© Ανδρέας Σιμόπουλος
Για πρώτη φορά στην καριέρα σας θα τραγουδήσετε τη Λεονόρα, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην όπερα του Τζουζέπε Βέρντι "Η Δύναμη του Πεπρωμένου" (La Forza del Destino, 1862), που κάνει πρεμιέρα στην Εθνική Λυρική Σκηνή την Κυριακή 26/1, για 8 παραστάσεις. Για μια υψίφωνο με την κατάρτισή σας, ποιο είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι αυτής της καινούριας περιπέτειας;
Συνολικά, η "Δύναμη του Πεπρωμένου" είναι ένα πολύ απαιτητικό έργο, που χρειάζεται υψηλές ερμηνευτικές και υποκριτικές ικανότητες. Ο ρόλος της Λεονόρας, συγκεκριμένα, παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες, καθώς ζητά από την υψίφωνο μεγάλη αντοχή, καλή τεχνική και άνεση στις ψηλές νότες. Για το ντεμπούτο μου αυτό έχω τα ίδια συναισθήματα όπως όταν πρωτοερμήνευσα τη Μαντάμα Μπατερφλάι, πριν από 11 χρόνια: αγωνία, χαρά, προσμονή.
Ποια είναι η βασική διαφορά της Λεονόρας, συγκριτικά με τη Φλόρια Τόσκα –ρόλο στον οποίον έχετε διακριθεί;
Χαίρομαι όταν εισπράττω από συνεργάτες και κοινό ότι η σκηνή είναι το φυσικό μου περιβάλλον και ότι οι ερμηνείες μου αποδίδουν με ακρίβεια τους ρόλους. Καμιά φορά, οι θεατές που συναντώ μετά από μια παράσταση "Τόσκα", μου λένε ότι νιώθουν πως είμαι η ίδια η Τόσκα. Για μένα, αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να μου κάνει κάποιος. Εύχομαι να συμβεί και τώρα με τη Λεονόρα.
Οι ρόλοι της Τόσκα και της Λεονόρας διαφέρουν κυρίως στυλιστικά. Στην "Τόσκα" ο ερμηνευτής έχει τη δυνατότητα να είναι πιο ευέλικτος, γιατί το επιτρέπει ο βερισμός, ενώ στον Βέρντι είσαι εντελώς εκτεθειμένος και οποιαδήποτε φωνητική ατέλεια γίνεται αμέσως αντιληπτή.
Ποια ήταν η σημαντικότερη παράμετρος στη συνεργασία με τη σκηνοθέτρια Ροδούλα Γαϊτάνου;
Δουλεύω για πρώτη φορά με τη Ροδούλα Γαϊτάνου, όμως έχω παρακολούθησει τις προηγούμενες παραγωγές της στην Εθνική Λυρική Σκηνή –τη "Σταχτοπούτα" (2013) και το "Έτσι Κάνουν Όλες" (2014)– οι οποίες μού άρεσαν πάρα πολύ. Πρόκειται για μια εξαιρετική σκηνοθέτρια, καθώς μας αντιμετωπίζει με σεβασμό, καλοσύνη και θετική προδιάθεση. Στοιχεία πολύ βασικά για μια καλή συνεργασία.
Θεωρώ πολύ ξεχωριστή τη συγκεκριμένη παραγωγή. Το όραμα της σκηνοθέτριάς μας είναι στέρεο, έχει λογική, ευχέρεια, αναδεικνύει τη δραματικότητα του έργου και δημιουργεί μεγάλη συγκίνηση. Όλα αυτά, βεβαίως, σε πλήρη αρμονία με την εκπληκτική μουσική. Υπάρχουν στιγμές, κυρίως στη δεύτερη πράξη –η πιο δύσκολη, για μένα– όπου δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου, γεγονός που δυσκολεύει πολύ έναν ερμηνευτή. Εν μέρει, αυτό συμβαίνει και λόγω της εξαιρετικής καθοδήγησης της Ροδούλας. Της είμαι ευγνώμων, έχω τη δυνατότητα να κάνω το ντεμπούτο μου ως Λεονόρα σε μια θαυμάσια σκηνοθεσία.
