Διαβάζω με ενδιαφέρον πώς οι συντάκτριες του αναρχικού φεμινιστικού περιοδικού "Πόλη Γυναικών" με υπεύθυνη ύλης τη Ντίνα Μαλλιάκου στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 επιτίθενται κατά "των άθλιων πανηγυρτζίδικων θεαμάτων (γιορτή γυναίκας κ.λπ.)" και της "φόλας της Αλλαγής" και λένε όχι σε προσκλήσεις θεσμικών φορέων και ΜΜΕ, απαντώντας αρνητικά στο ερώτημα αν "συμφέρει να δανείζει κανείς τη διαύγειά του στο φως της εξουσίας". "Φωτίζοντας την σκοτεινιά της κρατικής μηχανής με αποκαλυπτικά γεγονότα και συνεντεύξεις και στοιχεία και γνώσεις τι άλλο κάνει από το να θρέφει την αλήθεια της ψευτιάς της;" καταλήγει η σχολιαστική στήλη με τίτλο "κλείνοντας τα μπούτια κι ανοίγοντας το στόμα" στο 5ο τεύχος με αφορμή μια εκπομπή σε σκηνοθεσία του Νίκου Ζερβού στην ΥΕΝΕΔ που θα αφιερωνόταν στον "περιθωριακό Τύπο", αλλά τελικά "αναβλήθηκε επ’ αόριστον λόγω συμμετοχής πούστηδων και λεσβιών".
και επιμέλεια, κασέ, σελιδοποίηση και μοντάζ του Λεωνίδα Χρηστάκη.
Πολλά μπορεί να πει καμιά για τα διαφορετικά θέματα που εξακολουθεί να θέτει το συγκεκριμένο περιστατικό σαράντα κάτι χρόνια μετά, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ενόψει, την παγκόσμια φεμινιστική απεργία να είναι αφιερωμένη στην Παλαιστίνη και μια πληθώρα διαφορετικών εκδηλώσεων με γυναικείο πρόσημο για να διαλέξουμε (από τις δράσεις του Δήμου Αθηναίων στην Τεχνόπολη για την ενίσχυση της γυναικείας φωνής και την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας με τη συμμετοχή της εικαστικού της "Ροζ Σημαίας" Γεωργίας Λαλέ που λογοκρίθηκε πριν από λίγους μήνες μέχρι τα εγκαίνια του δεύτερου μέρους των εκθέσεων του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης υπό τον γενικό τίτλο "Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;", με αφορμή το οποίο οι επιμελητές/τριες του μουσείου εστιάζουν σε αγαπημένα τους έργα).
Με την ακροδεξιά ρητορική να κερδίζει έδαφος ανά τον κόσμο και να νομιμοποιείται όλο και περισσότερο, κοιτώντας πίσω στην εποχή της Αλλαγής, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τις καθοριστικές νομοθετικές βάσεις σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών που μπήκαν εκείνη την εποχή και τη σημασία που έχει η θωράκισή τους σήμερα, όπως καταδεικνύει και η σημαντική απόφαση του γαλλικού κοινοβουλίου να κατοχυρώσει την άμβλωση ως συνταγματικό δικαίωμα. Δυστυχώς, παρ’ όλη την αφύπνιση που έχει φέρει το #metoo και οι διαφορετικές πρωτοβουλίες ενάντια στην έμφυλη βία και στα στερεότυπα, οι συχνές γυναικοκτονίες, και στη χώρα μας, και η πραγματικότητα που βιώνουν οι θηλυκότητες γενικότερα δείχνουν καθημερινά ότι ο δρόμος για να εξουδετερωθεί ο εμπεδωμένος σεξισμός είναι μακρύς και οι διαφορετικές μάχες, εντός και εκτός συστήματος, έχουν τη σημασία τους.
Στην πρόσφατη παρουσίαση "Σύνοψη και προτάσεις πολιτικής για την πρόληψη της έμφυλης βίας" που δημοσίευσε το Κέντρο για τα Έμφυλα Δικαιώματα και την Ισότητα "Διοτίμα", μια επισκόπηση του φαινομένου της έμφυλης βίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο καταδεικνύει ότι ο σκληρός πυρήνας των έμφυλων σχέσεων εξουσίας παραμένει άθικτος και πολλά μένουν να γίνουν με στόχο την αμφισβήτηση των έμφυλων στερεοτύπων, αρχίζοντας από τα βασικά.
Η Ελλάδα, ας πούμε, είναι μία από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης όπου η σεξουαλική εκπαίδευση δεν έχει συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του σχολείου, ενώ είναι κοινός τόπος η έλλειψη επαρκούς πληροφόρησης και διαλόγου για τα θέματα σεξουαλικότητας, φύλων, συναίνεσης, κ.λπ., με αποτέλεσμα να αναπαράγονται σεξιστικές, ομο/τρανσφοβικές αντιλήψεις και στάσεις που αναπόφευκτα οδηγούν σε διακρίσεις, έμφυλη βία και αποθάρρυνση των θυμάτων να αποκαλύψουν όσα βιώνουν. Πρόσφατα μας έκανε εντύπωση που ως οικογένεια κληθήκαμε να υπογράψουμε συναίνεση για να παρακολουθήσει ο γιος μας, μαθητής Α’ Λυκείου σε πρότυπο σχολείο, ενημέρωση σχετικά με την αντισύλληψη και την ίδια στιγμή δεν θα μας εκπλήξει αν σε λίγο φτάσουν αντίστοιχα θέματα να γίνονται επερωτήσεις στη Βουλή από τους ακροδεξιούς βουλευτές στο όνομα των δικαιωμάτων και της anti-woke υστερίας.
Νέα Παραγωγή του ΕΜΣΤ
Βέβαια, όσο σημαντική κι αν είναι η θεσμική επαγρύπνηση, θα επιμείνουμε στην επικαιροποίηση του αιτήματος της "Πόλης Γυναικών" με την αξιοποίηση των νέων φεμινιστικών εργαλείων που ανθίστανται στην ανάδειξη των γυναικείων θεμάτων με όρους θεάματος ακόμη και εντός των θεσμών. 'Ή όπως το θέτει η φίλη εικαστικός Πέγκυ Ζάλη που έχει μελετήσει και ψηφιοποιήσει τα εν λόγω τεύχη στη συζήτησή μας "η πολλαπλότητα των τρόπων που οι θεσμοί και οι εκ-κέντρες δράσεις θέτουν τα γυναικεία/θηλυκά θέματα έχει ενδιαφέρον αν αντιμετωπιστεί ως μια συγκρουσιακή χρονική στιγμή με την πρόθεση "να τους τα πάρουμε όλα πίσω, να μην τους αφήσουμε τίποτα αφού έτσι και αλλιώς δικά μας είναι” (όπως μας είχε πει μια μέρα η τράπερ PENNY). Αυτά τα "όλα” όμως δεν τα αναγνωρίζουμε ως "ιδιοκτησία μας” αλλά ως αυτά που μοιραζόμασταν και μοιραζόμαστε και σίγουρα οι κανονικοποιημένες φόρμες δεν ανήκουν σε αυτά."
Περισσότερα άρθρα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Διαβάστε Επίσης
