Τον περασμένο αιώνα, στο μακρινό 1998, οι Αέρα Πατέρα, έγραφαν για την ουτοπική πολιτεία της Αεραλάνδης, η οποία θα ιδρυόταν το 2024 και θα ήταν η Αυτοκρατορία του καθενός.
Οι προφήτες μίλησαν, και το 2024 είναι εδώ!
Την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου και ώρα 20.00, η "Αεραλάνδη" του Χάρη Ραφτογιάννη θα προβληθεί στον θερινό κινηματογράφο "Στέλλα" (Τενέδου 34), σε διανομή της Weirdwave*. Ένα μοναδικό υπαρξιακό ντοκιμαντέρ για το μουσικό σχήμα των Αέρα Πατέρα και για την ίδρυση της ουτοπίας της Αεραλάνδης. Ένα αλλιώτικο "ταξίδι στο άπειρο" για το οποίο γράφει, ενόψει της επικείμενης προβολής, ο Τζίμης από τους Αέρα Πατέρα στο αεροπατερικό κείμενο που ακολουθεί.
Κατά Τζίμη, λοιπόν
Όπως λέει ένα παλιό γνωμικό της ροκ "Πέτρα που κυλάει ποτέ δε χορταριάζει". Στην περίπτωσή μας βέβαια ισχύει το αντίθετο. Όσο κυλάει τόσο μαζεύει όχι μόνο βρύα και λειχήνες αλλά ολόκληρα λιβάδια, δάση, με μικρές λίμνες μέσα και εφήμερα χωριά, ζούγκλες, χωράφια και λοιπά.
Το project Αέρα Πατέρα ήταν μια διαδικασία επιτελεστικής τέχνης, που ολοκληρώθηκε με την πρώτη του ζωντανή παρουσίαση, στις 21 Ιουλίου 1989. Στο Ανεξάρτητο Φεστιβάλ Rock, Πάνορμος Μυκόνου 1989. "Better New World". H μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη (σε αριθμό προσώπων/sec). Η δημιουργία μιας εκ του μη όντος σουρεάλ ορχήστρας και όχι μόνο. Από εικαστικούς, performer, μουσικούς, αμπελοφιλοσόφους, παραθεριστές, ποιητές και εικαστικούς. Συγχρόνως η δημιουργία και υπονόμευση ενός επικοινωνιακού γεγονότος, με απορρυπαντικές ιδιότητες. Η μπάντα του καθενός. Ή αλλιώς, η παραχάραξη του νομίσματος, όπως λέει ο Διογένης ο κυνικός. Προσβάλλοντας με τον τρόπο της την ιδέα που έχουμε για τα πράγματα και την πραγματικότητα, και υπενθυμίζοντας ότι σε αυτή τη ζωή:
Όλα είναι μία ιδέα.
Παρόλα αυτά, μετά, και για τριάντα πέντε χρόνια ως τώρα, συνέχισε να υπάρχει σαν ένα ανοιχτό εργαστήριο παραγωγής ιδεών, μουσικών, συναντήσεων ανθρώπων και δημιουργίας εκπλήξεων και καταστάσεων.
Όπως λέει ο Ποιητής με τον μεταφορικά σαρκαστικό γραπτό του λόγο: Χρόνια κυνηγούσαμε διαστημικές χελώνες και κλούβια αυγά, για να φτιάξουμε πάνω σε ένα κόκκο άμμου, μια σέξι πόλη. Σ' αυτό το δρόμο συναντούσαμε διάφορους. Τον Νώε που έλεγε πως θα βρέξει. Τον άνεμο κόρακα. Αυτόν που είχε ένα τικ κι έψαχνε έναν που είχε τακ, για ν' ανοίξουν ρολογάδικο... Το γείτονα που ήταν περήφανος γιατί τα σκυλιά του. Του μοιάζουν. Τον Στράτο τον δήμαρχο, τον Κινέζο fan, τη γριά οχιά. Και πηγαίναμε, καραβάνια ολόκληρα με τρελούς που έρχονταν από το μέλλον.
Ακολουθώντας τον στίχο:
" ....Και κουβαλάω μια στρατιά απο τρελούς / Κόντρα στης πόλης μου τους σοβαρούς / Και κουβαλάω μία στρατιά από αθώους / Και για την αθωότητά τους σώους...". ("Τα όνειρα μας είναι η μόνη πατρίδα ").
Οι Αέρα, λοιπόν, είναι ένας βρόχος ανάδρασης ή για να το πούμε πιο απλά ένας παράξενος ελκυστής/αστάθμητος παράγοντας. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους βρίσκεται εκτός ορατού/πραγματικού πεδίου, αφού το πραγματικό πεδίο λίγο-πολύ ρυθμίζεται από νόμους του Θεάματος (με την Γκυντεμποριανή θεώρηση).
