Tangerine Dream στο ΚΠΙΣΝ: 190’ στο όνειρο του Edgar Froese

Η μοναδική φορά που οι Tangerine Dream επισκέφτηκαν την Ελλάδα ήταν για μια συναυλία στον Λυκαβηττό 1983, με τον Edgar Froese, τον ιδρυτή του πρωτοποριακού ηλεκτρονικού γκρουπ, που με περισσότερες από 100 δισκογραφικές κυκλοφορίες και κινηματογραφικά soundtracks ("Thief", "Risky Business", "Legend") έχτισε τις βάσεις για τη new age, την trance και την EDM μουσική. Την περασμένη Δευτέρα, το ΚΠΙΣΝ υποδέχτηκε στη γεμάτη αίθουσα "Σταύρος Νιάρχος" τα  νεότερα μέλη που συνεχίζουν την ιστορία του ιστορικού σχήματος. Με επικεφαλής πλέον τον πολυοργανίστα Thorsten Quaeschning, που έχρισε διάδοχό του ο Froese πριν τον αιφνίδιο θάνατό του το ’15, η νέα σύνθεση των Tangerine Dream έκανε την εμφάνιση της στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις 8.30 μ.μ. 

Με την βιολίστρια Hoshiko Yamane και τον κιμπορντίστα Paul Frick – το μοναδικό από τα μέλη που δεν γνώρισε ποτέ τον Froese – να παίρνουν τις θέσεις τους στο μινιμαλιστικό σκηνικό, ο Quaeschning ανακοίνωσε τη μεγάλη χαρά του για την πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα, εντυπωσιασμένος με την εξαιρετική ακουστική της αίθουσας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Λέγοντας μονάχα δύο λόγια για το δίωρο σετ που είχαν ετοιμάσει για εμάς αλλά και το ελεύθερο session σε C minor που θα ακολουθούσε στο encore τους, σαν άλλος διευθυντής ορχήστρας, έδωσε το σύνθημα για την έναρξη της καταβύθισης στον κόσμο των Tangerine Dream με το "Phaedra" από το εμβληματικό ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του 1973.

"Νομίζω ότι ο Edgar δεν ήθελε ποτέ να κάνει περίεργη ή πειραματική μουσική. Πάντα ήξερε τι είναι ή τι θα περίμενε από τους μουσικούς και τους συναδέλφους του, αλλά ακόμη περισσότερο ήξερε τι δεν ήθελε", μου είχε πει πριν λίγο καιρό ο Quaeschning εξηγώντας πώς νιώθει να συνεχίζει το όνειρο κάποιου άλλου, όπως το οραματίστηκε πέντε δεκαετίες νωρίτερα. Και είναι αλήθεια ότι όσο χανόμουν στα απόκοσμα ηχοτοπία και τα υπνωτικά synths του "Tangram" μεγάλωνε μέσα μου αυτή η σιγουριά ότι το τρίο όχι απλά έχει σπουδάσει και κατανοήσει τη φιλοσοφία και την αισθητική του Froese, όπως εξελίχθηκε μέσα από την πλούσια παραγωγή πενήντα χρόνων, αλλά ότι με κάποιο παράδοξο τρόπο έχει βρεθεί μέσα στο όνειρο του μεγάλου στιλίστα της electronica. Ήταν οι "έγχορδες" επεμβάσεις της Yamane, άλλοτε προφανείς κι άλλοτε σαν υπόκωφα sound effects, αλλά και η πιανιστική ευαισθησία του Frick σε κομμάτια, όπως το "Ricochet", το "White Eagle" και το "Choronzon", που επιβεβαίωσαν την αρχική υπόθεση.

Η οθόνη πίσω τους, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή πρόβαλε video art που γεννούσε ψυχεδελικούς συνειρμούς σιγοντάροντας το καλοστημένο μπρος – πίσω στη δισκογραφία, έμεινε για λίγο σταθερή πριν το "You’re always on time", από τη νεότερη κυκλοφορία τους με τίτλο "Raum" (2022). Το ορχηστρικό κομμάτι συνόδευσε στο background ένα κινηματογραφικό βίντεο, στο οποίο οι τρεις τους κάνουν ηχογραφήσεις πεδίου στη φύση. Αλλά ακούσαμε και μερικά από τα πιο δημοφιλή soundtrack που υπέγραψαν οι Tangerine Dream, όπως το γεμάτο σασπένς "Betrayal" από το "Sorcerer" (1977) και το "Love on a Real Train" που έντυσε το "Risky Business" (1983).

Είχαμε επίσης την ευκαιρία να θαυμάσουμε και τη συνθετική/ενορχηστρωτική μαεστρία του γκρουπ το βράδυ της Δευτέρας, καθώς σημαντικό μέρος της ποσόστωσης του εκλεκτικού σετ του αφιερώθηκε στις δύο κυκλοφορίες που έφεραν σε πέρας μόνοι τους, "Quantum Gate" (2017) και "Raum". Ίσως το "Continuum", το "Raum και το "Portico" να ήταν οι πιο φωτεινές στιγμές μιας βραδιάς, στην οποία δεν αποφεύχθηκαν ορισμένες "κοιλιές" και επαναλήψεις. Κλείνοντας με το "No Endings", μια μελωδική αφιέρωση στον Froese ή/και το κοινό (;), το τρίο αποχώρησε από τη σκηνή. Ίσως ήταν η κούραση που αφήνει η πρώτη μέρα της εβδομάδας ή η πρότερη ανακοίνωση ότι έπεται συνέχεια ή ακόμα το απότομο "ξύπνημα" μετά τα 120’ του σφιχτού setlist αλλά το κοινό χειροκρότησε με συγκρατημένο ενθουσιασμό. Ήταν μετά τη δεύτερη είσοδό τους στη σκηνή και το πέρας του εικοσάλεπτου session – EDM mantra (στο οποίο είδαμε και αρκετούς να σηκώνονται όρθιοι), που τους αποχαιρετήσαμε χειροκροτώντας αποσβολωμένοι. 

Λίγα λεπτά πριν αφήσω το κάθισμά μου παρατήρησα τα τρία μανταρίνια που ήταν τοποθετημένα ακριβώς δίπλα από τον "πάγκο" της Yamane. Ίσως αυτό το "παιχνίδι" ή η υπόσχεση ότι δεν υπάρχει τέλος με έκαναν να βγω στην ανεμοδαρμένη Αγορά του ΚΠΙΣΝ με ένα ηλίθιο χαμόγελο, μουρμουρίζοντας κάτι στίχους των Beatles... "picture yourself in a boat on a river / with tangerine trees and marmalade skies / somebody calls you, you answer quite slowly"…