Υπήρξαν στιγμές στην Πλατεία Νερού όπου είχα την ενοχλητική αίσθηση ότι οι Duran Duran έκλεβαν εκκλησία, μόνο που το έκαναν σε βάρος της ίδιας τους της συναυλίας. Στο τέλος, όμως, αποχώρησα χαμογελαστός και σίγουρα σαρωμένος από την υπέροχη απόδοση του "Save A Prayer", στο encore. Και μόνο αυτό να είχαν παίξει, σκέφτηκα, θα 'μουν ικανοποιημένος.
Θέλω να πω, δηλαδή, ότι κάποια τραγούδια της επιμηκυμένης φεστιβαλικής setlist που παρουσίασαν στο Release Athens (όσοι βασίστηκαν στο setlist.fm χάθηκαν), ήταν καταφανώς δεύτερα. Αλλά οι Βρετανοί τα έπαιξαν λες κι άνηκαν στην πρώτη γραμμή πυρός τους, υποχρεώνοντάς σε να μείνεις εκεί και να κοιτάς με αμηχανία ανάκατη με θαυμασμό. Εμένα, τουλάχιστον, γιατί το πλήθος χιλιάδων που ήρθε να τους προϋπαντήσει 18 χρόνια μετά την τελευταία τους έλευση στην Αθήνα (2006) δεν μπήκε ποτέ σε τέτοια διλήμματα. Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από όταν ο Σάκης Μπουλάς τραγουδούσε "ακούς Βιτάλη, Σούκα και Duran Duran" δεν βάζω, πια, το χέρι μου στη φωτιά για Βιτάλη/Σούκα, πάντως είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα που μεγάλωσε στα 1980s και στα 1990s εξακολουθεί κι ακούει Duran Duran. Και μάλιστα με εκρηκτικό ενθουσιασμό, για ό,τι κι αν έχουν να δώσουν.
Πριν από όλα τούτα, όμως, ήταν ο Σπύρος Παγιατάκης. Στο ούτως ή άλλως δύσκολο έργο ενός εισαγωγικού DJ set που θα προσπαθούσε να "ζεστάνει" το κοινό, το οποίο γινόταν ακόμα δυσχερέστερο λόγω των παρατεταμένα υψηλών θερμοκρασιών του φετινού θέρους. Έστω και υπό καύσωνα, όμως, αρκετός κόσμος έκανε τον κόπο να έρθει από νωρίς στην Πλατεία Νερού, όπου ευτυχώς δεν έλειψε εντελώς η γνώριμη παραθαλάσσια αύρα, που κάπως απάλυνε τις εντυπώσεις όσων καταφτάναμε από τα πύρινα τσιμέντα των κεντρικών περιοχών της πρωτεύουσας. Ο δε Παγιατάκης, έμπειρος μάστορας στο να συσπειρώνει αγαπημένες μουσικές μνήμες με "άρωμα" από την εποχή που μεσουράνησαν οι Duran Duran, δεν δυσκολεύτηκε να βρει τις κατάλληλες διόδους ώστε να βάλει το νερό στο σωστό αυλάκι.
Η σκυτάλη, κατόπιν, πέρασε στα χέρια του Βορειοϊρλανδού τραγουδοποιού JC Stewart, ο οποίος πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα κατά τρόπο απροσδόκητο. Όπως μας εξήγησε και ο ίδιος, δηλαδή, βρισκόταν στην Κέρκυρα διακοπές με την κοπέλα του, όταν χτύπησε το τηλέφωνό του και του ζητήθηκε να συμμετάσχει στο φεστιβάλ στη θέση των Sofi Tukker, που ακύρωσαν όλες τις ημερομηνίες της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Κάτι που δέχτηκε, χαρακτηρίζοντας "όνειρο ζωής" το ν' ανοίξει τους Duran Duran με τους δύο συνοδοιπόρους του σε μπάσο και ντραμς –ο ίδιος κράτησε για τον εαυτό του την κιθάρα και τα πλήκτρα.
