© A. Karpas
Η δημιουργός που σχεδόν αθόρυβα έχτισε μια διεθνή καριέρα μεταξύ Λος Άντζελες και Αθήνας, μίλησε στο "α” με αφορμή την πιο πρόσφατη επιτυχία της "Close to you”, το theme song του πρώτου κινηματογραφικού εγχειρήματος των Unboxholics, "Μην Ανοίγεις Την Πόρτα". Την cinematic pop της Kid Moxie τη γνωρίζεις ήδη ακόμη και αν δεν την έχεις ακούσει στο νέο θρίλερ των αδερφών Καρπά μιας και η πολύπλευρη τραγουδοποιός έφτιαξε μερικά από τα πιο εθιστικά κομμάτια, που έντυσαν τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες της τελευταίας σεζόν. Ο λόγος για τα πολυσυζητημένα "Maestro” και "Milky Way”, των Χριστόφορου Παπακαλιάτη και Βασίλη Κεκάτου αντίστοιχα, τα οποία σφράγισε με την ιδιοσυγκρασιακή ατμοσφαιρική ποπ της.
Διαβάστε Επίσης
Έχει δουλέψει πλάι σε τεράστια ονόματα, όπως ο Al Pacino, ο Angelo Badalamenti και ο David Lynch ενώ, η μουσική της έχει ντύσει διαφημιστικές καμπάνιες διεθνών brands (Victoria’s Secret), αλλά και δημοφιλή video games (Cyberpunk 207, Forza Horizon 5). Από τη διασκευή του "Ανήκω Σε Μένα” με τον Γιώργο Μαζωνάκη για τις ανάγκες της ταινίας μικρού μήκους "Στον Θρόνο Του Ξέρξη" της Εύης Καλογηροπούλους, που βραβεύτηκε στο 75ο Φεστιβάλ Καννών, μέχρι την πιο πρόσφατη συνεργασία με τη Χάρις Αλεξίου στην "Πανσέληνο”, η Kid Moxie φαίνεται έτοιμη να απαντήσει σε κάθε πρόσκληση. Επιστέγασμα αυτής της διαρκώς ανοδικής πορείας ήταν όταν σίγουρα η στιγμή που οι Depeche Mode την προσέγγισαν για να κάνει την παραγωγή στο κομμάτι τους "Wagging Tongue" καθώς και να το ερμηνεύσει μαζί τους ως ντουέτο.
Πετύχαμε την Kid Moxie στην Αθήνα λίγες μέρες πριν επιστρέψει στο Λος Άντζελες, όπου μένει τα τελευταία χρόνια, για να μάθουμε περισσότερα για την κινηματογραφική προσέγγισή της στη μουσική, το E.P. που θα ακολουθήσει το "Close to you” και το ενδεχόμενο μιας συναυλίας στην Ελλάδα.
"Στην Αμερική βρέθηκα για σπουδές και βασικά ξέμεινα. Με έναν τρόπο η Αμερική είναι μαύρη τρύπα, έτσι τουλάχιστον την έχω βιώσει εγώ. Όταν μπαίνεις μέσα δεν βγαίνεις ποτέ ξανά. Κάπως σε ξεγελά αυτή η ψευδαίσθηση, που βασίζεται εννοείται και στην πραγματικότητα, ότι όλα είναι πιθανά και ότι όλα μπορούν να συμβούν. Απλώς συμβαίνουν για όλους, αυτή είναι η παγίδα. Βέβαια, αν, είσαι αρκετά φιλόδοξος -που είμαι- και έχεις πολλά όνειρα -που είχα και έχω- είναι ένα καλό μέρος για να βρίσκεται κανείς. Όταν πήγα δεν είχα φόβο ούτε σκεφτόμουν πολύ το ρίσκο που είναι η Αμερική”.
"Εκεί σπούδασα υποκριτική. Η μουσική ήρθε σε δεύτερο χρόνο, αν και έκανα από πολύ μικρή μαθήματα κλασικού πιάνου. Όταν πήγα στην Αμερική μπήκα σε rock κατά βάση μπάντες παίζοντας μπάσο και αργότερα αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου πρότζεκτ. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Kid Moxie”.
"Υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες, που ακόμα κι αν έχει περάσει καιρός, με εμπνέουν ακόμα, όπως είναι ο Giorgio Moroder, οι Goldfrapp ή οι Joy Division. Δεν ήταν μόνο από τη μουσική οι επιρροές μου αλλά και από τον κινηματογράφο γιατί προσεγγίζω αυτό που κάνω με έναν τρόπο οπτικοακουστικό. Ταινίες σαν το "Vertigo”, το "Mulholland Drive”, η "Μπλε Ταινία”, μου έχουν μείνει ανεξίτηλες. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό ακούγεται στη μουσική μου, αλλά σίγουρα έχουν δημιουργήσει ένα φάσμα της δικής μου αισθητικής".
"Τα πρότζεκτ που αναλαμβάνω νιώθω ότι με επιλεγούν εκείνα. Δεν είμαι σε φάση να μπορώ να επιλέξω ακριβώς πάντα αυτό που θα κάνω εκτός από το να απορρίψω αυτά που δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Επιλέγω δουλειές όταν νιώθω ότι οι συντελεστές και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι κάτι μέσα στο οποίο μπορώ και εγώ να σταθώ επάξια. Να μπορώ δηλαδή να μπω σε αυτη το σύμπαν, γιατί κάθε κάθε ταινία και κάθε σειρά έχει ένα διακριτό αισθητικό σύμπαν στο οποίο βλέπεις αν μπορείς να είσαι κομμάτι αυτού του παζλ".
Η συνεργασία με τους Unboxholics
"Τους Καρπάδες τους εκτιμώ πάρα πολύ σαν δημιουργούς. Έχουν ένα φοβερό ένστικτο, χαρακτηριστικό που έχω δει γενικά πιο πολυ σε φτασμένους δημιουργούς. Η διαίσθηση για έναν καλλιτέχνη, είτε είναι σκηνοθέτης, είτε είναι μοντέρ, μουσικός ή ηθοποιός είναι πάρα πολύ σημαντική πυξίδα. Πολλές φορές σκεφτόμαστε τι θα πει ο κόσμος ή αν θα θεωρηθεί κουλ ή όχι κάτι που κάνουμε. Τα παιδιά λοιπόν με πυξίδα το πολύ καλό ένστικτο που έχουν για τις ταινίες horror και την αισθητική του συγκεκριμένου είδους έβαλαν πλώρη για την ταινία "Μην ανοίγεις την πόρτα” και νιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκα κι εγώ στο ταξίδι τους. Ανέκαθεν υπήρχε μια αμοιβαία εμπιστοσύνη για την αισθητική του καθενός και είχαμε πολλές κοινές αναφορές, πράγμα που είχαμε ανακαλύψει σε όταν γνωριστήκαμε με τον Σάκη ενάμιση χρόνο νωρίτερα. Οπότε μας βγήκε πολύ αβίαστα χωρίς να το κουράσουμε καθόλου. Υπάρχουν και συνεργασίες που με πολλά μπρος-πίσω. Στην προκειμένη μου έδωσαν μερικές σκηνές από την ταινία. Αυτό μου δημιούργησε την αυτοπεποίθηση ότι τους έχω γνωρίσει πραγματικά και έχω καταλάβει ποια είναι η αισθητική τους, τι πρεσβεύουν, τι θέλουν. Γι’ αυτό βγήκε ίσως μια από τις πιο αβίαστες, όμορφες συνεργασίες που έχω κάνει και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό".
Στο "Milky Way” του Βασίλη Κεκάτου
"Το να δουλεύω πάνω σε κάτι που προορίζεται για την τηλεόραση είναι πάντα πολύ διαφορετικό γιατί έχει πολύ παραπάνω δουλειά, άπειρες ώρες και παίζουν ρόλο πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες. Με τον Κεκάτο είχα ένα παρελθόν οπότε ήξερε τον ήχο μου κι εγώ τον αισθητικό χαρακτήρα του. Χρειάστηκε πάλι να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα στην οποία ζουν οι χαρακτήρες που παρακολουθούμε και πιο συγκεκριμένα το τοπίο. Το τοπίο είτε είναι του "Milky Way” είτε του "Μην ανοίγεις την πόρτα” είτε του Cyberpunk, είναι ένας πολύ σημαντικός χαρακτήρας από μόνος του, ακόμη κι αν παραμένει σιωπηλός. Σαν κοινός παρονομαστής που χρωματίζει πάρα πολλά πράγματα: το μέρος που εξελίσσονται τα γεγονότα ίσως να είναι αυτό που μου έμεινε πιο πολύ και από τα ίδια τα γεγονότα. Δεν μπορείς να φανταστείς το "Twin Peaks” χωρίς το Twin Peaks [σ.σ. την πόλη]".
