Στην αγορά της τεχνολογίας και του home entertainment όλοι πλέον αισθανόμαστε πως ο,τιδήποτε άνω της διετίας ή τριετίας ανήκει στο... "παλιά", σε περιόδους που άλλα θέλαμε, άλλα είχαμε στη διάθεσή μας, άλλα ίσχυαν κι άλλα φαίνονταν πως θα ισχύσουν στο μέλλον. Με αυτό το δεδομένο, τί να πει κανείς όχι για 2 ή 3, αλλά για... "13 χρόνια πίσω"; Γιατί τόσα τον χωρίζουν, συνειδητοποίησε ο διευθυντής του Αθηνόραμα Digital την περασμένη εβδομάδα στην αποκάλυψη του PS4 στη Νέα Υόρκη, από την παρουσίαση του PlayStation2 - την πρώτη στην οποία παρευρέθηκε και κάλυψε δημοσιογραφικά. Έκτοτε έχει παρευρεθεί σε άλλες τρεις παρουσιάσεις PlayStation, αυτές των PSP, PS3 και Vita δηλαδή, και τα κοινά στοιχεία μεταξύ των σχετικών εκδηλώσεων ήταν ουκ ολίγα. Ένα από αυτά, ωστόσο, έχει αλλάξει πάρα πολύ από τις μέρες του PlayStation2. Περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο.
Κι αυτό είναι η ίδια η Sony.
Θα ήταν αρκετό να καταμετρήσει κάποιος τα όσα έχουν αλλάξει γύρω από τη Sony από το PS2 έως το PS4: παράμετροι που, από κάποιες απόψεις, δεν θα μπορούσαν να την είχαν αφήσει ανεπηρέαστη ούτως ή άλλως. Το 2000, όταν η Sony παρουσίαζε το PS2, ερχόταν "με τη φόρα" της παντοκρατορίας του PSone: του συστήματος που είχε συντρίψει τα δύο ως τότε "ιερά τέρατα" του gaming, τη Sega και τη Nintendo, είχε φέρει τα games στο προσκήνιο της mainstream αγοράς, είχε συγκεντρώσει απίθανα κέρδη για την ιαπωνική εταιρεία. Το 2000, όμως, δεν είχε ακόμη κάνει την εμφάνισή του το Xbox, δεν είχε αλλάξει το τοπίο της Δικτυακής διασκέδασης το Xbox Live, δεν είχαμε όλοι στην τσέπη μας από ένα smartphone ικανό για games, δεν ξαπλώναμε στον καναπέ με το tablet. Εκείνη η Sony ήταν αλαζονική (γιατί η επιτυχία το προκαλεί αυτό), ήταν άνετη (γιατί ήξερε πως έχει μεγάλο προβάδισμα και άρα κάποιο περιθώριο για λάθη), ήταν υπερφιλόδοξη σε βαθμό αντιρεαλιστικό (γιατί οι οραματιστές έχουν πάντοτε κακή σχέση με τους λογιστές).
Fast forward στα μέσα Γενάρη του 2013 και η Sony - πριν ακόμη εισέλθουμε στην αίθουσα όπου αποκάλυψε τα σχέδιά της για το PS4 και τη γενικότερη κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί με αυτό - ήταν μια εταιρεία ήδη διαφορετική. Πριν ξεκινήσει καν ο πρώτος ομιλητής της. Λαβωμένη από τις οικονομικές απώλειες των τελευταίων ετών ως πολυεθνική συνολικά, προβληματισμένη από την πολύ σκληρή μάχη που αναγκάστηκε να δώσει με τη Microsoft στην παρούσα γενιά οικιακών συστημάτων (μάχη που συνεχίζεται ακόμη), προβληματισμένη από άστοχες επενδύσεις όπως αυτή της εικόνας 3D. Η Sony που κάλεσε μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων από κάθε γωνιά του κόσμου στη Νέα Υόρκη την περασμένη εβδομάδα είχε πολλά να αποδείξει όσον αφορά στο επόμενό της βήμα - γιατί το PlayStation έχει μεν ιστορία 20 ετών σχεδόν, όμως το PS Vita και το PS4 θα δώσουν τις πιο σκληρές μάχες που έδωσαν ποτέ προϊόντα με αυτό το όνομα.
Και όταν τα φώτα άναψαν ξανά στην αίθουσα όπου η Sony έκανε την παρουσίασή της, ολοφάνερα μία... τρίτη εταιρεία προέκυψε μέσα από όλα αυτά. Μία εταιρεία που, ο γράφων τουλάχιστον, μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε ξαναδεί: σεμνή, αλλά με αυτοπεποίθηση. Ενθουσιώδη, αλλά "στακάτη", σαφή, χωρίς υπερβολές. Με όραμα, αλλά "προσγειωμένη" στην πραγματικότητα. Φιλόδοξη, αλλά συνειδητοποιημένη όσον αφορά στο πού βρίσκεται, τί θέλει να πετύχει και πώς θα το κάνει. Πολλοί δηλώνουν απογοητευμένοι επειδή η Sony δεν έδειξε το PS4 στην τελική του μορφή (λες κι ένα πλαστικό περίβλημα "κάνει τη διαφορά" ή έχει εν τέλει ιδιαίτερη σημασία μακροπρόθεσμα). Αυτοί παραβλέπουν το σημαντικότερο σε όλα αυτά: πίσω από τις μεγάλες αλλαγές του PS4, κρύβονται εξίσου μεγάλες αλλαγές στη δημιουργό εταιρεία της. Το γνωρίζαμε πως από την ημέρα που το πρώην "αφεντικό" του PlayStation, o Kaz Hirai, έγινε και "αφεντικό" όλης της Sony, οι αλλαγές θα έρχονταν. Δεν περιμέναμε όμως να είναι τόσες και τόσο μεγάλες, όχι μόνο στη φιλοσοφία λειτουργίας του PS4, αλλά και τη σχέση του με το Internet, τα εμπορικά μοντέλα που θα προσφέρει... σε όλα. Κι αυτό είναι καλό.
Μας αρέσει πολύ περισσότερο αυτή η Sony. Αυτή δικαιούται, αν "το παλέψει" σωστά, να φέρει το όνομα του PlayStation ξανά στην κορυφαία θέση της ηλεκτρονικής διασκέδασης. Το αν θα τα καταφέρει δείχνει, στο χρονικό σημείο όπου στεκόμαστε τουλάχιστον, να είναι δικό της θέμα. Όχι του τί κάνουν ή σχεδιάζουν να κάνουν οι άλλοι. Και αυτό είναι, στην ουσία, ό,τι καλύτερο μπορεί να πει κανείς για μια πολυεθνική που όχι μόνο καλείται τα επόμενα χρόνια να ξεχωρίσει σε μια αγορά απείρως σκληρότερη και περισσότερο ανταγωνιστική από ποτέ, αλλά θα "βάλλεται" και από πολλαπλές κατευθύνσεις καθώς θα προσπαθεί να κατακτήσει αυτή τη θέση. Αν μη τί άλλο, όμως, αυτή τη φορά είναι "στο χέρι της". Με... ό,τι αυτό σημαίνει!
