Μόλις πέντε χρόνια μετά την αποφοίτησή της από την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η νεαρή ηθοποιός Ελίζα Σκολίδη έχει ήδη καταφέρει να συστηθεί στον κόσμο μέσα από παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές, κάνοντας αυτό που αγαπά περισσότερο. Μετά τη συμμετοχή της στον "Ταρτούφο" του Γιάννη Νταλιάνη, την ξανασυναντάμε στη μικρή οθόνη, στο "Ναυάγιο" του Mega, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 22.50 - μια συγκλονιστική ιστορία επιβίωσης, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιάννη Χαριτίδη και το καθηλωτικό σενάριο του Γιώργου Κόκουβα.
Η Ελίζα μιλάει στο "α" για το "Ναυάγιο", την παράσταση της ομάδας The Young Quill στην οποία συμμετέχει αυτήν την περίοδο, για το σύγχρονο θέατρο, την τηλεόραση και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και εξασκεί την τέχνη της.
Ας την γνωρίσουμε καλύτερα...
Ελίζα, πού θα σε βρω τους επόμενους μήνες;
Στο θέατρο Μπέλλος κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή με την υπερβολικά επίκαιρη παράσταση "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" από την ομάδα The Young Quill σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Σταθμός με έναν φοβερό θίασο στην παράσταση "Ταρτούφος" του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη.
Τι αναζητάς μέσα από το θέατρο;
Τη συνομωσία πάνω στη σκηνή και την καλή παρέα.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου χωρίς αυτό;
Δυστυχισμένο, σα να γέρασα απότομα.
Ποιον θεατρικό ρόλο ονειρεύεσαι να υποδυθείς κάποια στιγμή;
Δεν ξέρω, όλοι κάτι έχουν, αρκεί να το βρεις μόνος σου ή μαζί με το σκηνοθέτη σου
Τι σε "τράβηξε" στον "Ταρτούφο" του Γιάννη Νταλιάνη;
Το χιούμορ των ηθοποιών και το δριμύ κατηγορώ της εποχής μας όπως διαφαίνεται από την ανάγνωση του Γιάννη Νταλιάνη και την παρέμβαση του στο κείμενο.
Τι έχει η μολιερική κωμωδία να πει στον θεατή του σήμερα;
Ο,τι είχε να πει και πάντα, είναι διαχρονική. Ο Μολιέρος είναι παρεξηγημένος πια. Δεν είναι φάρσα τα έργα του, είναι ένας τρόπος να εκφράσει τα χάλια της κοινωνίας, τις παθογένειες που προκαλεί η εξουσία και λαγνεία του χρήματος μέσα από μια δομή κειμένου που είναι αστεία, άρα πιο κατανοητή. Μέσα από το χιούμορ, άλλωστε, λέγονται οι πιο μεγάλες αλήθειες, πόσο μάλλον μέσα από το τραγικωμικό στοιχείο που, κατά τη γνώμη μου, είναι το πυρηνικό στοιχείο της ζωής.
Μπορεί το "κλασικό" να συνυπάρξει με το "σύγχρονο" χωρίς να συγκρούονται;
Μπορεί, με μία πολύ καλή διαχείριση κειμένου όπως έκανε ο Γιάννης, αλλά και με φροντίδα στην αισθητική μιας παράστασης, το σκηνικό, τα κοστούμια. Αν τα θέματα είναι διαχρονικά, που στην προκειμένη είναι, δεν υπάρχει κακή σύγκρουση. Μόνο καλή σύγκρουση μπορεί να υπάρξει, μέσα μας ώστε κάτι επιτέλους να μας μετακινήσει.
Πώς οδηγήθηκες στην τηλεόραση;
Από περιέργεια. Φοβήθηκα πολύ στην αρχή, μετά το αποδαιμονοποίησα, μπορούν να συμβούν ωραία πράγματα στην τηλεόραση, ειδικά όταν δουλεύουν σε αυτή άνθρωποι που αγαπάνε το σινεμά και ξέρουν από αυτό. Βέβαια, θέλει καλή παραγωγική υποστήριξη και όχι προχειρότητες. Όμως η τηλεόραση υστερεί σε δύο μεγάλα σημεία σε σχέση με τις τέχνες: Δεν υπάρχει χρόνος για πρόβα και αυτό είναι μεγάλο κακό. Μέσα από την πρόβα οι ηθοποιοί γινόμαστε δυνατοί να στηρίξουμε αυτό που παίζουμε ψυχή τε σώματι χωρίς να παίζουμε "εύκολα" ή "ψεύτικα".
Δεύτερον τα σενάρια είναι ακόμα πολύ κατώτερα της νοημοσύνης μας. Φτάνει πια με τις βεντέτες και τις εκδικήσεις. Δε λέω είναι πιασάρικα, αλλά ο κόσμος βλέπει αυτό που του δίνεις, και αυτή τη στιγμή αυτό που του δίνεται είναι κάτι που δεν προάγει τη σκέψη. Ακόμα ασχολούμαστε με τις παλαι ποτέ εποχές που μόνο οι άντρες είχανε το λόγο και οι γυναίκες αν δεν ήταν φιμωμένες, ήταν μέγαιρες και κτητικές. Θα δείξουμε τίποτα πιο φωτεινό; Θα δείξουμε τους νέους πώς παλεύουν σήμερα; Θα δείξουμε τι πρέπει να κάνει μια κοινωνία για να πολεμά το νεοναζισμο και όχι να τον θρέφει; Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή στη χώρα μας για να βροντοφωνάξουμε τον αγώνα που χρειάζεται το σήμερα σε όλους τους τομείς;
Σε τι διαφέρει το πλατό των τηλεοπτικών σετ από το θεατρικό σανίδι;
Στο ότι οι θεατές είναι εκεί μπροστά και περιμένουν από σένα, δεν έχει δεύτερη λήψη, όλα είναι τώρα και δημόσια.
"Το Ναυάγιο" για σένα είναι…
Η πιο περιπετειώδης τηλεοπτική εμπειρία που είχα έως τώρα.
Η υποκριτική για σένα είναι…
Ο δρόμος που βρήκα για να μιλάω για τον άνθρωπο και τα παθήματα του.
Εχθρός της τέχνης είναι…
Ο ίδιος με τον εχθρό της ζωής, το χρήμα.
Και σύμμαχός της;
Η καλή ομάδα.
Η σχέση σου με τους συμβιβασμούς είναι…
Δύσκολη.
Η σχέση σου με την φήμη είναι…
Άσχετη.
Αντλείς έμπνευσή από…
Ό,τι περάσει από μπροστά μου στο δρόμο.
Οι ιστορίες που θέλεις να αφηγηθείς αφορούν…
Τα λάθη των ανθρώπων.
Διαβάστε Επίσης
