως έτσι δεν γλίτωσα… Από νωρίς είχα στο μυαλό μου τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στη Σχολή Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και παράλληλα πέρασα στην Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Δούλεψα σχεδόν αμέσως στο θέατρο, από το δεύτερο έτος, οπότε δεν βρήκα ποτέ το χρόνο και επί της ουσίας τη δύναμη να εστιάσω στο πανεπιστήμιο. Σε καλό μου βγήκε ως τώρα αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει και πως αλλάζουν τα πράγματα. Εγώ πάντα παραμένω όσο μπορώ στρατιώτης σε σημείο που μου στερείται η προσωπική μου ζωή. Το θέατρο είναι η ζωή μου, ούτε ξέρω ούτε θέλω να κάνω κάτι άλλο και ευγνωμονώ τους γονείς μου που μου έδειξαν αυτό τον κόσμο. 

Αυτό που σε έφερε ουσιαστικά στην Αθήνα ήταν η παράσταση του Άρη Μπινιάρη "Ο χορός της φωτιάς";
Ακριβώς. Στη Θεσσαλονίκη ήμουν σε μια κατάσταση που είχα σταματήσει να ονειρεύομαι. Έλεγα στον εαυτό μου ότι το καθήκον μου είναι να είμαι στη Θεσσαλονίκη, να κάνω τους ρόλους μου και να εξελίσσομαι σαν άνθρωπος. Δεν έβλεπα κάτι άλλο ειδικά με όλες αυτές τις κρίσεις που έχουμε βιώσει. Νιώθω ότι η δική μας γενιά με το που πάει να σηκώσει κεφάλι τρώει τις σφαλιάρες τη μία μετά την άλλη. Είχα πάρα πολλά όνειρα αλλά κάπως είχα παραιτηθεί. Αναρωτιόμουν τι να πάω να κάνω στην Αθήνα. Την έβλεπα σαν ζούγκλα. Πολλοί συνάδελφοι μου έλεγαν επίσης ότι στην Αθήνα δεν θα μπορέσω να ξεχωρίσω, ότι θα είμαι ένας από όλους. Ευτυχώς δεν τους άκουσα. Και πάλι ένας από όλους είμαι, αυτό είμαστε όλοι, χαράσω απλώς μια δική μου πορεία. Νομίζω ότι κυριολεκτικά με ενεργοποίησε η συνάντησή μου με τον Άρη Μπινιάρη σε ένα σεμινάριο και άρχισα να διεκδικώ μια συνεργασία μαζί του. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί που κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό το λέω προς υπεράσπιση πολλών ταλαντούχων συναδέλφων που δεν έχουν καταφέρει να κατέβουν γιατί χρειάζεται να μπουν κάπου πρώτα, σε κάποιο project, να έχουν μια ασφάλεια 3-4 μηνών τουλάχιστον για να μπορούν να στήσουν το σπίτι τους. Εμένα γενικά με ευνοεί κάπως η τύχη. Για αυτό πολλές φορές πιστεύω ότι κατευθύνουμε τα πράγματα, όχι υπερφυσικά βέβαια. Προχθές πήγα σε ένα ψιλικατζίδικο και έρχεται μια κυρία και ζητάει ξυστό. Απόρησα που το θυμήθηκε το ξυστό. Διάλεξε ένα αλλά μετά ήθελε να το αλλάξει και της είπα φέρ’ το σε μένα και κέρδισα. Έχω να παίξω ξυστό από το 2005. Αυτό δεν ήταν υπερφυσικό, ήταν ένα momentum. Αυτό είναι μια παρομοίωση που μοιάζει πολύ με τη ζωή σε σχέση με ευκαιρίες και καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρεθούμε. Εκτός από τον Άρη Μπινιάρη, βέβαια, είναι και το Θέατρο Πορεία που με αγκάλιασε παράλληλα. 

