Σε κάποιο σημείο, ενώ είχε προχωρήσει αρκετά η βραδιά στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Axl Rose καθόταν στο πιάνο και τραγουδούσε το "November Rain" –ψιλοκαλά, με βάση τις τωρινές του δυνατότητες, καθώς το συναίσθημα τουλάχιστον ήταν εκεί. Στο τέλος της "κανονικής διάρκειας" έκανε παύση και ήπιε μια μεγάλη γουλιά από ό,τι έπινε (με το κοινό στην αρένα να επευφημεί διαρκώς) πριν περάσει στο τελικό/επικό κομμάτι της σύνθεσης, παρέα πλέον με την κιθάρα του Slash. Εκεί, λοιπόν, οι Guns N' Roses μπόρεσαν και άγγιξαν κάτι από το δαφνοστεφανωμένο τους παρελθόν, κάνοντάς με να ευχηθώ να ανέβει ο Slash να παίξει πάνω στο πιάνο, να τα σπάσουν όλα.
Δεν συνέβη, αλλά δεν πειράζει· ήταν μια απόδειξη ότι το θηρίο παραμένει ζωντανό. Και δεν ήταν η μόνη. Στη μεγάλη διάρκεια της συναυλίας, ωστόσο, υπήρξαν και κάμποσα σημεία στα οποία σκέφτηκα μέχρι και να φύγω, μην υπομένοντας την τόση φθορά του Axl Rose. Αναγνωρίζοντας, συνάμα, ότι βρισκόμουν αντίθετα με τη διάθεση πολλών από τους χιλιάδες ανθρώπους που είχαν κατακλύσει το Ολυμπιακό Στάδιο, αποφασισμένοι (προφανώς) να ζήσουν τον Guns N' Roses μύθο που είχαν στο κεφάλι τους όπως και να έπαιζε η μπάντα εν έτει 2023: οι μεν παλιοί ως φόρο τιμής σε μια παρελθούσα άγρια νιότη, τα δε πολλά (πάμπολλα) νιάτα ως "γεύση" από μέρες τις οποίες δεν πρόλαβαν, μα στα μάτια τους παραμένουν ντυμένες στην αίγλη των μεγάλων rock 'n' roll θρύλων.
Πριν φτάσουμε σε όλα αυτά, πάντως, η συναυλία είχε ξεκινήσει με τον ήλιο να βρίσκεται ακόμα ψηλά και τον αθηναϊκό καύσωνα στο φόρτε του, να τηγανίζει όσους βρέθηκαν στις μη σκιερές κερκίδες από νωρίς. Μάλιστα, με τη διοργάνωση να μην τηρεί το χρονοδιάγραμμα που ανακοίνωσε, πέφτοντας μισή ώρα έξω, η κατάσταση εκεί έγινε έως και ανυπόφορη μέχρις ότου ηχήσουν οι πρώτες νότες των Νεοϋορκέζων The Last Internationale. Ντυμένη σε κόκκινα/μαύρα, με ωραία κίνηση πάνω στη σκηνή, η καλλίφωνη μπροστάρισσα Delila Paz έδειξε ευθύς εξαρχής ότι δεν θα τους πτοούσε ούτε η ζέστη, ούτε τίποτα.
Πράγματι, οι Last Internationale έπαιξαν ορεξάτα και με ορμή ένα 1970s rock χωρίς εκπλήξεις, αρκετά "δεύτερο" ως υλικό, με ευδιάκριτα πατήματα στους Led Zeppelin. Κι όμως, με την απόδοσή τους πέτυχαν να το ανεβάσουν επίπεδο, κάνοντάς το θελκτικό. Η αεικίνητη Paz, μάλιστα, εναλλάχθηκε και σε πλήκτρα και μπάσο, πέρα από το τραγούδι, ενώ έκανε γκραν φινάλε κατεβαίνοντας στις πρώτες σειρές. Εκεί, αφού χαιρέτησε τον κόσμο, πήδηξε το κάγκελο και αφέθηκε σε αυθόρμητο crowd surfing. Σκηνικό που έφτανε και περίσσευε για να συγχωρέσεις όλα τα αφόρητα, ήξεις αφήξεις πολιτικοποιημένα κλισέ τύπου αγαπάτε αλλήλους και μην αφήσετε να πάρουν την ανθρωπιά μας, τα οποία είχε σερβίρει παίζοντας το "Soul On Fire".
