© Mariza Kaps
Πλησιάζετε τα 20 χρόνια Σούπερ Στέρεο. Τι έχει αλλάξει από τότε που πρωτοξεκινήσατε; Έχουν εκπληρωθεί αυτά που φανταστήκατε τότε και πώς θα βλέπατε την μπάντα σε άλλα 20 χρόνια από τώρα;
Πολλα έχουν αλλάξει, αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι αυτό το πρότζεκτ συνέχισε να υπάρχει όπως ήταν και ο βασικότερος στόχος. Δεν ήταν εύκολο. Όμως για μένα οι Σούπερ Στέρεο δεν είναι απλά ένα συγκρότημα που παίζω (όλα τα αγαπώ, δεν λέω), αλλά η μπάντα μου, το κανάλι μου και δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτό. Το ότι υπάρχει μετά από τόσο χρόνια είναι επιτυχία. Δεν ξέρω τι θα γίνει σε 20 χρόνια από τώρα. Εγώ πάντως όλο και κάτι θα γράφω ή θα φτιάχνω, εφόσον υπάρχω φυσικά.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια έχετε κυκλοφορήσει μόλις τέσσερις δίσκους. Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε και ποιο είναι το σημείο όπου λέτε "τώρα είμαστε έτοιμοι για μια νέα κυκλοφορία";
Να σου πω την αλήθεια δεν υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που λέμε τώρα θα γράψουμε δίσκο. Είναι μια συνεχής διαδικασία. Πάντα έχω κάποιο ή κάποια τραγούδια που δουλεύω και όποτε φτάσουν σε μια πιο ολοκληρωμένη μορφή όσον αφορά την δομή, τους στίχους και την ενορχήστρωση, βρισκόμαστε με την μπάντα, δοκιμάζουμε, προσθέτουμε ιδέες και παίρνουμε κάποια takes. Σχεδόν πάντα ηχογραφούμε και τις πρόβες. Πολλές φορές έχει τύχει ένα take μιας πρόβας να είναι αυτό που θα μπει στο δίσκο. Όπως πολλές φορές κρατιούνται ηχογραφήσεις από τα πρώτα ντεμο. Δίσκος υπάρχει όταν συμπληρωθεί ένας αριθμός τραγουδιών που βγάζει νοημα ως ενότητα. Είναι περισσότερο σαν αποτύπωση μιας περιόδου.
Στον νέο σας δίσκο "Σαν τα γατιά" ακολουθείτε πιο κιθαριστικούς δρόμους. Ήταν συνειδητή αυτή η επιλογή ή προέκυψε; Έχει να κάνει ότι ζούμε σε μια λιγότερο "ανάλαφρη" εποχή και θέλουμε λίγο παραπάνω γκάζι;
Πάντα υπήρχε η κιθάρα στους Σουπερ Στέρεο, τα τελευταία χρόνια όμως άλλαξε και η δομή της μπάντας. Καποτε είχαμε δύο πλήκτρα και μια κιθάρα, τώρα συμβαίνει το αντίστροφο. Εκ των πραγμάτων άλλαξε και ο ήχος. Δεν έχει να κάνει με την εποχή.
Μίλησε μας για τις στιχουργικές επιλογές του δίσκου. Αισθάνομαι πως είναι περισσότερο προσωπικός ή καλύτερα εσωτερικός, από τους προηγούμενους.
Στο στιχουργικό κομμάτι αυτό που κάνω είναι να γράφω τις σκέψεις μου, τους φόβους, τις ανασφάλειες, μια διαπίστωση ή κάτι δυνατό που ένιωσα. Και σχεδόν πάντα γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Δεν μου αρέσουν τα τραγούδια που λένε στους άλλους τι να κάνουν, προτιμώ αυτά που κάποιος περιγράφει "τι έπαθε" και για αυτό το λόγο γραφω μόνο για λογαριασμό μου. Έτσι όλα εχουν μια προσωπική χροιά και σε αυτόν αλλά και σε όλους τους δίσκους.
Είναι το αύριο όντως "κάθε φορά και πιο γαμάτο";
Το πιο ωραίο με το αύριο είναι πως είναι άγνωστο. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά τι θα συμβεί αύριο. Εμπεριέχει όλους τους φόβους και όλες τις ελπίδες. Είμαστε σε μια διαρκή πορεία προς αυτό. Μου αρέσει αυτή η σκέψη. Με απασχολεί πολύ η έννοια του χρόνου γενικά. Μου αρέσει να τον παρατηρώ να επιδρά πάνω μας, όχι μόνο εξωτερικά αλλά κυρίως στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Πάντα με απασχολούσε από μικρό παιδί. Πολλές φορές με τρομάζουν όλα αυτά, κυρίως όμως με κάνουν να προχωράω.
Το τραγούδι "Κάθε φορά" νιώθω ότι περιγράφει ένα βίωμα και σκέψεις που αγγίζουν τους περισσότερους από εμάς. Εμπνέεσαι από την τρέχουσα πολιτική/κοινωνική κατάσταση για να γράψεις;
Ενώ πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ το πώς διαμορφώνεται γενικά η κατάσταση η αλήθεια είναι πως για το συγκεκριμένο κομμάτι δεν είχα αυτά στο μυαλό μου... Αλλά τι σημασία έχει; Αυτό είναι το μαγικό καμία φορά με τα τραγούδια, ο κάθε ένας μπορεί να ταυτιστεί για εντελώς διαφορετικούς λόγους με ένα στίχο. Όσον αφορά την "έμπνευση" νομίζω μπορεί να είναι το οτιδήποτε με κάνει να νιώσω ένα έντονο συναίσθημα· συχνά είναι μια φευγαλέα δυνατή σκέψη.
