Η Billie Kark, η νεαρή τραγουδοποιός που αγαπά το ίδιο την παραδοσιακή και την ηλεκτρονική μουσική είναι πολλά παραπάνω από το viral κομμάτι της, που έκανε το TikTok να παραμιλάει. Η τουλάχιστον αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου μετά την πρώτη ακρόαση του παρθενικού δίσκου της, "TZINDA", που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο και το όνομα του οποίου σημαίνει "αερικό" στα βλάχικα. Με αυτή τη βεβαιότητα ξεκίνησα προς το κέντρο και το "heteroclito" για μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τη Billie, που όχι μόνο επιβεβαίωσε την αρχική υπόθεση αλλά κατέληξε και σε μια απολαυστική προακρόαση του ακυκλοφόρητου "Τζάνεμ", που έρχεται μέσα στην άνοιξη. Μεταξύ παράδοσης και techno, υπαρξιακών προβληματισμών και γατο-συζητήσεων, ιστοριών από τη μυθολογία και ανέκδοτων από τη ζωή στο αστικό μάτριξ, αυτά είναι τα best of της συζήτησής μας.
Παράλληλα με τη μουσική σπουδάζεις και στη Φιλοσοφική. Πώς διάλεξες αυτό το αντικείμενο;
Ήθελα κάτι το οποίο να μην έχει καμία σχέση με τα μαθηματικά γιατί ήμουν απόλυτος σκράπας. Οι αριθμοί κι εγώ είμαστε τσακωμένοι χρόνια. Έγραφα πάντα ίσα ίσα για να περάσω, οπότε κάνοντας το μηχανογραφικό μου σκεφτόμουν ότι δεν μου αρέσει κάτι πολύ. Ξέρω μόνο τι δεν μου αρέσει. Παράλληλα, είχαμε μια πολύ καλή καθηγήτρια, η οποία είχε τελειώσει γλωσσολογία και με έκανε να ενδιαφερθώ για το αντικείμενο. Η μαμά μου επίσης διαβάζει πάρα πολύ λογοτεχνία και ποίηση. Δεν είναι κάτι το οποίο σκοπεύω να κάνω ως επάγγελμα, δηλαδή δεν θέλω να γίνω καθηγήτρια αλλά ήθελα να σπουδάσω κάτι το οποίο να μου αρέσει και να μην το βαρεθώ. Να μάθω πράγματα και να ανοίξω στον εγκέφαλό μου χωρίς να ακολουθώ έναν συγκεκριμένο επαγγελματικό προσανατολισμό, γιατί δεν είχα ιδέα και τι ήθελα να κάνω.
Τώρα, τι θέλεις να κάνεις όταν μεγαλώσεις;
Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια σκέφτομαι ότι θα ήθελα πέρα από τη μουσική να ασχοληθώ με τους εναλλακτικούς τρόπους θεραπείες και τα παιδιά, όπως η μουσικοθεραπεία ή η χοροθεραπεία, ή να ασχοληθώ με τη συμβουλευτική. Κάποια στιγμή σκεφτόμουν την κλινική γλωσσολογία, που έχει να κάνει με την επανένταξη ατόμων που έχουν χάσει τις γλωσσικές του ικανότητες. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι ακόμα είμαι τα έχω βρει όλα.
