Δεν πάνε πολλές μέρες από τότε που εγκατέλειψε (οριστικά) τη σκηνή. Και είναι αυτή η αίσθηση του «αμετάκλητου» που μαυρίζει την ψυχή και κάνει το κενό να γίνεται αφόρητο. Γιατί οι μνήμες για τον Σάκη παραμένουν ζωντανές. Πάνε πίσω στη δεκαετία του ’70, στους «Αχαρνής» του Σαββόπουλου, με κείνη τη μεγάλη γενειάδα και με τη φωνάρα που τραγουδούσε Μικρούτσικο ή Θεοδωράκη κατά περιπτώσεις. [Πόσες φορές δεν μας συγκίνησε ο «Ντικ» από την «Καντάτα για τη Μακρόνησο»;]. Πάντα μαζί με την παρέα του, από το «Σούσουρο» και (κυρίως) το «Αχ Μαρία», πάντα γνωστός για τη χιουμοριστική του attitude στη μουσική και το τραγούδι αλλά και για την ιδιαίτερη, πάντα παρούσα και πάντα παιδική, ευαισθησία του, ο Σάκης Μπουλάς αγαπήθηκε ευρύτερα και διακρίθηκε σαν ηθοποιός. Σε οτιδήποτε όμως καταπιάστηκε, έβαζε πάντα τη σφραγίδα του και πριν από μερικές μέρες, στην «Ακτή Πειραιώς», η απουσία του από τη σκηνή ήταν έντονη – με το «φλασάκι» να μη βγαίνει το ίδιο… Καλό ταξίδι, Σάκη…
Σε ένδειξη πένθους η Ακτή Πειραιώς θα παραμείνει απόψε κλειστή.