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με το Θέατρο Πορεία;
Ο Δημήτρης Τάρλοου με είχε δει σε μία οντισιόν του την μέρα που στο Θέατρο Πορεία παιζόταν παράσταση του Άρη Μπινιάρη. Οπότε όλα ήταν σαν ένα κομμάτι του ίδιου παζλ. Έτσι, δέσαμε και έχουμε μία σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης. Ξεκίνησα από τη "Δόξα κοινή" και η συνεργασία συνεχίζεται, ενώ θα κάνουμε κι άλλα πράγματα στο μέλλον. Τη σεζόν 2024-25 θα συμμετέχω στον "Φρανκενστάιν" της Μαίρη Σέλεϊ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου, σε διασκευή του Θανάση Τριαρίδη. Φαντάσου πόσο οργανωμένος είναι που έχει κλείσει παραγωγή για τον μεθεπόμενο χειμώνα. Ο τρόπος που λειτουργεί είναι ζηλευτός, όπως και ο οργανισμός γενικά. Κατά τη γνώμη μου είναι σε καλά χέρια, σε ανθρώπους που ξέρουν το επάγγελμα γενικώς και το τι παίζει στο χώρο, ενώ δίνουν μεγάλη σημασία και στην ανθρώπινη υπόσταση, υπάρχει κατανόηση. 

Πώς σχολιάζεις την υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών;
Οι σπουδές στη δραματική σχολή είναι τρομερά συμπυκνωμένες και σκληρές. Εμείς επίσημα είχαμε δεκάωρο, αλλά πάντα μέναμε παραπάνω για να κάνουμε πρόβες. Είναι, όμως, ουσιαστικές σπουδές, ψυχή τε και σώματι, και αυτό σπανίζει. Ένας ηθοποιός δουλεύει από τον εγκέφαλό του μέχρι τα δάχτυλα του ποδιού του. Και ακόμα και να μην εξασκήσει αυτό το επάγγελμα, αυτή του η εκπαίδευση δεν γίνεται να μην τον κάνει καλύτερο άνθρωπο και πιο ενεργό στην κοινωνία. 

"Αν τα πούμε αυτά σε έναν άνθρωπο από άλλη χώρα, θα γελάει. Ότι, δηλαδή, η χώρα που έχει συνεισφέρει τόσο πολύ στον πολιτισμό και στην εξέλιξη του ανθρώπινου νου γενικότερα, δεν έχει ένα πανεπιστήμιο με πλήρη εξειδίκευση στην υποκριτική. Σαν να βλέπεις κωμωδία των Monty Python. Γενικότερα η Ελλάδα είναι σαν κωμωδία των Monty Python, αλλά όχι τόσο αστεία".

Πιστεύεις ότι θα πάρουν οι καλλιτεχνικές σπουδές στην Ελλάδα τη θέση που τους αξίζει; 
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα το τι θα γίνει στην Ελλάδα γενικά. Είμαι παρατηρητής αλλά ταυτόχρονα από το δικό μου μετερίζι κάνω ό,τι μπορώ για να προσφέρω. Κάποια στιγμή όμως πρέπει και ο μηχανισμός να αρχίσει να προσφέρει. Αν τα πούμε αυτά σε έναν άνθρωπο από άλλη χώρα, θα γελάει. Ότι, δηλαδή, η χώρα που έχει συνεισφέρει τόσο πολύ στον πολιτισμό και στην εξέλιξη του ανθρώπινου νου γενικότερα, δεν έχει ένα πανεπιστήμιο με πλήρη εξειδίκευση στην υποκριτική. Σαν να βλέπεις κωμωδία των Monty Python. Γενικότερα η Ελλάδα είναι σαν κωμωδία των Monty Python, αλλά όχι τόσο αστεία.

