© Νέστορας Θεοφιλόπουλος
Ως νέος θεσμός στα πράγματα της λεγόμενης "εγχώριας σκηνής" –ή της ελληνικής alternative έκφρασης, αν θέλουμε να καταφύγουμε σε έναν λιγότερο ταλαιπωρημένο όρο– το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ κέρδισε το κρισιμότερο στοίχημα από όσα έβαλε: πέτυχε να μαζέψει κάμποσο κόσμο, διαφόρων ηλικιών, αξιοποιώντας παράλληλα τον καινούριο χώρο του ΠΛΥΦΑ στον Βοτανικό, που με τη σειρά του ψάχνει τα δικά του ανοίγματα προς φρέσκιες προτάσεις.
Αυτή, τουλάχιστον, ήταν η εικόνα που αποτυπώθηκε κατά την πρώτη ημέρα ενός φεστιβάλ που φιλοδοξεί να επαναλαμβάνεται σε ετήσια βάση, κάθε φορά με διαφορετικό επιμελητή. Και όσοι ήρθαν από νωρίς είχαν την ευκαιρία να εξοικειωθούν και με το φιλόδοξο πλάνο των τριών διαφορετικών σκηνών (την εξωτερική Αυλή και τις εσωτερικές 7Α και 7Γ), αλλά και με το γενικότερο σκεπτικό της διοργάνωσης. Η οποία φρόντισε για δύο διαφορετικά μπαρ, για πάγκο με merchandise από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες –εκεί διατέθηκε σε αποκλειστικότητα και η φυσική μορφή του νέου single των My Wet Calvin "Μελαγχολία", που βγήκε σε συλλεκτικό μαγνητάκι ψυγείου– αλλά και για κουζίνα, εξοπλισμένη με τις νόστιμες λιβανέζικες γεύσεις του "Feyrouz". Όλα λειτούργησαν ρολόι, αν και σε κάποιο σημείο οι ουρές στα μπαρ φάνηκαν υπερβολικά μεγάλες, προξενώντας γκρίνιες.
Παρακάμπτοντας τα προεόρτια της προηγούμενης βραδιάς με τις Papithedogtv στο bar Loser, η επίσημη εκκίνηση του φεστιβάλ έγινε κατά τρόπο ιντριγκαδόρικο, αφού ο πρώτος καλλιτέχνης που είδαμε ενώπιόν μας (στην 7Γ) δεν ήταν μουσικός, αλλά ο ποιητής Δημήτρης Γλυφός. Δίπλα του, βέβαια, είχε κι έναν μουσικό –και μάλιστα τον επιμελητή της όλης Αγοραφοβικής εμπειρίας, δηλαδή τον Άρη Νικολόπουλο των My Wet Calvin. Στην πράξη, λοιπόν, παρακολουθήσαμε κάτι μεικτό, με synths και ηλεκτρική κιθάρα να συνοδεύουν την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Υπήρξαμε" (2021) από τον ίδιο τον δημιουργό της. Δεν ήταν και η πλέον βατή έναρξη, με δεδομένο το φρέσκο της διοργάνωσης και το γεγονός ότι ο κόσμος που ερχόταν εκείνη την ώρα προσπαθούσε να εξοικειωθεί με τον χώρο του ΠΛΥΦΑ, τον οποίον αρκετοί έβλεπαν για πρώτη φορά.
