Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;
Το ΕΜΣΤ γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εγκαινιάζοντας το δεύτερο μέρος του εκθεσιακού κύκλου "Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;", το οποίο περιλαμβάνει πέντε ατομικά πρότζεκτ από σύγχρονες και σημαντικές δημιουργούς. Στη νέα σειρά πρότζεκτ του μουσείου θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε το έργο της Yael Bartana, το οποίο ενέπνευσε τον τίτλο της γενικής θεματικής του ΕΜΣΤ. Παράλληλα, η διακεκριμένη φωτογράφος Lola Flash δίνει φωνή σε άγνωστες γυναίκες που είχαν σημαντικό αντίκτυπο στον χώρο τους, ενώ οι Hadassah Emmerich και Claudia Comte παρουσιάζουν δύο ιδιόμορφες τοιχογραφίες αποκλειστικά σχεδιασμένες για το ΕΜΣΤ. Τέλος, η ταλαντούχα Μαλβίνα Παναγιωτίδη επανεξετάζει τον μύθο της "τρελής γυναίκας στη σοφίτα", διερευνώντας τη ζωή της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα παρουσιαστούν δύο περφόρμανς από τις καλλιτέχνιδες Claudia Comte (7.30 7 8.30 μ.μ.) και Jeanna Criscitiello (9.30 μ.μ.).
Εγκαίνια: 8/3 (7 μ.μ.)
Info: ΕΜΣΤ | από 8/3 | Ώρες λειτουργίας: Τρ., Τετ., Παρ., Σαβ., Κυρ.: 11 π.μ. - 7 μ.μ., Πεμ.: 11 π.μ. - 10 μ.μ. | Είσοδος: €8, €4
Περιπλανήσεις της φαντασίας
Μινώταυροι και Σάτυροι, η Κάρμεν, η Μήδεια, σύμπαν και κβαντική, είναι μόνο μερικά από τα φαινομενικά αταίριαστα στοιχεία που συνθέτουν το αχανές εικαστικό περιβάλλον του Γιώργου Τόλη. Στη νέα του ζωγραφική παρουσίαση, ο καλλιτέχνης μιλά για όνειρα, σύμβολα και ασυνήθιστες αντιπαραθέσεις που προσκαλούν τον θεατή σε ένα αλλιώτικο ταξίδι γνώσης και αυτογνωσίας.
Εγκαίνια έκθεσης : 1/3 (6.30 μ.μ.)
Info: Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα" | 1-11/3 | Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ.: 11 π.μ.-7 μ.μ., Σαβ., Κυρ.: 10 π.μ.-3 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
100 χρόνια Γιώργος Χατζηνίκος
Μια οπτική και ακουστική αφήγηση της ζωής του Έλληνα σολίστ, διευθυντή ορχήστρας και μουσικοπαιδαγωγού Γιώργου Χατζηνίκου, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Η Μουσική Βιβλιοθήκη "Λίλιαν Βουδούρη" άνοιξε το πλούσιο αρχείο της και επέλεξε τεκμήρια που παρουσιάζουν προσωπικές, οικογενειακές και επαγγελματικές στιγμές του Γιώργου Χατζηνίκου, σε μια προσπάθεια αναβίωσης του πνεύματος ενός σπουδαίου δημιουργού.
Εγκαίνια: 1/3 (7 μ.μ.)
Info: Μουσική Βιβλιοθήκη "Λίλιαν Βουδούρη" | 1/3-19/7 | Ώρες λειτουργίας: Δευτ., Τρ., Πεμ., Παρ.: 10 π.μ. – 4.45 μ.μ., Τετ.: 10 π.μ. – 7 μ.μ., 3/3, 7/4, 19/5, 2/6: 11 π.μ. – 3 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
Νίκος Αλεξίου. Η Συλλογή
Το 2010, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ο πολυσχιδής καλλιτέχνης Νίκος Αλεξίου δώρισε στο Μουσείο Mπενάκη μια πλούσια συλλογή νεότερης τέχνης, με έργα Ελλήνων και ξένων δημιουργών. Η πολύτιμη αυτή συλλογή παρουσιάζεται τώρα στο παράρτημα της Πειραιώς 138 και προβάλλεται με έναν διαφορετικό τρόπο που μας παροτρύνει να δούμε τα συνολικά 236 έργα ως ένα ενιαίο, "ανοιχτό" πρότζεκτ, το οποίο ο Αλεξίου αναδιαμόρφωνε διαρκώς εντάσσοντας διαφορετικές αφηγήσεις.
