Απολαμβάνοντας περιπάτους σε Ιτέα και Γαλαξίδι, πεζοπορώντας και εντοπίζοντας φανταστικά spots για πικνίκ στο Χρισσό και το Πολύδροσο, υποκύπτοντας εκ νέου στη μαγευτική ατμόσφαιρα των Δελφών, αλλά και τριγυρνώντας στις γειτονιές της Άμφισσας, «αλωνίζουμε» στον Δήμο Δελφών και σας δίνουμε αφορμές για χορταστικά weekends ή και εύκολες μονοήμερες της τελευταίας στιγμής.
Είναι μοναδικής ομορφιάς το δελφικό τοπίο. Ατενίζοντάς το από ψηλά βλέπεις το χοντρό καταπράσινο φρύδι του απέραντου ελαιώνα της Άμφισσας να φτάνει μέχρι τις βόρειες άκρες της Ιτέας κι από εκεί και πέρα το απέραντο γαλάζιο του Κρισσαίου Κόλπου μέχρι τις αντικρινές ακτές της Πελοποννήσου. Για να το απολαύσουμε στο έπακρο ξεκινάμε νωρίς νωρίς από Αθήνα. Πρώτη στάση στη Δεσφίνα. Μπαίνουμε στον παραδοσιακό ξυλόφουρνο του Θοδωρή Σαμουήλ την ώρα ακριβώς που ξεφουρνίζουν μυρωδάτα καρβέλια ψωμί και το εξαιρετικό τοπικό λαδόψωμο που ονομάζεται πταλιά^ αλείφουμε πικάντικο οψιμοτύρι από το τυροκομείο της πόλης και έχουμε μια cucina povera στα καλύτερά της.
Βάση μας για το σαββατοκύριακο το ξενοδοχείο «Nafsika Palace» (2265033300, από € 76) στην Ιτέα. Ανακαινισμένο εκ βάθρων, το πάλαι ποτέ «Ναυσικά Hotel» είναι πλέον αγνώριστο. Οι κοινόχρηστοι χώροι αποπνέουν αστική μεγαλοπρέπεια, ενώ το βιενέζικου τύπου καθιστικό στο ισόγειο βγάζει σε μια «κρυφή» εσωτερική αυλή. Τα δωμάτια είναι άνετα, ντυμένα σε φωτεινά παστέλ χρώματα, με μεγάλα κρεβάτια, προσεγμένα λευκά είδη, σύγχρονο εξοπλισμό και μεγάλα μαρμάρινα μπάνια – πιο προνομιούχα τα ακριανά του 4ου και 5ου ορόφου με θέα στη θάλασσα από τα μεγάλα μπαλκόνια τους.
Η ήσυχη Ιτέα είναι μια σχετικά νέα πόλη, χτισμένη εξαρχής με σωστή ρυμοτομία (φαρδιοί κάθετοι και παράλληλοι δρόμοι) και με μια προμενάντ, σε φάση ανάπλασης, η οποία είναι ό,τι πρέπει για βολτούλες με αύρα εποχής. Εκατέρωθεν, απλώνονται οι δύο παραλίες της, το Τροκαντερό και το Μαϊάμι, που και το 2014 τιμήθηκαν με Γαλάζια Σημαία. Πρόσφατα ανακαινισμένη σε μοντέρνο στιλ, η ιστορική ταβέρνα «Μούκας» (22650/32380) στα ψηλά της πόλης δίνει μεγάλη σημασία στις πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί. Τα κρεατικά είναι αλανιάρικα, η γραβιέρα από τη Βουνιχώρα, η φέτα από την Αγ. Ευθυμία, το φύλλο για τις πίτες δικό τους.
Καθόλου άδικα, το Γαλαξίδι αποκαλείται και νησί της Ρούμελης. Με φόντο τις πλαγιές του Παρνασσού, η ήρεμη αρχοντιά του μας συνεπαίρνει. «Εδώ βρίσκεται μαζεμένη ολόκληρη η ιστορία του τόπου», μας λέει η λαογράφος κα Ροδούλα Σταθάκου, ξεναγώντας μας στο Ναυτικό και Ιστορικό Μουσείο Γαλαξιδίου ανάμεσα σε ναυτικά όργανα, χάρτες, φωτογραφίες, νηολόγια και μοναδικά ακρόπρωρα. Περπατάμε στα ανηφορικά σοκάκια, ρίχνουμε κλεφτές ματιές στα υπέροχα καπετανόσπιτα και φτάνουμε στον μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Νικολάου με το περίφημο σκαλιστό ξύλινο τέμπλο, καμωμένο από ολόκληρους κορμούς καρυδιάς.
