Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες συναυλιακές στιγμές των τελευταίων χρόνων, ήρθε εντελώς απρόσμενα τον Ιούνιο του 2019. Έχοντας απολαύσει ένα εντυπωσιακό σόου από τη Roisin Murphy και ακριβώς την ώρα που επέστρεφε για το encore της με μία πειραγμένη εκδοχή του "Overpowered", ο ουρανός από πάνω της γέμισε χρώμα και λάμψη χάρη στο σόου πυροτεχνημάτων για την ολοκλήρωση του SNF Run, του ετήσιου αγώνα δρόμου που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του SNF Nostos. Επιτέλους, ήρθε φέτος η ώρα για τις δύο διοργανώσεις να εκμεταλλευτούν την χρονική και γεωγραφική σύμπτωσή τους και να συμπράξουν, φέρνοντας αέρα διεθνών φεστιβάλ στην πρωτεύουσα. Δύο σκηνές, μία στην Πλατεία Νερού και μία στο Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ, τρεις ημέρες, και οκτώ καλλιτέχνες ανά ημέρα, σχημάτισαν τρία καλά επιμελημένα line ups, ικανά να μας κάνουν να παραληρούμε, ειδικά μόλις ανακοινώθηκε ότι τη συνεργασία θα εγκαινιάσει η πρώτη πανελλήνια εμφάνιση της Rosalia (20/6). Πριν φτάσουμε όμως στις συγκλονιστικές στιγμές που μας χάρισε η Ισπανίδα σούπερ σταρ, ας δούμε πρώτα όσα προηγήθηκαν.
Η άφιξή μας στο Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα "Σταύρος Νιάρχος", όπου η μέρα θα ξεκινούσε με live του νεαρού Αθηναίου τράπερ Sidarta αποδείχτηκε περισσότερο πολύπλοκη απ’ όσο υπολογίζαμε, δεδομένης της εμπειρίας των δύο διοργανώσεων. Για την απρόσκοπτη είσοδο του κοινού στις δύο σκηνές, οι μουσικόφιλοι πρέπει να προμηθευτούν βραχιολάκια, τα οποία μπορούν να παραλάβουν σκανάροντας τα εισιτήριά τους σε δύο μόνο σημεία: στην είσοδο της Πλατείας Νερού και στην Εσπλανάδα του ΚΠΙΣΝ, διασχίζοντας το κανάλι στο ύψος του κεντρικού κτηρίου. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη σημείων πληροφοριών σε άλλα μέρη του (εκτενούς) πάρκου, είχε ως αποτέλεσμα αρκετό πηγαινέλα και καθυστέρηση· διαχείριση που ελπίζουμε να βελτιωθεί την επόμενη χρονιά, αφού, ας μην ξεχνάμε πως ήταν η παρθενική μέρα της συνδιοργάνωσης. Ο Sidarta πάντως, παρότι αρκετά δημοφιλής την τελευταία χρονιά, τραγούδησε μπροστά σε μικρό κοινό, αποδεικνύοντας όμως τις δυνατότητές του.
Για τον Sidarta, γράφει ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος: Με πλήρη ορχήστρα να αποδίδει άψογα τις πολυδιάστατες συνθέσεις του επιτυχημένου ντεμπούτου άλμπουμ του ("IPIZME"), ο 22χρονος Sidarta, ο οποίος δανείζεται το όνομά του από το ομώνυμο βιβλίο του Έρμαν Έσε, απέδειξε γιατί θεωρείται ένας από τους πιο δυναμικά ανερχόμενους καλλιτέχνες στην Ελλάδα - όχι μόνο όσον αφορά το trap. Τα τραγούδια του, εξάλλου, σμίγουν το πιο ενδοσκοπικό ύφος του Saske, με τον οποίο διόλου τυχαία έχουν συνεργαστεί ("Mediterranean"), με στίχους που απηχούν τη λαϊκή μουσική, εμπλουτίζοντας ένα στιλ που βρίσκεται σε σταθερή άνοδο την τελευταία δεκαετία. Ο Sidarta ήταν το πρώτο live act στη σκηνή του "Σταύρος Νιάρχος", μια ανέκαθεν δύσκολη αποστολή για οποιονδήποτε καλλιτέχνη καλείται να παίξει νωρίς (19.00) και με τον ήλιο ακόμη να μην έχει πέσει. Εκείνος, ωστόσο, με τη συνδρομή αρκετών εκατοντάδων θεατών που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή, φρόντισε να κάνει ένα επαγγελματικό σετ και να ζεστάνει για τα καλά το κοινό, προτού αποχωρήσει διότι "έχει έρθει η επόμενη κυρία", όπως δήλωσε αναφερόμενος στην IAMDDB...