Εγκαίνια: 14/3
Info: Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138) | 14/3-26/5 | Ώρες λειτουργίας: Πεμ., Κυρ.: 10 π.μ. – 6 μ.μ., Παρ., Σαβ.: 10 π.μ. – 10 μ.μ. | Είσοδος: €9, €7
Kifissos
Η Κατερίνα Μπότσαρη και ο Karl Heinz Jeron επιχειρούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ οπτικής και ηχητικής εμπειρίας, διερευνώντας παράλληλα το ζήτημα κατάχρησης των φυσικών πόρων από τον άνθρωπο. Αφετηρία για την εικαστική τους έρευνα είναι ο ποταμός του Κηφισού, μέσω του οποίου ανοίγουν μια συζήτηση για τη σχέση της φύσης με τον αστικό σχεδιασμό.
Εγκαίνια: 15/3 (7 μ.μ.)
Info: Space52 | 15-31/3 | Η επίσκεψη στον χώρο γίνεται κατόπιν ραντεβού | Είσοδος ελεύθερη
© φωτογραφίας εξωφύλλου: Yael Bartana, "Two Minutes to Midnight" [Δυο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα], 2021. Μονοκάναλη βιντεο-ηχητική εγκατάσταση. Ψηφιακό βίντεο υψηλής ανάλυσης, έγχρωμο, με ήχο. Διάρκεια: 47’. Βιντεοστιγμιότυπο. Ευγενική παραχώρηση: Γκαλερί Capitain Petzel, Βερολίνο, Γκαλερί Annet Gelink, Άμστερνταμ, Sommer Contemporary Art, Τελ Αβίβ, Γκαλερί Rafaella Cortese, Μιλάνο και Γκαλερί Petzel, Νέα Υόρκη
Δείτε όλες τις εκθέσεις της πόλης στον οδηγό τεχνών του athinorama.gr.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
100 χρόνια Γιώργος Χατζηνίκος
Γιορτάζοντας εκατό χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου Γιώργου Χατζηνίκου, η Μουσική Βιβλιοθήκη "Λίλιαν Βουδούρη" παρουσιάζει μια οπτική και ακουστική αφήγηση της ζωής του διαπρεπή στην Ελλάδα και το εξωτερικό Έλληνα σολίστ, διευθυντή ορχήστρας και μουσικοπαιδαγωγού. Η έκθεση φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα προσωπικό βίωμα για τον κάθε έναν που θα βρεθεί να στέκεται εμπρός της. Τα εκθέματα επιλέχθηκαν μέσα από ένα "θησαυροφυλάκιο" που φυλάσσεται στη Μουσική Βιβλιοθήκη "Λίλιαν Βουδούρη" και ξεχειλίζει από αποτυπώσεις προσωπικών, οικογενειακών και επαγγελματικών στιγμών. Στόχος της έκθεσης είναι να αναβιώσει τη ζωή και το πνεύμα ενός σπουδαίου ανθρώπου μέσα από μια σειρά μικρών "μνημείων", δίνοντας βάση στις περιγραφές και τις αφηγήσεις εκείνων που βρέθηκαν στο πλάι του τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Γιώργος Τόλης. Περιπλανήσεις της φαντασίας
Μινώταυροι και Σάτυροι, Κάρμεν και Αρχάγγελοι, Μήδεια και Αρλεκίνοι, σύμπαν και κβαντική συνθέτουν το εικαστικό περιβάλλον του Γιώργου Τόλη, όπου ξεχειλίζουν έντονα χρώματα, αμέτρητα σχήματα, πρόσωπα και γραμμές. Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει εικόνες, μορφές, τα βιώματά του, προτιμώντας να περιπλανιέται σε παράξενα μονοπάτια της τέχνης. Η ζωγραφική του Γιώργου Τόλη δεν είναι συμβατική. Όνειρα, σύμβολα, ασυνήθιστες αντιπαραθέσεις προτρέπουν το θεατή σε διαρκή εξερεύνηση, σ‘ ένα διαφορετικό και πολύ απαιτητικό ταξίδι γνώσης, εξομολόγησης και τελικά, αυτογνωσίας. Τα έργα του δίνουν μια άλλη προοπτική στη σύγχρονη ελληνική τέχνη: αντι-ακαδημαϊκή, ωμή και άμεση, εκφραστική, πολύπλοκη και πολυπολιτισμική, διεθνή και βαθιά ανθρώπινη.
