Έφυγε ο Γιώργος Χαρωνίτης. Κι όσο κι αν η φράση μοιάζει τετριμμένη, αυτή η απουσία δεν χωράει εύκολα σε λέξεις. Ο Γιώργος ήταν φίλος, συνεργάτης, συνοδοιπόρος στην τέχνη της γραφής. Ένας άνθρωπος που ήξερε όσο λίγοι – και χωρίς ίχνος έπαρσης – πώς να μετατρέπει την ακρόαση σε εμπειρία, την πληροφορία σε συναίσθημα, τη λέξη σε ρυθμό. Οι γνώσεις του ανεξάντλητες, το χιούμορ του λεπτό και απολαυστικό, το ήθος του σπάνιο. Η ειλικρίνειά του – παιδική, βαθιά, αδιαπραγμάτευτη – ήταν πάντα το πρώτο πράγμα που σε ξάφνιαζε και το τελευταίο που ξεχνούσες.
Στο μικρό του βιογραφικό, που έγραφε ο ίδιος με εκείνο το μοναδικό μείγμα αυτοσαρκασμού και ποίησης, αυτοσυστήνεται ως "Κρητικός του Κόσμου και Χριστιανός Ανορθόδοξος". Εκεί ήταν ο Γιώργος: ένας πολίτης του κόσμου, μα ταυτόχρονα ριζωμένος βαθιά στην Κρήτη, στη σκιά του Ψηλορείτη, εκεί όπου η γη συνδέεται με τον ουρανό και η μουσική γίνεται το ψυχικό καταφύγιο. Ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη μουσική όσο τίποτα άλλο – από την τζαζ και τον Ennio Morricone, ως τον Άκη Πάνου και τον Frank Zappa. Και όταν σταμάτησε να παίζει κιθάρα, επειδή "κατάλαβε τι έκανε ο Zappa", άρχισε να γράφει – και πόσο τυχεροί ήμασταν όλοι εμείς που τον διαβάζαμε.
Η γραφή του δεν περιέγραφε απλώς τη μουσική. Την αποκάλυπτε. Την φώτιζε. Την αγαπούσε κι έκανε κι εμάς να την αγαπάμε και να θέλουμε να την αναζητούμε. Δεν το γνώριζε, αλλά για μένα ο Γιώργος ήταν δάσκαλος, έμαθα πολλά από εκείνον! Ο Γιώργος Χαρωνίτης έγραφε για τη μουσική, ήταν ο ίδιος μια φωνή που άφηνε ηχώ. Και αυτή η ηχώ δεν θα σβήσει ποτέ. Κι έτσι, εκεί όπου η Κρήτη συναντά την παράδοση και τον χρόνο, η φωνή του θα αναπαύεται, αντηχώντας στους λόφους του Ψηλορείτη, στα Σίσαρχα, στη γη που αγάπησε τόσο βαθιά.
Καλό ταξίδι, φίλε.
