Η καλοπαιγμένη και καλαίσθητη παράσταση τιμάει ένα έργο με λαϊκή απήχηση και ναπολιτάνικο ταμπεραμέντο, αλλά όχι χωρίς να δημιουργεί ερωτήματα για τη θέση του στο σύγχρονο ρεπερτόριο.
Δύο εξαιρετικές ερμηνείες και μια γενναία παράσταση που ανασυστήνει επί σκηνής το βαθιά προσωπικό, εξομολογητικό κείμενο του Εντουάρ Λουί, αποκαλύπτοντας όλη την οδυνηρή αλήθεια του.
Η ακαμψία της εξουσίας απέναντι σε μια κοπέλα που διέπραξε μια μικροκλοπή βρίσκεται στο επίκεντρο του νεοελληνικού έργου που σκηνοθετεί ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, σε μια καθαρή παράσταση που αναδεικνύει τα σημεία προβληματισμού του.
Η αισθητική των κόμικς παντρεύεται με το θέατρο, όσο ο θεατής απολαμβάνει τρεις ικανότατους ηθοποιούς σε μια σπάνιας ανθρωπιάς ιστορία.
Το ωραίο έργο του Αμερικανού δραματουργού αποδεικνύει τη δυναμική του, αν και δεν δικαιώνεται απόλυτα, σε αυτή την ατμοσφαιρική, σκηνικά αφαιρετική, με έμφαση στις ερμηνείες αλλά και με περιττές εντάσεις παράσταση.
Η εμβληματική ταινία του βωβού κινηματογράφου μετατρέπεται σε μιούζικαλ και ανεβαίνει σε μια υποδειγματική παραγωγή εξαιρετικής ομορφιάς και σκηνικής μαγείας.
Ισχυρή σκηνοθετική άποψη, αφαιρετική αισθητική, αλλά και ένας αξέχαστος Γιάννης Τσορτέκης στο ρόλο του Κρέοντα που απογειώνει την παράσταση με τον αβίαστο κυνισμό του.
Η μεταγραφή της σαιξπηρικής κωμωδίας σε 80s μιούζικαλ δίνει το έναυσμα για ένα θέαμα που χαρίζει γενναιόδωρα την ψυχαγωγία και μεταδίδει χαρά και δυναμισμό, όχι όμως χωρίς παθητικά σημεία.
Σύγχρονη εκδοχή της μολιερικής κωμωδίας που διαβάζει με σκεπτικισμό τον κεντρικό ήρωα, σε μια παράσταση με ευδιάκριτη σκηνοθετική υπογραφή.
Κλασική και ευχάριστη παράσταση, με τον Γρηγόρη Βαλτινό να διαθέτει την άνεση βετεράνου στον συγκινητικό ρόλο του πατέρα και τον υπόλοιπο θίασο, με προεξάρχοντα τον Μιχάλη Οικονόμου, να συμπληρώνει επάξια τον οικογενειακό κύκλο.
Σπιντάτη σκηνοθεσία και δυναμικές ερμηνείες στην πρωτοπαρουσιαζόμενη κωμωδία, που ακολουθεί τέσσερις σαραντάρηδες στην προσπάθειά τους να ζήσουν το όνειρο της καλής ζωής.
Αυτή η παράσταση υψηλής αισθητικής, σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας και ερμηνευτικού πλουραλισμού λειτουργεί επίσης ως παράδειγμα υποδειγματικής μεταφοράς της λογοτεχνίας με θεατρικούς όρους˙ εδώ αφορά στο εμβληματικό μυθιστόρημα που γράφτηκε και αποτυπώνει το κοινωνικοπολιτικό κλίμα στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.
Σε μία από τις πλέον εκκεντρικές και αισθητικά ενδιαφέρουσες παραστάσεις της σεζόν, το βρετανικό σινεμά, οι τηλεοπτικές σειρές μυστηρίου, τα παιχνίδια ρόλων και η λογοτεχνία του φανταστικού επιστρατεύονται για να καταδείξουν τη δυστοπία της σύγχρονης πραγματικότητας.
Τολμηρό αλλά εντέλει λειτουργικό το εγχείρημα να τοποθετηθεί η πικρή μολιερική κωμωδία στο χρονικό πλαίσιο των ελληνικών 80s-90s: λειτουργεί ως ωραίο σχόλιο/αναφορά, χωρίς να ζημιώνει το διαχρονικό, οικουμενικό μήνυμα του έργου.
Ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθετεί και μεταφράζει το ιψενικό έργο ως μια ιστορία του σήμερα, εστιάζοντας στην ψευδαίσθηση μιας συζυγικής και οικογενειακής θαλπωρής που θρυμματίζεται βίαια.
Ο Αμερικανός δραματουργός κάνει ωραίο θέατρο πάνω στον αμοραλισμό του οικονομικού συστήματος και ο Χανιωτάκης το αποδίδει σε μια καλοπαιγμένη, ατμοσφαιρική, αλλά και κάπως νωχελική παράσταση.
Ο ρεαλισμός και το ντοκουμενταρίστικο ύφος συναγωνίζονται σε αυτήν τη σκηνική απόδοση του σημαντικού νεοελληνικού έργου, που εκθέτει χωρίς ωραιοποιήσεις την κακοποίηση που επιφυλάσσει η οικογένεια και η κοινωνία στα θύματα βιασμού.
Δυνατές στιγμές και δύο κορυφαίες γυναικείες ερμηνείες σε μια αξιοσημείωτη αλλά και άνιση σκηνική ανάγνωση ενός έργου που συναρπάζει ακόμη, κυρίως για τον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας γυναίκας η οποία διεκδικεί με πάθος το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Η ταινία σταθμός του Γιάννη Οικονομίδη που δημιούργησε το δικό της κινηματογραφικό ρεύμα γίνεται μιούζικαλ, σε μια αναπάντεχη σκηνική πρόταση, που αποδομεί από έναν λοξότερο δρόμο την τοξική πατριαρχική κοινωνία.
Μια ιδιαίτερη οικογενειακή ιστορία κρύβεται στο νέο δείγμα γραφής του ηθοποιού και συγγραφέα, που ακολουθεί το ρεύμα του νέου ελληνικού ρεαλιστικού θεάτρου. Ανεβαίνει σε μια αντίστοιχης αισθητικής παράσταση από τον Γιώργο Παλούμπη.
Το επιτυχημένο πείραμα θεατροποίησης του μυθιστορήματος "Σέρρα - Η ψυχή του Πόντου" στη σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη προσφέρεται για έναν υποκριτικό σόλο άθλο από την ερμηνευτικά ταλαντούχα, καλλίφωνη και με κινητικές ικανότητες, ηθοποιό Χρύσα Παπά.