
Η Λίνα Ζάχαρη υπογράφει τη μουσική και το λιμπρέτο του "οπερΩτικού μονοδράματος", με τίτλο "Σαρλότ", που θα παρουσιαστεί σε πανελλήνια πρώτη στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για δύο μοναδικές παραστάσεις στις 13 και 15 Ιουνίου. Η νέα συνθέτρια μας μίλησε για τον ακροβατικό μονόλογο που ερμηνεύει η μεσόφωνος Ιωάννα Φόρτη σε σκηνοθεσία της Ρηνιώς Κυριαζή. Το οκταμελές μουσικό σύνολο διευθύνει η Μυρσίνη Χατζηκωνσταντή.

Το έργο μουσικού θεάτρου εφορμάται από τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Βέρθερου και της Σαρλότ, όπως ξετυλίγεται στα "Πάθη του νεαρού Βέρθερου" (1774) του Γκαίτε, αλλά και από τα "Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου" (1983) του Ρολάν Μπαρτ, για να μιλήσει για την επιθυμία που δεν μπορεί να αρθρωθεί και το τραύμα της απώλειας. Παρακολουθούμε μια ηρωίδα, βυθισμένη στο πένθος από την αυτοκτονία του αγαπημένου της. Στον σκηνικό χώρο ενός σκοτεινού δωματίου η γυναίκα ομολογεί για πρώτη φορά τον έρωτά της για τον χαμένο Βέρθερο, σε ένα χειμαρρώδες παραλήρημα που θα την φέρει στα όρια της, απαλείφοντας τα όνειρα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μελωδίας και σιωπής. Παγιδευμένη σε ένα ρευστό μουσικό περιβάλλον αναζητά τη λύτρωση που θα έρθει μόνο μέσα από μια απελευθερωτική κραυγή.
Η "Σαρλότ" μέσα από τα μάτια της Λίνα Ζάχαρη

"Όταν, συχνά την τελευταία περίοδο, καλούμαι να απαντήσω πώς και από πού ξεκίνησε η σύλληψη της "Σαρλότ", αντανακλαστικά σκέφτομαι πόσο εύστοχη είναι η λέξη σύλληψη με τη συνακόλουθη - πιθανώς ασυναίσθητη - γονιμοποιητική συμπαραδήλωση".
"Η "Σαρλότ" είναι ένα έργο για τον έρωτα στην οντολογική του διάσταση"
"Η "Σαρλότ", λοιπόν, έχει ως αφορμή τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Βέρθερου και της Σαρλότ , όπως αυτός προκύπτει από "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου" του Γκαίτε. Αν και υπήρξε, ωστόσο, η αφετηρία, εντέλει ελάχιστη έως μηδενική σχέση έχει δραματουργικά με την οπερΩτική "Σαρλότ", αφού τον λόγο της ηρωίδας, εκ προθέσεως, θα μπορούσε να εκφέρει οποιοσδήποτε ερωτευμένος ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εποχής, συνθήκης, εκπλήρωσης ή ματαίωσης, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.λπ.".
"Η "Σαρλότ" είναι ένα έργο για τον έρωτα στην οντολογική του διάσταση που αποδεσμευμένος από την επιθυμία ή/και την απόλαυση, καθιστά τη μη σχέση δυο (οποιωνδήποτε) ανθρώπων τον αναγκαίο χώρο αυτοπραγμάτωσης του ίδιου του έρωτα. Τον χώρο που, μακριά από ταμπέλες και κανονιστικές οριοθετήσεις, μάς χαρίζει μια εμπειρία του κόσμου βασισμένη στην ετερότητα".

"Η μουσική κατασκευή είναι εύθραυστη, καθώς τα υλικά χρησιμοποιούνται με τρόπο που απαιτείται ερεθιστικής ακρίβειας ερμηνεία, τόσο από την τραγουδίστρια όσο και από το μουσικό σύνολο και τη μαέστρο. Η τραγουδιστική γραμμή είναι ο πυρήνας του οποίου το υλικό αξιοποιείται για την κατασκευή όλων των υπόλοιπων μουσικών γραμμών με την πρόθεση η ανθρώπινη φωνή να γίνει, σ’ αυτό το παράδοξο σύστημα αναπαράστασης που ονομάζουμε μουσικό θέατρο, η μήτρα από την οποία γεννιέται ένας ολόκληρος και ολοκληρωμένος κόσμος".
"Τη σκηνοθεσία του έργου υπογράφει η Ρηνιώ Κυριαζή, της οποίας ο σεβασμός προς το μουσικό κείμενο και τη δραματουργική του χειρονομία είναι σπάνιος. Έχει εξαιρετική μουσική αντίληψη και πάντα αναζητά τη λύση που αναδεικνύει τη μεγάλη γραμμή αξιοποιώντας με αξιοζήλευτη μαεστρία τις ξεχωριστές προσωπικές ικανότητες που φέρει καθένας μας στην ομάδα. Η Ρηνιώ είναι ο άνθρωπος που διασφαλίζει την ισορροπία τόσο στην παράσταση όσο και στη διαδικασία".
"Τον ρόλο της Σαρλότ ερμηνεύει η Ιωάννα Φόρτη, για την οποία έγραψα και έχω αφιερώσει το έργο, φτιαγμένο ειδικά για τις εκπληκτικές της ικανότητες. Πέραν της σταθερής μας συνεργασίας, που ξεκίνησε στα τέλη του 2018, μας ενώνει αγάπη βαθιά και σπάνια. Και για να μην χρησιμοποιήσω το ξεπερασμένο κλισέ ότι είναι η μούσα μου, θα κλείσω λέγοντας πως είναι ο άνθρωπος που καταλαβαίνει τη μουσική μου καλύτερα κι από μένα".
Περισσότερες πληροφορίες
«Σαρλότ»
Το «οπερΩτικό μονόδραμα», σε μουσική και λιμπρέτο της νέας συνθέτριας Λίνας Ζάχαρη, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ρηνιώς Κυριαζή, ενώ το οκταμελές μουσικό σύνολο διευθύνει η Μυρσίνη Χατζηκωνσταντή. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η μεσόφωνος Ιωάννα Φόρτη. Με αφορμή τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Βέρθερου και της Σαρλότ, όπως προκύπτει από τα Πάθη του νεαρού Βέρθερου (1774) του Γκαίτε, καθώς και τα Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου (1983) του Ρολάν Μπαρτ, το έργο Σαρλότ φέρνει επί σκηνής έναν ακροβατικό, «οπερΩτικό» μονόλογο για την επιθυμία που δεν τολμά να εκφραστεί, τους δαίμονες που δεν φθείρονται και το τραύμα της απώλειας. Η ηρωίδα, βυθισμένη σε ακίνητο πένθος από την αυτοκτονία του αγαπημένου της Βέρθερου, τολμά για πρώτη φορά να ξεστομίσει τον έρωτά της για εκείνον, σε ένα υπερβατικό παραλήρημα όπου αναμετριέται με τα όριά της. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που η ίδια οριοθετεί και όπου παγιδεύει τον εαυτό της, το συνειδητό και το ασυνείδητο, η αλήθεια και η φαντασίωση συγχέονται σε ένα ρευστό μουσικό περιβάλλον. Ο ακραίος τραγουδιστικός χείμαρρος συνδιαλέγεται με τη χαρακτηριστική υφή της μουσικής κατασκευής και ανασυντίθεται ηλεκτρονικά οδηγώντας την ηρωίδα στην τελική «απελευθερωτική» κραυγή.