Yael Bartana. Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο
Η Yael Bartana έχει αναπτύξει εδώ και είκοσι χρόνια μια καλλιτεχνική πρακτική που αξιοποιεί κυρίως το βίντεο και την κινούμενη εικόνα με σκοπό να εξετάσει λιγότερο γνωστές πτυχές της ιστορίας καθώς και περιστατικά που έχουν επηρεάσει τη διαμόρφωση συλλογικών ταυτοτήτων και συνειδήσεων. Ιστορικές πολιτικές ομιλίες, διαδηλώσεις, ακτιβιστικές δράσεις και άλλα συμβάντα του παρόντος ή του πρόσφατου παρελθόντος καταγράφονται, επανεκτελούνται ή διασκευάζονται με σκοπό την κριτική επανεξέτασή τους. Με τον ίδιο στόχο και παράλληλα με την χαρακτηριστική της οπτικοακουστική πρακτική, η Bartana δημιουργεί εγκαταστάσεις με νέον όπου φράσεις, δηλώσεις, συνθήματα αποκτούν γλυπτική υπόσταση ενώ αποτελούν παράλληλα σύμβολα ενός ακόμα απραγματοποίητου πολιτικού οράματος. Το έργο σε νέον "What if Women Ruled the World" (2016) προσαρμόστηκε ως εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας, σε δύο γλώσσες, Ελληνικά και Αγγλικά, στην βόρεια και νότια πρόσοψη του κτιρίου Φιξ, θέτοντας πλέον το αρχέτυπο ερώτημα στους διερχόμενους της λεωφόρου Συγγρού. Στο πλαίσιο της ίδιας θεματικής και σε συνάρτηση με τον κύκλο εκθέσεων του ΕΜΣΤ, παρουσιάζεται και το βίντεο "Two Minutes To Midnight", ένα έργο διάρκειας 47 λεπτών βασισμένο στην δίωρη περφόρμανς του 2017 με τίτλο "What if Women Ruled the World?". Εδώ παρακολουθούμε να εξελίσσεται το σενάριο μιας πιθανής πυρηνικής σύρραξης σε έναν χώρο που αποτελεί αντίγραφο του σκηνικού της ταινίας Dr. Strangelove (1964). Σε αντίθεση με την ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το συμβούλιο της απειλούμενης χώρας αποτελείται μόνο από γυναίκες που έχουν αναγνωριστεί για την ειδίκευσή τους σε πεδία όπως η άμυνα, ο ειρηνικός ακτιβισμός, η φιλανθρωπία και η πολιτική. Στο έργο βλέπουμε αφενός μια χιουμοριστική αντιμετώπιση σοβαρών ζητημάτων, και αφετέρου την πρακτική αντιμετώπιση μιας παγκόσμιας απειλής με τρόπο εναλλακτικό και ριζικά διαφορετικό από το μοντέλο της κυρίαρχης πατριαρχικής εξουσίας. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» του ΕΜΣΤ.