Για το ποιητικό "Maestro” του Παπακαλιάτη
"O Χριστόφορος ήταν φίλος ήδη και με προσέγγισε να κάνουμε το "Creep” γνωρίζοντας ακριβώς το στυλ και το ύφος της μουσικής. Μπήκα από νωρίς στο σύμπαν τους "Maestro”, όταν συζητούσαμε για τη σειρά σε βόλτες που κάναμε μαζί στο Λος Άντζελες. Στην πρώτη σεζόν είχα κάποια κομμάτια μου, αλλά η διασκευή του "Creep” ήταν αυτό που αγάπησε πιο πολύ ο κόσμος γιατί ήδη υπήρχε μια γέφυρα μεταξύ του συγκεκριμένου κομματιού και του κοινού. Ο Χριστόφορος είναι από τους καλύτερους επαγγελματίες που έχω δουλέψει. Γενικά είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τι θέλει και είναι πολύ μάστορας σε αυτό που κάνει. Θεωρώ ότι κάνει προφανώς την καλύτερη τηλεόραση που έχουμε δει γενικότερα από τη χώρα και προφανώς στέκεται αντάξια ξένων παραγωγών. Πλέον, παίζει μπάλα εκτός συνόρων, όπως και θα έπρεπε".
Μια δισκογραφία σαν "ημερολόγιο καταγραφής”
"Αυτή τη στιγμή συγκεντρώνω ό,τι διασκευές έχω γράψει για ταινίες και σειρές, συν κάποιες καινούργιες διασκευές που θα κυκλοφορήσουν σε έναν κοινό δίσκο, κάποια στιγμή το φθινόπωρο από τη Minos EMI. Πρόκειται ουσιαστικά για το κεφάλαιο "Διασκευές”. To "Better Than Electric” είναι το τελευταίο full length άλμπουμ που έβγαλα και θα έλεγα ότι είναι η δουλειά που αν ακούσει κάποιος θα με γνωρίσει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Είναι σαν το πιο πρόσφατο ημερολόγιο μου. Κάθε άλμπουμ το βλέπω λίγο σαν ημερολόγιο. Περιλαμβάνει τους ήχους και τα θέματα, τα οποία πάντα με απασχολούν, απασχολούσαν και θα συνεχίσουν να με απασχολούν. Γράφοντας το "Better Than Electric”, το είχα χωρίσει στο μυαλό μου σε τρία κεφάλαια: αγάπη, σεξ και όνειρα. Υπήρχε ένα κομμάτι που πρέσβευε την κάθε ιδέα και ένα βίντεο αντίστοιχα για κάθε κομμάτι. Βγήκε από μέσα μου σαν κινηματογραφική τριλογία και μου πήρε σχεδόν τρία χρόνια για να το ολοκληρώσω. Είναι ίσως αυτό το οποίο δούλεψα και πιο πολύ. Ακούω παλιότερες δουλειές που δεν μου αρέσουν καθόλου γιατί έχω αυτή την αίσθηση ότι διαβάζω το παλιό μου ημερολόγιο και είναι λίγο cringe. Αλλά για το "Better Than Electric” είμαι περήφανη και είναι το ημερολόγιο που δεν θα ντρέπομαι να διαβάζω ξανά και ξανά. Αισθάνομαι ίσως πιο ελεύθερη γράφοντάς το, ηχογραφώντας και γυρίζοντας τα βίντεο αυτού του άλμπουμ".