Αν και επρόκειτο για στοίχημα της τελευταίας στιγμής, το Release Athens το κέρδισε. Μπαίνοντας ορμητικά με κιθάρα, ντραμς και μια φωνή που δεν γινόταν να αγνοήσεις, ο JC Stewart έκανε πολλά κεφάλια να στραφούν προς τη σκηνή, κερδίζοντας αβίαστα τα πρώτα χειροκροτήματα. Και πάτησε σοφά σε όσα του έδωσε αυτή η επιτυχημένη εκκίνηση, επιδιώκοντας και να μιλήσει με τον κόσμο –που πλέον είχε πυκνώσει αισθητά– μα και να συστήσει το υλικό του. Για χάρη μας, μάλιστα, πρωτοπαρουσίασε κι ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τον τόπο του, το οποίο δεν έχει ξαναπαίξει πουθενά αλλού. Από κάθε άποψη, λοιπόν, την ίδρωσε τη φανέλα: μεταφορικά, μα και κυριολεκτικά, αφού εμφανίστηκε με λευκό φανελάκι, πάνω από το οποίο είχε ρίξει ένα ξεκούμπωτο μακρυμάνικο πουκάμισο (επίσης λευκό). Τα κομμάτια του, βέβαια, απέχουν ένα τσικ από την καθάρια ποπ μελωδία που του χάρισε το 2021 ο Armin Van Buuren στο "Come Around Again", όμως ο 27χρονος τραγουδοποιός έδειξε πως έχει τα εχέγγυα να μας απασχολήσει ξανά.
Όπως αναμενόταν, οι Duran Duran έγιναν δεκτοί κατά τρόπο πανηγυρικό. Άλλωστε απέναντί τους είχαν ένα πλήθος ηλικιακά ομογενοποιημένο, γεμάτο από "εκδρομείς" του '80 και του '90, που μάλλον είχε έρθει ήδη συγκινημένο για ό,τι επρόκειτο να δει και να βιώσει, γι' αυτό και ήταν έτοιμο να ενθουσιαστεί με το παραμικρό. Στην πράξη, λοιπόν, οι Βρετανοί, οι οποίοι παρατάχθηκαν με επταμελή σύνθεση, δεν χρειαζόταν να κάνουν πολλά: τα χειροκροτήματα έπεσαν σύννεφο και μόνο που κοντοστάθηκε ενώπιόν μας ο Simon Le Bon στην έναρξη, κοιτώντας το κοινό από το ημίφως της σκηνής, με την εικόνα του να μεταφέρεται ως τα πίσω σημεία της Πλατείας Νερού, χάρη στις φεστιβαλικές γιγαντοοθόνες.
Η μπάντα ξεκίνησε γερά, παίζοντας πολύ όμορφα το "Night Boat", το οποίο δημιούργησε κλίμα κι έστρωσε ιδανική πάσα για την πρώτη έκρηξη ανάμεσα στον κόσμο: ο Le Bon μοιράστηκε για λίγο το μικρόφωνό του με τον (μπασίστα) John Taylor για τις πρώτες "wild boys" κραυγές και το "The Wild Boys" έθεσε τη Duran Duran εμπειρία σε πλήρη κίνηση υπό παλλαϊκές επευφημίες, με το "Hungry Like The Wolf", στη συνέχεια, να διατηρεί το κέφι του πλήθους ψηλά και την όλη πυραμίδα συναισθήματος να κορυφώνει αμέσως έπειτα με James Bond: ο κλασικός 007 εμφανίστηκε στο video wall πίσω από το γκρουπ σε οικεία σκηνή από τους τίτλους έναρξης και οι πρωταγωνιστές της βραδιάς εφόρμησαν στο "A View To A Kill" (από την ομώνυμη ταινία του 1985, φυσικά, με τον Ρότζερ Μουρ στον ρόλο του Βρετανού σούπερ πράκτορα), με το κοινό να σιγοντάρει χορεύοντας σε κάθε "dance into the fire".