Πάμε τώρα και στο "Maestro". Πώς νιώθεις που είσαι από τους πρώτους Έλληνες ηθοποιούς που εμφανίζονται στο Netflix;
Είναι ιστορικό γεγονός. Πάντα θα θυμόμαστε ότι αυτή η σειρά είναι η πρώτη που μπήκε στο Netflix. Μου έχει τύχει να με σταματήσει στο δρόμο Ιταλίδα τουρίστρια επειδή με αναγνώρισε. Ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Προφανώς υπήρχαν οι προδιαγραφές για κάτι πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Δουλέψαμε σκληρά και με πολλή αγάπη κι όταν δέχεσαι την αγάπη του κόσμου σε παγκόσμιο πια επίπεδο, καθώς η σειρά προβάλλεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο, νιώθεις ότι ανταμείβεσαι. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, γιατί δεν σκέφτομαι (κακώς) ότι αυτήν τη στιγμή κάποιος στη Λατινική Αμερική μπορεί να βλέπει το "Maestro". Είχα λάβει ένα μήνυμα από έναν άνθρωπο από την Καραϊβική που, όπως μου είπε, δεν θεωρεί τον εαυτό του συναισθηματικό, αλλά τον άγγιξε πολύ η σειρά και ειδικά το "Τυχερό αστέρι" που τραγούδησα. Χωρίς να καταλαβαίνει ούτε μία λέξη, σπάραζε η καρδιά του κι αυτό εμείς το κάναμε στο νησάκι μας στο Ιόνιο πριν από δύο χρόνια. Δεν είναι φανταστικό; Δηλαδή κάναμε ένα βήμα χιλιάδων χιλιομέτρων, μπήκαμε σε ένα σπίτι στην Καραϊβική και συγκινήσαμε έναν άνθρωπο. Αυτό είναι η τέχνη. Και εννοείται ότι για αυτό καμαρώνω και χαίρομαι πολύ. Μακάρι να το κάνουν κι άλλοι αυτό. Εγώ το θέλω πάρα πολύ γιατί μας αξίζει. Δηλαδή οι Έλληνες έχουμε ό,τι χρειάζεται και δουλεύουμε πολύ σκληρά γενικότερα ως λαός. Και δεν μιλάω μόνο για τους ηθοποιούς. Είναι κρίμα που το μόνο που μας λείπει είναι τα χρήματα, γιατί έχουμε τα τοπία, τις ιδέες και τους ανθρώπους. Θα μπορούσαμε να έχουμε απίστευτη βιομηχανία ταινιών, ειδικά με τη μυθολογία μας. 

Προσέγγισες το ρόλο ενός ομοφυλόφιλου χαρακτήρα στο "Maestro". Έχεις δεχτεί σχόλια σχετικά με αυτό από άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας;
Έχω δεχτεί πολλά μηνύματα αγάπης και ευχαριστήρια για το πόσο βοηθήθηκε η κοινότητα. Το "Maestro" βέβαια μπήκε όσο βαθιά του επιτρεπόταν να μπει. Η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι έτοιμη να δεχθεί την αλήθεια, αν σκεφτείς ότι πολύς κόσμος θεωρεί ότι βλέπει στο "Maestro" έναν αντικατοπτρισμό της αντιμετώπισης ενός ομοφυλόφιλου παιδιού από μια κακοποιητική οικογένεια και γενικότερα από την κοινωνία. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή κι αυτό φαίνεται καθημερινά. Το θίγει ωστόσο, οπότε είναι ένα βήμα. Το κακό είναι παντού δυστυχώς, και η τέχνη οφείλει να ρίξει φως έτσι ώστε κάποια στιγμή να εκπαιδευτούμε. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε μια σειρά να μπαίνει πιο βαθιά σε τέτοια θέματα, αλλά δεν είναι αυτός ο ρόλος του "Maestro". 

Βοηθάει όμως τη συζήτηση να ανοίξει περισσότερο.
Ναι σε αυτό συμφωνώ απόλυτα έτσι ώστε και άλλοι δημιουργοί να σκεφτούν να εστιάσουν τα έργα τους προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί πάνω απ’ όλα στη ζωή ο στόχος είναι ο άνθρωπος. Τώρα αν ο άνθρωπος επιλέγει να καταστρέφει τα πάντα γύρω του αυτό είναι λυπηρό. Όταν, όμως, λειτουργεί υπέρ του ανθρώπου πάντα δημιουργούνται μεγαλεία και σπουδαία πράγματα. Ας πούμε όλοι συγκλονίστηκαν με μια σουρεαλιστική σκηνή στο "Maestro" που είδαμε τον Γιάννη Τσορτέκη (στο ρόλο του Χαράλαμπου) να μιλάει ξαφνικά στον Γιώργο Μπένο (που ερμηνεύει το ρόλο του Σπύρου) σαν κανονικός πατέρας, να του δικαιολογείται να του ζητάει συγγνώμη, και μετά από λίγο να επιστρέφει η "πραγματικότητα”. Για λίγο όλοι πίστεψαν ότι άλλαξε μέχρι να γίνει αυτή η μεταστροφή. Γιατί πάντα το καλό είναι τόσο ισχυρό που ακόμα κι ένα τέτοιον άνθρωπο που δέρνει τη γυναίκα του, που μεθάει και χτυπάει το παιδί του με αλυσίδες, μόλις ζητήσει συγγνώμη θέλουμε να το συγχωρέσουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Έρχεται, όμως, μετά η πραγματικότητα να σου ρίξει τη σφαλιάρα. Η δύναμη του καλού και γενικά της αισιοδοξίας είναι πιο ισχυρή. Ακόμα και μεις που ξέραμε τι θα συμβεί παρακάτω στη σκηνή νομίζαμε για λίγο ότι ο "Χαράλαμπος” άλλαξε.

