© Μαρλένα Κουράση
Ήταν κάπου μετά τη μέση της βραδιάς που ο Marc Almond μας κάλεσε να θυμηθούμε τον Gene Pitney –τον Αμερικανό pop προπάτορά του από τα 1960s– καθώς είχε φτάσει η στιγμή για το "Something's Gotten Hold Οf My Heart": το τραγούδι του δηλαδή από το 1967 που είπαν παρέα το 1989, εκτοξευόμενοι στο νούμερο 1 της Βρετανίας. Μια τελευταία υπόκλιση για τον Pitney, μια κομβική στιγμή στην εμπορικώς ασθμαίνουσα πορεία του Almond μετά τους Soft Cell, που τον βοήθησε να διατηρηθεί σταρ.
Ήταν όμως κομβική στιγμή και για τη συναυλία στο "Christmas Theater", την πρώτη του χαρισματικού Βρετανού στην Αθήνα εδώ και 13 χρόνια. Λειτούργησε δηλαδή σαν αφύπνιση, σαν ένα κάλεσμα προς τον κόσμο να αφήσει τις θέσεις του, να έρθει μπροστά στη σκηνή και να χορέψει. Το έκαναν αρκετοί, όσο ο Almond τραγουδούσε θαυμάσια. Και θα το έκαναν ακόμα περισσότεροι στη συνέχεια. Κι όταν πια γέμισε ο διαθέσιμος χώρος στο μεταξύ σκηνής και καθισμάτων, οι υπόλοιποι απλά σηκώθηκαν όρθιοι στα σημεία όπου βρίσκονταν. Γιατί, πώς να το κάνουμε, τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, όμως τέτοιες βραδιές δεν είναι για καθήμενους: παραήμασταν αναπαυτικά για όσα επιθυμούσαν τα πόδια και τα χέρια μας.
Για να πούμε πάντως και την πάσα αλήθεια, ως το "Something's Gotten Hold Οf My Heart" καλά ήμασταν καθισμένοι. Γιατί και ο ίδιος ο Almond βρισκόταν σε διαφορετικές διαθέσεις, που ταίριαζαν με μια τέτοια συνθήκη, καθώς στάθηκε αρκετά σε ηχογραφήσεις τις οποίες δεν έχει προσέξει το ευρύτερο κοινό. Σε κομμάτια, δηλαδή, όπου τα synths δίνουν τη θέση τους στο πιάνο και προσφέρεται μπόλικος χώρος σε μια αίσθηση μελό και σε ατμόσφαιρες που φέρνουν κατά νου τα είδωλα των προ-rock 'n' roll καιρών. Ένα τραγούδι σαν το "Under Your Wing", ας πούμε, είναι για καθήμενους. Κι αν έχεις βολευτεί στις αναπαυτικές θέσεις του "Christmas Theater", απολαμβάνοντας τα ωραία φώτα του χώρου και τον καλό ήχο, ακόμα καλύτερα.
Τα 13 χρόνια απουσίας του Almond από τις ελληνικές συναυλίες, τώρα, είχαν δημιουργήσει και ανησυχίες. Θα ήταν, στα 65 του (πλέον), όπως τον θυμόμασταν από τις βραδιές στο "Ρόδον" και στο "Gagarin"; Οι πρώτες απορίες λύθηκαν με το που βγήκε στη σκηνή –Εγγλέζος στο ραντεβού του, ακριβώς στις 21.00, όπως είχε ανακοινωθεί– αρχίζοντας τη συναυλία με την (απρόσμενη) διασκευή του στο "I'm The Light" των Blue Cheer: αν και φορούσε γυαλιά ηλίου ήταν φινετσάτος, έδειχνε κεφάτος και τραγούδησε ωραία. Και για όσους ήθελαν να ακούσουν και κάτι πιο οικείο ώστε να σιγουρευτούν, ήρθε στα καπάκια το pop δράμα του "Black Sunrise" (από το Chaos And The Dancing Star του 2020) για να διώξει οριστικά κάθε σύννεφο αμφιβολίας. Αποτυπώνοντάς τον ως μια φιγούρα αειθαλή.