Ως εδώ όλα ήταν ωραία. Στη συνέχεια, όμως, άρχισε να ξετυλίγεται μια διαφορετική συναυλία, όπου το κέντρο βάρους έπαψε να βρίσκεται στα τραγούδια και μετατοπίστηκε βαθμιαία σε διαφορετικούς παράγοντες. ΟΚ, το "Notorious" είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε ν' αποτελεί πρόσκληση για χορευτικά λικνίσματα. Αλλά τα διάφορα "Black Moonlight - Super Lonely Freak", "Friends Of Mine", "Careless Memories" ή το υπερβολικά μπιτλικό "Is There Something I Should Know?" χρειάστηκαν, στην πράξη, την αρωγή του video wall με τις αναφορές στον ασπρόμαυρο horror κινηματογράφο και στον κλασικό (έγχρωμο) Δράκουλα του Κρίστοφερ Λι ή τις επιδόσεις της μπάντας, με το φοβερό μπάσο του (John) Taylor να πετάει φωτιές και τον Le Bon να δίνει σεμινάρια άρθρωσης. Κι έτσι, ενώ έτεινα στην πλήξη, κάτι πάντα τραβούσε το αφτί και το ενδιαφέρον μου, με τις ιαχές και τα ασταμάτητα παλαμάκια να θυμίζουν, σε κάθε περίσταση, τα γνωστά δράματα μεταξύ κοινού και κριτικών.
Όμως οι Duran Duran διέθεταν κι άλλες δυνάμεις κι έμελλε να το ξεπεράσουν αυτό το ρελαντί. Μια σπουδαία στιγμή, ας πούμε, ήρθε εντελώς ανυποψίαστα, με το "The Chauffeur" να λαμβάνει έξοχη οπτικοακουστική περιποίηση: πότε η μεταξωτή φινέτσα των synths του Nick Rhodes, πότε ο Le Bon να παίζει με τα μάτια κλειστά ένα μικρό πνευστό όργανο που ηχούσε λίγο σαν οκαρίνα, πότε το συνοδευτικό βίντεο με τη νουάρ κλάση και τα γυναικεία μαύρα εσώρουχα, όλα συντέλεσαν σε ένα μικρό θαύμα. Χώρια τη διάδραση με το κοινό, δηλαδή. Ο Le Bon μπορεί να άργησε να απευθυνθεί στο φεστιβαλικό πλήθος, μα σιγά-σιγά έγινε πιο εκδηλωτικός. Αστειεύτηκε, λ.χ., με τη ζέστη, λέγοντας ότι αυτό αποζητούν οι Βρετανοί οι οποίοι έρχονται εδώ, να κάθονται στον ήλιο έως ότου γενούν ροζ, πράγμα που είχε κάνει και ο ίδιος το μεσημέρι. Είχαμε μέχρι και πολιτικό σχολιασμό, μάλιστα, με το "Ordinary World" να αφιερώνεται στην ελπίδα ξημερώματος ενός τέτοιου κόσμου, καθώς και στην Ουκρανία, στη Γάζα και σε εκείνους τους Ισραηλινούς που αποζητούν την ειρήνη.
Το "Ordinary World" ήταν ίσως η μόνη στιγμή όπου φάνηκε το βάρος του χρόνου. Οι Duran Duran, άλλωστε, δεν είναι πια τα πιτσιρίκια στα λευκά μιας κλασικής φωτογραφίας τους από το Billboard της δεκαετίας του 1980 και ο Le Bon ζορίστηκε, νομίζω, σε ορισμένα σημεία. Το είπε μια χαρά, ωστόσο, κι ακόμα καλύτερος αναδείχθηκε στο έτερο μεγάλο 1990s σουξέ τους "Come Undone", όπου ήρθε δίπλα του η Anna Ross από τα δεύτερα φωνητικά για να αναλάβει τον ρόλο της Tessa Niles. Κατόπιν, η Πλατεία Νερού το ξανάριξε στον χορό με το "New Moon On Monday" και το "Planet Earth" ενώ κάπου εκεί δόθηκε και η ευκαιρία να συστηθεί η μπάντα, με άφθονα χειροκροτήματα να στρέφονται προς τα ντραμς του Roger Taylor, προς το "fuckin' bass" (όπως το χαρακτήρισε ο Le Bon) του John Taylor, προς τον "θεό των synths" Nick Rhodes, αλλά και προς τον Le Bon, φυσικά, ο οποίος είπε χιουμοριστικά "my name is Bon, Simon Le Bon", παραπέμποντας, για ακόμα μία φορά, στον κατασκοπικό μύθο του James Bond.
