©Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
Αναρωτιέμαι, είναι η συναυλία των Amyl and the Sniffers στο Floyd την περασμένη Παρασκευή (29/11), το πιο απροσδόκητο sold out της χρονιάς;
Η απορία μου βασίζεται σε μια σειρά από λόγους που συνοψίζονται ως εξής. Αρχικά, αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη το ότι υπάρχουν τουλάχιστον 2 χιλιάδες άνθρωποι που γουστάρουν αρκετά τους Αυστραλούς ώστε να γεμίσουν το venue με την κακά τα ψέματα, και όλο το σεβασμό στις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν για το στήσιμο ενός live, τσουχτερή είσοδο. Η προσέλευση, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Όσο πλησίαζε το live αυξάνονταν γεωμετρικά οι δημοσιεύσεις και τα stories ατόμων που αναζητούσαν ένα εισιτήριο, ζήτηση που μετατράπηκε σε εικόνα δεκάδων ατόμων έξω από το Floyd να ψάχνουν καρτερικά ένα μαγικό χαρτάκι. Αν μου έλεγε κανείς ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Αθήνα πέντε χρόνια πριν, όταν έβλεπα την μπάντα 02.30 το πρωί σε μια αποθήκη του Roskilde, δεν υπήρχε περίπτωση να το πιστέψω. Όχι γιατί δεν έχω πίστη στους Sniffers, τα άλμπουμ τους βρίσκονται σταθερά στα αγαπημένα μου κάθε χρονιάς, αλλά γιατί η μουσική τους δε θα έλεγε κανείς πως είναι και κάτι ρηξικέλευθο. Στοιχείο που δίνει πάσα για τον επόμενο λόγο. Ο παλιομοδίτικος ήχος του συγκροτήματος συνδυάζει την λιβιδινική τσαχπινιά των AC/DC με τα νικοτινιασμένα νεύρα των Saints που αμφότερα πλαισιώνουν το μεράκλωμα της frontwoman Amyl Taylor. Η οποία, με τη σειρά της, γράφει στίχους που διατηρούν τέλεια ισορροπία μεταξύ πανκ απλοϊκότητας, πληγωμένου ρομαντισμού και αμείλικτου σαρκασμού, την ώρα που κάθε μέλος του σχήματος συντηρεί αβίαστα και απενοχοποιημένα μια αμετανόητα ρετρό αισθητική. Τόσο σε επίπεδο riffs (τρεις νότες, τρεις συγχορδίες, παραμόρφωση) όσο και στιλ (χαίτες, τζιν, αμελώς ατημέλητο λουκ). Άθροισμα ικανό να σε κάνει, ταυτόχρονα, είτε να τους αγαπήσεις είτε να μη σου πουν και τίποτα.
Νομίζω, πάντως, πως με τη συνολικά άρτια επίδοσή τους στο Floyd, οι Sniffers δεν άφησαν περιθώρια για αμφισβητήσεις. Η Αθήνα ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους και οι Αυστραλοί φάνηκαν αποφασισμένοι να ρίξουν αυλαία κάνοντάς μας να περάσουμε καλά. Και όπως λένε κι οι Εγγλέζοι, oh boy, did they deliver. Πρώτα, όμως, σάρωσαν κυριολεκτικά τη σκηνή οι Frenzee. Οι περίπου συντοπίτες με τους headliners, αφού το τρίο κατάγεται επίσης από τη Μελβούρνη, κέρασε ωμή ενέργεια και χορταστικό, υψηλής ενέργειας πανκ, το οποίο άντλησε από τις δύο κυκλοφορίες του ("What’s Wrong With Me", "Frenzee"). Στη μισή ώρα που είχε στη διάθεσή της η μπάντα κέρδισε το στοίχημα αφού μπήκε με τσαμπουκά και έφυγε καταχειροκροτούμενη. Στη συνέχεια τα φώτα έσβησαν, από τα ηχεία ακούστηκε το "Freestyler" των Bomfunk MC’s που έσπειρε ρίγη νοσταλγίας στους παρευρισκόμενους millennials και αμέσως μετά το πρώτο ρεφρέν μας καλησπέρισε η Amyl χωρίς πολλά-πολλά: "YIA SOY MALAKAAAAA!". Ακολούθησαν απαραίτητες συστάσεις ("ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΙ ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΓΑΜΩ") και στα καπάκια το "Doing In Me Head". Από εκεί και πέρα ξέσπασε θύελλα.
Η Amyl με αποθεωτική αμφίεση που παρέπεμπε στην κινηματογραφική Hedwig από τους Angry Inch, όταν δεν κερνούσε καραγκουνίσιες χλέπες το δάπεδο του Floyd, ανέμιζε σουτιέν, τραγουδούσε με τη ψυχή της και πρόσφερε δωρεάν μαθήματα ανεπιτήδευτης επικοινωνίας με το κοινό σε άπταιστα αυστραλέζικα. Μερικά χαρακτηριστικά στιγμιότυπα:
Όταν απολογήθηκε που δεν ξέρει άλλες λέξεις στα ελληνικά, λέγοντας πως έτσι κι αλλιώς δε μιλάει ούτε αγγλικά.
Όταν εκμυστηρεύτηκε πως έμαθε να πλένει τα χέρια της λόγω της πανδημίας.
Όταν σταμάτησε την εισαγωγή του "Big Dreams", το με διαφορά πιο υπέροχο κομμάτι του νέου δίσκου, για να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες σε άτομο που δεν ένιωθε καλά (είναι εντάξει).
Όταν με αφοπλιστική ειλικρίνεια μοιράστηκε πως το καινούριο άλμπουμ τιτλοφορήθηκε "Cartoon Darkness" σε μια προσωπική απόπειρα να την παλέψει έστω και λίγο ψυχολογικά, αντιλαμβανόμενη πως όλα τα άσχημα του κόσμου, από τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη μέχρι την κλιματική αλλαγή, μπορούν να κατατροπωθούν εάν τα αντιμετωπίσουμε ως κάτι γελοίο, καρτουνίστικο, μικρότερο από εμάς.
Όλα αυτά καθώς το setlist περιελάμβανε τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, ακόμα και από το "Big Attraction", εναλλάσσοντας τις θεματικές προτεραιότητες ανάμεσα στους κινδύνους της πατριαρχίας ("Knifey", "U Should Not Be Doing That") και τον αγνό, ζουμερό χαβαλέ ("Freaks To The Front", "Do It Do It"). Για να μη φλυαρούμε άλλο, σε περίπτωση που δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό, η συναυλία των Sniffers ήταν ατόφια διασκέδαση, από αυτές που σε γεμίζουν σεροτονίνη για μέρες. Ένα 90λεπτο (και κάτι παραπάνω) αδιαμεσολάβητης ενέργειας μεταξύ πωρωμένου και απόλυτα προσηλωμένου κοινού και μιας μπάντας όχι απλώς σε τρελά κέφια, αλλά στο peak της φόρμας της. Δε χρειάστηκε καν να πουν το καλύτερό τους τραγούδι! Φάνηκε, τέλος, να γεννιέται μια σύνδεση που εύχομαι να είναι αληθινή, γιατί αποδεδειγμένα πια οι Sniffers έχουν εξασφαλίσει το λαό τους στην πόλη. Αν μη τι άλλο, βγαίνοντας είδαμε τον μπασίστα Κέβιν Ρόμερ να βρίσκεται στο merch βάζοντας αυτόγραφα και μιλώντας γεμάτος όρεξη με όποιον σταματούσε έστω για δύο λεπτά. Αν δεν είναι αυτή μια ιδανική Παρασκευή βράδυ, τι είναι;
