Μπαίνοντας στο "Κύτταρο" αντίκριζες τραπέζια στον εξώστη, τραπέζια κάτω, τραπέζια ακόμα και στα πλάγια της σκηνής. Στριμωχτά πράγματα, σκέφτηκα, βλέποντας πόσο δίπλα-δίπλα, τσίμα-τσίμα είχαν τοποθετηθεί οι καρέκλες. Κατανοητή, ασφαλώς, η ανάγκη για καθήμενους όταν έχεις τους 2002 GR να γιορτάζουν 50 χρόνια πορείας· δεν ξέρω, όμως, αν το ιστορικό συναυλιάδικο της Ηπείρου & Αχαρνών προσφέρεται για κάτι τέτοιο.
Στριμωχτή, πάντως, έδειχνε η κατάσταση και για τους όρθιους, οι οποίοι βολεύτηκαν μπροστά από το δεξί μπαρ του χώρου (το αριστερό είχε δώσει κι αυτό τη θέση του σε τραπεζάκια) ή στην πίσω γωνία του ηχολήπτη, αριστερά όπως έμπαινες. Ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς ότι η συναυλία ξεπέρασε τις 5(!) ώρες διάρκειας, προσθέτοντας, έτσι, μία επιπλέον πίστα δυσκολίας ακόμα και για όσους είναι ανθεκτικοί στην ορθοστασία. Κι όμως, εξαιρουμένων μερικών σποραδικών αποχωρήσεων στο μεταμεσονύχτιο σκέλος της βραδιάς, το πλήθος που έβγαλε sold out το "Κύτταρο" δεν έδειξε να βαρυγκομά. Αντιθέτως, μπήκε σε τροχιά κεφιού ήδη από τις support εμφανίσεις, ξεσπώντας έπειτα με ενθουσιασμό και συγκίνηση όταν έφτασε η ώρα του αειθαλή –και πάντα καλοντυμένου– Ηλία Ασβεστόπουλου.
Την έναρξη της βραδιάς σήμαναν οι Dimensions με ένα δυναμικό ανακάτεμα διεθνών κι ελληνικών επιτυχιών, που μπρίζωσε άμεσα το συγκεντρωμένο πλήθος. Καθώς η νεότευκτη πεντάδα από την Κέρκυρα σέρβιρε "Let Me Entertain You", "Long Train Running" και "I'm So Excited", περνώντας λίγο μετά σε Κώστα Μπίγαλη ("Του Αιγαίου Τα Blues"), σε Σάκη Μπουλά ("Μπριγιόλ"), στο "Beggin'", στο "Rock & Roll Queen", ακόμα και σε Λίτσα Διαμάντη ("Είσαι Μια Συνήθεια"), το έβρισκες δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτό ήταν το πρώτο live της καριέρας τους: η μπάντα έδειχνε δεμένη, τα παιξίματα ήχησαν γερά και ο τραγουδιστής Δημήτρης Ντάλλας διέθετε γνήσιο επικοινωνιακό χάρισμα, το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο. Ωστόσο η φωνή του, παρά τις δυνατότητές της, δεν έκανε για όλη τη βεντάλια ήχων την οποία δοκίμασαν, ενώ τα περίπου 45 λεπτά του set τους κρίνονται υπερβολικά για ένα συγκρότημα που μόλις ξεκίνησε.
Έπειτα, η support σκυτάλη πέρασε στους Revma από τη Λαμία, οι οποίοι ακολούθησαν μια εκ διαμέτρου αντίθετη συνταγή συγκριτικά με τους Dimensions: δεν έπαιξαν τίποτα γνωστό κι αναγνωρίσιμο, δηλαδή, παρά μόνο καινούρια τραγούδια, δικά τους, από έναν νέο δίσκο που φαίνεται να έρχεται σύντομα. Το φουριόζικο rock τους με τα μαχητικά rap φωνητικά και τις μελωδικές εκτάσεις έκανε άμεσο γκελ ήδη από το εναρκτήριο "Ρεύμα 2.0" και η πρώτη αυτή εντύπωση παρέμεινε λίγο-πολύ σταθερή στη συνέχεια, αν και το ύφος της μουσικής έδειξε καθηλωμένο σε μια 1990s αισθητική, που σε σημεία ήχησε πιο επηρεασμένη από όσο χρειάζεται από το παράδειγμα των Rage Against The Machine (π.χ. "Διακοπή Ρεύματος"). Το πάθος τους, όμως, όπως και ορισμένα αξιοπρόσεχτα κομμάτια ("Superstar", "Για Δύο Το Γράφω"), κράτησαν το ενδιαφέρον αμείωτο.
