© Θάνος Λαΐνας
Οι Αnd Also The Trees στο "Death Disco" το 2018 και το 2016, στο "Rodeo" το 2010, στο 3ο Elfentanz Festival στο "Ρόδον" (2004), στο "Gagarin" το 2009, τώρα ξανά στον ίδιο χώρο. Τα χρόνια περνάνε, όμως οι βραδιές τους μοιάζουν (λιγότερο ή περισσότερο) ίδιες στις εσοχές της μνήμης. Όχι με την αίσθηση μιας πανομοιότυπης επανάληψης, αλλά με την έννοια ότι τις ανακαλείς ως στιγμές υπέροχα βουτηγμένες στη βρετανική post-punk καταχνιά και στη goth ουσία.
Είναι μια εκπληκτική συναυλιακή σταθερά οι And Also The Trees, όπως απέδειξαν για μία ακόμα φορά στο χαλαρά γεμάτο "Gagarin", ξεσηκώνοντας μπόλικες κραυγές ενθουσιασμού ή πυροδοτώντας μανιασμένα λικνίσματα. Μπορεί να μην έγιναν ποτέ πρώτο όνομα, ανήκουν πάντως στις μπάντες για τις οποίες τα όσα εκτυλίχθηκαν μετά το punk στη new wave Βρετανία ήταν ανάγκη και πνοή –και όχι απλά ένα ελκυστικά "σκοτεινό" στυλ προς πιστή αναπαραγωγή, όπως για τόσους και τόσους επιγόνους εκείνης της ιστορίας. Κι αυτή η αλήθεια λάμπει κάθε που βρίσκονται στη σκηνή, σαν αστραφτερό πετράδι παλιών παραμυθιών.
Η βραδιά, βέβαια, ξεκίνησε (περίπου) 2 ώρες πριν, με ένα ακόμα όνομα που κουβαλάει τον δικό του μικρό, κατά καιρούς αμφιλεγόμενο, μα οπωσδήποτε επίμονο μύθο στην πιο "experimental" σφαίρα των εναλλακτικών πραγμάτων: τους Legendary Pink Dots. Ή, τέλος πάντων, τον Edward Ka-Spel και τη σύνθεση που τον συνοδεύει πλέον κάτω από αυτό το όνομα, αφού ο έτερος συνιδρυτής Philip Knight αποσύρθηκε το 2022 από τη συναυλιακή δράση. Έτσι, στη γνωστή του θέση στα keyboards είδαμε τώρα τον Randall Frazier των Orbit Service, γνώριμο στους φίλους του γκρουπ από τις συμπράξεις του με τους Ka-Spel & Knight υπό τη σκέπη των A Star Too Far.
Ασφαλώς, οι Legendary Pink Dots δεν ήρθαν να παίξουν support: η θέση τους στη μαρκίζα της βραδιάς ήταν ισότιμη των And Also The Trees, γι' αυτό και παρουσίασαν ένα πλήρες set. Το οποίο έμελλε ωστόσο να τους αφήσει αμφιλεγόμενους, καθώς μοίρασε στα δύο τον κόσμο που τους προϋπάντησε. Όσοι προωθήθηκαν προς τα μπροστά, δηλαδή, έδειξαν προσήλωση στα σκηνικά δρώμενα, ενώ όσοι παρέμειναν στα μετόπισθεν του "Gagarin" αδιαφόρησαν εμφανώς, προτιμώντας να πουν τα νέα τους. Έτσι, δημιουργήθηκε δυστυχώς εκείνη η βαβούρα που δείχνει να έχει παγιωθεί ως χαρακτηριστικό των εγχώριων alternative συναυλιών, εδώ και αρκετά χρόνια.
Από μια άποψη, βέβαια, ο Edward Ka-Spel και η νυν συντροφιά του έβαλαν μόνοι τους δύσκολα. Ένα συγκρότημα με 43 χρόνια πορεία και τόσο μεγάλη δισκογραφία, δηλαδή, είναι δεδομένο ότι θα αποξενώσει τους παλιούς προκρίνοντας μια setlist στηριγμένη κατά κύριο λόγο στο άλμπουμ "The Museum Of Human Happiness" του 2022, άρα αδιάφορη για τους δίσκους στο μεταίχμιο των 1980s προς τα 1990s που έχτισαν τη φήμη τους στο εν λόγω κοινό. Από την άλλη, οι Legendary Pink Dots θεωρούν εαυτούς ενεργούς καλλιτέχνες, οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να στηρίζουν το νέο τους υλικό.
Με αυτά και με αυτά, λοιπόν, δημιουργήθηκε μια συνθήκη που, αναλόγως με το πώς βλέπει κανείς τα άνωθεν, τηρήθηκε είτε απαρέγκλιτα, είτε ανελαστικά –μόνο το "The Grain Kings" στο φινάλε του encore έκανε μια παραχώρηση στο μακρινό παρελθόν. Η δική μου άποψη, πάντως, είναι ότι οι Legendary Pink Dots της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα παραμένουν μια χαρά περίπτωση.
