Ποιος είναι ο Γιώργος Κουτλής και τι ανεβάζει στο Εθνικό;

Οι σπουδές, οι επιλογές και η καθαρότητα της σκέψης κάνουν το Γιώργο Κουτλή, μία από τις αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις νέων σκηνοθετών. Η παράσταση του «Παίζοντας το θύμα» ανεβαίνει στο Εθνικό, γνωρίστε τον.

Πού σε ξέρω;
Μάλλον δεν με ξέρεις. Εκτός κι αν με θυμάσαι από την παράσταση «Ρήσος» του Ευριπίδη (;) της Κατερίνας Ευαγγελάτου το 2015 (την μόνη παράσταση που έχω παίξει ως ηθοποιός) ή αν έτυχε να έχεις έρθει στο θέατρο της Ρωσικής Ακαδημίας θεατρικής τέχνης (GITIS) στη Μόσχα όπου σπούδασα σκηνοθεσία και παρουσίασα την πτυχιακή μου πάνω στο έργο «Επιθεωρητής» του Ν.Β. Γκόγκολ.

Πού αλλού σε βρίσκω;
Την Παρασκευή 16/10 στο Εθνικό θέατρο στη σκηνή «Κατίνα Παξινού» ανεβαίνει το έργο «Παίζοντας το θύμα» των Αδελφών Πρεσνιακόφ το οποίο έχω σκηνοθετήσει και θα παίζεται μέχρι 1/11. Παράλληλα, με φοιτητές και αποφοίτους της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών και με τους Reign of time (ντουέτο Ελλήνων techno dj) δουλεύω στο έργο του Ι. Βιριπάγιεφ «Οξυγόνο» που θα παρουσιαστεί μέσα στο επόμενο διάστημα. Μετά ξεκινάω πρόβες το έργο «Παίκτες» του Ν.Β. Γκόγκολ που θα παρουσιαστεί από τον Ιανουάριο 2021 στο θέατρο Κιβωτός και μετά φεύγω στην Εσθονία για να σκηνοθετήσω το έργο «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Α.Ν. Οστρόφσκι που θα ανέβει στη κεντρική σκηνή του Vene Teater την άνοιξη του 2021 στο Τάλιν. Τέλος, θα με βρεις είτε στη «Στοά Φιξ» στην Ομόνοια για φαΐ είτε σε κάποιο 5x5 να παίζω με φίλους μπάλα.

Πες μου κάτι για το θέατρο.
Έτσι όπως είναι τα πράγματα, το πρώτο που μπορεί να πει κανείς για το θέατρο είναι να είναι ανοιχτό. Να έρχεται κόσμος και να το βλέπει ζωντανά. Η θεατρική πράξη βιώνεται ταυτόχρονα από θεατές και ηθοποιούς την ώρα της παράστασης κι αυτό είναι που την κάνει μοναδική εμπειρία. Έχω δει κι εγώ παραστάσεις από βίντεο και ειδικά σαν εργαλείο δουλειάς είναι πολύ χρήσιμο. Αλλά όταν μιλάμε για θέατρο μιλάμε για ζωντανό θέαμα. Ναι, θα ήθελα το θέατρο να είναι ζωντανό.

Ποια παράσταση σε έχει συγκινήσει περισσότερο;
Ανάλογα, με την περίοδο της ζωής σου σε αγγίζουν και διαφορετικά πράγματα. Σπουδάζοντας σκηνοθεσία νομίζω έχω γίνει πολύ δύστροπος θεατής. Δυστυχώς, παρακολουθώ με διαφορετικό τρόπο πλέον. Παρόλα αυτά νομίζω ότι κάποιες παραστάσεις του Νίκου Καραθάνου όπως η «Γκόλφω» ή το «Δεκαήμερο» με έχουν αγγίξει. Και ο Ντ. Κρίμοφ επίσης είναι ένας σκηνοθέτης που σε κάθε δουλειά του υπάρχουν πράγματα που με συγκινούν πολύ.

«Έχω δει κι εγώ παραστάσεις από βίντεο και ειδικά σαν εργαλείο δουλειάς είναι πολύ χρήσιμο. Αλλά όταν μιλάμε για θέατρο μιλάμε για ζωντανό θέαμα. Ναι, θα ήθελα το θέατρο να είναι ζωντανό».

Γιατί αποφάσισες να σκηνοθετήσεις στο «Παίζοντας το θύμα»;
Γιατί είναι γαμάτο έργο! Ενώ βαριέμαι εύκολα όταν διαβάζω, αυτό το διάβασα απνευστί, περνούσα υπέροχα διαβάζοντάς το, και όταν τελείωσε δεν σταμάτησε να με τρώει μέχρι και τώρα που το παρουσιάζουμε. Και το διάβασα πριν πέντε χρόνια. Επίσης, όπως λένε οι συγγραφείς του είναι μια «φιλοσοφική φάρσα». Έχει έντονα κωμικά στοιχεία κάτω από τα οποία υποβόσκουν άγρια υπαρξιακά ζητήματα, και ζητήματα που σχετίζονται πολύ με τους νέους ανθρώπους. Γραμμένο από δύο αδέρφια συγγραφείς όταν ήταν γύρω στα 30 και οι δύο, από παντού το έργο νιώθεις ότι αφορά το σήμερα.

Ποια είναι μεγαλύτερη αγωνία σου για την παράσταση;
Να συναντηθεί με το κοινό. Τόσο απλά. Πέρσι είχαμε πρεμιέρα 13 Μαρτίου, και την προηγούμενη μέρα, την ώρα της γενικής πρόβας κλείσανε τα θέατρα. Φέτος, ήταν προγραμματισμένο για την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου - κλειστά τα θέατρα. Τώρα, που άνοιξαν επιτέλους, φοβάμαι τι άλλο μπορεί να μας επιφυλάσσει το 2020. Είναι μια χρονιά που πρέπει «όλα να τα περιμένεις».

Αποκάλυψε μου την αγαπημένη σου σκηνή στην παράσταση.
Δεν λειτουργεί έτσι. Σε παραστάσεις άλλων, μου είναι εύκολο να πω. Όταν όμως έχεις βάλει το μεράκι σου και κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό σου σε όλη την παράσταση πλέον είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις. Ελάτε να μας πείτε εσείς!

Ποια είναι η φιλοσοφία σου;
Η ζωή είναι πεπερασμένη. Οπότε ας την ευχαριστηθούμε όσο την έχουμε.

Τι βλέπεις ως μοναδική ελπίδα επιβίωσης;
Να κάνεις κάτι που σε γεμίζει και να περνάς το χρόνο σου με ανθρώπους που αγαπάς. Δεν θα ζήσεις για πάντα αλλά θα δεν θα σκέφτεσαι το θέμα της επιβίωσης.

Πες μου κάτι οff the record.
Η παράσταση τώρα στο Εθνικό θα παιχτεί μόνο 13 φορές και με 30% πληρότητα, δηλαδή γύρω στα 40 άτομα τη φορά. Για να μην στεναχωριέμαι που θα έρθει αναγκαστικά λίγος κόσμος έχω κάπως συνδέσει την όλη κατάσταση με τα φακελάκια με κάρτες ή αυτοκόλλητα που παίρναμε μικροί και έψαχνες το φακελάκι με την σπάνια κάρτα. Ε, φαντάζομαι την παράσταση σαν μια σπάνια κάρτα και τους θεατές ως τους τυχερούς που θα την δουν. Θα είναι «συλλεκτική θέαση».