Νιώθω επίσης ευγνώμων στον μαέστρο Πάολο Καρινιάνι, για τη συνεχή προσοχή του και για τη δικιά του μουσική οπτική, η οποία με έχει βοηθήσει να ολοκληρώσω τον ρόλο με μεγαλύτερη άνεση.
Αλήθεια, παρακολουθήσατε τη "Δύναμη του Πεπρωμένου" που ανέβασε πέρυσι ο Mariusz Treliński, για τη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης; Τι άποψη έχετε για τις επιδόσεις της Lise Davidsen;
Δεν έχω δει τη συγκεκριμένη παραγωγή. Γνωρίζω, βεβαίως, τη Lise Davidsen: μια σημαντική φωνή, δυνατή, με διεθνή καριέρα. Αλλά ομολογώ ότι την προτιμώ στο γερμανικό ρεπερτόριο και όχι στο ιταλικό.
Στην Ελλάδα, η "Δύναμη του Πεπρωμένου" ανέβηκε για τελευταία φορά το 1998, άρα τώρα κάμποσος κόσμος θα τη δει για πρώτη φορά. Πώς θα την παρουσιάζατε σε αυτούς τους νεοφώτιστους; Σε τι θα τους συμβουλεύατε να εστιάσουν;
Η "Δύναμη του Πεπρωμένου" είναι μια υπέροχη παράσταση, δοσμένη με τις συνθέσεις του Τζουζέπε Βέρντι και την εξαιρετική σκηνοθεσία της Ροδούλας Γαϊτάνου. Οι θεατές θα αναγνωρίσουν σίγουρα το leitmotiv της μουσικής, όπως συμβαίνει και στη "Συμφωνία του Πεπρωμένου" του Μπετόβεν. Θα τους συμβούλευα, λοιπόν, απλά να μπουν στην ιστορία οδηγούμενοι από τη μουσική και να σκεφτούν το δικό τους πεπρωμένο. Διότι, χωρίς αμφιβολία, η Δύναμη του Πεπρωμένου υπάρχει!
Είναι αλήθεια ότι ο Λουτσιάνο Παβαρότι απέφευγε να παίξει στη συγκεκριμένη όπερα λόγω δεισιδαιμονιών, φοβούμενος μια φήμη ότι φέρνει κακοτυχία;
Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ο Παβαρότι αρνήθηκε να τραγουδήσει τον "Οθέλλο" του Βέρντι, επειδή δεν του άρεσε που στην τελική σκηνή έπρεπε να σκοτώσει τη Δεισδαιμόνα.
Εδώ, με την ευκαιρία αυτής της φήμης, θα ήθελα να ομολογήσω κάτι. Πριν πολλά χρόνια, σε ένα γκαλά όπερας, τραγούδησα άριες από τη "Δύναμη του Πεπρωμένου". Σ' εκείνη την παράσταση, λοιπόν, συνάντησα ένα άτομο που έχει αλλάξει τη ζωή μου με οδυνηρό τρόπο, θα έλεγα. Σύμπτωση; Όχι! Απλά, la forza del destino... Οπότε τώρα τι θα έπρεπε να κάνω; Να μην τραγουδάω τον συγκεκριμένο ρόλο, τον οποίον περιμένω μία ζωή; Αντιθέτως: θα βάλω στην ερμηνεία όλη την εμπειρία του πόνου μου και, με αυτόν τον τρόπο, η δικιά μου Λεονόρα θα είναι μοναδική. Τη Δύναμη του Πεπρωμένου δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς.
Πώς βλέπετε τα πράγματα για την όπερα, σε παγκόσμιο επίπεδο; Ποια θα είναι η σημαντικότερη πρόκληση για τον χώρο, καθώς προχωράμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα;
Η μεγαλύτερη πρόκληση στον τομέα της όπερας θα είναι η ίδια με τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Ανθρωπότητα, δηλαδή η αξιοπρέπεια και ο γενικότερος σεβασμός των αξιών. Δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή στην οποία η κυρίαρχη αισθητική προβάλλει πολλές φορές το κακό και το άσχημο.
