Τελευταία φορά που είδαμε τους Waterboys ζωντανά ήταν τον Νοέμβριο του 2019, σε δύο βραδιές στις οποίες περάσαμε φανταστικά. Εσύ, όμως, πώς τις θυμάσαι αυτές τις συναυλίες;
Νοέμβριος ήταν; Νόμιζα ότι είχαμε έρθει Δεκέμβρη. Τις θυμάμαι, όμως. Ήταν δύο βροχερές βραδιές. Σχεδόν οι τελευταίες συναυλίες που δώσαμε τότε με τους Waterboys, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία.
Και τώρα σας περιμένουμε ξανά, για μια ξεχωριστή βραδιά κάτω από την Ακρόπολη. Το θεωρείς σημαντικό σημείο στην καριέρα σου;
Ω, το ελπίζω ότι θα είναι!
Σου δημιουργεί κάποιο άγχος το πώς θα ακουστεί μια rock μπάντα απέναντι στα αρχαία μάρμαρα του ωδείου;
Όχι, δεν υπάρχει καθόλου άγχος. Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.
Να ρωτήσω για τη setlist;
Α, δεν πρόκειται να πω κουβέντα για τη setlist! (γελάει) Θα είναι έκπληξη.
Μιας και είπες πριν για την πανδημία, πώς πέρασες αυτό το παράξενο διάστημα;
Αφοσιώθηκα στη μουσική, σχεδόν σε ολοήμερη βάση. Αφού δεν γινόταν πια να ταξιδέψω, υπήρχε πολύς χρόνος για να γράφω και να ηχογραφώ –έτσι προέκυψε και το τελευταίο μας άλμπουμ, "All Souls Hill" (2022).
Έτσι κι αλλιώς σου αρέσει να δουλεύεις μόνος, έτσι δεν είναι;
Ναι, έτσι είναι. Μου αρέσει να δουλεύω μόνος, αρκεί βέβαια να υπάρχει κάτι για να μπορώ να δουλέψω με αυτό. Με τον Simon Dine, βέβαια, τον παραγωγό του "All Souls Hill", έπρεπε να γίνουν όλα δια αλληλογραφίας. Στέλναμε δηλαδή μουσική ο ένας στον άλλον μέσω email.
Μου άρεσε πολύ η διασκευή στο "Passing Through". Τι σε έκανε όμως να γράψεις κάποιες καινούριες στροφές; Ήθελες να το συνδέσεις με τη δική μας επικαιρότητα;
Σε ευχαριστώ. Ναι, ήθελα να το φέρω λίγο πιο κοντά στα δικά μας πράγματα, αν και οι στροφές που έγραψα αφορούν μια χαρά και τις παλαιότερες ημέρες. Πρέπει να εξομολογηθώ κάτι, πάντως: δεν μου αρέσουν οι στίχοι του πρωτότυπου τραγουδιού! (γέλια) Μου αρέσει βασικά μόνο η πρώτη στροφή.
Μεταξύ άλλων, στους νέους στίχους σχολιάζεις και τη δολοφονία του George Floyd στη Μινεάπολη, τον Μάιο του 2020. Ποιος ήταν ο αντίκτυπός της πάνω σου;
Εξοργίστηκα από το ότι η αστυνομία μπορούσε να σκοτώσει έναν άνθρωπο, με αυτόν τον τρόπο. Χρειαζόταν τόση ώρα για να επέλθει θάνατος κι όμως κανείς δεν τους σταμάτησε. Δεν είναι μόνο η βία του γεγονότος, αλλά και ο ρατσισμός που περιέχει. Έγινα έξαλλος. Και νομίζω ότι το ίδιο συνέβη και με οποιονδήποτε άνθρωπο σκέφτεται ορθά.
Σε ένα άλλο τραγούδι πάλι, στο "The Liar", βάζεις στο στόχαστρό σου τον Ντόναλντ Τραμπ...
Ναι, τον μεγαλύτερο ψεύτη στον κόσμο, δηλαδή!
Ανησυχείς ότι μπορεί να επιστρέψει στην προεδρία των Η.Π.Α.;
Και βέβαια! Και δεν θα είναι καταστροφικό μόνο για την Αμερική αυτό, αλλά και για όλον τον κόσμο. Έχει, φυσικά, την ευκαιρία να το κάνει: εάν πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, μπορεί να τα καταφέρει.