Η ενασχόληση με τη μουσική πώς προέκυψε;
Η μαμά μου είναι μουσικός και πάντα ακούγαμε μουσική στο σπίτι. Είναι και αδερφός μου μουσικός. Όλοι παίζουμε κάτι στην οικογένεια. Επίσης, πήγα σε μουσικό σχολείο, που ήταν δεύτερο σπίτι. Δεν ήταν ποτέ στα πλάνα μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική όταν τελείωσα το σχολείο. Ένιωσα ότι κάπου εδώ τελειώνει η πορεία μου και η πιο εντατική ενασχόλησή μου. Βγαίνοντας από αυτό το περιβάλλον δηλαδή, δεν κράτησα επαφή με το αντικείμενο ή δεν ξεκίνησα να παίζω κάπου όπως άλλοι συμμαθητές μου που σπούδασαν μουσικολογία ή συνέχισαν αλλού. Έπαιζα λίγο κανονάκι στο σπίτι, λίγο πιανάκι. Μετά πήγα στη Mellowsophy τελείως τυχαία μέσω μιας φίλης που με κάλεσε. Είχα κατεβάσει μια εφαρμογή στο κινητό και έγραφα μπιτάκια γιατί μου αρέσει πολύ η house και ήθελα κάπως να μπλέξω το "Θαλασσάκι" [σ.σ. παραδοσιακό] με ηλεκτρονική. Τους άρεσε και είπαμε να βγάλουμε το κομμάτι. Η πραγματική ενασχόληση ήρθε όταν κατέβασα το πρόγραμμα στον υπολογιστή και ξεκίνησα να κάνω παραγωγή. Αυτό άλλαξε όλο το τοπίο, γιατί μπορούσα αυτό το οποίο έχω στο κεφάλι μου να το ακούσω. Να σου πω την αλήθεια αυτό μου αρέσει περισσότερο από όλα. Δηλαδή μου αρέσει και να τραγουδάω, μου αρέσει και να παίζω αλλά κυρίως μου αρέσει η σύνθεση. Είναι σαν να έχεις ένα εικόνα στο κεφάλι σου και να τη βλέπεις να γίνεται πραγματικότητα.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι μουσικά: pop ή ηλεκτρονική;
Αν το πάμε ποσοτικά και προς τα που θα ήθελα περισσότερο να πάω είναι σίγουρα η ηλεκτρονική. Δεν θα με χαρακτήριζα pop ειδικά μετά τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες μου. Έχουμε όμως και πολύ διαφορετικές πτυχές σαν άνθρωποι. Δεν μπορούμε να κάνουμε ένα πράγμα. Και τα πιο pop δείγματα, όπως το "Πάρτι" ή η "Παραγωγικότητα" είναι κι αυτές ένα μέρος μου.
Θεωρείς ότι αυτά τα κομμάτια σε βάζουν σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο που είναι η εναλλακτική ελληνική σκηνή τώρα;
Σίγουρα θεωρώ ότι εντάσσομαι στην εναλλακτική σκηνή γιατί από αυτή είναι και τα ακούσματά μου, οπότε δεν θα μπορούσε να μην επηρεάζομαι δηλαδή. Μου αρέσει πολύ ο Pan Pan, οι Mikro, o K. Bήτα. Και στην έξοδό μου με αυτά θέλω να ακούσω και να χορέψω.
Πώς γεννήθηκε ο πρώτος σου δίσκος, "TZINDA”;
Είχα αυτό το κόλλημα, να παντρέψω τις δύο μεγάλες μου αγάπες: το παραδοσιακό και το ηλεκτρονικό. Βέβαια, μέσα από την παραγωγή κατάλαβα πόσο πολύ μου αρέσουν τα μοτίβα της ηλεκτρονικής, το σταθερό beat, το ότι είναι σαν ένα παζλ πάνω στο οποίο χτίζεις πράγματα. Ειλικρινά, μακάρι να μπορούσα να πω ότι έκατσα και το μελέτησα πάρα πολύ και δούλεψα σκληρά αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Βγήκε πολύ αβίαστα, το ένα κομμάτι μετά το άλλο. Οι στίχοι δεν γράφτηκαν όλοι μαζί. Ξαφνικά, εκεί που καθόμουν, ένιωθα ότι έχω μια έμπνευση και το έγραφα. Όλα τα κομμάτια που έγραψα είναι δημιουργήματα της μιας μέρας. Σαν γέννα, νιώθεις ότι έχει ανάγκη να πεις κάτι κι αυτό πηγάζει από μέσα σου. Νομίζω είναι το ίδιο πράγμα, το οποίο βιώνουν όλοι οι δημιουργοί: αυτή η έξαψη και μετά το αποτέλεσμα.
