Ακούγοντας την αναγγελία της έλευσής τους στην Αθήνα και βλέποντας τον José Carreras να στέκεται δίπλα στον Plácido Domingo στη σχετική αφίσα, είναι αλήθεια ότι η πρώτη σκέψη που κάνεις είναι πως κάποιος λείπει. Γιατί ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία που γνώρισαν συνεργαζόμενοι με τον Luciano Pavarotti (από το 1990 ως το 2003) και τέτοια η εκτόξευσή τους στο πάνθεον της ποπ κουλτούρας, ώστε στο συλλογικό ασυνείδητο έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένοι ως "The Three Tenors".
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι εκεί παραπέμπει έμμεσα και ο υπότιτλος "οι θρύλοι της όπερας ξανά μαζί" της μεγάλης συναυλίας τους στο Καλλιμάρμαρο (Τετάρτη 10/7). Άλλωστε Carreras & Domingo ξανασυναντήθηκαν το 2023 ακριβώς για να γιορτάσουν τα 20 χρόνια από το τελευταίο τους ρεσιτάλ ως The Three Tenors, το οποίο σήμανε και το φινάλε του ιστορικού τρίο: σε μια σπέσιαλ reunion εμφάνιση στο Μεξικό (2005) ο Pavarotti χρειάστηκε να αντικατασταθεί από τον ποπ τραγουδιστή Alejandro Fernández, λόγω επιδείνωσης της υγείας του, που επέφερε τελικά και τον θάνατό του λίγο αργότερα (2007).
Όσο για την εκ νέου συνάντηση των δύο Ισπανών, πήγε τόσο καλά, ώστε οδήγησε σε μια καινούρια, χαλαρή σύμπραξη, για επιλεγμένες εμφανίσεις ανά την υφήλιο. Σε αυτό το πλαίσιο θα πραγματοποιηθεί και η επερχόμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα, όπου θα παίξουν με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε διεύθυνση του διεθνώς καταξιωμένου μαέστρου Jordi Bernacer, έχοντας στο πλάι τους και τη δική μας σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση.
Φυσικά, τόσο ο José Carreras, όσο και ο Plácido Domingo, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ποίησαν μαζί με τον Pavarotti. Μπορεί η (σχεδόν) δεκαπενταετία μαζί του να τους μετέτρεψε σε αστέρες μεγατόνων, ήδη, όμως, λογίζονταν ως γίγαντες στο λυρικό ρεπερτόριο του 20ού αιώνα, απολαμβάνοντας κραταιό στάτους στον κόσμο του ευρωπαϊκού μελοδράματος. Προερχόμενος από τις εργατικές συνοικίες της Βαρκελώνης, ο Carreras πρωτοαναδείχθηκε ως τενόρος το 1970, χάρη στη συμπατριώτισσά του Montserrat Caballé, η οποία αργότερα θα έκανε κι εκείνη υπερεπιτυχημένες εξορμήσεις στην ποπ μουσική. Κατόπιν, η διεθνής του άνοδος υπήρξε ραγδαία, καθώς το άστρο του έλαμψε σε δημοφιλείς ιταλικές όπερες του Γκαετάνο Ντονιτσέτι, του Τζουζέπε Βέρντι και του Τζοακίνο Ροσσίνι.
Ακόμα κι όταν προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 φάνηκαν προβλήματα στις υψηλότερες νότες, η ομορφιά της φωνής του και το πάθος το οποίο επένδυε στις ερμηνείες τον διατήρησαν στην πρώτη γραμμή, επιτρέποντάς του, λ.χ., να τα πάει περίφημα στο ανέβασμα της "La Boheme" του Τζάκομο Πουτσίνι (1982) ή στις συχνές του συνεργασίες με τον Herbert von Karajan, που κράτησαν ως το 1986. Αυτό που θα τον φρέναρε ήταν μια διάγνωση επιθετικής λευχαιμίας (1988), την οποία κατόρθωσε όμως να ξεπεράσει, μετακινούμενος, έκτοτε, σε ένα νέο τερέν δόξας με τη συγκρότηση των The Three Tenors, που φαίνεται να υπήρξαν δική του ιδέα. Σήμερα παραμένει ένας κοσμαγάπητος τραγουδιστής, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι απόλαυσε επιτυχίες κι έξω από το πλαίσιο της σύμπραξης με τον Pavarotti και τον Domingo –τραγουδώντας, λ.χ., το "Amigos Para Siempre" του Andrew Lloyd Webber ντουέτο με τη Sarah Brightman (1992, #11 στη Βρετανία) ή ηχογραφώντας παραδοσιακά ναπολιτάνικα άσματα στη δεκαετία του 2000.
Ο Plácido Domingo, από την άλλη –ο οποίος θα κάνει και μια σόλο εμφάνιση στη Χαλκιδική πριν τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, στο πλαίσιο του Sani Festival 2024 (Σάββατο 6/7)– μεγάλωσε στο Μεξικό, ξεκινώντας την καριέρα του από τον χώρο της zarzuela, όπου ειδικεύονταν οι γονείς του. Ο ίδιος πίστευε ότι ήταν βαρύτονος, αλλά η τύχη το έφερε έτσι ώστε να αναλάβει ορισμένους τενόρο ρόλους, στους οποίους φανερώθηκαν οι δυνατότητες της φωνής του. Πρωτοέκανε αίσθηση το 1967, παίζοντας τον Don Carlo στην "Tosca" του Πουτσίνι, ενώ το 1973 δοκίμασε τις δυνάμεις του και ως μαέστρος, διευθύνοντας τη "La Traviata" για την Όπερα της Νέας Υόρκης. Ο ρόλος που τον έκανε αστέρα, ωστόσο, ήταν εκείνος του Οθέλλου στο ομώνυμο αριστούργημα του Βέρντι, τον οποίον απέδωσε για πρώτη φορά το 1975, παίζοντάς τον, έκτοτε, σε πάνω από 200 παραστάσεις.
Ύστερα, το πέρασμα των χρόνων και οι αναπόφευκτες φωνητικές αλλαγές τον οδήγησαν να ξανοιχτεί (και) στο ποπ στερέωμα, με το άλμπουμ "Perhaps Love" (1981) να του χαρίζει top-20 ορατότητα στις Η.Π.Α. και στη Βρετανία. Ήδη πριν τη συγκρότηση των The Three Tenors, μάλιστα, γνώρισε μία ακόμα επιτυχία ("Till I Loved You", ντουέτο με την Jennifer Rush), ενώ και μετά τη διάλυση του τρίο επαινέθηκε από την κριτική για τους δίσκους τους οποίους αφιέρωσε στη μεξικάνικη μουσική, ιδιαίτερα αυτούς που βασίστηκαν σε συνθέσεις του Agustín Lara.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, λοιπόν, ότι στις 10/7 θα υποδεχθούμε δύο σπουδαίους ερμηνευτές του 20ού αιώνα, οι οποίοι θα γεμίσουν το Καλλιμάρμαρο με οπερατική λάμψη. Έστω κι αν πρόκειται να δώσουν ένα πλουραλιστικό κονσέρτο με πιο ποπ λογική, εν μέρει μόνο στηριγμένο σε άριες.