Έχεις κι ένα παρόμοιο τραγούδι, το "Painting America White", αλλά τελικά το άφησες έξω από τον δίσκο. Γιατί διάλεξες το "The Liar", αντί γι' αυτό;
Κάπως ένιωσα ότι είχε παλιώσει το "Painting America White" καθώς τελειώναμε το άλμπουμ, συγκριτικά με το "The Liar", γιατί αναφερόταν στην πορεία "Unite the Right" στο Charlottesville της Βιρτζίνια το 2017 και στους ανθρώπους που πήραν μέρος σε αυτήν. Οπότε, 5 χρόνια μετά, μου φάνηκε εκτός επικαιρότητας και αποφάσισα έτσι να μπει στα bonus tracks του "All Souls Hill".
Στάθηκα όμως και στο "In My Dreams". Ονειρεύεσαι λοιπόν όλους αυτούς τους καλλιτέχνες κάθε βράδυ;
Όχι, όχι κάθε βράδυ! Τους ονειρεύομαι, όμως, από καιρό σε καιρό. Συχνά.
Ανάμεσά τους, βέβαια, είναι και οι λατρεμένοι σου Rolling Stones. Αν σου ζητούσαν να διαλέξεις έναν και μόνο δίσκο, ποιος θα ήταν αυτός;
Ναι, θα έλεγα ότι οι Rolling Stones είναι συχνές παρουσίες στα όνειρά μου! Για εμένα, ο καλύτερος δίσκος τους είναι οπωσδήποτε το "Sticky Fingers" (1971).
Αλήθεια, τους έχεις γνωρίσει ποτέ;
Όχι, δεν τους έχω γνωρίσει. Έφτασα αρκετές φορές στο παραλίγο, μα δεν συνέβη. Δυστυχώς γι' αυτούς, βέβαια, κανείς τους δεν γνώρισε ποτέ κι εμένα! (γέλια)
Στο δίλημμα Beatles ή Rolling Stones; Παίρνεις θέση;
Όχι, δεν τους ξεχωρίζω. Και οι δύο ήταν σπουδαίοι, απλά για διαφορετικούς λόγους. Δεν νομίζω, ασφαλώς, ότι υπάρχει κάποια αμφιβολία για το ότι οι Beatles ήταν οι καλύτεροι τραγουδοποιοί ή ότι υπερείχαν, ως μουσική δύναμη. Όμως οι Rolling Stones ήταν πιο επικίνδυνοι, με έναν τρόπο που οι Beatles δεν υπήρξαν ποτέ. Κι αυτό ήταν ένα απαραίτητο βήμα για την πολιτισμική εξέλιξη της εποχής εκείνης.
Με εντυπωσίασε, πάντως, που βλέπεις και τον Vivian Stanshall στα όνειρά σου. Μάλιστα, με έκανες να ξανακούσω τον δίσκο του "Men Opening Umbrellas Ahead" (1974), που εξακολουθώ και βρίσκω θαυμάσιο. Πιστεύεις ότι χρειάζεται να τον ανακαλύψουμε ξανά;
Αυτός ο δίσκος είναι από τη σόλο καριέρα του Vivian Stanshall, την οποία δεν γνωρίζω καλά. Ξέρω περισσότερο την περίοδό του με τους Bonzo Dog Doo-Dah Band, δηλαδή, καθώς ήμουν fan. Μου άρεσε η τρέλα τους, μου άρεσε αυτή η αίσθηση αγγλικής εκκεντρικότητας που είχαν. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μάλιστα, εμφανίζονταν σε εβδομαδιαία βάση σε μια τηλεοπτική εκπομπή για παιδιά: την έλεγαν "Do Not Adjust Your Set" και τους έβλεπα πάντα, στα μαθητικά μου χρόνια. Δεν γνώρισα ποτέ τον Vivian Stanshall, έχω μάθει όμως ότι ήταν υπέροχος τύπος. Αξίζει σίγουρα να ανακαλυφθεί ξανά.