Τι θα δούμε στη δεύτερη σεζόν του "Maestro" που βρίσκεται σε περίοδο γυρισμάτων αυτή τη στιγμή;
Σκοτεινιάζει η κατάσταση. Εμβαθύνουμε στους χαρακτήρες και στο πώς κάνει ο καθένας το δικό του βήμα παρακάτω, παράλληλα με την υπόθεση του φόνου που τρέχει και πρέπει κάποια στιγμή να διαλευκανθεί.

Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική;
Στο παρελθόν είχα μια μπάντα στη Θεσσαλονίκη που ονομαζόταν "Parafernelia”, η οποία βέβαια συνεχίζει πια με διαφορετικό όνομα. Δεν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα αν δεν υπήρχε αυτή η μπάντα. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Ήμασταν μαζί από τα 13 μας μέχρι τα 25. Εκεί έμαθα μουσική, εκεί έμαθα να τραγουδάω, κι εκεί ξεκίνησα να εκτίθεμαι σε κόσμο, συνεχίζοντας στο θέατρο. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω τεράστια ελευθερία στη σκηνή με ένα συγκρότημα και μου λείπει λίγο. Κάποια στιγμή θα το συνεχίσω αλλά δεν ξέρω πότε και με ποιους. Γιατί η μπάντα είναι σαν οικογένεια. Δεν μπορείς να αλλάξεις οικογένεια από τη μία μέρα στην άλλη και να βρεις αντικαταστάτες. Είναι ένα κομμάτι που χρειάζεται έρευνα και τύχη για να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους που θα ταιριάξεις. Το θέατρο είναι σαν το δώρο των γονιών μου σε μένα, η μουσική είναι πιο προσωπική ανακάλυψη. Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου πιο τακτοποιημένα, είπα ότι θα το σπουδάσω και ότι θα είναι η δουλειά μου αυτή. Η μουσική εισέβαλε. 

Πού αλλού θα σε δούμε;
Βγαίνει στις 15 Ιουνίου στους κινηματογράφους μια ταινία της Disney, στην οποία έχω δώσει τη φωνή μου. Λέγεται "Στο στοιχείο τους" (πρωτότυπος τίτλος "Elemental"). Ήταν η πρώτη μου μεταγλώττιση και θα ήταν όνειρο για μένα να συνεχίσω να το κάνω σε σταθερή βάση. Ήταν απίστευτη εμπειρία. Κάνουμε το πρωταγωνιστικό ζευγάρι μαζί με την Κλέλια Ανδριολάτου. Παίζουμε δύο στοιχεία της φύσης. Η Κλέλια είναι το στοιχείο της φωτιάς και εγώ του νερού. Τα στοιχεία υποτίθεται ότι δεν αναμειγνύονται μεταξύ τους και καθένα έχει τη δική του ζωή χωρίς να αλληλεπιδρούν. Αυτοί οι δύο χαρακτήρες αποφασίζουν να σπάσουν τη νόρμα. Για την επόμενη σεζόν δεν έχω να πω κάτι περισσότερο αυτήν τη στιγμή. Για την ώρα το μυαλό μου είναι στον "Ιππόλυτο" και στο "Maestro". Είναι και τα δύο εξίσου απαιτητικά, το καθένα με το δικό του τρόπο. Η παράσταση με βάζει σε μια πιο ολοκληρωμένη διαδικασία, αφού για να παίξω τον "Ιππόλυτο" κάνω τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και έχω ξεκινήσει ξανά φωνητική μετά από πολλά χρόνια. Τα γυρίσματα είναι μια πιο εγκεφαλική λειτουργία κατά τη γνώμη μου.