Αν και είστε Ρουμάνα, ζείτε στην Ελλάδα, την οποία έχετε συχνά αποκαλέσει "δεύτερο σπίτι". Τι σας ενθουσιάζει στη χώρα μας; Και τι σας εκνευρίζει;
Ελλάδα, αγάπη μου! Είμαι ανεπανόρθωτα ερωτευμένη με αυτόν τον επίγειο Παράδεισο! Μάλιστα, μπορώ να πω ότι, πλέον, τη θεωρώ το βασικό μου σπίτι. Την αγαπάω για τη θάλασσά της, για την πανέμορφή της φύση, για το μοναδικό φαγητό, για την παραδοσιακή μουσική, Πιο πολύ, όμως, την αγαπάω για το φως της: το φως της Ελλάδας είναι μοναδικό. Την αγαπάω επειδή το πρωί, όταν ξυπνάω, βλέπω κάθε μέρα το μεγαλείο της θάλασσας –και κάθε βράδυ, έπειτα, τα πιο όμορφα δειλινά του κόσμου.
Για μένα, είναι πολύ τιμητικό να ζεις σε μια χώρα όπου γεννήθηκαν η δημοκρατία, η φιλοσοφία, η τέχνη, η επιστήμη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το θέατρο, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Όμηρος. Ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους –και για πολλούς άλλους– δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει ακόμα μια Πανεπιστημιακή Σχολή Θέατρου, στην οποία να έρθουν και να σπουδάσουν νέοι από όλο τον κόσμο. Κυρίως δεν καταλαβαίνω γιατί να μην υπάρχει και μια Μουσική Ακαδημία (η ανώτατη μορφή μουσικής παιδείας), με το όνομα, φυσικά, της Μαρίας Κάλλας: της πιο σπουδαίας τραγουδίστριας όπερας όλων των εποχών.
Εντωμεταξύ, η κινηματογραφική εμπειρία αυτών των ημερών περιστρέφεται γύρω από την επιτυχία του "Νοσφεράτου" του Ρόμπερτ Έγκερς: μιας ταινίας με ισχυρές ρουμάνικες αναφορές, αφού ο ήρωας μιλά, σε σημεία, μια ανακατασκευασμένη μορφή των Δακικών, που ακούγονται σαν ρουμάνικα με κακή προφορά. Την έχετε δει; Έχετε κάποιο ενδιαφέρον για το όλο φολκλόρ γύρω από τον Βλαντ Γ' Τσέπες (Vlad Țepeș);
(γελάει) Ο Vlad Țepeș, πιο γνωστός ως Δράκουλας! Δεν γνωρίζω τίποτα γι' αυτή την ταινία, αλλά μου ξυπνήσατε την περιέργεια, θα την ψάξω. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό είμαι απολύτως συγκεντρωμένη στη "Δύναμη του Πεπρωμένου".
Για τον Vlad Țepeș, τώρα, υπάρχουν πολλές ιστορίες. Τόσο για τον ίδιο, όσο και για το Κάστρο Μπραν, κοντά στην πόλη Μπρασόφ, όπου ανθίζει ένα εμπόριο βασισμένο στην εικόνα του. Ήταν ένας Ρουμάνος βοεβόδας, ο οποίος αγάπησε τη χώρα του και πάλεψε πολύ γι' αυτήν. Έμεινε στην ιστορία για τον ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο με τον οποίον επέβαλε την τήρηση των νόμων.
Και μετά τη "Δύναμη του Πεπρωμένου"; Τι άλλα σχέδια υπάρχουν;
Στην Ελλάδα, θα τραγουδήσω τον Ιούνιο τη Λιού –στο Ηρώδειο, στην όπερα "Τουραντότ"– με την καθοδήγηση του Ρουμάνου σκηνοθέτη Andrei Șerban. Αυτός είναι ένας ρόλος πιο "λυρικός", τον οποίον πρωτοερμήνευσα πριν από 18 χρόνια. Δεν σας κρύβω ότι μου αρέσει που επιστρέφω ξανά στο λυρικό ρεπερτόριο, γιατί είναι ένας τρόπος να κρατάω τη φρεσκάδα της φωνής μου.
Σημείωση: οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το δημοσίευμα προέρχονται από τις πρόβες για την πρεμιέρα της 26/1.
Διαβάστε Επίσης