Κι όμως, ακόμα η συναυλία δεν είχε αγγίξει το ζενίθ της. Αυτό θα ερχόταν, τελικά, μέσω μιας φανταστικής εκτέλεσης στο "(Reach Up For The) Sunrise", με το video wall να εξαπολύει ένα καλειδοσκόπιο φωτός και χρωμάτων, με τη μπάντα να παίζει ακόμα πιο rock παρά τα πανταχού παρόντα synths του Rhodes και την ενέργεια να σαρώνει την Πλατεία Νερού σαν ηλεκτροπληξία, σπρώχνοντας τους πάντες σε έναν εξτρά γύρο χορού. Στα καπάκια, μετά, ήρθε και η διασκευή στο φάνκι "White Lines (Don't Don't Do It)" του Melle Mel να απογειώσει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, όπως και το rock πρόσωπο των Duran Duran, με το "The Reflex" να κρατάει τα χορευτικά μπόσικα και το "Girls On Film" να στεφανώνει την κανονική διάρκεια, δημιουργώντας άλλη μία έκρηξη ενθουσιασμού λόγω του ανακατέματός του με το ιδιαίτερα λαοφιλές στη χώρα μας "Psycho Killer" των Talking Heads –με το video wall να σιγοντάρει, προβάλλοντας ένα σχετικό και πολύ προσεγμένο graphic novel.
Κάπου εκεί, τώρα, έκαναν ότι φεύγουν, εμείς φωνάξαμε και βροντοφωνάξαμε, ξαναγύρισαν (φυσικά), ζήτησαν να ανάψουμε τους φακούς των κινητών λέγοντας κάτι κλισέ για άστρα στον αθηναϊκό ουρανό (που πάντα αρέσουν) κι άρχισαν να παίζουν το "Save A Prayer", προκαλώντας σεισμικές αντιδράσεις, αφού η Πλατεία Νερού τραγούδησε το αγαπημένο ρεφρέν με ένα στόμα/μια φωνή, σαν γιγάντια χορωδία. Μετά από ένα τέτοιο κομμάτι δύσκολα συνταιριάζεις κάτι, εντούτοις το encore έκλεισε με τους ξέγνοιαστους ρυθμούς του "Rio", όπου ένας ακόμα σεισμός –χειροκροτημάτων και ιαχών, τούτη τη φορά– καληνύχτισε οριστικά τους Βρετανούς.
Δεν θα πω ότι αυτή ήταν η καλύτερη συναυλία των Duran Duran στην Ελλάδα: οι εντυπώσεις από εκείνον τον Ιούνη του 2005 στο "Terra Vibe" της Μαλακάσας παραμένουν θαλερές και, ίσως, ασυναγώνιστες, στο διάβα των ετών. Θα πω, όμως, ότι είναι μεγάλο πράγμα να κερδίζεις τελικά ακόμα και τις αδυναμίες του εαυτού σου ενόσω σουλατσάρεις στη σκηνή, δείχνοντας εμπιστοσύνη όχι μόνο στις αθάνατες επιτυχίες σου, αλλά και στο ότι έχεις, ακόμα, να κεράσεις ευδαιμονία σε έναν κόσμο που ξέρεις εκ των προτέρων ότι σε αγαπά. Υπενθυμίζοντας, μεταξύ άλλων, πόσο αδικήθηκε η συγκεκριμένη μπάντα από τη σοβαρή rock κριτική του καιρού της, στην κοπτορραπτική της οποίας έβγαιναν πάντα πιο pop και λιγότερο alternative απ' όσο "έπρεπε". Τι καταστροφή έχουν επιφέρει τέτοιες απόψεις, όμως, ας το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Ιδανικά με αφορμή τους Duran Duran, και πάλι.