Γύρω στις 21.00, κατόπιν, τα πάντα ήταν έτοιμα για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Στην πολυπληθέστερη συναυλία τους από τις συνολικά τρεις που έχουν δώσει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, οι Guns N' Roses ευτύχησαν να βρουν απέναντί τους χιλιάδες ψυχές ήδη ενθουσιασμένες και μόνο που έβλεπαν τον Axl Rose ξανά παρέα με τον Slash και τον Duff McKagan –πάνε άλλωστε και 17 χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στην Αθήνα, στην οποία δεν μετείχαν οι δύο τελευταίοι. Είναι κάτι που παρατήρησε και ο Axl, μάλιστα, στις πρώτες κουβέντες που απηύθυνε στο πλήθος: "είστε τόσοι πολλοί και τόσο θορυβώδεις! Το εκτιμούμε πολύ".
Ήδη από εκείνη την πρώιμη στιγμή, πάντως, είχε διαφανεί και το ύψος/βάθος του πήχη που έμελλε να χαρακτηρίσει την όλη εμπειρία. Από τη μία, δηλαδή, είχες τους Guns N' Roses του πλήθους, οι οποίοι έγιναν δεκτοί με σεισμό επευφημιών και με μια θάλασσα υψωμένων κινητών τηλεφώνων, με το που άρχισαν να παίζουν το "It's So Easy". Κι από την άλλη είχες τους Guns N' Roses της σκηνής, με έναν Axl Rose εμφανώς αποδυναμωμένο φωνητικά ("Mr. Brownstone"), ο οποίος παρείχε μεν άφθονο σόου και κίνηση –όπως λ.χ. στο "Chinese Democracy"– αλλά άφηνε την παράσταση να στηριχτεί στις επιδόσεις των υπόλοιπων μελών της μπάντας, άσχετα αν οι γιγαντοθόνες του σταδίου ζούμαραν κυρίως πάνω του.
Το σημείο όπου πρωτοδοκιμάστηκαν όρια και αντοχές ήταν το "Welcome To The Jungle". Ένα εμβληματικό τραγούδι, που έγινε δεκτό μέσα σε πανζουρλισμό, μα αποτυπώθηκε θλιβερά. Φάντασμα του παλιού του εαυτού, ο Axl Rose έμοιαζε σαν ξεδοντιασμένο λιοντάρι καθώς πάσχιζε να γρυλίσει "You're in the jungle, baby, you're gonna die". Απογοητευμένος, έστρεψα το βλέμμα μακριά από τη σκηνή για να μη βλέπω τους μορφασμούς του και αναλογίστηκα με τι φούρια το είχε πει το 1993, στον ίδιο χώρο, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι όντως κινδυνεύαμε να μας καταπιεί κάτι. Έχω δει τον χρόνο να επιφέρει φθορά και φθορά σε πάλαι ποτέ αγαπημένους rock αστέρες –κι εμένα, άλλωστε, ο εαυτός μου από 30 χρόνια πίσω δεν θα με αναγνώριζε καν σήμερα– όμως μιλάμε για άλλη πίστα απογοήτευσης. Επιπέδου Virgin Steele στο "Κύτταρο", το 2016.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι συγκροτήματα σαν τους Guns N' Roses δεν βγαίνουν σε παγκόσμιες περιοδείες αν η εικόνα τους είναι μονάχα αυτή. Έτσι συμβαίνει και με εκείνους, λοιπόν: ποντάρουν τα πάντα στην απαράμιλλη τεχνική του Slash στην ηλεκτρική κιθάρα, ο οποίος έδωσε ρέστα όλη τη βραδιά, σε έναν μπασίστα μάστορα όπως είναι ο Duff McKagan, σε έναν σταθερό ντράμερ σαν τον Frank Ferrer, σε έναν θαυμάσιο δεύτερο κιθαρίστα σαν τον Richard Fortus και σε έναν ποιοτικό κιμπορντίστα σαν τον Dizzy Reed, τον οποίον "ακούσαμε" ιδιαιτέρως στο "Estranged" (αντιθέτως, δεν ακούσαμε την κιμπορντίστρια Melissa Reese, που φαίνεται να έχει ρόλο διακοσμητικό). Κι αφήνουν τον Axl Rose μπροστά να παίζει λόττο, με το τι θα του κάτσει από τα όσα θα πει, υπολογίζοντας ότι το συναίσθημα θα κάνει τον δικό του σεφτέ ανάμεσα στους οπαδούς, ισοφαρίζοντας τις εντυπώσεις.
