Συμπέρασμα Νο 3: η διαφοροποίηση είναι για το κοινό θετική. Στον προηγούμενο "γύρο" ήταν το PS3 αυτό που προσπάθησε - με συζητήσιμη επιτυχία - να γίνει "το μοναδικό σύστημα διασκέδασης κάτω από την τηλεόραση", αυτή τη φορά είναι το νέο Xbox που έχει αυτό το στόχο, περιλαμβάνοντας και στοιχεία που απομένει ν' αποδειχθεί αν έχουν νόημα ύπαρξης, όπως η διαχείριση τηλεοπτικού προγράμματος. Το PS4 έχει και αυτό τέτοια "πολύπλευρα ταλέντα", όμως εστιάζει στα games πρώτα και πάνω απ' όλα, όπως έκανε αρχικά το Xbox 360 - αλλά σήμερα με τρόπο πληρέστερο. Η διαφορά φαίνεται, ανάμεσα στ' άλλα, και στα games που ανακοινώθηκαν για τα δύο συστήματα. Και πρόκειται για διαφορά διακριτή και χρήσιμη, που δίνει περισσότερες επιλογές στο κοινό.

Συμπέρασμα Νο 4: όλα παίζουν ρόλο... τελικά. Η εικόνα που επιδιώκει να "περάσει" κάθε σύστημα ηλεκτρονικής διασκέδασης για τον εαυτό του είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων. Δεν αρκεί η μία ή η άλλη μόνο για να "πείσει"... και το διαπιστώσαμε γλαφυρά στη "σύγκρουση" των PS4 και Xbox One. Η διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων στα games που αγοράζει ο χρήστης σε φυσική μορφή. Η υποχρεωτική σύνδεση με το Internet. Η τιμή πώλησης. Το design. Η "χρέωση" ή όχι περιφερειακών και η εξ ορισμού χρήση τους. Οι αφοσιωμένοι gamers "τα βλέπουν όλα" αυτά και, όχι τυχαία, χαρακτηρίζονται από όλους εκείνους τους... αγαπημένους όρους του marketing: είναι και early adopters, και opinion leaders, και image makers. Και παθιασμένοι, τεχνικά ενημερωμένοι και "φωνακλάδες" στο Δίκτυο. Και, έχοντας λάβει στα υπ' όψιν όλα τα παραπάνω, οι καταναλωτές αυτοί έχουν μέχρι στιγμής δημιουργήσει θετική εικόνα για το PS4 και αρνητική για το Xbox One. Όλα ανεξαιρέτως τα παραπάνω.

Συμπέρασμα Νο 5. Ο χρόνος κυλά σε βάρος σου, αν λέγεσαι Nintendo. Με την επόμενη γενιά video games να ξεκινά επισήμως το Νοέμβριο, επιβεβαιώνεται και πρακτικά η γνώμη που είχαμε για την δυσμενή θέση στην οποία θα βρισκόταν - και βρέθηκε - η ιαπωνική εταιρεία: "μπλεγμένη στο ανάμεσα". Το WiiU έχει αποτύχει να προσελκύσει κοινό, ακόμη και τους φανατικούς οπαδούς της Nintendo (δεν μπορεί να είναι μόνο 3.5 εκατομμύρια αυτοί), συνεχίζει να μην καθιστά κατανοητό το τί προσφέρει, μεγάλο ποσοστό του κοινού το αντιλαμβάνεται ως "αναβαθμισμένο Wii" και τα games για τα οποία αξίζει να αγοραστεί βρίσκονται ακόμη "κάπου στο μέλλον". Φαντάζει επίσης πλέον πολύ ακριβό (για παρωχημένης τεχνολογίας προϊόν) και δεν μοιράζεται την αρχιτεκτονική των νέων PlayStation και Xbox, με αποτέλεσμα οι ανεξάρτητες εταιρείες δημιουργίας games να το υποστηρίζουν ασθενικά ή καθόλου. Το σημαντικότερό του πλεονέκτημα, δε, τη δεύτερη οθόνη στο ιδιότυπο χειριστήριό του, τα νέα PlayStation και Xbox δείχνουν ικανά να αντισταθμίσουν (και με το παραπάνω) με συσκευές που οι καταναλωτές ήδη έχουν, όπως τα smartphones και τα tablets. Αν ποτέ μία ιστορική εταιρεία ήταν υποχρεωμένη ν' αποδείξει πως δεν θεωρείται τέτοια... τυχαία, αυτή είναι σήμερα η Nintendo. Για να δούμε!