Έπειτα από ένα σύντομο ζέσταμα με TikTok hits από τον Dj της, η καλλιτέχνιδα με βάση το Μάντσεστερ, βρέθηκε στη σκηνή την ώρα που απέναντι της γραφόταν το ηλιοβασίλεμα, με ένα σούπερ σέξι ασπρόμαυρο λουκ. Η urban jazz της εξαπλώθηκε στο Ξέφωτο, σηκώνοντας αρκετούς θαμώνες του "κάγκελου" από το γρασίδι για να χορέψουν, αν και συνολικά το κοινό σε κανένα σημείο δεν κατάφερε να ακολουθήσει μέχρι τέλους τις παραινέσεις της "να δώσουμε πόνο". Σε έναν μικρότερο χώρο ή έχοντας πέσει ο ήλιος, θα μπορέσουμε να την ευχαριστηθούμε πολύ περισσότερο. Όσο μια μερίδα του κόσμου αποχωρούσε για να προλάβει πρώτα τα afrobeats της Ayra Starr (δύσκολο task δεδομένης της απόστασης) και αργότερα το σόου της Tinashe, εμείς παραμείναμε στον χώρο για την εμφάνιση του δεύτερου headliner, του Βρετανού ράπερ Central Cee.
Ο κόσμος, εντωμεταξύ, άρχισε να αυξάνεται εκθετικά, αποδεικνύοντας τη δημοφιλία του νεαρού στην Ελλάδα, ο οποίος έχει ένα πιστό, φανατικό κοινό. Αφού ολοκληρώθηκε ένα δυναμικό warm up set, ο "ήρωας του drill", όπως τον χαρακτηρίζουν στην πατρίδα του, ανέβηκε στο stage, υπό τις ιαχές των ακολούθων του, με ένα ασπρόμαυρο κλιπ να φοντάρει στο background και φωτιές να εκτινάσσονται on the beat. Δυναμική έναρξη με το "Loading" από το ντεμπούτο του "Wild West" και ένα σφιχτό, σαραντάλεπτο σετ με hits κατά ριπάς: "Commitment Issues", "Overseas", "Let Go", "Day in the Life", μεταξύ άλλων, και ένα διθυραμβικό κλείσιμο με το "Doja". Υπό τους ήχους του "Sprinter", από το μόλις δύο εβδομάδων EP του "Split Decision", το οποίο ακούσαμε ηχογραφημένο και όχι live, ξεκινήσαμε τη μεγάλη έξοδο.
Ένα πολύχρωμο μπουλούκι απλωνόταν από την κορυφή του πάρκου έως στο σημείο που έφτανε το μάτι, μετά τη γέφυρα που συνδέει το ΚΠΙΣΝ με την Πλατεία Νερού. Glitter, στρας, προσεκτικά διαλεγμένα outfits και glam διάθεση έπλαθαν μια εικόνα που, δυστυχώς, δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις διεθνείς συναυλίες εδώ, μιας και οι περισσότεροι προγραμματισμοί αποκλείουν ανερχόμενους ή πρόσφατα εδραιωμένους καλλιτέχνες από το headlining, ειδικά όταν αυτοί προέρχονται από την ποπ/mainstream σκηνή. Αναρωτηθείτε, πόσο σπάνια βλέπουμε ως κορυφαίο όνομα, κάποιον καλλιτέχνη μετά τον δεύτερο ή τρίτο δίσκο του; Και αντιθέτως, πόσο συχνά ακούμε τις φράσεις "επετειακή περιοδεία" ή "έρχονται με αφορμή τη συμπλήρωση των 20, 30, 40 (!) χρόνων από το ντεμπούτο τους"; Η αδιαφορία προς τα αιτήματα του νεότερου κοινού (ηλικίας 15 με βαριά 25) έχει ως μόνο αποτέλεσμα την απομάκρυνση της επόμενης γενιάς από τη φεστιβαλική εμπειρία αλλά και την αποτυχία από μεριάς των διοργανώσεων να εκπαιδεύσουν τους επόμενους συναυλιόφιλους. Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για μία γενιά στην οποία αυτού του τύπου η έξοδος έχει πλήρως κοινωνικό χαρακτήρα: περιλαμβάνει την κατάλληλη προετοιμασία, ενδυματολογικά και συναισθηματικά, αλλά και τον διαμοιρασμό της εμπειρίας μέσω της αναμετάδοσης. Έχουμε δει τόσα πολλά TikTok από τις περιοδείες της Taylor Swift, της Beyonce και του Harry Styles, που είναι σαν να έχουμε παρακολουθήσει δεκάδες live τους. Ήταν επομένως πλέον η ώρα, να έχουμε την τιμή να ζήσουμε την ιστορία όσο γράφεται και όχι μόνο ως διαδικτυακοί παρατηρητές.
Ακριβώς στις έντεκα και τέταρτο, η "Motomami" της καρδιάς μας, εμφανίστηκε στη σκηνή με το ενσάμπλ των χορευτών της, τιμώντας τον τίτλο της και φορώντας τα γνώριμα led κράνη μηχανής. Με δερμάτινο μίνι φόρεμα και μαύρες μπότες μέχρι το γόνατο, με τα μαλλιά της σε δυο πλεξούδες, γήινη αλλά και σέξυ, γλυκιά αλλά επιβλητική, κατάφερε μέσα σε εβδομήντα πέντε λεπτά να μας παρασύρει σε μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων, με κυρίαρχο το πάθος για τη μουσική της.