Claudia Comte. Η προέλευση του φαινομένου του κρουστικού κύματος - κίτρινο και τυρκουάζ
Μια ανάθεση ειδικά για το ΕΜΣΤ, η εντυπωσιακή τοιχογραφία 30 μέτρων της Claudia Comte συνδέει τον κεντρικό χώρο του μουσείου με το φουαγιέ της εισόδου. Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της καλλιτεχνικής πρακτικής της Comte που συνδυάζει παραδοσιακές χειροτεχνικές διαδικασίες και σύγχρονη τεχνολογία, με ένα λεξιλόγιο που παραπέμπει σε οργανικά μοτίβα μορφολογίες. Η Comte είναι γνωστή για τις in-situ εγκαταστάσεις, τους πίνακες και τα γλυπτά που αντλούν από τα περίπλοκα μοτίβα και σχήματα που ενυπάρχουν μέσα στην φύση, όπως κύματα, ηχητικά μοτίβα, κάκτοι και σχηματισμοί βράχων. Οι τοιχογραφίες της – που δημιουργούνται ψηφιακά και κατόπιν πραγματοποιούνται με την χρήση βινυλίου, στένσιλ και ζωγραφικής απ’ ευθείας στον τοίχο - μοιάζουν σχεδόν σαν παραισθησιογόνες οπτικές πανδαισίες που καθηλώνουν και περιβάλλουν τους θεατές. Η τοιχογραφία διακρίνεται από ένα εντυπωσιακό εφέ κυματισμού, δημιουργώντας μια δυναμική οπτική κίνηση. Αυτός ο κυματισμός τυλίγεται γύρω από ένα κοίλο σώμα, δημιουργώντας αντιθετικές αντιλήψεις σε κάθε πλευρά. Η προέλευση του φαινομένου του κρουστικού κύματος, είναι μια περίπλοκη χορογραφία χρωμάτων και μορφών που συντονίζεται με την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του μουσείου. Το έργο λειτουργεί σαν μεταφορά πάνω στον αντίκτυπο της ανθρώπινης δραστηριότητας στη φύση, θυμίζοντας πώς ακόμη και οι πιο μικρές ενέργειες μπορούν να δημιουργήσουν κυματισμούς αλλαγής, όπως μια σταγόνα νερού δημιουργεί άπειρα κύματα. Θολώνοντας τα όρια μεταξύ τέχνης, φύσης και αρχιτεκτονικής, το έργο προσφέρει στους επισκέπτες μια μοναδική οπτική και αισθητηριακή εμπειρία. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» του ΕΜΣΤ.
Hadassah Emmerich. Epicurean Eden
Η Hadassah Emmerich είναι γνωστή για τις πολύχρωμες, τολμηρές, πληθωρικές τοιχογραφίες της και τα ζωγραφικά της έργα στα οποία πλέκονται περίτεχνα στυλιζαρισμένες απεικονίσεις εξωτικών φρούτων, μελών του ανθρώπινου σώματος και φυσικών στοιχείων. Το έργο της αντανακλά μια εμβυθιστική και ενστικτώδη εξερεύνηση του σώματος και της ταυτότητας, περιηγούμενο στα πεδία του αισθητηριακού και του αισθησιακού, ενώ παράλληλα διερευνά την εμπορευματοποίηση της επιθυμίας, του ερωτικού και του εξωτικού. Ο αισθησιασμός της ζωγραφικής της δεν εντοπίζεται μόνο στην επιφάνεια της εικόνας, αλλά και στην εκλεπτυσμένη χρήση του χρώματος και στην πρωτότυπη, άρτια τεχνική εκτέλεση. Από το 2016, η Emmerich επινόησε μια νέα τεχνική ζωγραφικής, χρησιμοποιώντας στένσιλ που κόβει από δάπεδο βινυλίου και στη συνέχεια τα καλύπτει με μελάνι και τα αποτυπώνει σε καμβά, χαρτί ή τοίχο. Με αναφορές στην οπτική γλώσσα της διαφήμισης και της pop art, δημιουργεί εικόνες που επικεντρώνονται στο γυναικείο σώμα, καταγράφοντας το παράδοξο της ταυτόχρονης έλξης και της απώθησης, της οικειότητας και της ψυχρής αποστασιοποίησης, της αποπλάνησης και της κριτικής αποτίμησης. Για την πρώτη παρουσίαση της στην Ελλάδα, η Emmerich έχει δημιουργήσει μια νέα μεγάλης κλίμακας τοιχογραφία σχεδιασμένη ειδικά το ΕΜΣΤ, που καλύπτει ένα μέρος του ισογείου και του ημιώροφου του μουσείου και καταλαμβάνει τον εκπαιδευτικό του χώρο, μεταμορφώνοντάς τον ριζικά σε ένα καθηλωτικό και πολύχρωμο Gesamtkunstwerk, ιδανικό για παιδιά. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» του ΕΜΣΤ.