Πρακτικά, λοιπόν, οι περισσότεροι στάθηκαν μόνο φευγαλέα: άκουγαν για λίγο και ύστερα αποχωρούσαν. Εν μέρει, ίσως να οφειλόταν στον Γλυφό, ο οποίος σε τραβούσε μεν με τις λέξεις, τις καταστάσεις και τις σκέψεις ενηλικίωσης που επικοινωνούσε –αναδύθηκε δυνατό, λ.χ., ένα σκηνικό με ανοιγμένο κρασί, λυπητερές μουσικές και μεθυσμένη στύση– μα δεν τον έλεγες και τον πιο καθηλωτικό αφηγητή. Εν μέρει, όμως, μπορεί να έφταιγε και ο προγραμματισμός του Αγοραφοβικού, που ήθελε τα sets να μπλέκονται χρονικά μεταξύ τους· προξενώντας, έτσι, μια ευδιάκριτη φυγή προς τη σκηνή 7Α στα μισά του Γλυφού, καθώς εκεί ξεκινούσε παράλληλα ο Degear0001. Η λογική αυτή, βέβαια, είναι γνώριμη από διεθνή φεστιβάλ και η εγχώρια σκηνή έχει μια εγγενή τάση να τα κάνει όλα "όπως στο εξωτερικό". Ορισμένα πράγματα, όμως, ίσως δεν ταιριάζουν στην Ελλάδα, όπου έχουμε μάθει πρώτα να τελειώνει ο ένας και μετά να αρχίζει ο άλλος. Αργότερα, μάλιστα, τα διλήμματα που επέβαλλε ένα τέτοιο πλάνο θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα.
Ο Degear0001, τώρα, έδωσε το δικό του σόου. Κάτω από φώτα διαφόρων χρωμάτων, πίσω από τον εξοπλισμό του, φορώντας φόρμα εργασίας με τιράντες, έμοιαζε σαν άνθρωπος που προσπαθούσε να γίνει ρομπότ ή σαν ανδροειδές που εξερευνούσε τις πιθανότητες προσέγγισης στην ανθρώπινη ρυθμική αγωγή. Στην αρχή, βέβαια, επικρατούσε η εντύπωση ότι η εικόνα και η performance θα βάραιναν περισσότερο από τη μουσική, η οποία δεν έκανε πολλά, πέρα από να τηρεί μια στρωμένη εξωστρέφεια, ωθώντας σε λικνίσματα μερικούς στις πρώτες σειρές. Βαθμιαία, όμως, τα πράγματα έγιναν πιο πολυπρόσωπα, δίχως να χάσουν την αμεσότητά τους.
Με τις παραμορφώσεις της φωνής να μπαίνουν πιο δυναμικά στο όλο παιχνίδι, δημιουργήθηκαν ελκυστικές ηχητικές επικράτειες βασισμένες σε ένα αξεδιάλυτο ανακάτεμα του νηπιακού και του περιπαικτικού: κάτι σαν Eiffel 65 με σοβαρότερες στοχεύσεις. Κάπως έτσι, αρκετός κόσμος που μπήκε στην 7Α από περιέργεια κατέληξε να μείνει εκεί, ενώ προς το τέλος αρκετοί ξεσπούσαν πια ελεύθερα σε χορευτικές κινήσεις. Ομολογώ ότι δύσκολα θα άκουγα στο σπίτι μου αυτά που παρουσίασε στο ΠΛΥΦΑ ο Γεννάδιος Αρβανίτης, ο οποίος σίγουρα έχει διανύσει μια απόσταση από τότε που τον βλέπαμε να παίζει στις "Χίμαιρες". Εκεί πάνω στη σκηνή, πάντως, κατόρθωνε να σε μαγνητίσει.
Ενώ βαστούσε το σετ του Degear0001, εντωμεταξύ, ξεκίνησε και ο Veslemes, παραταγμένος με φουλ μπάντα, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού που είχε συγκεντρωθεί ως εκείνη την ώρα στο ΠΛΥΦΑ να μετακινηθεί στην Αυλή. Τα ρετρό synths, ο καλός ήχος, η ωραία εικόνα του γκρουπ που αναδυόταν θαρρείς μέσα από καπνούς χρωματισμένους από μπλε και κόκκινα φώτα, η ακομπλεξάριστη ροπή προς την ποπ μελωδικότητα και οι ισορροπίες που προσπάθησε να βρει μεταξύ του φετινού Εξορκισμού και της προ δεκαετίας Πάρνηθας –την οποία είχε καταθέσει ως Felizol– με άξονα τον ελληνικό στίχο, αποδείχθηκαν παράγοντες άμεσου γκελ: ειδικά στο "Ζωντανοί Χωρίς Κύτταρο (Μια Βραδιά Στο Πανόραμα)", το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ έζησε την πρώτη του πολύ θερμή στιγμή.