Πώς προέκυψε και πώς έχει εξελιχθεί μέχρι στιγμής η συνεργασία σας με τη Fine! Records;
Συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με την είσοδο μου στο τωρινό σχήμα του Παύλου, μέσω αυτού έγινε η γνωριμία με τον Σωκράτη Οικονόμου αλλά και με όλη την ομάδα της Fine. Βρεθήκαμε, ακούσαμε, κουβεντιάσαμε και ξεκινήσαμε! Μέχρι στιγμής τα πάμε περίφημα.
Παράλληλα, κυκλοφορείς και τα προσωπικά σου πρότζεκτ ως Dzingovic. Τι διαφορετικές ανάγκες σου καλύπτει το σόλο πρότζεκτ; Υπάρχουν κομμάτια που ξεκινήσαν Σούπερ Στέρεο και κατέληξαν Dzingovic ή το ανάποδο;
Σιγουρα υπάρχουν τέτοια. Αν και σιγά σιγά ξεχωρίζουν τα πράγματα ανάμεσα σε αυτά τα δύο πρότζεκτ. Οι Σούπερ Στέρεο προϋπήρχαν σε αντίθεση με το προσωπικό που ξεκίνησε να διαμορφώνεται την περίοδο της καραντίνας. Τελικά όμως από ότι φαίνεται θα έχει συνέχεια αφού στην πραγματικότητα στο δημιουργικό κομμάτι δεν σταμάτησε ποτέ. Στον πρώτο προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησα αισθάνομαι πως ανακάλυψα ένα καινούριο χώρο αισθητικά μέσα στον οποίο μου αρέσει να κινούμαι. Και τα δύο πάντως την ίδια ανάγκη εξυπηρετούν για μένα, με διαφορετική ηχητική κατεύθυνση και τρόπο ολοκλήρωσης ενός δίσκου, αφού στο προσωπικό ηχογραφώ τα περισσότερα όργανα μόνος μου.
Tείνεις να αποκτάς μια προσωπική σχέση με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι; Η μουσική ενώνει τελικά;
Είναι αδιανόητο να παίζεις μουσική, τουλάχιστον με τον τρόπο που το κάνω εγώ συμμετέχοντας σε διάφορες μπάντες και σχήματα, και να μην αναπτύσσεις προσωπικές σχέσεις με τους συμπαίκτες σου. Ταξιδεύεις, περνάς ώρες στο στούντιο, πολλές φορές κοιμάσαι στο ίδιο δωμάτιο. Για τους Στερεο ειδικά τι να πω... Είμαστε κάποιο είδος οικογένειας.
Έχεις παίξει με τους Γιώργο Δημητριάδη, Γιάννη Χαρούλη, Παύλο Παυλίδη. Υπάρχει κάποια στιγμή από αυτές τις συνεργασίες που θεωρείς διαμορφωτική για την πορεία σου;
Δεν θυμάμαι κάποια στιγμή που να ένιωσα ότι η ζωή μου και ο τρόπος σκέψης μου θα ήταν διαφορετικός μετά από αυτή. Ολα ήταν εξίσου σημαντικά, σαν κομμάτι ενός δρόμου. Έμαθα πολλά μέσα από αυτές τις συνεργασίες, αλλά μέρα με την μέρα και όχι σε μια στιγμή. Θυμάμαι φυσικά κάποιες βραδιές ως πιο ξεχωριστές: μια από αυτές ήταν το πρώτο λάιβ μου με τους B-movies κάπου το 2008, στο Club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη. Είχα δει πολλές συναυλίες σε αυτό τον ιστορικό χώρο μέχρι να ανέβω να παίξω εκεί με αυτή την μπάντα μάλιστα! Ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση. Μια φωνή μέσα μου έλεγε "καλά τα κατάφερες Θανασάκη για να είσαι εδώ".
Εντωμεταξύ πέρσι επανενωθήκατε με τον Παυλίδη και είσαι πλέον ο μπασίστας στο σχήμα του. Πώς νιώθεις γι’ αυτή την επιστροφή;
Νιώθω πολύ οικεία. Το ότι είμαι στο ρόλο του μπασίστα είναι μια πρόκληση για μένα αφού δεν είναι το κυρίως όργανο μου. Από την άλλη ήταν και μια κρυφή επιθυμία μου να παίξω μπάσο σε μια μπάντα και το ότι αυτή εκπληρώνεται σε αυτό το σχήμα είναι πραγματικά πέραν των προσδοκιών μου. Θα μπορούσα να πω πως είμαι ενθουσιασμένος με αυτό, αλλά και γενικά.
Ποια σχήματα ή καλλιτέχνες από την τωρινή σκηνή της Θεσσαλονίκης πιστεύεις πώς πρέπει να ανακαλύψουμε;
Kapten, This is nowhere, M.F.S (Mary Flower’s Superhead), Semeli Tagara, Psychedelic Trips To Death, Paka Paka είναι αυτά που θα σας προτείνω.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια των Σούπερ Στέρεο και τα προσωπικά σου;
Οι συναυλίες είναι αυτό που πρέπει να γίνει τώρα. Στις 12 του Απρίλη θα παίξουμε στην Θεσσαλονίκη στο WE μαζί με δύο αγαπημένες μπάντες, τους Lemonostifel και τους Mary Flower’s Superhead, ενώ πολύ σύντομα θα ανακοινώσουμε και κάποια εμφάνιση στην Αθήνα. Στα προσωπικά τώρα είμαι στην προετοιμασία του δεύτερου μου δίσκου, που νομίζω πως δεν θα αργήσει πολύ.