Lola Flash. SALT
Δουλεύοντας στην πρώτη γραμμή της queer αναπαράστασης για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, η Lola Flash με το έργο προκαλεί της προκαταλήψεις και τα στερεότυπα για το φύλο, τη σεξουαλικότητα και τη φυλή. Το "SALT" (2011-σε εξέλιξη) είναι μια σειρά πορτραίτων που απεικονίζουν σημαντικές ηλικιωμένες γυναικείες προσωπικότητες (άνω των εβδομήντα ετών), οι οποίες είχαν σιωπηλό αντίκτυπο στον κόσμο τους και εξακολουθούν να ασχολούνται με πάθος με το έργο της ζωής τους. Αυτή η συγκινητική σειρά πορτρέτων αντικατοπτρίζει τη σοφία, την γοητεία, την ελκυστικότητα και τη δύναμή τους, η οποία συχνά δεν λαμβάνεται υπόψη λόγω ηλικιακής προκατάληψης, ιδιαίτερα κατά των γυναικών. Οι γυναίκες φωτογραφήθηκαν εκεί όπου αισθάνονταν πιο οικεία, προκειμένου να αποτυπωθεί η υφή του ιδιωτικού τους χώρου. Το "SALT" στοχεύει να αμφισβητήσει κοινωνικό παραγκωνισμό και την αορατότητα που βιώνουν οι ηλικιωμένες γυναίκες και να αναδείξει τις βαθιά ριζωμένες πολιτισμικές και κοινωνικές προκαταλήψεις που τις απομακρύνουν από τη δημόσια σφαίρα. Η δουλειά της Flash παραπέμπει στην παράδοση της προσωπογραφίας του εικοστού αιώνα, χρησιμοποιώντας μια φωτογραφική μηχανή μεγάλου μεγέθους 4x5, καθώς πιστεύει ότι αυτή η διαδικασία μεταφέρει τη σημασία της συνεδρίασης για το θέμα και αποδίδει μια πιο αληθινή εικόνα. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» του ΕΜΣΤ.
Μαλβίνα Παναγιωτίδη. Όλα τα όνειρα είναι ενοχλητικά
Η έκθεση είναι αποτέλεσμα της ενδελεχούς έρευνας που έκανε η Μαλβίνα Παναγιωτίδη το καλοκαίρι του 2023 στις Σπέτσες, στο σπίτι όπου απομονώθηκε μετά τον πρόωρο θάνατο των δύο παιδιών της η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος, Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα. Την περίοδο εκείνη η Αλταμούρα κατέφυγε στον πνευματισμό, σε μια προσπάθεια να επανασυνδεθεί με τα παιδιά της, αφήνοντας πίσω της αρκετούς θρύλους αλλά και ένα grimoire, ένα "μαγικό" χειρόγραφο με ξόρκια. Το Project Room 2 του ΕΜΣΤ μεταμορφώνεται σε ένα εμβυθιστικό σκηνικό, έναν "μαγικό" χώρο όπου γλυπτά από γυαλί, κερί και χαλκό συνδιαλέγονται με ένα βίντεο και ένα ηχητικό έργο. Με μια καλλιτεχνική πρακτική που εστιάζει στα σημεία τομής του αποκρυφιστικού μοντερνισμού, της λειτουργίας του φαντασιακού και της ανοίκειας ανθρώπινης συμπεριφοράς σε διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, η Μαλβίνα Παναγιωτίδη επανεξετάζει τον μύθο της "τρελής γυναίκας στη σοφίτα". Η έκθεση δομείται μέσα από δύο ερευνητικές κατευθύνσεις, πρώτον την επαναπραγμάτευση του σπιτιού της Μπούκουρα- Αλταμούρα ως συμβόλου θαλπωρής και εγκλεισμού, ως δεύτερου δέρματος που την προστατεύει αλλά και την πνίγει ταυτόχρονα. Και δεύτερον την οικειοποίηση συμβόλων από το "μαγικό" χειρόγραφο της Μπούκουρα-Αλταμούρα, από τα ελάχιστα που σώζονται στην ελληνική γραμματεία, και αφετέρου την επανανοηματοδότησή τους ως φορέων μνήμης. Εισερχόμενος στην έκθεση, ο θεατής διεισδύει στους διαδρόμους του σπιτιού αλλά και του μυαλού της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του θεματικού κύκλου «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» του ΕΜΣΤ.