Καθώς η ώρα περνούσε, όμως, η συναυλία κλυδωνιζόταν σε δυναμική. Μπορεί τα synths να διοχέτευαν επαρκή ευφορία, ωθώντας π.χ. σε ιαχές και χειροκροτήματα στην περίπτωση των "Μάρμαρα" και "Δισκοπάθεια", αλλά λίγο η μονοτονία των ζωντανών φωνητικών του Γιάννη Βεσλεμέ –με εκείνο το βάθος στα φωνήεντα να μοιάζει διαρκώς σαν απόηχος Τζίμη Πανούση– λίγο οι άτσαλοι στίχοι, δημιούργησαν μια εντύπωση φτώχειας σε πραγματικά γερό υλικό, ικανό να στηρίξει ζωντανή εμφάνιση 1 ώρας. Τραγούδια δηλαδή σαν το "Νεκρό Σκιουράκι Μάλλον Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών" φοβάμαι ότι απλά σε άφηναν να αναρωτιέσαι τι κάθεσαι κι ακούς, ενώ δεν βοήθησε καθόλου μια διασκευή στο "Take Ecstasy With Me" των Magnetic Fields, που ελληνοποιήθηκε σε κάτι σαν "έλα να πάρουμε έκστασι μαζί".
Η μικρή καθυστέρηση στη λήξη του set του Veslemes (η μοναδική της πρώτης ημέρας) έριξε όλον τον ηχητικό όγκο της Aυλής πάνω στην παρακείμενη 7Γ, καταπλακώνοντας την κεφάτη εκκίνηση των Sillyboy's Ghost Relatives. Κι αυτή, τελικά, δεν ήταν η μόνη ατυχία: με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει σε θερινά επίπεδα εκείνη τη μέρα και με τον κόσμο να έχει πυκνώσει αισθητά, ήταν λίγοι όσοι χωρούσαν στη μικρή σκηνή –κι αυτοί έμεναν όσο άντεχαν τη ζέστη. Αρκετοί, πάλι, αποπειράθηκαν να σταθούν απέξω για να ακούσουν, όμως ο ήχος δεν ήταν καμωμένος για να φτάνει εκεί πλήρης, με αποτέλεσμα η φωνή ειδικά του Χαράλαμπου Κουρτάρα να χάνεται.
Έτσι, καθώς άρχιζαν σχεδόν παράλληλα και οι The Callas στην 7Α, το μεγαλύτερο τμήμα του κοινού εγκατέλειψε την προσπάθεια. Για να λέμε και την πάσα αλήθεια, πάντως, πέρα από τέτοιες αντικειμενικές και απρόβλεπτες δυσκολίες, το αγγλόφωνο rock των Sillyboy's Ghost Relatives δεν κόλλησε πειστικά στη ροή της βραδιάς μετά την εμφάνιση του Veslemes. Οι αμερικανοθρεμμένες τους κιθάρες ακούστηκαν κρατσανιστές, η γνώριμή τους γκρούβα ήταν εκεί, όμως η όλη τους πρόταση έδειξε εκτός του κλίματος που είχε διαμορφωθεί ως εκείνη τη στιγμή.
Κάτι ανάλογο, βέβαια, θα μπορούσαν εύκολα να είχαν πάθει και οι The Callas σε επίπεδο σχετικότητας, αν συνέχιζαν κι αυτοί στην αγγλόφωνη ρότα με την οποία τους γνωρίσαμε. Όμως από το 2020 ταξίδεψαν κι εκείνοι στον αστερισμό του ελληνικού στίχου, ακολουθώντας το ισχυρό ρεύμα που έχει αναπτυχθεί εσχάτως εντός του εγχώριου indie. Έτσι, αρκούσε να ρίξουν το "Κάθε Φορά" για να παρασύρουν το πλήθος, που τραγούδησε ενθουσιωδώς μαζί τους για μια "Αθήνα που μοιάζει φθινόπωρο", πιάνοντας το νήμα της Αγοραφοβικής ροής από εκεί όπου το είχε αφήσει ο Veslemes.
