Καλοκαίρι στα βουνά; Κι όμως, ναι. Κάποιοι «περίεργοι» συνάνθρωποί μας κάνουν και βουνίσιες διακοπές – και λένε ότι τις απολαμβάνουν και με το παραπάνω. Ο υπογράφων έχει εντρυφήσει στο «άθλημα» κι έχει άποψη. Μήπως είστε από αυτούς που φλερτάρουν με την ιδέα;
Στην αρχή, πριν από μερικά χρόνια, νόμιζα ότι μόνο εγώ ήμουν ο «ανώμαλος» – άντε, μαζί με κάτι φυσιολάτρες και «αδρεναλινομανείς». Πώς αλλιώς είναι δυνατόν να ξυπνήσει σ’ ένα αμετανόητο παιδί της πόλης αυτή η ακόρεστη όρεξη για καλοκαιρινά ταξίδια στους ορεινούς όγκους της Ελλάδας; Πώς είναι δυνατόν αυτός ο «τρελός» να εγκαταλείψει τα νησιά, την άμμο, τη θάλασσα και τον ήλιο –τα δεδομένα συστατικά του ελληνικού καλοκαιριού από καταβολής τουρισμού– για να γίνει όψιμος εραστής του βουνού και του λόγκου;
Έλα όμως που στο mood μπαίνουν όλο και περισσότεροι φτιάχνοντας... ταξιδιωτική τάση! Διότι ναι, όντως, τα τελευταία χρόνια το εν Ελλάδι καλοκαιρινό lifestyle αποκτά και μια ορεινή εκδοχή, με όλο και περισσότερους πιστούς, η οποία μπορεί ανέτως να συνοψιστεί στη φράση «I’ll take the mountains, ρε!».
Γιατί να πάρω τα βουνά;
Ίσως για τη γοητεία της ανακάλυψης. Ατέλειωτα χιλιόμετρα για τους εραστές της οδήγησης, για 4x4, για μηχανές, για όλα τα γούστα, μέσα από πραγματικά απίστευτα τοπία, που άλλοτε μυρίζουν Άλπεις και άλλοτε βαλκανική-μεσογειακή ενδοχώρα. Το καλοκαίρι η διάσχισή τους είναι πιο εύκολη και, επίσης, πολύ δροσερή: Όποιος έχει γνωρίσει τους φιδογυριστούς δρόμους της Ηπείρου, του Μαινάλου ή του Ταϋγέτου, που πολιορκούνται από το πράσινο και τα νερά, μπορεί να το βεβαιώσει.
Ίσως από αλλεργία στο γκλάμουρ. Δεν μιλάμε για την πραγματική λάμψη της ουσιαστικής πολυτέλειας, προνόμιο (φευ) των ολίγων, αλλά για το ανθυπογκλάμουρ του τύπου «Μια ιδιαίτερη νότα κοσμικότητας έδωσαν με την παρουσία τους οι πρώην παίκτες του Fame Idol Σίντι Σκορδάτου και Γκόγκος Απιθάνου στα εγκαίνια του Perdikoula Beach, του νέου lounge-fun-club-restaurant (σερβίρεται και φρεντόγαλο από το πρωί)». Υπάρχει κάποιο από τα βασικά συστατικά των διακοπών (να χαλαρώσεις, να ξεσαλώσεις, να γνωρίσεις νέους τόπους και νέους ανθρώπους) μέσα σ’ όλο αυτό το στημένο δήθεν ή μου διαφεύγει κάτι;
Ίσως για το «2 σε1». Δεν ζούμε δα και σε καμιά τεράστια χώρα, οπότε ο συνδυασμός βουνό-θάλασσα είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, παραπάνω από εφικτός. Δεν μιλάμε μόνο για τον ορισμό αυτού του συνδυασμού, το Πήλιο, αλλά για πάρα πολλούς ορεινούς προορισμούς, απ’ όπου η θάλασσα απέχει μία με δύο ώρες. Επιπλέον, για όσους δεν αντέχουν χωρίς βουτιά, υπάρχουν και τα ποτάμια, μια διαφορετική αίσθηση δροσιάς (και συνήθως απολαυστικά παγωμένη!) που προσφέρουν και δυνατότητα για «water sports»: όλο και πιο πολλοί ενδίδουν στη γοητεία του ράφτινγκ (φέτος ειδικά έχει και πολλά νερά – δοκιμάστε το).
Ίσως για τις πολλές εναλλακτικές προτάσεις. Όταν διασχίζεις την ορεινή Ελλάδα, δίπλα σε ένα χωριό που νομίζεις ότι ξέμεινε από το Βυζάντιο ή σ’ έναν οικισμό που λες ότι χτίστηκε νύχτα επί δικτατορίας, μπορεί να βρεις έναν εξαιρετικό πέτρινο παραδοσιακό ξενώνα. Και οι επιλογές είναι πολλές, από τη συναναστροφή με το κοσμικό crowd μέχρι τα extreme sports κι από τη γαλήνη στα όρια του ζεν μοναχισμού ως τον παραθερισμό με το τάπερ και το κεφτεδάκι. Το μόνο που απαιτείται είναι καλή ενημέρωση (γι’ αυτό βγάζουμε αυτό το περιοδικό...) και καλή γνώση των επιθυμιών του καθενός.