Ευτυχώς να λέμε, ορισμένα πράγματα έκατσαν στον Axl, ακόμα κι αν έπρεπε να ξεδιαλεχθούν μέσα από αλλεπάλληλα σκωτσέζικα ντουζ. Στα "Rocket Queen" και "Locomotive", λ.χ., χάθηκε εντελώς ακόμα και η ψεύτικη, ψιλή (και γελοία) φωνή που χρησιμοποιεί όταν βλέπει τα σκούρα, αλλά στο "Live And Let Die" βρήκε τον δρόμο για την πρέπουσα επιθετικότητα –εκτελώντας και τον μανιασμένο χορό με το μικρόφωνο, που υπήρξε σήμα κατατεθέν της νιότης του. Θάμπωσε επίσης στο "Estranged", έλαμψε όμως με μια σχεδόν punk αλητεία λέγοντας το "Down On The Farm" των UK Subs και με αναπάντεχη άνεση, όταν έφτασε η στιγμή του "Knockin' On Heaven's Door". Κι απογοήτευσε μεν πολύ με την ξέπνοη επίδοση με την οποία έθαψε το "You Could Be Mine" (γενόμενος καρικατούρα του εαυτού του), μα επικοινώνησε πετυχημένα με το "Civil War": καταγράφηκε έως και ανατριχιαστικός στους στίχους "So I never fell for Vietnam/We got the wall of D.C. to remind us all", τιμώντας, έτσι, ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια των πιο δημιουργικών ημερών της μπάντας. Εδώ, μάλιστα, είδαμε και μια χειρονομία υπέρ της Ουκρανίας, καθώς εμφανίστηκε φορώντας μπλούζα με τη σημαία της.
Από εκεί και πέρα, η συναυλία είχε και τον Duff στο "T.V. Eye" των Stooges, το οποίο άρεσε στον κόσμο, αν και προσωπικά κουράστηκα βλέποντάς τον να προσπαθεί να παραστήσει τον Iggy Pop. Είχε κι ένα φλύαρο σόλο του Slash, που θύμισε γιατί σπάνια έκανε κάτι της προκοπής εκτός Guns N' Roses, πριν δώσει πάσα στο ριφ του "Sweet Child O'Mine", που με τη σειρά του θύμισε γιατί εντός τους καταχωρήθηκε ανάμεσα στους μεγάλους της ηλεκτρικής κιθάρας –σωτήρια, αποδείχθηκε κι αυτό μία από τις καλές φωνητικές στιγμές του Axl Rose. Είχε όμως και τα γενέθλια του Slash, ο οποίος έγινε 58 ετών εκεί στο Ολυμπιακό Στάδιο, με χιλιάδες κόσμου να του εύχονται "happy birthday", πριν ο Axl δώσει το σήμα για ηρωική έξοδο με το "Paradise City", το οποίο ξεσήκωσε μια νέα, τελική παραζάλη σε αρένα και κερκίδες. Χρυσώνοντας, παράλληλα, το χάπι για το ότι σε 3 ώρες συναυλίας δεν είπαν το "Don't Cry", ενώ μας έβαλαν να υποστούμε όλα 'κείνα τα "Absurd" και "Wichita Lineman", που κανείς δεν θα στεναχωριόταν αν δεν είχαν παιχτεί.
Αν και μερίδα του κόσμου φάνηκε μουδιασμένη από ένα σημείο της βραδιάς και μετά (ειδικά στις κερκίδες), οι περισσότεροι αντιδρούσαν με ενθουσιασμό κάθε που ακουγόταν ένα από τα μεγάλα τραγούδια του συγκροτήματος από το Λος Άντζελες. Βλέποντας δε πόσο πρόθυμα "έπαιξε" η αρένα το γνώριμο call and response παιχνίδι με τον Axl Rose στο "Knockin' On Heaven's Door" σκέφτηκα πως πολύ ορθά τα είπε ο Παναγιώτης Λουκάς –κινητή εγκυκλοπαίδεια όσον αφορά τους Guns N' Roses: ότι στη συναυλία αυτή ο κόσμος έσπευσε για να ακούσει τους ύμνους με τους οποίους μεγάλωσε και για να λέει, καιρό μετά, ότι είδε τον Axl να είναι ξανά μαζί με τον Slash και τον Duff McKagan, άσχετα με το αν βγαίνουν ή όχι οι κραυγές του παρελθόντος. Έτσι έχουν τα πράγματα, από μία πλευρά.
Από μια άλλη πλευρά, όμως, για να καταλαβαίνουμε και τι βλέπουμε πέρα από τα συναισθήματα που μπορεί να μας παρασέρνουν, οι Guns N' Roses του 2023 αδυνατούν να δικαιολογήσουν τις τρίωρες συναυλίες τις οποίες δίνουν, άρα και τις αμοιβές που απαιτούν, συνεκδοχικά και τις τιμές των εισιτηρίων που διαμορφώνονται στη βάση αυτή. Αναγνωρίζω, ασφαλώς, ότι κι ετούτα τα λίγα που έχουν πια να δώσουν, εξακολουθούν να σημαίνουν πολλά, για χιλιάδες εκεί έξω. Και δεν βγάζω την ουρά μου απέξω, γιατί κι εγώ τους έχω αγαπήσει ως ακροατής. Προσωπικά, πάντως, δεν θα ξαναπήγαινα να τους δω σε βραδιά με τέτοια διάρκεια.
Διαβάστε Επίσης
