Για την ολοένα και ισχυρότερη τάση των remakes στο PlayStation4 τα έχουμε πει - η Sony ωστόσο συνεχίζει να έχει δίκιο στην γνώμη της πως, με σημαντικότατο το ποσοστό των παικτών που έχουν αγοράσει PS4 χωρίς να έχουν πρώτα υπάρξει κάτοχοι PS3, έχει νόημα να γίνει διαθέσιμος γι' αυτούς ένας αριθμός από τα καλύτερα games του δεύτερου, στο πρώτο. Η εξαιρετική μεταφορά του The Last of Us πέρυσι είναι ισχυρό επιχείρημα δικό της... και, απ' ότι φαίνεται, σκοπεύει να συγκεντρώσει κι άλλα τέτοια διαθέτοντας για το νέο οικιακό PlayStation παραγωγές που αληθινά αξίζει να "γευτούν" όσοι δεν το έκαναν αρχικά με το προηγούμενο. Αναμφίβολα, δε, στη λίστα αυτών των 15-20 τίτλων του PS3 που αληθινά δικαιούνται αυτήν την ευκαιρία, συγκαταλέγεται και το διάσημο Journey.

Πρόκειται για ιδιάζουσα περίπτωση τίτλου γιατί, ενώ κατά γενική ομολογία τα video games έχουν μεν ως μορφή ψυχαγωγίας ωριμάσει πάρα πολύ την τελευταία δεκαετία, έχουν σε ένα βαθμό... αυτοπεριοριστεί κιόλας. Στη μουσική ή στο σινεμά συνεχίζουν να παρουσιάζονται δουλειές που δεν "μπαίνουν εύκολα σε κουτιά", στο gaming όμως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων προϊόντων υπακούει στο είδος της κατηγοριοποίησης που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αντίστοιχη πρωτοτυπία. Το Journey είναι ακριβώς αυτό το είδος της ψυχαγωγικής εμπειρίας που... αρνείται να "μπει σε κουτιά" και, αν μη τί άλλο, η βελτιωμένη έκδοσή του στο PlayStation4 αποπνέει την αίσθηση του διαφορετικού ακόμη πειστικότερα.

Απλούστερο σκηνικό δεν θα μπορούσε να συνθέσει ο νέος τίτλος της Sony για τον εαυτό του: ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός ταξιδιώτη που ξεκινά την οδοιπορία μέσα σε μία έρημο, με μοναδικό σκοπό να φτάσει κάποια στιγμή στην κορυφή ενός όρους που βρίσκεται στο βάθος του ορίζοντά του. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Η δημιουργική ομάδα με το όνομα thatgamecompany έχει και στο παρελθόν παρουσιάσει δουλειές που... "ήταν και δεν ήταν" games, όπως το Flow και το Flower (και τα δύο έχουν κυκλοφορήσει επίσης στο PS4), υπό την έννοια ότι δεν είχαν τον ξεκάθαρο χαρακτήρα της επίτευξης στόχων, της βαθμολόγησης του παίκτη κλπ. Ε, το Journey είναι του ίδιου είδους: σημασία σε αυτό δεν έχει ο τελικός στόχος, όσο η εμπειρία της διαδρομής και τί προσφέρει αυτή συναισθηματικά. Όχι τυχαία, το... ταξίδι.

Στο Journey κανείς δεν "επιβάλλει" στον παίκτη πώς θα κινηθεί. Δεν υπάρχουν "παραδοσιακού" τύπου ενδείξεις στην οθόνη που να μετρούν π.χ. χρόνο ή ενέργεια. Τα όποια στοιχεία, δε, παίζουν ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού, αναπαριστώνται γραφιστικά, όχι με αριθμούς ή "μπάρες". Ο παίκτης απλώς προχωρά σταθερά προς το στόχο του και στη διαδρομή θα συναντήσει μία σειρά από προκλήσεις, οι οποίες εμφανίζονται με τη μορφή γρίφων, εχθρικών πλασμάτων ή φυσικών εμποδίων. Σε όλες θα πρέπει ν' ανταποκριθεί με το ένστικτο, χωρίς "σχεδιασμό" ή συγκεκριμένες μεθόδους. Και πάντα μόνος. Είναι μία προσέγγιση που καθιστά πολύ περισσότερο προσωπική και εν τέλει χαρακτηριστικά ιδιότυπη την ψυχαγωγική εμπειρία του Journey.