Το βίντεο στη Δρακόλιμνη πώς έγινε;
Είχα πάει πάλι στη Mellowsophy αφού τους είχα στείλει τα demos μου, αν και ήμουν πολύ διστακτική γιατί σκεφτόμουν ότι δεν θα τους αρέσουν γιατί ήταν πολύ διαφορετικά από τα προηγούμενα. Τελικά, τους άρεσαν πολύ και ήταν ο Γιώργος Βερναρδάκης (Mellowsophy) που μου πρότεινε την ιδέα γιατί αυτό του θύμιζε η μουσική μου, ένα τοπίο μέσα στα βουνά. Το όλο εγχείρημα έγινε πολύ αυτοσχεδιαστικά. Φτιάξαμε μια ομάδα στο messenger, μαζί με τους φίλους – νεραιδονονούς μου Δημήτρη Δρακούλη και Ίριδα Κοβάτσεβιτς που ανέλαβαν τη βιντεογράφηση και την καλλιτεχνική επιμέλεια αντίστοιχα. Φορτώσαμε ένα αυτοκίνητο μέχρι πάνω, κάναμε – πολύ στριμωγμένοι - πέντε ώρες ταξίδι, ανεβήκαμε πάνω πεζοπορία φορτωμένοι για να βγάλουμε τα πλάνα. Εν τέλει όταν στήσαμε ξεκίνησε να βρέχει και καταφέραμε να το τραβήξουμε σε τρία κομμάτια, αν και το set φαίνεται ενιαίο. Κάθε φορά που ξεκινούσε βροχή καλύπταμε τα πάντα με νάιλον και μετά συνέχιζα να παίζω. Στο τελευταίο κομμάτι, εκεί που ήμουν μέσα στην τρελή χαρά έπεσε κι ένας κεραυνός. Σκέψου να με είχε ψήσει ο κεραυνός…
Τι ιστορίες αφηγείται ο δίσκος που έπαιξες για τα βουνά λοιπόν;
Είναι ο μύθος του Πίνδου, του τελευταίου από τα τρία παιδιά του Μακεδόνα, του Βασιλιά της Μακεδονίας. Τα δύο αδέλφια του όμως τον φθονούσαν και όταν έμαθε ότι θέλουν να τους σκοτώσουν κρύφτηκε στα βουνά. Εκεί γνώρισε τον Δράκο Λύγκα και έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Κάποια στιγμή ο Δράκος πήγε για κυνήγι και ο Πίνδος έμεινε να κοιμάται σε μια σπηλιά. Τα αδέλφια του τον βρήκαν και τον σκότωσαν. Ο Δράκος όταν βρήκε τον νεκρό φίλο του ξεκίνησε να κλαίει και έτσι σχηματίστηκαν σύμφωνα με τον μύθο οι Δρακόλιμνες. Αυτή η ιστορία ταυτίζεται για μένα με το δεύτερο κομμάτι, "Κάτω στον Άδη", το οποίο είναι η βάση του δίσκου. Ήθελα να εστιάσω στην ιδέα ότι δεν υπάρχει θάνατος. Ο Πίνδος έγινε βουνό και τα δάκρυα του Δράκου λίμνες. Υπάρχει ένας κύκλος στη ζωή, ο οποίος δεν τελειώνει γιατί η ψυχή μας είναι αθάνατη. Είναι και το εξώφυλλο του δίσκου πολύ συμβολικό, ο Ουροβόρος. Σηματοδοτεί την αναγέννηση, ότι δεν υπάρχει τέλος.
Τι άλλο σε κινεί να γράφεις;
Μπορεί να ακουστεί πάρα πολύ μακάβριο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κυριότερο θέμα είναι ο θάνατος. Είναι κάτι το οποίο σκέφτομαι κάθε μέρα γιατί δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω ότι πεθαίνουμε. Δεν μπορώ να συλλάβω ότι όλα αυτά τα οποία ζούμε και αισθανόμαστε και είμαστε είναι κάτι τόσο πεπερασμένο. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ μεταμόρφωση, η εξέλιξη δηλαδή, το στοιχείο του νερού και τα πουλιά. Όλα αυτά για μένα, αν πρέπει να τα βάλω σε μια λέξη, είναι η ελευθερία της ύπαρξης. Η ιδέα ότι δεν είμαστε κάπου κλεισμένοι ή ότι τώρα ζούμε και μετά πεθαίνουμε ή ότι τώρα είμαστε σε αυτή τη συνθήκη και θα πρέπει να παραμείνουμε σε αυτή για πάντα.
Όπως και πολύ άλλοι σε έμαθα από το "Πάρτι" στο TikTok. Πώς πιστεύεις ότι έχει βοηθήσει αυτό, αλλά και τα social media γενικά, να βρει ένα κοινό η μουσική σου;
Πολύ, εννοείται! Είναι το αγαπημένο μου μέσο αυτή τη στιγμή το TikTok και σκέψου ότι δεν είχα μέχρι πρόσφατα. Δεν το περίμενα με τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι σαν μέσο έχει έναν καταπληκτικό αλγόριθμο με τον οποίο μπορείς να βρεις τι σε ενδιαφέρει πάρα πολύ εύκολα και πιάνει πάρα πολύ μεγάλο κοινό αν ένα βίντεο ακολουθεί κάποιους κανόνες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήμασταν εδώ τώρα χωρίς το TikTok. Βέβαια, ό,τι είναι να σε βρει θα σε βρει τελικά. Αλλά είναι ένα πολύ σοβαρό εργαλείο.