Για εμένα, τώρα, που δεν έχω καταφέρει παρά σε λίγες περιστάσεις να συντονιστώ με τα όσα ποιούν οι Callas, αυτό το "Κάθε Φορά" ήταν η καλύτερή τους στιγμή, αλλά και μία από τις κορυφαίες της 1ης μέρας του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ 2023. Η κριτική, βέβαια, οφείλει να τονίσει ότι στάθηκαν ωραία σε όλη τη διάρκεια του set, παίζοντας με περισσή κιθαριστική ενέργεια, χάρη στην οποία κατόρθωσαν και κράτησαν κάμποσο κόσμο στην 7Α, έστω κι αν το τελευταίο τους ημίωρο έπεσε πάνω στην έναρξη των Παιδιών Της Παλαιότητας στην Αυλή. Και τέλος πάντων, εγώ μπορεί να μην καταδέχομαι το "Παγκράτι, Βράδυ" (κι ας είμαι Παγκρατιώτης), αλλά στο κοινό αποδείχθηκε περίτρανα πως κάνει εκείνο το "κάτι".
Τα Παιδιά Της Παλαιότητας ήρθαν στην Αθήνα ως ένα από τα μεγάλα ονόματα του Αγοραφοβικού και πιστοποίησαν τη φήμη αυτή στο ακέραιο: μπορεί η διάρκεια της φεστιβαλικής συνθήκης και το υπαίθριο της Αυλής να μην επέτρεψαν να επαναληφθεί ό,τι έγινε τον περασμένο χειμώνα στο Gagarin –όπου ξαναβρέθηκε κάτι από το φοβερό και τρομερό πάθος των Κόρε. Ύδρο. του 2013– όμως ο Παντελής Δημητριάδης και οι συνοδοιπόροι του έπαιξαν με ένα πνεύμα "ήλθον, είδον, ενίκησα", δημιουργώντας παλλόμενο ενθουσιασμό στο ΠΛΥΦΑ. Τον οποίον μπόρεσε τελικά να κοντράρει στα ίσα μόνο ο The Boy, από τα υπόλοιπα ονόματα της βραδιάς.
Οι διερωτήσεις του "Σε Ποιον Ανήκει Η Κέρκυρα" έστρεψαν άμεσα την προσοχή του πλήθους στη σκηνή, μα η αληθώς μεγάλη στιγμή ήρθε λίγο μετά: ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία να βλέπεις τη φιγούρα του Παντελή Δημητριάδη μέσα σε κίτρινους καπνούς, να κάνει εκείνες τις χαρακτηριστικές κινήσεις με το χέρι, να στυλώνει το βλέμμα κάπου μακριά και να τραγουδά "Τα Απέραντα Θέρη Μου". Στιγμή που δημιούργησε πανζουρλισμό στην Αυλή, ειδικά στις πρώτες σειρές.
Και δεν ήταν η μόνη, ασφαλώς. Μπορεί, φαινομενικά, να μην ήταν όλα όσα διάλεξαν να παίξουν ταιριαστά με το κλίμα μιας υπαίθριας φεστιβαλικής εμπειρίας, όμως το κοινό που τους αγαπά και τους ακολουθεί στήριξε κάθε επιλογή και τραγούδησε από καρδιάς, όπως έγινε λ.χ. ακόμα και στα "Γκοφρέ Σεντόνια" και βεβαίως στα "Αναμνηστικά" –με τον στίχο "και σίγουρα καλύτερα που οι Κόρε. Ύδρο. τέλειωσαν εκεί", ο οποίος πάντα ενέχει έναν κρυφό πόνο για τους fans. Και, φυσικά, επαναλήφθηκαν και γνώριμες σκηνές, με τον Δημητριάδη να ενδίδει στη ζέστη της ημέρας και να βγάζει το πουκάμισο, πέφτοντας έπειτα από τη σκηνή στα χέρια του κοινού, το οποίο τον περιέφερε με λατρεία στα μπροστά της Αυλής.
