© Θάνος Λαΐνας
Στο ερώτημα του "α" αν οι Δευτέρες είναι καλές μέρες για ζωντανές εμφανίσεις, η Έλλη Πασπαλά απάντησε ότι οι καλές συναυλίες θα έχουν κοινό. Και δικαιώθηκε πλήρως με τις "Elly Loves Jazz vol. 2" παραστάσεις της στο ιστορικό "Άλσος", αφού ο κόσμος τις στήριξε και με το παραπάνω, οδηγώντας το πρόγραμμα σε παράταση (μέχρι 2/1/2023).
Αρθρωμένο λοιπόν στη σύντομη εμπειρία των πρώτων "Elly Loves Jazz" βραδιών –οι οποίες αναγκάστηκαν να κατεβάσουν πρόωρα ρολά λόγω της πανδημίας– το "Elly Loves Jazz vol. 2" ήρθε αρκούντως ανανεωμένο και εμπλουτισμένο, ώστε να λάβει τη δική του θέση στα μουσικά δρώμενα της τρέχουσας σεζόν. Ανάμεσα στο κοινό του "Άλσους", μάλιστα, βρέθηκε και η Μαρία Φαραντούρη την περασμένη Δευτέρα. Και η Πασπαλά την τίμησε αφιερώνοντάς της το "Notre Dame" του Μάνου Χατζιδάκι (αυτό που εμείς μάθαμε ως "Περιμπανού"), το οποίο παίχτηκε με πιο τζαζ ενορχήστρωση, βασισμένη στη διασκευή των Raining Pleasure (2005).
Φυσικά, τζαζ δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Και μάλλον είναι η ίδια η επιτυχία του συγκεκριμένου προγράμματος που προδίδει το ότι η Πασπαλά και οι συνεργάτες της έχουν πάρει τη στρατηγική απόφαση να σταθούν στην πλευρά εκείνη που ευτύχησε να καταστεί μαζικότερη, άρα και πιο δεδομένη στο διάβα του χρόνου. Κοινώς, στα λεγόμενα "standards". Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες επιλογές δεν χρειάζονται καν συστάσεις –ούτε το αμιγώς τζαζ υλικό, ούτε οι επιχειρούμενες διασκευές σε εύκολα αναγνωρίσιμα τραγούδια από άλλους μουσικούς χώρους, όπως λ.χ. το "Dance Me To The End Of Love" του Leonard Cohen, το "Ain't No Sunshine" του Bill Withers ή το "Moondance" του Van Morrison.
Έτσι, τα όσα διαδραματίζονται πλέουν σε οικεία, γνώριμα νερά· τυλιγμένα μεν στην αίγλη του κλασικού, μα και στην ασφάλεια του στρογγυλεμένου. Δεν εκπροσωπούν τις πιο σύγχρονες γωνίες ή τις πιο αφηρημένες όψεις της τζαζ, όσες ενδεχομένως εκτιμάμε στο μικρό σινάφι των μουσικοκριτικών κάθε Δεκέμβρη, φτιάχνοντας τις λίστες της δισκογραφικής μας χρονιάς. Όσοι παρακολουθούν (και) τέτοιους ήχους, λοιπόν, ίσως βρουν ότι οι βραδιές στο "Άλσος" στερούνται ενός κρίσιμου στοιχείου περιπέτειας. Ακόμα και με τη ρεαλιστική παραδοχή του τι θα σήμαινε οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα σε επίπεδο προσέλευσης: όλοι ξέρουμε πόσο πενιχρά είναι τα σχετικά νούμερα.
Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, πάντως, η Έλλη Πασπαλά κάνει τα δικά της μικρά θαύματα. Λιτά κομψή στο λευκό της πουκάμισο, κινείται επί σκηνής με μετρημένες, εκφραστικές χειρονομίες ή κάθεται στο σκαμπό πίσω από το μικρόφωνο και, με τα μάτια κλειστά, ελευθερώνει όλη την αισθαντικότητα των ερμηνευτικών της δυνατοτήτων.
Το "Άλσος" γεμίζει λοιπόν από την όμορφη φωνή της, η οποία γίνεται ένα με τα υπέροχα παιξίματα των μουσικών που τη συνοδεύουν: ο David Lynch σε σαξόφωνα και φλάουτο, ο Τάκης Φαραζής στο πιάνο, ο Γιάννης Αγγελόπουλος στα ντραμς και ο Πέτρος Βαρθακούρης στο κοντραμπάσο εγγυώνται ότι θα ακούσεις τζαζ όπως ελάχιστοι μπορούν να παίξουν εντός των δικών μας συνόρων. Από κοντά και ο Tommy Lynch, ο οποίος εμφανίστηκε στο δεύτερο μέρος ξετυλίγοντας τις ικανότητές του στο σαξόφωνο, μα και στα φωνητικά. Στα δεύτερα, ωστόσο, του χρειάζεται κάμποσο ακόμα "ψήσιμο" όσον αφορά την επιτυχή αποτύπωση του συναισθήματος.
Αν και είχε αρκετό κόσμο τη Δευτέρα που μας πέρασε, οι παρευρισκόμενοι άκουγαν μαγνητισμένοι, με βουβή προσήλωση, συμμετέχοντας στο κλίμα που διαμόρφωναν τα σκηνικά δρώμενα. Έτσι, περίμενες το τέλος κάθε εκτέλεσης για να εισπράξεις την ικανοποίησή τους, με τα "μπράβο" και τα "μπράβο Έλλη" να έρχονται από νωρίς, ήδη από το "Moonriver", λ.χ., το "Angel Eyes" ή το "You Don't Know What Love Is". Ήταν όμως στο "I'm A Fool To Want You" της Billie Holiday (στο πρώτο μέρος του προγράμματος) και στο "Cry Me A River" (στο δεύτερο μέρος) όπου κορυφώθηκαν οι αντιδράσεις ενθουσιασμού: μια δίκαιη "απάντηση" στις υπέροχες αποδόσεις της Πασπαλά και στα παιξίματα ολκής των συνοδοιπόρων της, που ανέδειξαν με το πρέπον μέτρο όλη τη δραματική λάμψη αυτών των σπουδαίων τραγουδιών.
Αυτά τα δύο στιγμιότυπα ήταν μάλλον και τα πλέον εξέχοντα σε μια πραγματικά ωραία βραδιά. Όμως στο όλο απόσταγμα που κράτησε η μνήμη έμειναν τελικά και δύο πιο αθόρυβες στιγμές: μια καταπληκτική εκτέλεση στο "A Case Of You" της Joni Mitchell –όπου η Πασπαλά μεταμορφώθηκε θαρρείς σε εκείνη τη "lonely painter" των στίχων– και μια σχεδόν διονυσιακή προσέγγιση στο αθάνατο "Sway", όπου διαπιστώσαμε για ακόμα μία φορά το επίπεδο της μπάντας που πλαισίωσε την πρωταγωνίστρια, λίγο πριν την τελική υπόκλιση και την καληνύχτα.
Διαβάστε Επίσης
