The Imaginary Institution of India: Art 1975-1998, Άποψη εγκατάστασης Barbican Art Gallery
Επιλέγοντας να ξεδιπλωθεί χρονολογικά ανάμεσα σε δύο απρόσμενες για τους πολλούς ημερομηνίες (το 1975 που σηματοδοτεί την ανακήρυξη του κράτους της Έκτακτης Ανάγκης από την Ίντιρα Γκάντι και το 1998 που πραγματοποιούνται πυρηνικές δοκιμές στο Pokhran και η Ινδία αποκτά τον πρώτο πρωθυπουργό από το φιλοινδουιστικό κόμμα BJP), η έκθεση της Barbican Art Gallery "The imaginary Institution of India” (5/10-5/1/2025) σε συνεργασία με το Kiran Nadar Museum of Art στο Νέο Δελχί, διηγείται την ιστορία της Ινδίας μέσα από 150 έργα 30 καλλιτεχνών. Καταρρίπτοντας την παγιωμένη αντίληψη ότι η γραμμική παρουσίαση καλλιτεχνών μιας χώρας είναι μια βαρετή και χωρίς ουσία ανάμνηση από το εκθεσιακό παρελθόν, στήνει μια συναρπαστική αφήγηση της άγνωστης ιστορίας της Ινδίας αναδεικνύοντας θέματα όπως η άνοδος του ινδουιστικού εθνικισμού, η θέση της γυναίκας και των γκέι, οι αγώνες διαφορετικών κοινωνικών ομάδων για τα δικαιώματα εν μέσω κοινωνικών αναταραχών και οικονομικής αστάθειας, οι προκλήσεις της ταχείας αστικοποίησης.
Σε επιμέλεια του Shanay Jhaveri, επικεφαλής εικαστικών τεχνών στο Barbican, η έκθεση παίρνει τον τίτλο της από το ένα δοκίμιο του συγγραφέα και ακαδημαϊκού Sudipta Kaviraj, ειδικού στην Ινδική πολιτική το οποίο, όπως αναφέρει ο επιμελητής "συζητά τις διαδικασίες εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας και της νεωτερικότητας σε μια μετα-αποικιακή κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία και πολυφωνία. Αυτές οι διαπραγματεύσεις αποτελούν τον πυρήνα της έκθεσης που υπογραμμίζει, μέσα από δυνατά και υποβλητικά έργα τέχνης, την ουσία μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι επικοινωνούν, συνυπάρχουν και συνδέονται σε διάφορα επίπεδα, από το από το πληθωρικά σεξουαλικό μέχρι το προκλητικά πολιτικό.”
Η έκθεση ξεκινά από τις δύο διαστάσεις και μετακινείται προς το βίντεο και τις εγκαταστάσεις, από τους εξπρεσιονιστικούς πίνακες του Gulammohammed Sheikh που ξαναβλέπουν την παράδοση της μογγολικής ζωγραφικής μινιατούρας αποδίδοντας εκφραστικά την καταπιεστική ατμόσφαιρα της εποχής του κράτους έκτακτης ανάγκης της Γκάντι (Speechless City, 1975) και τις προπαγανδιστικές αφίσες του Navjot Altaf (Emergency Poster, 1976), εμπνευσμένες από την οπτική πολιτική γλώσσα της Κούβας, μέχρι τις φωτογραφίες του Sunil Gupta (Exiles, 1987) που μιλούν για τις ζωές των γκέι ανδρών στο Νέο Δελχί, και τη βίντεο εγκατάσταση της Nalini Malani (Utopia, 1969-76), ένα σχόλιο πάνω στο γυναικείο βλέμμα αλλά και την αρχιτεκτονική των νεόχτιστων κοινωνικών κατοικιών και τις αντιλήψεις περί πολεοδομίας.
από τη σειρά Exiles, 1987
Από τη σειρά φωτογραφιών της Sheba Chhachh (Seven Lives and a Dream, 1980-91) που αντιπαραβάλλει τη συναισθηματικά φορτισμένη τεκμηρίωση των φεμινιστικών κινητοποιήσεων στην Ινδία με τα τρυφερά σκηνοθετημένα πορτρέτα των γυναικών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή τους μέχρι τα επιδαπέδια έργα με σπασμένα δοχεία από τερακότα, τούβλα και ξύλο της Rummana Hussain (1993) που αναπαριστούν το συναίσθημα του εκτοπισμού και του τραύματος που έφερε η κατεδάφιση του Babri Masjid στην Ayodhya το 1992 (αρχικά τζαμί που επί αιώνες ήταν τόπος λατρείας και μουσουλμάνων και ινδουιστών) από έναν δεξιό ινδουιστικό όχλο, την ίδια εποχή που η ίδια η καλλιτέχνης ως μουσουλμάνα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει προσωρινά το σπίτι της στη Βομβάη.
Κι από τις εγκαταστάσεις από κοπριά αγελάδας, ύφασμα και χρωστική κουμ κουμ της Sheela Gowda (Untitled, 1997/2007), αποτέλεσμα μιας κοπιαστικής διαδικασίας ιδιαίτερα σημαντικής για την καλλιτέχνιδα που διερευνά την καθημερινή οικονομία των γυναικών στην ύπαιθρο και την αξία της εργασίας ως τα ντοκουμέντα της περφόρμανς της Rummana Hussain "Is is what you think?” (1998) που ανθίσταται στο πατριαρχικό και πλειοψηφικό βλέμμα.
