To θέμα δεν προκύπτει για πρώτη φορά, φυσικά: είναι σχεδόν... μόνιμο, από την ημέρα που - τρία χρόνια πίσω σχεδόν - τόσο το Αpp Store της Apple όσο και το Google Play ξεπέρασαν σε αριθμό διαθέσιμων εφαρμογών το ορόσημο των 500.000, μετά των 750.000, μετά του 1 εκατομμυρίου. "Έχει νόημα η ύπαρξη τόσων διαφορετικών apps για το ευρύ κοινό;". Η... εύκολη απάντηση είναι πάντα τύπου "όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο", όμως με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να γίνεται πρακτικά (όχι πια θεωρητικά) αντιληπτό απ' όλους μας πως όχι μόνο "ουκ εν τω πολλώ το ευ", αλλά και πως στην καθημερινή του ζωή το μεγαλύτερο ποσοστό των χρηστών smartphones και tablets δεν εκμεταλλεύεται σε καμία περίπτωση αυτόν τον "πλούτο" από apps. Για την ακρίβεια, το αντίθετο.

Την διαπίστωση αυτή υπογραμμίζει με τρόπο γλαφυρό και μία νέα έρευνα της Nielsen, η οποία είδε το φως της δημοσιότητας πριν από λίγες μέρες. Βάσει των στοιχείων της η συντριπτική πλειοψηφία χρηστών iOS και Android δεν χρησιμοποιούν περισσότερες από 25 διαφορετικές εφαρμογές κατά μέσο όρο, με ένα μεγάλο ποσοστό εξ αυτών να επενδύει το 30% του συνολικού του χρόνου επαφής με αυτές σε λιγότερα από 5 ή 6 διαφορετικά apps. Αυτά δεν είναι άλλα από τους... συνήθεις ύποπτους, δηλαδή τις εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης και τις εφαρμογές αναζήτησης πληροφοριών, ενώ άλλο ένα 30% περίπου του χρόνου αυτού ανήκει στα games κάθε είδους και στις εφαρμογές εικόνας και ήχου. Το υπόλοιπο ποσοστό το μοιράζονται εφαρμογές επικοινωνίας, εφαρμογές ενημέρωσης και παραγωγικές εφαρμογές, με άλλα είδη να κατέχουν πολύ μικρότερα ποσοστά.

Ο αριθμός των μόνο 25 διαφορετικών apps ορίζεται από διάφορες παραμέτρους, φυσικά: δεν είναι οι ίδιες 25 κάθε μήνα (ειδικά τα games έχουν μικρή διάρκεια ζωής), δεν χρησιμοποιούνται με την ίδια συχνότητα κι επαναληπτικότητα, δεν αποκλείεται τη χρήση δύο παρόμοιων apps για το ίδιο πράγμα (π.χ. Web browsers ή apps επεξεργασίας φωτογραφίας). Είναι όμως, απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, ένας ρεαλιστικός maximum αριθμός από apps που ο πιο πολύς κόσμος... προλαβαίνει τελικά να αξιοποιήσει μέσα στο χρόνο που αφιερώνει στο smartphone ή το tablet του. Ο χρόνος αυτός, σύμφωνα με την Nielsen, είχε σημειώσει θεαματική αύξηση από το 2011 ως το 2013, όμως έκτοτε έχει ως επί το πλείστον παραμείνει στάσιμος (κάτι παραπάνω από 30 ώρες το μήνα).

Η έρευνα της Nielsen είναι ενδιαφέρουσα για μία σειρά από λόγους - και δυσοίωνη για μία σειρά από άλλους. Είναι ενδιαφέρουσα, για παράδειγμα, επειδή επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για την ουσία του "πλούτου" στα app stores των Apple, Google και Microsoft: έχει, τελικά, σημασία η πολύ μεγάλη ποικιλία των πρώτων δύο σε σχέση με του τρίτου, όταν ο πιο πολύς κόσμος ούτε κατά διάνοια δεν την αξιοποιεί (και το τρίτο δεν έχει πια τις ελλείψεις "στα βασικά" που είχε στην αρχή); Από την άλλη πλευρά, είναι δυσοίωνη επειδή... αν ο πιο πολύς κόσμος χρησιμοποιεί κατ' επανάληψη τον ίδιο αριθμό από apps (και ως σύνολο τα ίδια μέσες-άκρες apps), πόσο μπορεί να είναι το περιθώριο για τις πρωτοεμφανιζόμενες εφαρμογές όχι μόνο να ξεχωρίσουν, αλλά να παραμείνουν και ανάμεσα σε αυτές τις 25 που αληθινά αξιοποιούνται; Πιθανώς όχι μεγάλο.

Το μόνο βέβαιο που προκύπτει από την έρευνα της Nielsen; Είναι αυταπόδεικτη πλέον όχι μόνο η ψευδαίσθηση της επιλογής όσον αφορά στα apps των smartphones και των tablets (τί νόημα έχουν οι αμέτρητες επιλογές που δεν αξιοποιεί κανείς;), αλλά και η διαπίστωση πως ναι, υπάρχει "ταβάνι" στον αριθμό των εφαρμογών που μπορεί ρεαλιστικά να αξιοποιήσει ο καθένας μας με αυτές τις συσκευές. Για κάποιους ανθρώπους μπορεί να βρίσκεται υψηλότερα, στις 30 ή 40 εφαρμογές το μήνα. Για άλλους (όπως τον γράφοντα) χαμηλότερα, στις 10 ή 15. Όμως δείχνει να έχει φτάσει ήδη στην αγορά των apps το κομβικό σημείο της υπερπροσφοράς σε σχέση με τη ζήτηση, καθώς και της υπερβολικής σχεδόν δυσκολίας των νέων apps να διεκδικήσουν χρόνο από τον ήδη "ταγμένο" των καταναλωτών. Για τις εμπορικά επιτυχημένες, δε, εφαρμογές, ας... το αφήσουμε καλύτερα. Μάλλον δεν θα ήθελε να το συμπεριλάβει ως στοιχείο στην έρευνά της η Nielsen!