Οι Φίλοι Για Πάντα, από την άλλη, δεν χρειαζόταν ούτε να συστηθούν, ούτε και να ιδρώσουν για να κερδίσουν εντυπώσεις: έβαλαν γκολ από τα αποδυτήρια, ξεσηκώνοντας τον πρώτο αισθητό σεισμό με την "Ταινία Φαντασίας", η οποία θύμισε εποχές πιο ανέμελες και ίσως και πιο δημιουργικές για το εγχώριο πεντάγραμμο, σε βαθμό που "επέτρεπε" την υποτίμηση της ατόφιας mainstream pop στόφα τέτοιων τραγουδιών. Ο ήχος λίγο "ξύριζε", αλλά το support που πρόσφεραν οι αδερφοί Γιώργος & Νίκος Ελεύθερας –που εδώ και κάποια χρόνια συνεχίζουν δίχως τον Λορέντζο Καριέρε– ήταν οικονομημένο σε διάρκεια, έκανε περάσματα από τα "Σενάρια" και την "Ιστορία Αγάπης" και κορύφωσε με μια διασκευή στα "Καλοκαιρινά Ραντεβού" των Δυτικών Συνοικιών, με το κοινό να τους συνοδεύει στο ρεφρέν.
Καλά ζεσταμένοι, λοιπόν, όρθιοι και καθήμενοι ξέσπασαν σε παλαμάκια και επευφημίες μόλις είδαν τον Ηλία Ασβεστόπουλο να λαμβάνει θέση στο κέντρο της σκηνής, φορώντας γκρι σακάκι και μαύρο καπέλο. Κι εκείνος, όμως, καβάλησε άμεσα αυτό το κύμα ενθουσιασμού, μετατρέποντας το sold out "Κύτταρο" σε "Μαγική Αυλή", με τον κόσμο να τραγουδά δυνατά τους στίχους της αγαπημένης αυτής pop/rock επιτυχίας, υψώνοντας μια μικρή θάλασσα κινητών προς το μέρος του, ώστε να απαθανατιστεί η στιγμή.
Λίγο μετά, ο Ασβεστόπουλος ευχαρίστησε για την προσέλευση, ανακοίνωσε τη μίνι περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο με την οποία θα εορταστεί η επέτειος των 50 χρόνων, ενώ αναφέρθηκε και σε ορισμένους από τους πολλούς μουσικούς που στελέχωσαν τους 2002 GR στο διάβα των ετών, αφήνοντας ιδιαίτερο αποτύπωμα –τον Γιάννη Γιοκαρίνη, λ.χ., τον Γιάννη Χατζησόγλου και τον Γιώργο Καλαϊτζόγλου. Στη νυν εκδοχή, τώρα, τον πλαισιώνουν οι Νεόφυτος Σπύρου (κιθάρα), Μάκης Τσελέντης (hammond), Χρήστος Στεργίου (μπάσο), Γιάννης Ανδριώτης (ντραμς) & Μάκης Μπορλόκας (πλήκτρα).
Κατόπιν, τίμησε τη μνήμη του Χρήστου Κυριαζή με μια διασκευή στο "Αύριο", γύρισε πίσω στο 1974 για να ανασύρει τη μελαγχολία του "Μετρό" και προξένησε μέγα χαμό με το "Είπες Πως", το οποίο προλόγισε χιουμοριστικά, ως καινούριο κομμάτι που πρέπει να υποστούμε –"θα γίνει επιτυχία", του είπε στο φινάλε κάποιος από ένα τραπέζι, συνεχίζοντας το αστείο. Η γκρούβα που δημιούργησε εδώ η μπάντα ήταν πραγματικά αριστοτεχνική, αλλά ο Ασβεστόπουλος δεν άργησε να ξανακλέψει την παράσταση, τραγουδώντας θαυμάσια το "Φύγε Και Μη Γυρίσεις", μέσα σε μπλε φώτα και χιαστί προβολείς σε απαλό κόκκινο.
Στο σημείο αυτό, όμως, είχε φτάσει η ώρα να κάνει ένα διάλειμμα, οπότε παραχώρησε τη σκηνή στην Κάτια Σαμαντζή, που σε πρόσφατα χρόνια υπήρξε τραγουδίστρια των C-Real, ενώ έγινε γνωστή και από τη συμμετοχή της στο "The Voice". Καλή φωνή, με δουλεμένη κίνηση, μπήκε διασκευάζοντας την "Πυξίδα" της Ευριδίκης και συνέχισε ανεβαστικά, λέγοντας τη "Ντισκοτέκ", το "Στοιχηματίζω", ακόμα και το "Αγάπη Υπερβολική" της Άννας Βίσση, που δεν νομίζω ότι ταίριαζε στη συγκεκριμένη βραδιά. Υπερβολικά, πάντως, ήταν και τα ντεσιμπέλ: παρά την καλλιφωνία της, ερμήνευσε πιο φωναχτά από όσο χρειαζόταν, κάτι που έγινε πιο αισθητό όταν την είδαμε να ξαναβγαίνει λίγο πριν το encore, για ένα set με διεθνή κομμάτια, που ήταν εντελώς αχρείαστο σε μια βραδιά με ήδη μεγάλη διάρκεια.