Μια κατηφοριά μάς βγάζει στο λιμάνι. Από το κατάστημα κεραμικών «Ostria» της Καίτης Σκούρτη (η οποία φτιάχνει και τα υπέροχα πλακάκια που κοσμούν τις εισόδους των αρχοντικών αναγράφοντας το όνομα της εκάστοτε οικογένειας) και τα συμπαθέστατα γειτονικά καφενεδάκια («Υδροχόος», «Κιόσκι») ξεκινάμε την αγαπημένη μας βόλτα προς την πλατεία Μάμα και από εκεί μέχρι τον πευκόφυτο λόφο της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων στο τέρμα της περαντζάδας για να ρομαντζάρουμε με θέα στο νησάκι του Αϊ-Γιώργη. Στην επιστροφή, καθόμαστε στη θρυλική «Μαρίτσα» (2265041059) που φέτος συμπληρώνει τα 30 της χρόνια σε ένα κτίριο-έμβλημα του Γαλαξιδίου πάνω στο λιμάνι. Μαζί με φρέσκα ψάρια και θαλασσινά κατευθείαν από την τράτα που δένει ακριβώς απέναντι όταν σουρουπώνει, δοκιμάζουμε και κάποια πιο ιδιαίτερα πιάτα όπως λινγκουίνι με καραβίδες και μαύρες ταλιατέλες με σολομό.
«Πόσο καιρό έχουμε να έρθουμε στους Δελφούς;» αναρωτιόμαστε καθώς ανηφορίζουμε ανάμεσα στα ελαιόδενδρα προς το σημείο όπου σύμφωνα με τη μυθολογία συναντήθηκαν οι δύο αετοί που άφησε ελεύθερους ο Δίας προκειμένου να εντοπίσει το κέντρο του κόσμου. Η περιήγηση από το ιερό της Αθηνάς Προναίας, το βράχο της Σίβυλλας και τη στοά των Αθηναίων μέχρι το ναό του Απόλλωνα, το θέατρο, το στάδιο και βέβαια το Αρχαιολογικό Μουσείο γίνεται ακόμα πιο μαγική χάρη στις χειμαρρώδεις αφηγήσεις της ξεναγού μας Πέννυς Κολομβότσου (6944644427), όπως αυτή που αφορά τον Ηνίοχο, ο οποίος βρέθηκε στο σπίτι της τελευταίας γιαγιάς η οποία εγκατέλειψε το Καστρί (το χωριό που συνυπήρχε με τον αρχαιολογικό χώρο μέχρι το 1892 οπότε ξεκίνησαν οι ανασκαφές) μην μπορώντας να βλέπει κάθε βράδυ τον ίδιο εφιάλτη: ένα αγόρι να πνίγεται σε μια πράσινη θάλασσα.
Φολκλόρ και τουριστική, η σύγχρονη πόλη των Δελφών δεν μας κρατά για παραπάνω από ένα καφέ με φανταστική θέα στο συμπαθέστατο «Agora». Από τον κάτω μαχαλά της πόλης «δραπετεύουμε» παίρνοντας το μονοπάτι που οδηγεί στο γειτονικό Χρισσό. Η πεζοπορία διαρκεί μία ώρα περίπου και με φόντο ένα δελφικό τοπίο στα καλύτερά του μας περνά από πλαγιές γεμάτες πολύχρωμα λουλούδια. Αλλοτινό σταυροδρόμι των προσκυνητών για τους Δελφούς, το ήσυχο Χρισσό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στα όρια του ελαιώνα της Άμφισσας. Στολίδι του, το πρόσφατα ανακαινισμένο σχολείο του Τσίλερ, που όπου να ’ναι θα στεγάσει τη Λαογραφική Συλλογή του Ηλία Δαραδήμου. Η οικογενειακή ταβέρνα «Φούρλας» (2265082908, ανοικτά βράδυ) στον κεντρικό δρόμο είναι εδώ και πολλές δεκαετίες σημείο αναφοράς για τους ψαγμένους κρεατοφάγους.