Και για την "Παραγωγικότητα", τι έχεις να πεις; Θεωρείς ότι είναι η (γαμω-)αναβλητικότητα ένα από τα προβλήματα της γενιάς μας;
Είχα εξεταστική. Όλα τα βάσανα από εκεί ξεκινάνε… Δεν ήθελα να διαβάσω προφανώς. Ήθελα να κάνω κάτι που να μου αρέσει και εκεί που χάζευα έγραψα τους στίχους και μια μουσικούλα λίγο πιασάρικη. Γι’ άλλη μια φορά πήγα στη Mellowsophy και το ηχογραφήσαμε αμέσως. Γενικά, δεν θεωρώ ότι η αναβλητικότητα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Gen Z. Πρόβλημα είναι τα πάρα πολλά πράγματα που έχουμε να κάνουμε, οι πάρα πολλές επιλογές και η πάρα πολύ μεγάλη ταχύτητα. Είναι φυσικό να είσαι αναβλητικός και να μην θες πάντα να κάνεις υποχρεώσεις και μου τη σπάει που οι ρυθμοί της κοινωνίας σε κάνουν να νιώσεις προβληματικός επειδή δεν μπορείς να συμβαδίσεις με ένα πρόγραμμα, που απευθύνεται αποκλειστικά σε άτομα με υψηλά επίπεδα σιδήρου και αιμοσφαιρίνης, είναι πάντα σε εγρήγορση και γενικά "το ‘χει". Εγώ δεν το ‘χω αυτό. Πάω στη σχολή και μετά θέλω να κοιμηθώ. Πάω στη δουλειά και νυστάζω. Δεν γίνεται να είσαι συνέχεια παραγωγικός.
Σε είδαμε πέρσι στο Ejekt Festival, στο πρώτο σου live. Υπάρχουν συναυλιακά σχέδια τώρα;
Ήταν φρίκη, πάρα πολύ αγχωτικό. Έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα. Το μόνο θετικό είναι ότι είχα πάρα πολύ στήριξη και ήταν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα εκεί. Δεν έχω κάνει ακόμα παρουσίαση του δίσκου αλλά είναι κάτι που θα γίνει. Ετοιμάζουμε ένα live στο Αστεροσκοπείο, στις 20 Απριλίου.
Πάνω σε τι δουλεύεις τώρα;
Δουλεύω πάνω σε ένα EP, που θα κυκλοφορήσει από την FM Records την άνοιξη. Είναι τρία νέα κομμάτια – δύο διασκευές κι ένα original - με πολλές επιρροές από την παραδοσιακή μουσική αλλά με πιο σκληρό, ηλεκτρονικό ύφος και πιο αυστηρά στοιχεία. Θα λέγεται "Τζάνεμ".
Πολλοί τραγουδοποιοί της νεότερης γενιάς αγαπούν να "παίζουν" με την παράδοση. Πώς προσεγγίζεις εσύ αυτά τα μουσικά ιδιώματα;
Είναι κάτι πολύ δικό μας η παράδοση. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο με χαροποιεί η ενασχόληση με αυτό το μουσικό είδος. Είναι αυτό που θέλω ακούω: οι Villagers, η Σάττι, οι Usurum, οι ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC. Όταν έχεις ένα κομμάτι, το οποίο είναι κομμάτι της παράδοσης σου και έχει παραμείνει αναλλοίωτο εκατοντάδες χρόνια, κάποιος θα έλεγε ότι σεβασμός είναι να το αφήσουμε όπως είναι και αναπάραγουμε ακριβώς το ίδιο αν θέλουμε να το σεβαστούμε. Εγώ θεωρώ ότι είναι δικό μας και μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Δηλαδή, σεβασμός είναι το γεγονός ότι ασχολούμαστε ακόμα με αυτό το είδος, του δίνουμε ακόμα φως και δεν το αφήνουμε να σβήσει. Για εμένα αυτό είναι ο σεβασμός. Είχα πολύ μεγάλο φόβο και σκεφτόμουν ότι με το να το πειράζω, να το "εκμοντερνίζω" το φέρνω ως κάτι πιο ξένο. Το φέρνω στα μέτρα της εποχής μου γιατί έχω και εγώ δικαίωμα πάνω σε αυτό.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