Τη Σαμαντζή, βέβαια, την περιμέναμε, καθώς η συμμετοχή της είχε ήδη από μέρες ανακοινωθεί. Δεν αναμέναμε, όμως, τον Γιάννη Νικολάου, ο οποίος ήρθε να δει τους 2002 GR και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκε επί σκηνής, ζωσμένος μια κιθάρα. Το κοινό τον υποδέχθηκε με χειροκρότημα και τον ακολούθησε με φανερή θέρμη στις δύο μεγάλες επιτυχίες από τα χρόνια των Λαθρεπιβατών –το "Απόψε Λέω Να Μην Κοιμηθούμε" και το "Δεν Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω". Ένας ακόμα συμμετέχων ήταν και ο Άγγελος Ανδριώτης, γιος του ντράμερ των 2002 GR, ο οποίος εμφανίστηκε λίγο πριν το encore (παραμένοντας στο σανίδι γι' αυτό, μαζί με τη Σαμαντζή), τραγουδώντας ωραία τη "Γυριστρούλα" και το "R'n'R Στο Κρεβάτι".
Στους καλεσμένους, όμως, συγκαταλεγόταν και ο Δημήτρης Μεντζέλος, ο οποίος κατέφτασε με το γνωστό του χιούμορ, παρακαλώντας "το φορτηγάκι με πινακίδες 2002GR" να παραμείνει στα πράγματα για άλλα 50 χρόνια. Ο κόσμος, φυσικά, του έστησε την κατάλληλη κερκίδα κι εκείνος ράπαρε ωραία το "Je Suis Bossu" των Ημισκουμπρίων, κολλώντας το στο "Μη..." των 2002 GR. Ο Ασβεστόπουλος, εντωμεταξύ, είχε επιστρέψει επί σκηνής με μια μαύρη, μακρυμάνικη μπλούζα γεμάτη εντυπωμένα ασημένια (ή λευκά;) αστέρια, οδηγώντας τη βραδιά στο ζενίθ της. Είναι σε αυτό το τμήμα, δηλαδή, όπου παίχτηκαν τραγούδια όπως ο "Σιδερένιος Άνθρωπος", το "Δεν Είσαι Έρωτας Εσύ", το "Τι Να Σου Προσφέρω" –όπου έγινε πανζουρλισμός– αλλά και η "Μαγική Αυλή", για ακόμα μία φορά. Θα την ξανακούγαμε δε και στο encore, μαζί με τις υπόλοιπες δοξασμένες επιτυχίες του γκρουπ, συν μια διασκευή στο "(I Can't Get No) Satisfaction": οι οπαδοί, άλλωστε, ξέρουν τη διαχρονική λατρεία του Ασβεστόπουλου για τους Rolling Stones.
Εκεί, κανονικά, μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας και συγκίνησης, έπρεπε να πούμε και τις οριστικές μας καληνύχτες. Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, τι νόημα είχε να συνεχίσει το συγκρότημα Ορίζοντες την εορταστική βραδιά των 2002 GR, αφότου ολοκλήρωσαν και το encore τους. Δεν ξέρω πώς το βλέπουν εκείνοι ή το "Κύτταρο", το οποίο σίγουρα μετράει και την κατανάλωση, ωστόσο το να αποχωρούν τα 2/3 σχεδόν των συγκεντρωμένων και να έχεις από κάτω ένα κοινό που, παρά την όποια πρόθεσή του να ακούσει, φυλλορροούσε σταθερά, ήταν θέαμα αποκαρδιωτικό.
Οι Ορίζοντες, πάντως, στάθηκαν μια χαρά, έστω κι αν βασίστηκαν σε ένα set διασκευών σε γνωστά εγχώρια και διεθνή κομμάτια. Ο τραγουδιστής τους, βέβαια, δεν επέδειξε ερμηνευτική ευελιξία ανάλογη μιας τέτοιας γκάμας, αλλά αναπλήρωσε με το τσαγανό του και τη σωστή τοποθέτηση της φωνής του, χαρίζοντάς μας καλοδεχούμενα ηλεκτρισμένες εκτελέσεις σε επιλογές σαν το "Ταξιδιάρα Ψυχή" των Τρύπες, το "Shadow Play" του Rory Gallagher ή το "Unchain My Heart".
Διαβάστε Επίσης