Πέρα από την όλη performance, πάντως, δεν γινόταν να μη σκεφτείς και πέντε θεμελιώδη πράγματα για την "εγχώρια σκηνή" βλέποντας Τα Παιδιά Της Παλαιότητας να παίζουν μεταξύ των λιγότερο ή περισσότερο ομοίων τους. Ο διευρυμένος ηχητικός ορίζοντας, με τα έγχορδα να δίνουν chamber pop απολήξεις στο indie τους, η επαφή των μελωδιών με το παλαιότερο ελληνικό τραγούδι (την οποία σηματοδοτεί σε ένα πιο πρώτο επίπεδο και το συμμετέχον μπουζούκι), η σταθερώς ενδιαφέρουσα τραγουδοποιία –η οποία δεν βασίζεται σε εκάστοτε πυροτεχνήματα– και η βαθιά σχέση του Δημητριάδη με τη γλώσσα μας, τους τοποθετούν πολύ μακριά από τους περισσότερους της συνομοταξίας τους.
Ασφαλώς, τέτοια επαφή με την ελληνική γλώσσα και με το εγχώριο μουσικό παρελθόν διαθέτει και ο The Boy. Το δικό του στυλ, βέβαια, είναι σαφώς διαφορετικό και οπωσδήποτε πιο μοναχικό. Μπορεί, όμως, να αποτυπωθεί ως αναλόγως καθηλωτικό. Είναι κάτι που έχει διαπιστωθεί αρκετές φορές από τότε που τον πρωτογνωρίσαμε, γι' αυτό και, με το που άρχισε η συναυλία, η σκηνή 3Α πλημμύρισε ασφυκτικά από κόσμο. Ο οποίος κουρδίστηκε με το που τον είδε να στέκεται πάνω από τα synths και τα ντραμς, ξεσπώντας έπειτα σε ιαχές και χειροκροτήματα καθώς μας καλησπέριζε με μια a cappela εκτέλεση στο "Πέρασε Κι Αυτό Το Καλοκαίρι".
Αμέσως μετά άρχισε να σιγοτραγουδάει "τα όνειρά μου κόκκινα / τα όνειρά σου άσπρα", όπως είχε κάνει και το καλοκαίρι του 2021 στο Ηρώδειο με τον Παύλο Παυλίδη, για να ριχτεί έπειτα στο δικό του "Έτοιμοι". Πλέον, η αίθουσα είχε πάρει κυριολεκτική και μεταφορική φωτιά. Πολλοί που δεν άντεχαν έβγαιναν έξω καταϊδρωμένοι για λίγο αέρα, μα επέστρεφαν έπειτα εν γνώσει τους στο καμίνι της 3Α, υπνωτισμένοι θαρρείς από την επωδό-μάντρα "θέλουμε να αδικήσουμε τις επόμενες γενιές". Η σκηνή έμοιζε πια σαν άμβωνας, με τον The Boy να έχει μετατραπεί σε πάστορα-κήρυκα-σαμάνο.
Ήταν μια εικόνα που θα έμενε σταθερή για όλο το προγραμματισμένο set, μα και για πιο πέρα από αυτό, καθώς η διάρκεια υπερέβη την ανακοινωμένη και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης έμεινε επί σκηνής σχεδόν παράλληλα με την επικεφαλής της ημέρας Σtella, σκορπίζοντας ρίγη βραδυφλεγών συγκινήσεων με το "Αγαπημένο Μας Μέρος Στη Γη", μα και με πολλά ακόμα. Ο δε κόσμος έμεινε ταγμένος εκεί μέχρι τέλους, με τη διοργάνωση να ανοίγει σε κάποιο σημείο και μια πλαϊνή πόρτα εξόδου, ώστε να μπορούν να μπαινοβγαίνουν για πολύτιμο αέρα όσοι στέκονταν αναψοκοκκινισμένοι στις πρώτες σειρές.