Ίσως εξαιτίας μιας κάποιας αίσθησης ασφυξίας: Όσοι είναι πάνω από 30 πρόλαβαν λίγο-πολύ να γνωρίσουν μια θαλασσινή Ελλάδα πιο αγνή, πιο αυθεντική, που δεν απείχε πολύ από την όμορφη όσο και γραφική εικόνα του «Greek summer» (και όσοι είναι κάτω από 30 υποψιάζονται ότι κάτι τέτοιο όντως υπήρξε κάποτε). Και εντάξει, σε επίπεδο πολυτελούς ξενοδοχειακής υποδομής τα πράγματα ίσως να είναι καλύτερα από ποτέ, στο επίπεδο όμως των διακοπών «ελευθέρας βοσκής» τα πράγματα έχουν σφίξει. Κι αυτό το καταλαβαίνεις όταν βρεθείς λ.χ. στα πανέμορφα, λιλιπούτεια Κουφονήσια, κάποτε συνώνυμα της (πολύ) άγονης γραμμής, και διαπιστώσεις πόσα αυτοκίνητα έχουν κατεβάσει οι παραθεριστές για να κυκλοφορήσουν στο οδικό δίκτυο του νησιού, που είναι ζήτημα αν έχει μήκος 5 χιλιόμετρα όλο κι όλο! Στο βουνό όμως δεν είναι καθόλου δύσκολο (ακόμα) να βρεις αγνά τοπικά προϊόντα και απίστευτα μέρη, βγαλμένα από μια άλλη εποχή, αμόλυντα από σύγχρονους «ιούς» – εκτός αν φροντίσεις να τα μολύνεις εσύ…
Ίσως είναι ζήτημα ταξιδιωτικής ωριμότητας. Κι αυτό σημαίνει ότι «οι χάντρες και τα καθρεφτάκια» που πλάσαραν στον Έλληνα κατά την πρώτη τουριστική του αφύπνιση, όταν εγκατέλειπε το κλασικό εξοχικό για να εξερευνήσει και άλλες γωνιές, τον συγκινούν πια όλο και λιγότερο. Αντίθετα, όλο και περισσότεροι αναζητούν –ή ακόμα και απαιτούν– καταρχάς σωστή σχέση ποιότητας/τιμής. Κάτι που δεν σημαίνει ούτε «όλα ένα ευρώ» ούτε «πλήρωσα κάτι παραπάνω και (δεν) το ευχαριστήθηκα», αλλά «πληρώνω λίγα για τα απλά και πολλά για τα πραγματικά πολυτελή» – εν ολίγοις, δεν με κοροϊδεύουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και κατά δεύτερο λόγο αναζητούν επίπεδο στις παρεχόμενες υπηρεσίες – κάτι που δεν σημαίνει δουλοπρεπή γκαρσόνια έτοιμα να κάνουν κωλοτούμπες για το tip, αλλά πρώτα απ’ όλα ένα χαμόγελο και καθαρά σεντόνια. Ε, λοιπόν, στα βουνά τα έχεις όλα αυτά σε μεγάλο βαθμό. Είτε γιατί απολαμβάνεις την απροσποίητη, εγκάρδια φιλοξενία των ορεσίβιων είτε γιατί, σε πιο οργανωμένες καταστάσεις, έχεις να κάνεις με ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί συνειδητά με τον τουρισμό, είναι προετοιμασμένοι, υποψιασμένοι κι έχουν αποκτήσει αντισώματα στη «χύμα ανάπτυξη» του tzatziki-souvlaki-syrtaki.
Ίσως για το fun. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν ελκυστικές προτάσεις για τους φανατικούς του clubbing, αλλά όσοι εκτιμούν το έξω καρδιά γλέντι θα βρουν πολλές ευκαιρίες: από αυτοσχέδια ξενύχτια «συναδέλφωσης» και μπαράκια σε απίθανα μέρη με έξτρα ενημερωμένη δισκοθήκη μέχρι παραδοσιακά πανηγύρια με μουσικούς επιπέδου.
Ίσως για το ορεινό κλίμα. Δεν είναι όλοι λάτρεις των θερμοκρασιών επιπέδου «Μονομαχία στο Ελ Πάσο». Όχι πως στο βουνό δεν κάνει ζέστη (ο ήλιος καίει πιο πολύ στα μεγάλα υψόμετρα), αλλά πάντα υπάρχει μια δροσερή σκιά, ένα δάσος, μια πλατεία με μια πηγή κι ένα αιωνόβιο πλατάνι για τον ταλαιπωρημένο από τη ζέστη ταξιδιώτη, που μπορεί άνετα να απολαύσει και την πραγματικά βιοκλιματική παραδοσιακή αρχιτεκτονική των πέτρινων σπιτιών (ποιος χρειάζεται air-conditioning;). Άσε που η αίσθηση μιας απροσδόκητης καλοκαιρινής καταιγίδας, όταν τα σύννεφα κατεβαίνουν και σκεπάζουν τα έλατα, είναι απλώς μεγαλοπρεπής – πόσες φορές έχεις νιώσει, ω άνθρωπε της πόλης, πραγματικό δέος απέναντι στη φύση;
Τέλος... ίσως να είναι και οικονομικά συμφέρον. Η υψηλή σεζόν στα ορεινά θέρετρα είναι ο χειμώνας και τα τριήμερα, οπότε πολλές από τις μέρες του καλοκαιριού μπορείτε να πετύχετε πραγματικά ελκυστικές τιμές.
Πράσινες διαδρομές