Εντωμεταξύ έχεις μία ακόμα ιντριγκαδόρικη διασκευή στο νέο άλμπουμ, στο "Once Were Brothers" του Robbie Robertson. Κι εδώ έγραψες νέους στίχους. Θεωρείς ότι κάτι έλειπε από το πρωτότυπο;
Βασικά, ναι, αυτό θεωρούσα. Περίμενα δηλαδή να ακούσω περισσότερα πράγματα από τον Robbie. Αλλά, μιας και δεν το έκανε, τα έγραψα εγώ. Πάντως έδωσε την άδειά του, του το στείλαμε δηλαδή και δέχτηκε να το δημοσιεύσουμε. Υποθέτω, λοιπόν, ότι του άρεσε.
Τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει, μου είπες λίγα πράγματα για το διάστημα που πέρασες στα νησιά Aran, στη δυτική Ιρλανδία –και για το πώς ένιωσες ότι "βρήκες" τον μέγα θεό Παν εκεί. Έψαχνα λοιπόν μια αφορμή για να μάθω περισσότερα...
Λοιπόν, τα Aran είναι τρία μικρά νησιά στον Ατλαντικό Ωκεανό, στην είσοδο του κόλπου του Galway. Το τοπίο εκεί είναι απίστευτο, όλα είναι πράσινα και ασημένια. Παραδοσιακά, οι κάτοικοί τους ήταν ψαράδες, αν και βασική βιομηχανία είναι πλέον ο τουρισμός. Πάντως μιλάνε ακόμα ιρλανδικά.
Όταν τα γνώρισα εγώ ήταν ένα παράξενο μέρος –πολύ απομονωμένο, με τη δική του ατμόσφαιρα. Μόλις αντίκρισα λοιπόν το τοπίο στο Inisheer, το μικρότερο από τα τρία νησιά, με τα αρχαία πέτρινα ερείπια, έφερα στο μυαλό μου τον Πάνα. Ένιωσα το πνεύμα του, αυτό που εκπροσωπούσε δηλαδή, να είναι πολύ ισχυρό εκεί.
Δεν γίνεται, βέβαια, να μη σε ρωτήσω και γι' αυτό το μουσικό όργανο που βλέπω τόση ώρα πίσω σου, καθώς μου είναι πολύ γνώριμο, όπως καταλαβαίνεις!
Φυσικά και σου είναι γνώριμο, αφού είναι μπουζούκι! Το έχω πολλά χρόνια, το αγόρασα το 2000 στη Θεσσαλονίκη, κατά την τότε περιοδεία με τους Waterboys –από το κατάστημα μουσικών οργάνων του Δεκαβάλα. Δεν μπορώ βέβαια να το χρησιμοποιήσω όπως εσείς στην Ελλάδα. Το παίζω όμως σαν κιθάρα.
Έχεις κάτι κατά νου για τον επόμενο δίσκο των Waterboys; Ή είναι νωρίς ακόμα;
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω μια box set επανέκδοση για το άλμπουμ του 1985 This Is The Sea, η οποία θα περιέχει 6 CD. Πιστεύω ότι θα ολοκληρωθεί μέσα στους επόμενους έξι μήνες. Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, γιατί όλα τα ορίτζιναλ master tapes της εποχής τα κρατούσαμε σε κασέτες (σηκώνεται, τραβάει ένα μεγάλο κουτί από πίσω και μου παρουσιάζει μια ντουζίνα κασέτες από τις τότε ηχογραφήσεις). Οπότε πρέπει να μετατρέψω τις κασέτες σε CD και μετά να τις μεταφέρω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, προκειμένου να δουλευτεί το υλικό. Αλλά το διασκεδάζω.
Από εκεί και πέρα, θα υπάρξει κι ένας καινούριος δίσκος Waterboys. Θα κυκλοφορήσει τέλη 2024 ή ίσως το 2025, πάντως έχει ήδη σχεδόν ολοκληρωθεί: απομένει η ηχογράφηση δύο τραγουδιών. Αυτό που μπορώ να πω, για την ώρα, είναι ότι θα περιέχει πολλά είδη μουσικής και ότι θα είναι ένα concept album.
Έχει σχέση αυτό το box set με το γεγονός ότι φέτος είναι τα 40 χρόνια από την ίδρυση των Waterboys;
Όχι, όχι. Είναι κάτι που σκέφτομαι εδώ και καιρό, το οποίο ξεκίνησα να το δουλεύω το 2019. Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τέτοιες επετείους. Κάποιος μου είπε, μάλιστα, ότι τώρα πρόσφατα ήταν και τα 30 χρόνια από τον δίσκο μας "Dream Harder" (1993); Δεν είχα ιδέα.