Εντωμεταξύ, το μεγαλύτερο ζήτημα που δημιούργησε η λογική με την οποία προγραμματίστηκε η πρώτη μέρα του φεστιβάλ φανερώθηκε με την έναρξη του The Boy, καθώς την ίδια ακριβώς ώρα άρχισε και η Krista Papista στην 3Γ. Η οποία αποτέλεσε τη μεγάλη έκπληξη του Αγοραφοβικού Φεστιβάλ 2023, μα ταυτόχρονα αδικήθηκε, γιατί αυτό ήταν κάτι που, τελικά, το συνειδητοποίησαν και το απόλαυσαν λίγοι.
Όχι μόνο γιατί η πλειονότητα του κόσμου έρρευσε μαζικά στον The Boy με το που πήγε 22.20, μα κι επειδή στην 3Α επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό που είχαμε δει πιο πριν και στους Sillyboy's Ghost Relatives: δεν χώρεσαν πολλοί, δηλαδή, δεν άντεξαν όλοι τη ζέστη, αρκετοί προσπάθησαν να παρακολουθήσουν απέξω –με ό,τι έπιανε το αφτί και το μάτι τους– χάνοντας, αναγκαστικά, το οπτικό κομμάτι της όλης performance, το οποίο αποδείχθηκε συναρπαστικό. Μια ματιά στις φωτογραφίες, στα όσα διάλεξε να φορέσει η Krista Papista, θα σας πείσει.
Για όσους δεν είχαν ξαναδεί την Κύπρια καλλιτέχνιδα με το ψευδώνυμο που μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, η πρώτη επαφή λειτούργησε σαν alternative pop ηλεκτροσόκ με queer απολήξεις. Αλλά έκπληξη, νομίζω, ένιωσαν και όσοι ήξεραν πάνω-κάτω τι είχαν έρθει να δουν, γιατί η live εμπειρία υπερέβη αισθητά τις εντυπώσεις από το έως τώρα ηχογραφημένο της υλικό. Ξετυλίγοντας ποιότητες σταρ, οι οποίες είναι αλήθεια ότι μπορούν να φανούν μόνο επί σκηνής.
Περισσότερο από μια συναυλία, η εμφάνιση αυτή της Krista Papista ήταν βασικά μια παράσταση στηριγμένη στον δίσκο Fucklore (2022) και στον απόηχο των μαγικών τελετουργιών που ανθούσαν κάποτε ανάμεσα στους αγροτικούς πληθυσμούς της Κύπρου και του νότιου Αιγαίου. Η ίδια, δε, πραγματοποίησε μια σαρωτική, πολυπρόσωπη εμφάνιση με αδιαπραγμάτευτα εναλλακτική ταυτότητα, αξιοποιώντας στοιχεία από την αισθητική των Le Tigre και της Fever Ray, τα οποία συγκοινωνούσαν με την άγρια alt rock έκφραση των Breeders και της Lingua Ignota (πριν τον Χριστιανισμό). Μοναδικό ευδιάκριτο μείον, ότι διάφοροι ελληνικοί στίχοι εδώ κι εκεί χάνονταν σε επίπεδο εκφοράς μέσα στον τριγύρω ηχητικό όγκο –με χαρακτηριστική περίπτωση το "Fantasmata".
Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ, από εκεί και πέρα, ήταν έτσι δομημένη ώστε να κορυφώσει με τη συναυλία της Σtella στην Αυλή. Μια σωστή σκέψη, με δεδομένη όχι μόνο τη διεθνή προβολή την οποία απολαμβάνει πια η μουσική της Στέλλας Χρονοπούλου, αλλά και με βάση το sold out που είχε πετύχει πρόσφατα, παίζοντας και πάλι στο ΠΛΥΦΑ.
