Monzu

Είχαμε γράψει παλιότερα για τη μεγάλη χάρη των μικρών μενού, που σε αγκαλιάζουν με τη σιγουρά ότι η κουζίνα εστιάζει σε δυνατά χαρτιά, προτείνοντας νοστιμιά στοχευμένη και προσεκτικά καλιμπραρισμένη. Και χαρήκαμε που είδαμε τον σεφ Γιάννη Λιόκα να ακολουθεί μια τέτοια ρότα φέτος στην ιταλική του έδρα στην Κηφισιά, όπου με μια κάρτα σφιχτή, μικρή και μαζεμένη, δεν ποντάρει σε τυπικά και πολυφορεμένα ιταλικά σουξέ, αλλά σταχυολογώντας δικά του signature πιάτα κι ανεξερεύνητα classics της γειτονικής χώρας, συνθέτει ένα μενού που, με 20 ακριβώς επιλογές, δίνει εκλεκτικιστική νότα στη φετινή γεύση του Monzu.

Μια νότα που συντονίζεται χάρμα και με τη low key κομψότητα του κτιρίου που στεγάζει το εστιατόριο. Ένα νεοκλασικό μπιζουδάκι του 19ου αιώνα, που άλλοτε λειτουργούσε ως εξοχικό περίπτερο και σταθμός των βασιλέων στο δρόμο τους για το Τατόι, αλλά πια έχει εδραιωθεί ως φαβορί στις καλοφαγικές συνήθειες ντόπιων κι επισκεπτών της περιοχής εξίσου, είτε προτιμήσουν την ατμοσφαιρική εσωτερική σάλα, είτε το φωτεινό τζαμωτό "θερμοκήπιο" που σκεπάζει την καταπράσινη αυλή και την άνετη βεράντα. Αυτήν την τελευταία προτιμήσαμε κι εμείς, το μεσημέρι Κυριακής που ανηφορίσαμε στο ιταλικό των Βορείων για το πρώτο μας γεύμα του 2025, και δεν είμασταν οι μόνοι: οικογένειες σε μάζωξη και φιλικά ζευγάρια με τα πιτσιρίκια τους άπλωναν γιορτινή χαρά στα τραπέζια της βεράντας, με τα λευκά τραπεζομάντηλα να λάμπουν κάτω απ’ τη χειμωνιάτικη λιακάδα, καθώς υποδέχονταν – όλα ανεξαιρέτως – για ξεκίνημα, το πιάτο που φιγουράρει στην κορυφή των best sellers του μενού. Την πίτσα.

Στο κεφάλαιο πίτσα, ο Γιάννης Λιόκας και το Monzu έχουν περάσει από διάφορες φάσεις: πριν από μερικά χρόνια, ελληνικά και ιταλικά toppings συμπρωταγωνιστούσαν σε ευρηματικά παντρέματα (δύσκολα ξεχνιέται, λόγου χάρη, εκείνη με βιολογικό σαλάμι ελληνικού μαύρου χοίρου, guanciale, συκομαΐδα και τυρί Κυανό), φέτος όμως τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί πολύ. Τόσο, που η επιλογή πια είναι μόνο μια, αλλά σίγουρα εξαιρετική, τόσο στο λεπτό, τραγανό κι ανάλαφρο ζυμάρι, όσο και στα ζουμερά toppings: πρόκειται για μια ρομάνικη pinsa με βουβαλίσια μπουράτα, παλαιωμένη παρμεζάνα, πέστο φιστικιού και μπολονέζικη μορταδέλα, χυμώδης, εκφραστική και βελούδινη σε κάθε της μπουκιά. Πώς είναι δυνατόν, κοτζαμάν ιταλικό να έχει μόνο μία πίτσα, θα αναρωτηθείτε και θα μοιραστώ τη δίκαιη αγανάκτησή σας, σημειώνοντας όμως ότι έτσι μένει χώρος να προσέξετε και τα υπόλοιπα ορεκτικά.