Νίκος Αλεξίου. Η Συλλογή
Το 2010, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ο Νίκος Αλεξίου δώρισε στο Μουσείο Mπενάκη μια πλούσια συλλογή νεότερης τέχνης που συνέλεγε με ιδιαίτερη προσήλωση και υπομονή, παράλληλα με το καλλιτεχνικό του έργο. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο σύνολο έργων σύγχρονης τέχνης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών η οποία αποτελεί μια ακόμη πτυχή ενός πολύπλευρου δημιουργού που επαναπροσδιόρισε στη χώρα μας τις καλλιτεχνικές πρακτικές στα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα, με μακροχρόνιο αντίκτυπο. Η έκθεση παρουσιάζει το σύνολο των έργων που απαρτίζουν τη συγκεκριμένη δωρεά συστήνοντάς τη ως μέρος της ίδιας της πρακτικής του καλλιτέχνη αλλά και ως ένα παράδειγμα καλλιτέχνη-συλλέκτη ικανό να συμβάλλει όχι μόνο στον αναστοχασμό γύρω από την καλλιτεχνική παραγωγή μιας εικοσαετίας (1990-2010) αλλά και στη δημιουργία υπαρξιακών κόσμων και απροσδόκητων αστερισμών νοήματος. Η Συλλογή, που περιλαμβάνει 236 έργα από ογδόντα τέσσερις καλλιτέχνες, μπορεί να κατανοηθεί και ως ένα «ανοιχτό έργο» το οποίο ο Αλεξίου αναδιέτασσε συνεχώς στους τόπους κατοικίας του πολλαπλασιάζοντας τις συνάψεις και τις αφηγήσεις.
Kατερίνα Μπότσαρη & Karl Heinz Jeron. Kifissos
Οι δύο καλλιτέχνες παρατηρούν το αστικό τοπίο δίνοντας έμφαση στην εμπειρία του τόπου μέσω της αισθητηριακής παρατήρησης, σχολιάζοντας την κατάχρηση των φυσικών πόρων από την ανθρωπότητα. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα και η αντιμετώπιση τους απαιτεί γεφύρωση μεταξύ της επιστήμης, της τέχνης και των ανθρωπιστικών σπουδών. Ο «Kifissos» έχει σκοπό να ανοίξει μια συζήτηση καθώς και προσωπικό αναστοχασμό γύρω από την κατάσταση του κατοικημένου χώρου και τι αυτός αποκαλύπτει στην ανθρωπότητα. Προερχόμενοι από διαφορετικά καλλιτεχνικά πεδία, η Κατερίνα Μπότσαρη και ο Karl Heinz Jeron επιχειρούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ οπτικής και ηχητικής εμπειρίας. Tο τοπόσημο των εναπομεινασών διαφημιστικών πινακίδων αποτελεί ένα τεχνητό στοιχείο και το βουνό είναι το φυσικό σημαίνον του Αττικού τοπίου απ’ όπου το νερό αναβλύζει. To βασικό αντικείμενο της έρευνας της Μπότσαρη βρίσκεται στην πρακτική ανάδειξης αρχιτεκτονικών παραδοξοτήτων, σαν εισβολείς στο φυσικό περιβάλλον. Οι γιγαντιαίας κλίμακας μεταλλικές δομές αποτελούν τις αναλογικές "οθόνες" που επικοινωνούσαν μια ποικιλία καταναλωτικών μηνυμάτων κατά την προ- ψηφιακή εποχή. Το ακουστικό μέρος του Karl Heinz Jeron περιλαμβάνει πολλές συζευγμένες ηλεκτρονικές συσκευές ήχου που μεταβιβάζουν δεδομένα από τον ποταμό Κηφισό. Οι επιτόπιες ηχογραφήσεις, η ηλεκτροχημική ανάλυση δειγμάτων νερού και η τεχνητή νοημοσύνη δημιουργούν ένα μουσικό κομμάτι. Ο στόχος είναι να διατυπωθούν μουσικο-ακουστικές ιδιότητες του νερού για ένα ηχητικό τοπίο.