Για αρχή είχαμε "Saoko", φυσικά, με το κοινό να παραληρεί τη στιγμή που έβγαλε το κράνος της· συνέχεια με "Bizcochito" και την iconic χορογραφία του, που είχαμε μάθει ήδη έχοντας παρακολουθήσει αποσπάσματα από τα live της στο Coachella ή το Primavera· πέρασμα σε χαμόγελα και νάζια με το "La Fama"· η απόδειξη των φωνητικών της ικανοτήτων και της μακρόχρονης εξάσκησής της στις υψηλές απαιτήσεις του "Bulerias", συνδυασμένο με μία χορογραφία που έσμιγε φλαμένκο, με contemporary και hip hop· συγκίνηση και συναίσθημα στο "La noche de anoche"· ένα συγκλονιστικό "Diablo", κατά τη διάρκεια του οποίου, καθισμένη σε μία καρέκλα, αφαίρεσε το μακιγιάζ και έλυσε το χτένισμά της.
Αυτή ακριβώς η άνεση της Rosalia με την εμφάνιση της, ένα πολύ δύσκολο κατόρθωμα για οποιαδήποτε γυναίκα, πόσο μάλλον σταρ που γαλουχείται με την υποχρέωσή της στην τελειότητα, είναι και ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας της. Η εμπιστοσύνη της στην επικοινωνιακές της δυνατότητες της επέτρεψε όχι μόνο να μας απευθυνθεί πολύ και αρκετά καλά στα Ελληνικά ("Πόσες motomami έχω στα αριστερά μου;") αλλά και να μας μιλήσει χωρίς να χρησιμοποιήσει ούτε μία αγγλική λέξη, ενώ το γεγονός ότι δε φοβάται τα (πολύ) κοντινά πλάνα, ακόμα κι όταν έχει ιδρώσει από το χορό, μας χάρισε μία άψογη κινηματογράφιση.
Ο Gene Kelly πίστευε ότι σε ένα μιούζικαλ η κάμερα πρέπει να χορεύει μαζί με τον πρωταγωνιστή. Αυτή την αρχή φαίνεται να ασπάζεται και η Rosalia, κάνοντας την κάμερα ένα ακόμα μέλος της ομάδας. Εξαιρετικά σκηνοθετημένη, την περιτριγυρίζει σαν μέλισσα γύρω από το λουλούδι, με την σταρ να παραδίδει ταυτόχρονα δύο σόου: ένα για όσους παρακολουθούν τη σκηνή και ένα για τις οθόνες, με τα δυο τους να αλληλοσυμπληρώνονται. Από fisheye μέχρι selfie mode, πότε κουνημένη και άλλοτε καρφωμένη στο πρόσωπο της, με zoom και διαφορετικές γωνίες λήψης, η κάμερα δε λειτουργεί απλώς ως πομπός, αλλά ως ένα μέσο αποκάλυψης των ιστοριών που πλάθει η Rosalia και των συναισθημάτων της. Μέχρι στιγμής, τέτοιου είδους διαχείριση έχουμε δει (στη χώρα μας τουλάχιστον) μόνο στο θέατρο, για να θυμηθούμε και το πρόσφατο "Rohtko" στη Στέγη.
Ένα κράμα ιδεών και επιρροών είναι και οι χορογραφίες της. Το άψογο αντρικό μπαλέτο που τη συνοδεύει μεταμορφώνεται σε μηχανή για τις ανάγκες του "Motomami", πέφτει στο κενό και ανασυντάσσεται με εκρηκτική δύναμη στο "CUUUUuuuuuute", μπλέκει τα χέρια του voguing με τα palmas του φλαμένκο, σε ένα πρωτότυπο θέαμα που όμοιο του δεν έχουμε συναντήσει τελευταία ούτε σε πολύ μεγαλύτερες περιοδείες.
Ο χορός, βέβαια, δε λειτουργεί αποπροσανατολιστικά από τη φωνή της. Το καταλαβαίνεις και όταν εμφανιστεί στη σκηνή το πιάνο της, για τα "Hentai" και "Candy" αλλά και λίγο πριν το φινάλε για το πολύ συγκινητικό cover του "Héroe" του Enrique Iglesias. Έχει το ταλέντο να μεταμορφώνεται: στο "Héroe" βλέπουμε την ευάλωτη, εύθραυστη πλευρά της και λίγα δευτερόλεπτα μετά, στο "Malamente", μια άλλη γεμάτη αυτοπεποίθηση και πάθος. Στο "Chicken Teriyaki" είναι απροσποίητα κουλ και στο "CUUUUuuuuuute", ο ορισμός του fun· και μ’ αυτή την εικόνα ενός κοριτσιού που διασκεδάζει μας αφήνει, ενώ συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα να ζητάμε λίγη ακόμα Rosalia.