Το vitello tonnato, για παράδειγμα, είναι μια signature παραλλαγή του Λιόκα, που αντί φιλέτου γίνεται με λεπτοκομμένη μοσχαρίσια γλώσσα, γαρνιρισμένη με παλαμίδα, κάπαρη κι αφρό μαγιονέζας τόνου, δίνοντας μπουκιά φινετσάτη και αέρινη, που υστερεί σε θαλασσινή ένταση στη σάλτσα, έχει όμως βαθιά κρεάτινη νοστιμιά. Το ταρτάρ από μοσχάρι και γαρίδα Κοιλάδας, αν και θα ήταν πιο πετυχημένο στη surf and turf ισορροπία του με περισσότερο απ’ το φινετσάτο θαλασσινό, έχει στακάτο δάγκωμα στο κρέας κι ευπρόσδεκτες τσιμπιές έντασης από την avruga, η δε "κοτολέτα" σελινόριζας, μια αφράτη και τραγανή κροκέτα (η οποία έχει αντικαταστήσει το άκρως δημιουργικό "ossobuco” από το ίδιο κηπευτικό που απολαμβάναμε παλιότερα), έρχεται ξαπλωμένη σε μια πλούσια κρέμα παρμεζάνας, που κερδίζει τον προβολέα με την απολαυστική umami νοστιμιά της.

Στο πεδίο των ζυμαρικών, τα λινγκουίνι εξακολουθούν να γοητεύουν με τη γευστική δύναμη της σάλτσας τους από μπισκ γαρίδας με kombu, σουμάκ κι ένα ταρτάρ ωμής γαρίδας Κοιλάδος να σερφάρει πάνω τους, ενώ το risotto alla Milanese ξεχωρίζει για το σωστό βράσιμο και δέσιμο, και τη στρογγυλή νοστιμιά του, ακόμη κι αν η τερίνα από οσομπούκο και μοσχαρισιά ουρά είναι νόστιμη μεν, αλλά χωρίς το λιχούδικο μέλωμα που θα έδινε στο πιάτο το ossobuco, αν ερχόταν μαγειρεμένο και σερβιρισμένο ολόκληρο.

Το πιο ξεχωριστό πιάτο του φετινού μενού, πάντως, είναι το cacciucco με fregola sarda - ένα comfort πιάτο ουσιαστικής νοστιμιάς. Πρόκειται για τη σούπα των ψαράδων της βορειοδυτικής Ιταλίας, που σύμφωνα με τους πουρίστες πρέπει να περιέχει τόσα θαλασσινά όσα και τα C του ονόματός της. Εδώ σερβίρεται με τρία, μύδια, γαρίδες και μυλοκόπι (αφράτο και ζουμερό το ψάρι, ταλαιπωρημένα τα μύδια), όμως χάρη στη ζωηρή θαλασσινή νοστιμιά του ζωμού με τις πικάντικες καπνιστές νότες, και στα πυροτεχνήματα βοτανικής φρεσκάδας που φέρνουν τα τραγανά κομματάκια από σπαράγγι που την πλουτίζουν, δικαιώνει με κάθε μπουκιά το θρύλο της γέννησης του πιάτου: μια Ιταλίδα που έχασε τον άντρα της, λέει η ιστορία, έστειλε τα παιδιά της στους ψαράδες να μαζέψουν τη φύρα απ’ τα δίχτυα, για να τους φτιάξει έναν παχύ ζωμό που θα άπλωνε πάνω σε λίγο παλιό ψωμί. Η μυρωδιά της κατσαρόλας της, όμως, προκάλεσε τέτοια αναστάτωση στη γειτονιά, που όλες οι νοικοκυρές ζήτησαν να μάθουν τη συνταγή. Εμείς δε τη ζητήσαμε, σημειώσαμε όμως ότι αξίζει να ξανανέβουμε ως εδώ μόνο και μόνο για να την ξαναπολαύσουμε.

Απολαύσαμε επίσης, για φινάλε, την αέρινη και νόστιμη τιραμισού με μους από mascarpone και cremeux καφέ, αλλά και την επαρκώς σοκολατένια μους από Valrhonna με πραλίνα φουντουκιού και σάλτσα αλμυρής καραμέλας, επιδόρπια φινετσάτα και τα δυο, που έκλεισαν το γεύμα μας ήσυχα κι ωραία, όπως του έπρεπε.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 05/01

MONZU Λεωφ. Κηφισίας 357Β, Κηφισιά, 2106200495, Τρίτη – Σάββατο: 7μμ – 1πμ, Κυριακή: 1μμ – 6μμ. Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Valet service.