Πάνε, πια, σχεδόν 70 χρόνια από τότε που ο Bill Haley και οι Comets του εγκαινίασαν τη rock εποχή, κατακτώντας θριαμβευτικά το νούμερο 1 της Αμερικής με το "Rock Around The Clock" (1955). Τόσα ακριβώς, όμως, είναι και τα χρόνια της αδιάλειπτης καριέρας της Dionne Warwick: μιας θρυλικής τραγουδίστριας, η οποία γνώρισε πολλές μεγάλες δόξες ανεξάρτητα από το στιλ που κυριαρχούσε κάθε φορά στο μουσικό προσκήνιο κι εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να εμπνέει τις πρωταγωνίστριες του 21ου αιώνα.
Οι συστάσεις περιττεύουν, λοιπόν, όταν υποδέχεσαι ένα τέτοιο μέγεθος, όπως ετοιμαζόμαστε να κάνουμε κι εμείς: παρά τα 83 της έτη, η ντίβα από το Νιού Τζέρσεϊ δεν έχει πάψει να τριγυρνά την υφήλιο δίνοντας συναυλίες και σ' αυτό το πλαίσιο καταφτάνει τώρα και στο Ηρώδειο (Κυριακή 15/9), σχεδόν 30 χρόνια από την τελευταία φορά που την είδαμε στην Ελλάδα –το 1995, στο "Αττικόν". Θυμάται, άραγε, κάτι από τότε; Παρά τον καιρό που πέρασε και τα τόσα ταξίδια τα οποία κάνει περιοδεύοντας, η Αθήνα έχει μείνει στη μνήμη της ως ένας υπέροχος τόπος. "Και ανυπομονώ να τον επισκεφθώ ξανά", συμπληρώνει, στη σύντομη κουβέντα την οποία κάναμε, δοθείσης της χαρμόσυνης αφορμής.
Της επισημαίνω, πάντως, ότι, πίσω στο 2010, δεν της φαινόταν και τόσο υπέροχη, αφού ακύρωσε την προγραμματισμένη της εμφάνιση εδώ, θεωρώντας ότι η χώρα μας είχε γίνει επικίνδυνη, εξαιτίας της έντονης κοινωνικής αναστάτωσης που δημιούργησε η οικονομική κρίση. Όμως δεν υπαναχωρεί, ούτε δείχνει να έχει δεύτερες σκέψεις για την απόφασή της: "προείχε η ασφάλεια του επιτελείου μου", απαντά, "αυτή ήταν η έγνοιά μου, πιστεύω ότι τώρα θα περάσουμε τόσο όμορφα, ώστε θα αναπληρώσουμε για όσα χάθηκαν τότε".
Όπως και πολλές σπουδαίες φωνές της μαύρης Αμερικής, έτσι κι εκείνη ξεκίνησε από την τοπική της εκκλησία, τη New Hope Baptist Church. "Όσοι τραγουδήσαμε ή τραγουδάμε στην εκκλησία –εγώ εξακολουθώ να το κάνω– αντλούμε χαρά από αυτό", εξηγεί, προσθέτοντας ότι, συνάμα, "επηρέασε και όσους σκεφτόμασταν να ακολουθήσουμε μια τέτοια επαγγελματική διαδρομή, δείχνοντας τι μπορούσαμε να πετύχουμε. Ίσως δεν εξηγείται πλήρως, μα τα όσα μαθαίνεις εκεί, δεν συγκρίνονται με τίποτα άλλο". Και η ίδια σίγουρα αξιοποίησε ό,τι εφόδια πήρε: όπως τόνισε και το Variety, το δισκογραφικό συμβόλαιο το οποίο της πρόσφερε η Warner Bros. το 1971, ήταν το πιο κερδοφόρο που είχε προταθεί έως τότε σε γυναίκα ερμηνεύτρια. "Βρισκόμουν στο απόγειο της καριέρας μου, με ήθελαν στην ομάδα, υπολόγισαν ότι τόσα έπρεπε να δώσουν", μου λέει απλά και σταράτα, προσθέτοντας ότι, ναι, ήταν πράγματι μια πολύ επικερδής συνεργασία για τα μέτρα της εποχής, η οποία "είχε αξιομνημόνευτη επίδραση στην οικονομική μου ζωή".
