Converge: "Προσπαθούμε να φτιάξουμε τη μουσική που θέλουμε να ακούμε κι εμείς οι ίδιοι"

Πέρασαν 15 χρόνια από τον τελευταίο σας ερχομό στην Ελλάδα. Γιατί πήρε τόσο καιρό να ξαναπρογραμματίσετε συναυλία στα μέρη μας;
Είναι ένα ρώτημα που κάναμε κι εμείς στους εαυτούς μας. Πιθανότατα, ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι ότι στο μεσοδιάστημα όλοι γίναμε γονείς, οπότε άλλαξε και ο προγραμματισμός των περιοδειών μας, ακολουθώντας διαφορετικές κλίμακες. Πάντως νιώθουμε ενθουσιασμένοι που ξαναρχόμαστε στην Ελλάδα!

Θυμόμαστε ακόμα τη συναυλία του 2008, με τις τόσες και τόσες crowdsurfing στιγμές της. Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση από τότε;
Η δική μου μνήμη για τη συγκεκριμένη συναυλία είναι θολή. Θυμάμαι ωστόσο μια αίθουσα που ήταν σαν να εκρήχθηκε από ενέργεια. Από τότε, μάλιστα, είχα πάντα κατά νου ότι έπρεπε να ξαναπεράσουμε από την Αθήνα.

Φέτος, επίσης, κλείνετε και 33 χρόνια ως συγκρότημα. Πώς κρατάτε αυτό που κάνετε τόσο φρέσκο; Δεν είναι δύσκολο, καθώς περνά ο καιρός, να μένει κανείς σε επαφή με τη νευρικότητα και την ορμή που αποτελεί "καύσιμο" για τις επιθετικές μορφές μουσικής;
Προσπαθούμε απλώς να φτιάξουμε τη μουσική που θέλουμε να ακούμε κι εμείς οι ίδιοι. Όσο για τη νευρικότητα και την ορμή... Θα έλεγα ότι είναι μεν έμφυτη στον ήχο της μουσικής μας, αλλά ότι δεν είναι πάντα παρούσα στο θεματικό επίπεδο. Τελικά, άλλωστε, η μουσική αφορά την αναζήτηση διασυνδέσεων, χαράς και κατανόησης.

Το άλμπουμ "Bloodmoon: I", που φτιάξατε μαζί με την Chelsea Wolfe, τον Ben Chisholm και τον Stephen Brodsky, συζητήθηκε πολύ μέσα στο 2021. Πώς στήθηκε αυτή η συνεργασία;
Ξεκίνησε με το Roadburn Festival, με το οποίο συμφωνήσαμε για ένα set με πιο αργά και ατμοσφαιρικά τραγούδια. Θεωρήσαμε, λοιπόν, ότι για να βγει κάτι αξιόλογο σε αυτό το κλίμα μας χρειάζονταν πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις. Με την Chelsea Wolfe, τώρα, είμαστε φίλοι εδώ και αρκετά χρόνια –όπως και με τον Ben Chisholm, που επίσης συμμετείχε στο άλμπουμ. Οπότε το συζητήσαμε μαζί τους και ήταν και οι δύο πρόθυμοι να αποτελέσουν μέρος της προσπάθειας. Τελικά οι σχετικές συναυλίες βγήκαν τόσο καλές, ώστε αποφασίσαμε να γράψουμε και καινούριες συνθέσεις στη βάση αυτή.

Καθώς μπήκατε σε αυτή τη διαδικασία, όμως, ξέσπασε η πανδημία. Πώς βιώσατε τις προκλήσεις της;
Η πανδημία έθεσε προκλήσεις για τους πάντες πάνω στον πλανήτη Γη, όχι μόνο για εμάς. Αρχικά δεν ήταν εύκολο να δουλέψουμε στις συνθήκες απομόνωσης του lockdown, έπρεπε να αναζητηθούν αρκετές εναλλακτικές λύσεις. Βαθμιαία, όμως, όλο αυτό έγινε κάτι που μας πρόσφερε εστίαση, αλλά και ελπίδα, καθώς εξαπλωνόταν ο υγειονομικός συναγερμός. Τελικά το αποτιμώ ως μια εμπειρία καθαρτική.

Το I δίπλα στο "Bloodmoon", εντωμεταξύ, δημιουργεί προσδοκίες για ένα δεύτερο μέρος. Υπάρχουν πράγματι σχέδια για κάτι τέτοιο;
Ναι, όλοι θέλουμε να κάνουμε περισσότερα μαζί. Είναι δύσκολο, όμως, να συμπέσουν τα χρονοδιαγράμματά μας. Οπότε, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να πω πώς μπορεί να εξελιχθεί αυτό.

Πώς βλέπετε τα μουσικά είδη στα οποία καταχωρεί τις δημιουργίες σας ο Τύπος; Σας αφορούν τέτοιες ταμπέλες;
Στη βαθύτερη ουσία τους, τα είδη δεν είναι παρά εργαλεία του μάρκετινγκ. Εμείς, λοιπόν, προτιμάμε να λέμε αυτό που είπα και πιο πριν, ότι απλά θέλουμε να φτιάχνουμε μουσική σαν κι εκείνη που ακούμε και οι ίδιοι. Ασφαλώς, από τη στιγμή που κυκλοφορεί εκεί έξω δεν μας ανήκει πια... Οι ακροατές μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα και να βρουν τα δικά τους νοήματα.

Το ακροατήριο, βέβαια, έχει προφανώς αλλάξει σημαντικά στα 33 χρόνια της πορείας σας. Οπότε τι ελπίζετε ότι αποκομίζουν όσοι έρχονται σε μια σημερινή συναυλία των Converge;
Ελπίζουμε ο κόσμος να φεύγει εμπνευσμένος, ώστε να αναζητά τη χαρά στη ζωή του, όντας πρόθυμος να τη μοιραστεί και με άλλους ανθρώπους.

Είναι η επιθετικότητα της μουσικής σας ένα είδος αποσυμπίεσης από ό,τι μπορεί να βαραίνει την καθημερινότητα; Γίνεται αλήθεια πιο πολυσύνθετο αυτό το "ό,τι", καθώς μεγαλώνει κανείς;
Πλέον, δεν ξέρω τι είναι αυτή η επιθετικότητα. Αποτελεί μόνιμο κομμάτι της ζωής μου για τόσο μεγάλο διάστημα, πια, ώστε έχει γίνει κάτι σαν δεύτερη φύση. Πάντως το να δημιουργείς μουσική –και τέχνη, γενικότερα– παραμένει ένα καταφύγιο. Για όλους.

Τέλος, πώς βλέπεις σήμερα το "Jane Doe" του 2001, ένα άλμπουμ που τόσα χρόνια μετά εξακολουθεί και αποτιμάται ως ορόσημο;
Νιώθω περήφανος για όλα μας τα άλμπουμ. Για εμένα, η σημασία του "Jane Doe" βρίσκεται στο ότι παγίωσε τη σύνθεση της μπάντας που έμελλε να γίνει η πιο καθοριστική. Κατά τη γνώμη μου, δηλαδή, είναι το σημείο όπου ξεκίνησε η πραγματική ανάπτυξη, δημιουργικότητα και συνεργασία μεταξύ μας.

Τώρα, η σημασία που του αποδίδουν άλλοι άνθρωποι είναι ασφαλώς ένα αξιαγάπητο συναίσθημα. Όμως δεν είναι κάτι που με παρακινεί, προσωπικά, ούτε και κάτι που επηρεάζει τα όσα σημαίνει για εμένα αυτός ο δίσκος.