Σύμφωνοι, δεν είναι αναλόγως σπουδαία η πρόσφατη συγκομιδή κι αυτό δημιούργησε σκαμπανεβάσματα ενδιαφέροντος στο set που παρουσίασαν. Όμως ο ξυπόλητος, διονυσιασμένος Ka-Spel πρωταγωνίστησε σε μια επαρκώς θεαματική εκτέλεση του "This Is The Museum", κατά την οποία σκόνταψε μάλιστα και πήγε να πέσει, προξενώντας κύμα χειροκροτημάτων υποστήριξης από τις μπροστινές σειρές. Και συνέχισε και αργότερα να πιάνει δυναμικές αποδόσεις, όπως συνέβη π.χ. στο "Rainbows Too?" ή στο "Happy Birthday Mr. President": άλλοτε θυμίζοντας κάτι από τον δικό μας Θάνο Κόη των Lost Bodies, άλλοτε περιστρεφόμενος με τα χέρια ψηλά σαν μεταμοντέρνος δερβίσης, άσχετα αν γύρω του βούιζαν οι κιθάρες ή αν ορθώνονταν θορυβώδη ηλεκτρονικά.
Οι And Also The Trees, τώρα, υπήρξαν ...Εγγλέζοι όσον αφορά το ανακοινωμένο χρονοδιάγραμμα, με το κλαρινέτο του Colin Ozanne να δίνει το σήμα για μπάσιμο με το "In A Bed In Yugoslavia". Μια επιλογή αναμενόμενη από τη στιγμή που περιοδεύουν για το άλμπουμ The Bone Carver του 2022, μα και αναγνωρίσιμη, που ζέστανε επαρκώς την ατμόσφαιρα.
Όμως η πρώτη απογείωση θα ερχόταν λίγο αργότερα, όταν τον πρώτο λόγο έλαβαν οι υπέροχες κιθάρες τους –τομέας όπου εξακολουθεί να διαπρέπει ο συνιδρυτής Justin Jones– για μια καταιγιστική εκτέλεση στο "Your Guess", με τη μπάντα να χτυπιέται λουσμένη στα πράσινα φώτα του "Gagarin". Οι ιαχές ενθουσιασμού με τις οποίες απάντησε το πλήθος έδειξαν ότι ένα τμήμα τουλάχιστον από το alternative κοινό παραμένει σε επαρκή απόσταση από τη γάγγραινα του Pitchfork και συναφών μέσων, όντας έτσι σε θέση να εκτιμήσει δεόντως το Born Into The Waves (2016) ως έναν από τους αληθώς σημαίνοντες alternative δίσκους των 2010s.
Από εκεί και πέρα η βραδιά δεν είχε επιστροφή, με τους And Also The Trees να πραγματώνουν εμπρός στα μάτια και στα αφτιά μας αυτά που λίγο-πολύ γράφτηκαν και στην εισαγωγή. Με σταθερή απόδοση, με βαρυκόκαλη αντίληψη του post-punk και των "γοτθικών" του ξανοιγμάτων, αλλά και με εκείνη τη δική τους, λοξή ματιά, η οποία θέτει στο προσκήνιο την αγγλική ύπαιθρο και όχι το βιομηχανοποιημένο βρετανικό άστυ. Πρόκειται για συνθήκη που έχει "ποτίσει" την τραγουδοποιία τους, λειτουργώντας ακόμα και όταν δεν παίζουν τραγούδια-σήμα κατατεθέν της, σαν το "Shaletown".
Δράμα, τσαγανό, αίσθηση πνιγμού, ξεσπάσματα, reverb, ρομαντισμός στα όρια του μελοδραματισμού, ενώθηκαν λοιπόν με τους ποικίλους φωτισμούς του "Gagarin" ώστε να ζωντανέψουν ξανά επί σκηνής αγαπημένα τραγούδια σαν τα "Maps In Her Wrists And Arms" και "Virus Meadow", φέρνοντας δίπλα τους και επιλογές από την πρόσφατη συγκομιδή σαν το "The Book Burners" ή το "The Seven Skies". Δεν προξένησαν τα ίδια ρίγη ενθουσιασμού, για να πούμε την πάσα αλήθεια· πάντως δεν χάλασαν κιόλας τη ροή της βραδιάς.
Το φινάλε του κυρίως μενού με το "Rive Droite" στάθηκε καθηλωτικό, κάνοντάς με να σκεφτώ ότι πολλοί έχουν γράψει μέσα στα χρόνια για τους And Also The Trees, μα μόνο ο Αντώνης Ξαγάς συνέλαβε την τραγουδιστική performance του Simon Huw Jones με τους όρους μιας μετα-βυρωνικής φιγούρας. Από εκεί και πέρα, η μπάντα δεν μας έκανε να περιμένουμε για το διπλό encore. Το "So This Is Silence" παρουσιάστηκε με πωρωμένη θεατρικότητα, ωθώντας τον ντράμερ Paul Hill να σηκωθεί όρθιος για να παίξει ένα τμήμα του, ενώ την οριστική κάθαρση ανέλαβε το "Slow Pulse Boy". Όπου το κοινό ξέσπασε σε χορευτικά, λίγα λεπτά πριν ξαναβγεί στον έξω κόσμο και στη βροχή που προμήνυε τον ερχομό της καταιγίδας Μπάρμπαρα.
Να σημειώσουμε, βέβαια, ότι μπορεί να βρισκόμασταν στο "Gagarin" το Σάββατο το βράδυ, αλλά τιμούσαμε τα 10 χρόνια του "Death Disco": η βραδιά των And Also The Trees & The Legendary Pink Dots στο 205 της Λιοσίων, δηλαδή, εντασσόταν σε μια σειρά εορταστικών εκδηλώσεων του γνωστού club, οι οποίες αναμένεται να κορυφωθούν το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη με το διήμερο Death Disco Open Air Festival (22 & 23/7).