Όμως, στην πράξη, αυτό δεν λειτούργησε. Με τα Παιδιά Της Παλαιότητας, τον The Boy και την Krista Papista να έχουν χτίσει ένα πολύ γερό σερί εμπρηστικών εμφανίσεων, περίμενες κάτι που θα ολοκλήρωνε και θα στεφάνωνε την εμπειρία. Αντ' αυτού, η Σtella απλά τα έσβησε όλα αυτά με έναν τρόπο γλυκό. Θα ήταν έως και ιδανική για μια ώρα μεταξύ του τελευταίου απογευματινού φωτός και της πρώτης νύχτας, με ένα Καμπάρι πορτοκάλι ανά χείρας. Ως επικεφαλής της 1ης Αγοραφοβικής ημέρας, ωστόσο, φάνηκε λίγη.
Την καμαρώνουμε ασφαλώς τη Σtella, που έχει διανύσει μίλια και μίλια από το 2013, όταν τη βλέπαμε στο six d.o.g.s να στέκει κάπου μεταξύ Amber Webber και Joan Jett. Στο ΠΛΥΦΑ, όμως, δεν τον διακρίναμε αυτόν τον γνώριμο δυναμισμό. Επίσης, τα περισσότερα κομμάτια φάνηκαν σαν να εκφέρονται με έναν όμορφο μα και συνάμα ίδιο τρόπο. Ακούσαμε βέβαια εκπληκτικά καλοπαιγμένη μουσική, από μια συνοδευτική μπάντα που φύσαγε εκτελεστικά, ενώ θαυμάσαμε κι έναν συνθετικό συντονισμό με τον διεθνή alternative pop/rock ήχο που δεν έχει κανένας άλλος εγχώριος εναλλακτικός καλλιτέχνης.
Επιπλέον, αρκετός κόσμος προς τα μπροστά της Αυλής λικνίστηκε, στήριξε, χειροκρότησε. Πρόσφερε μια εμφανή κερκίδα, ορατή στη Σtella, η οποία κι επικοινώνησε μαζί της, με διάφορους τρόπους. Πιο πίσω, όμως, επικράτησε η συγκατάβαση, ενώ κοιτάχτηκαν κι αρκετές φορές τα ρολόγια. Μόνο όταν μπήκε το μπουζούκι του Χρήστου Σκόνδρα στη μέση κι άρχισαν να παίζονται οι ανατολίτικες κλίμακες του "Manéros" παρατηρήθηκε ένα ευδιάκριτο ξύπνημα, μια ευρύτερη ανάταση.
Σε μια γενικότερη αποτίμηση –δίχως να δω τα της επόμενης μέρας– το φεστιβάλ πραγματοποίησε ενθαρρυντικό ξεκίνημα. Πέτυχε να κάνει την καρδιά της εναλλακτικής Αθήνας να χτυπήσει στο ΠΛΥΦΑ, αναδεικνυόμενο σε κάτι ελκυστικό και για τους παλιότερους και για τους νεότερους που ακολουθούν την εγχώρια indie έκφραση σε κιθάρες και ηλεκτρονικά. Από εκεί και πέρα υπήρξαν και επιτυχίες και αστοχίες, που πάντως δεν έχουν να κάνουν ντε και καλά με τα οργανωτικά: ορισμένα πράγματα, δηλαδή αφορούν τη γενικότερη κατάσταση στον χώρο. Από μια τέτοια άποψη, λοιπόν, το Αγοραφοβικό δείχνει να λαμβάνει μια σκυτάλη, την οποία παλιότερα κρατούσαν εκδηλώσεις όπως π.χ. το Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής (εν μέρει και το ΨΧ). Είναι σημαντική αυτή η αίσθηση συνέχειας, ενώ ίσως λειτουργήσει και ως μαθητεία για το τι δεν περπάτησε και εξαφανίστηκαν, τελικά, τέτοιες διοργανώσεις. Ώστε η δική του περίπτωση να ριζώσει καλύτερα.