Σουρουπώνει και είναι η τέλεια ώρα για μια βόλτα στην Άμφισσα. Ξεκινάμε από την ατμοσφαιρική συνοικία της Χάρμαινας στα ψηλά της πόλης, εκεί όπου κάποτε ανθούσε η βυρσοδεψία. Σήμερα, ο Κώστας Μερινόπουλος και οι δύο γιοι του, ο Σπύρος και ο Παναγιώτης, είναι οι τελευταίοι εν ενεργεία ταμπάκηδες της Άμφισσας, ενώ η γειτονιά βρίσκεται σε φάση ανάπλασης με σεβασμό στον παραδοσιακό της χαρακτήρα έχοντας κερδίσει και το σχετικό βραβείο Eden από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2011. Με αφετηρία το Τουλασίδι στο κέντρο του οικισμού, όπου πλένονταν τα δέρματα, επισκεπτόμαστε την Έκθεση Ανθιβόλων Σπύρου Παπαλουκά, το εργαστήρι του καλλιτέχνη Γιώργου Σκυλογιάννη και το ολοκαίνουργιο καφενείο «Χάρμαινα».
Στους πρόποδες του φωτισμένου Κάστρου, ο περίπατος στην Άμφισσα μας γυρίζει σε περασμένες εποχές. Στο «Γυαλί Καφενέ» πίνουμε μπλε πορτοκαλάδα και νιώθουμε πως δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα από τότε που γυρίστηκαν εδώ σκηνές από τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου ή, ακόμα παλιότερα, όταν ανέβαιναν στη σκηνή του ο Αυλωνίτης, ο Φωτόπουλος και ο Μακρής κάνοντας το καφενείο να κουνιέται ολόκληρο από τα γέλια. Κρατώντας ζωντανό το μικρό κρασοπουλειό του παππού τους στην κεντρική οδό Ανδρούτσου, τα αδέρφια Γιώργος και Στέργιος Φαρόπουλος σερβίρουν λίγα, αλλά άκρως σπιτικά και νόστιμα πιάτα, όπως κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές, ομελέτες, γαρδούμπα στην κατσαρόλα, τας κεμπάπ και μπακαλιάρο σκορδαλιά (2265028823, ανοιχτά βράδυ).
Τελευταία στάση του ταξιδιού μας, η Σουβάλα (ή Πολύδροσο) ανάμεσα στην κοιλάδα του βοιωτικού Κηφισού και στα «πόδια» του Παρνασσού. Διασχίζοντας το ανερχόμενο κεφαλοχώρι παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί στο βυζαντινό μνημείο της Αγίας Ελεούσας, από τα καλύτερα διατηρημένα της Φωκίδας, και καταλήγουμε λίγο παραπέρα στην ειδυλλιακή τοποθεσία απ’ όπου αναβλύζουν οι πηγές του βοιωτικού Κηφισού με τα νερά και τα πλατάνια να δημιουργούν ένα απόλυτα χαλαρωτικό σκηνικό. Τα καφέ στην κεντρική πλατεία («Κεντρικόν», «Πέτρινο») είναι ό,τι πρέπει λίγο προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Μια όμορφη επιλογή διαμονής στη Σουβάλα προσφέρει το «Argyriou Winery & Guesthouse» (2234051667, από € 70) με 6 καλόγουστα δωμάτια μέσα σε περιποιημένο κήπο, αλλά και ατμοσφαιρικό κελάρι όπου μπορείτε να δοκιμάσετε τα κρασιά του ιδιόκτητου οινοποιείου. Σε όσους επιλέξουν ως βάση το Γαλαξίδι, προτείνουμε τον all-time classic ξενώνα «Γανυμήδης» (2265041328, από € 60), ανακαινισμένο και με σήμα κατατεθέν το λουκούλλειο πρωινό στη θαυμάσια εσωτερική αυλή, όπως και τον ολοκαίνουργιο ξενώνα «Νόστος» (2265041266, από € 60) σε αναστυλωμένο διατηρητέο του 1870 στην πλατεία Ηρώων.