Την 1η Ιουλίου του 2024 ώρα 2:30 ίδρυσαν την ευγενική αυτοκρατορία της Αεραλάνδης, η οποία είναι ομώνυμη με το ντοκιμαντέρ του Χάρη Ραφτογιάννη, όπως και με το Άλμπουμ που είχαν εκδώσει το 1998. Σαν ένας καθρέφτης που αντικρίζει ένα καθρέφτη, η ταινία Αεραλάνδη είναι από μόνη της μία αεροπατερική κίνηση. Μια γραφή βιωματικού, ζωντανού κινηματογράφου, καθώς επί 13 χρόνια ολοκληρωνόταν αλλά και επί 6 χρόνια ο σκηνοθέτης αποτελούσε άτυπο μέρος της παρέας, ακολουθώντας, ζώντας και καταγράφοντας όλα τα δρώμενα.
Φυσικά σε μια αντίφαση με τη μπάντα (όπως και η μπάντα με τον εαυτό της), καθώς καταφέρνει να μεταδίδει συγκίνηση τη στιγμή που η μπάντα προσπαθεί να μεταδώσει ειρωνεία· να διαβρώνει την εικόνα, τη στιγμή που η μπάντα προσπαθεί να τη μπαλώσει· να εκθέτει μία κατάσταση που έτσι κι αλλιώς είναι εκθετικά έκθετη. Το κάνει με μια αγαπητική διάθεση. Και πάντα on the road. Μεταφέροντας με τον τρόπο αυτό, μέσα στο αεροπατερικό ταξίδι, την αρχική πρόθεση της μπάντας, που ήταν να ενσωματώσει τους πάντας.
Και συγχρόνως επιτυγχάνει μία αντιφατική θεώρηση της αντίφασης. Ενώ το θέμα της ταινίας είναι η ουτοπική θεώρηση της μπάντας και η φαντασιακή κατασκευή της Αεραλάνδης (αέρα- άλλα- αν- δεις), συγχρόνως επικεντρώνει σε δύσκολες στιγμές μιας οικογένειας αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι. Χωρίς όμως να είναι τελικά αυτή και μόνο η πραγματικότητα της μπάντας. Αφού έτσι κι αλλιώς, όπως ξέρουμε, η πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Μοιάζει περισσότερο η πραγματικότητα των εγχειρημάτων πού επιβιώνουν εκτός -στην ουσία- του συστήματος. Ακόμα και όταν εκδίδουν δίσκο με την ΕΜΙ, ακόμα και όταν παίζονται καθημερινά στο MTV. Συνήθως τέτοια εγχειρήματα ή μεταλλάσσονται σε επιτυχημένα εμπορικά προφίλ ή διαλύονται. Στην περίπτωση των Αέρα Πατέρα δεν ισχύει κανένα από τα δύο, καθώς δεν χρειάστηκε ποτέ να πάρουμε τον εαυτό μας τόσο πολύ στα σοβαρά, ώστε να τον καταργήσουμε.
Η παρουσία του σκηνοθέτη ανάμεσα μας, ήταν σαν ένας καθρέφτης που κοιτάει ένα καθρέφτη. Κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Το αντίθετο ακριβώς απ' την είδηση ότι ολοκληρώθηκε η ταινία. Και τότε αιφνιδιαστήκαμε, συνειδητοποιώντας την απουσία. Χάρη στο Χάρη, συνειδητοποιήσαμε ότι η δική μας φαντασιακή κάμερα είναι μόνιμη. Μιας λάιβ κινηματογραφικής ταινίας. Κινηματογραφικό συνεργείο είμαστε, χαρές μου. Και οι καλύτερες σκηνές ή δεν έχουν καταγραφεί σε κάμερα ή είναι κάπου χαμένες μες στα χιλιάδες αρχεία του Πυραύλου, του Cheese Power, κ.λπ.
Η Ιστορία είναι ακόμα νεαρή για να καταγράψει. Και η μόνη, βέβαια, που έχει το ευγενικό προνόμιο να μας γράφει είναι η Ιστορία η ίδια, αν δεν τη γράφουμε κι εμείς στο μεταξύ (εμείς με την ευρύτερη έννοια).
Οπότε δεν μπορούμε να πούμε παρά ότι ανυπομονούμε για το sequel όπως και για το prequel της ταινίας, ώστε να τείνουμε μαζί ευγενικά στο άπειρο.
Φυσικά τέτοιες ταινίες δεν μπορεί παρά να προβάλλονται τηλεπαθητικά σε όλες μας τις διαστάσεις. Με παράλληλη ταυτόχρονη ζωντανή μετάδοση σε διάφορες χρονικότητες. Κάτι σαν προβολή ενός ονείρου σ' ένα όνειρο.
Και τότε, περνάμε στην Ελευθερία.
- από το μίνι λεξικό 'Αέρα Πατέρα', τεύχος 2024 -
*Αμέσως μετά την ταινία, θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη Γιώργο Ευθυμίου.