H τέχνη του video clip
"Είμαι πάρα πολύ μέσα σε αυτή τη διαδικασία, δηλαδή κάνω την παραγωγή σε όλα μου τα βίντεο, παίζω κ.λπ. Οι εικόνες γεννούν μουσική… είναι λίγο σαν τη ρωσική κούκλα μπαμπούσκα, δηλαδή το ένα γεννάει το άλλο γεννάει το άλλο: οι εικόνες γεννούν μουσική και η μουσική ξαναγεννάει εικόνα. Και μπορώ να σκεφτώ πολλές περιπτώσεις, κομμάτια που ξεκίνησαν από κάποια συγκεκριμένη εικόνα. Γράφτηκε το κομμάτι τελικά και μετά γέννησε με τη σειρά του άλλες εικόνες. Υπάρχουν σταθερές αξίες, κοινοί παρονομαστές, που εντοπίζει κανείς στα βίντεό μου. Αισθητικά μου αρέσει πολύ ο Καραβάτζιο, θα δεις πολλές φορές μαύρο μπακράουντ και μια πηγή φωτός. Επίσης, μου αρέσει πολύ το "Neon Demon”, το "Drive”... χρησιμοποιώ συγκεκριμένο φωτισμό. Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία ανακυκλώνονται συνέχεια. Εγώ δεν τα βαριέμαι. Δεν ξέρω αν τα βαριούνται οι άλλοι αλλά εγώ τουλάχιστον δεν τα βαριέμαι. Γι’ αυτό τα αναπαράγω, μου ταιριάζουν με τα ηχοτοπία που θέλω να δημιουργώ".
Τα πολλά πρόσωπα της Kid Moxie
Από τη διασκευή του "Ανήκω Σε Μένα” με τον Γιώργο Μαζωνάκη, την πιο πρόσφατη συνεργασία με τη Χάρις Αλεξίου στην "Πανσέληνο” και τους Depeche Mode ("Wagging Tongue”) μέχρι τα videogames Cyberpunk 2077 και Forza Horizon 5: Υπάρχει πρόκληση στην οποία η Kid Moxie δεν μπορεί να ανταποκριθεί;
"Για τους Depeche Mode δεν ξέρω καν τι να πω. Ο Μαζωνάκης είναι μια πίστα από μόνος του. Για την Αλεξίου έχω επίσης άπειρο σεβασμό.. Το στοίχημα για μένα δεν είναι να παίξω μπάλα ηχητικά εκεί που κατοικεί και εδρεύει ο Μαζωνάκης για παράδειγμα. Θα την έχανα την μπάλα. Είναι τελείως διαφορετικό το δικό μου σύμπαν και ήταν πολύ ωραίο ότι και ο Μαζωνάκης και η Χαρούλα, που για μένα είναι θρύλος, είχαν πάρα πολλή διάθεση και την παιδικότητα και το θάρρος να πάνε τελείως αλλού. Κάτι δικό τους, το οποίο το έχει γνωρίσει ο κόσμος με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο και πολύ διαφορετικό από αυτό που θέλω να δώσω εγώ, είχαμε τη μαγκιά αν θες να πουν "ας το ακούσουμε κι έτσι”. Οπότε από αυτούς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, όχι από μένα, γιατί πρέπει και κάποιος να σου πει, θέλω να με ακούσω και αλλιώς. Εγώ φέρνω τα πράγματα εκεί που μου αρέσει, που μου είναι γνώριμα και νιώθω ότι πατάω καλά - στον μικρόκοσμο που έχω εγώ δημιουργήσει".
Που είναι πιο πιθανόν να σε βρει κανείς;
"Μου αρέσουν και τα live αλλά σίγουρα οι ώρες που περνάω στο στούντιο με γειώνουν. Με κάνουν να αισθάνομαι ότι πατάω στη γη και επίσης, απολαμβάνω πολύ τη μοναχικότητα. Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει πολύ να είναι μόνος του, οπότε σίγουρα τις ώρες που είμαι στο στούντιο νιώθω πιο πολύ ο εαυτός μου. Υπάρχουν συζητήσεις για συναυλιακά πράγματα αν και δεν κάνω γενικά πολλά live. Δεν υπάρχει ακόμα κάτι ανακοινώσιμο αλλά σίγουρα θα προγραμματιστεί μια συναυλία στην Ελλάδα μέσα στο 2024, μάλλον προς το τέλος της χρονιάς".