Ωστόσο, η Dionne Warwick δεν εγκλώβισε ποτέ τη φωνή της σε μια αμιγώς soul ταυτότητα: έμεινε θρυλική, άλλωστε, η συνεργασία της με τον Burt Bacharach, η οποία ξετυλίχθηκε μέσω μιας πληθώρας επιτυχιών. Την ίδια στιγμή, όμως, επρόκειτο και για τον συνθέτη που της έβαλε τα πιο δύσκολα στην καριέρα της, όπως εξομολογήθηκε στην αυτοβιογραφία "My Life, As I See It", συζητώντας ένα όχι και τόσο γνωστό τραγούδι, το "Knowing When To Leave" (1970). Τη ρωτάω, λοιπόν, για λεπτομέρειες και μου διευκρινίζει ότι, γενικά, η σύμπραξη με τον Bacharach –και τον στιχουργό Hal David– δεν ήταν και ο πιο πολυταξιδεμένος δρόμος στις Η.Π.Α. της εποχής, χαρίζοντάς της, έτσι, κάτι ξεχωριστό. Το δε "Knowing When To Leave" υπήρξε ένα γερό τεστ για το πώς μεταχειριζόταν τις ανάσες της, γιατί "η αντιστοιχία μίας λέξης σε κάθε νότα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα". Μας αποκάλυψε, μάλιστα, ότι και το "Promises Promises" αποδείχθηκε μεγάλη δοκιμασία για μια κοπέλα που ήταν, τότε, ακόμα φοιτήτρια, αλλά της πρόσφερε τεράστια βοήθεια στις σπουδές της στο Hartt College of Music.
Με την πολυδοξασμένη ερμηνεύτρια, πάντως, έχεις να συζητήσεις αρκετά και για το παρόν, όχι μόνο για το παρελθόν. Πώς να αισθάνθηκε, ας πούμε, όταν είδε μια σταρ του 21ου αιώνα –την 28χρονη ράπερ Doja Cat– να σαμπλάρει το "Walk On By" της (1963), για τις ανάγκες της περσινής, νούμερο 1 επιτυχίας "Paint Τhe Town Red"; "Ένιωσα έκπληξη", παραδέχεται δίχως δισταγμό, μην κρύβοντας, βέβαια, τη χαρά της για το γεγονός ότι φρέσκα ονόματα της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας "ανακαλύπτουν τόσο εμένα, όσο και την αξία κάποιων σπουδαίων τραγουδιών". Η ίδια, εντωμεταξύ, δεν έχει πάψει να κάνει δημιουργικά σχέδια, αλλά με φειδώ: "όσον αφορά το μέλλον", μας δηλώνει, "απλώς ακολουθώ το μονοπάτι που μου έχει ξανοίξει ο Θεός: εκεί όπου βγάζει, εκεί πηγαίνω".
Κατά τα λοιπά, πέρα από τη μουσική, παραμένει πολύ ενεργή και στην ψηφιακή πλατφόρμα που μπορεί να λεγεται, πλέον, Χ, μα όλοι εξακολουθούμε να αναγνωρίζουμε ως Twitter. Όπου έχει δημιουργήσει αρκετή φασαρία με τον ευθύ και ...τσεκουράτο τρόπο με τον οποίον εκφράζει τις απόψεις της για διάφορα ζητήματα της επίκαιρης Αμερικής, ώστε να κάνει τον Bruce Handy του The New Yorker να γράψει "ποτέ μην τουιτάρεις, αν δεν είσαι σαν τη Dionne Warwick" (2022). Της αρέσει, όμως, να την αποκαλούν αφιλτράριστη; Ή την ενοχλεί; "Με ευχαριστεί που με χαρακτηρίζουν έτσι", μου απαντά, "τώρα τελευταία ανακάλυψα τη λέξη αυτή κι έμαθα ότι σημαίνει να στέκεσαι με τιμιότητα και να λες ξεκάθαρα τα όσα σκέφτεσαι. Προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα άσχημο σε κάτι τέτοιο, οπότε το αποδέχομαι ως περιγραφή του ποια είμαι και πώς συμπεριφέρομαι".