Αν κάποιος αισθάνθηκε άβολα, από εκεί και πέρα, ήταν όσοι ήρθαν στο "Christmas Theater" για να ακούσουν το "Tainted Love" και κανά άλλο χιτάκι. Γιατί στις 13 επιλογές που ακολούθησαν μέχρι το "Something's Gotten Hold Οf My Heart" ο Marc Almond απευθύνθηκε, όπως είπαμε, σε όσους ξέρουν το σόλο ρεπερτόριό του. Κι εδώ φάνηκαν πολλά για την κλάση του ως performer, γιατί, ενώ αναρωτιόσουν αν όντως θα έλεγε την τάδε επιλογή –καθώς στο μυαλό σου την είχες ως δευτερότριτη– εκείνος σε υποχρέωνε, σχεδόν κάθε φορά, να χειροκροτήσεις, αφού επιστράτευε όλη του τη θεατρικότητα κι όλη του την εκφραστικότητα. Το "Under Your Wing" ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα, το "Hollywood Forever" ένα ακόμα, σίγουρα δε και η διασκευή στο "Trashy" του Rod McKuen, η οποία εκτελέστηκε μόνο με παλαμάκια και κοντραμπάσο.
Κάτι ακόμα που είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε σε αυτό το κομμάτι της συναυλίας ήταν η θαυμάσια μπάντα που τον συνόδευε. Στις κιθάρες, μάλιστα, βρισκόταν ο Neal X των Sigue Sigue Sputnik (ίσως τους θυμούνταν οι παλιότεροι από το "Love Missile F1-11"), τον οποίον πλαισίωσαν ο έμπειρος Βρετανός ντράμερ Tim Weller, o Martin Watkins (πιάνο, synths), ο κοντραμπασίστας Phil Polecat και οι Louise Marshall & Bryan Chambers στα δεύτερα φωνητικά. Οι επιδόσεις τους παρείχαν ουκ ολίγες φορές τον κορμό όπου πάτησε ο Almond για να φτάσει σε κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, όπως λ.χ. συνέβη όταν είπε το "Moonbathe Skin" και το "Child Star" ή, αργότερα, το "Purple Zone": την πρόσφατη, όμορφη συνεργασία μεταξύ Soft Cell και Pet Shop Boys, την οποία εμείς ακούσαμε σε μια νέα εκδοχή, ως θερμή, γλυκόπικρη μπαλάντα για φωνή και πιάνο.
Μετά το "Something's Gotten Hold Οf My Heart", τώρα, ξετυλίχτηκε μια συναυλία πιο εξωστρεφής, με διαφορετικές δυναμικές. Το μεγαλύτερο κομμάτι του πλήθους εφόρμησε μπροστά όταν ήχησε η αξέχαστη διασκευή στο "The Days Of Pearly Spencer" του David McWilliams (την οποία ο Almond ερμήνευσε εκπληκτικά), με τον ίδιο να χαίρεται εμφανώς αυτή την αυθόρμητη προσέλευση και τον ξεσηκωμό στο υπόλοιπο "Christmas Theater", αν κρίνουμε από τις γενικότερες αντιδράσεις του και από τα χορευτικά που δοκίμασε στο "A Lover Spurned" –κάτι σαν τσιφτετέλι με synth pop;– το οποίο στάθηκε μία ακόμα κορυφή της βραδιάς. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να κάνει κι ένα πέρασμα από τον καιρό των Marc & The Mambas, τραγουδώντας το "Black Heart".
Αναμενόμενα, βέβαια, ο μεγάλος χαμός έγινε στο "Tainted Love": τη θρυλική, κοσμαγάπητη επιτυχία των Soft Cell από το μακρινό 1981, που έκανε τέτοιο πάταγο, ώστε έχουμε ξεχάσει πια (ακόμα κι εκείνοι που το γνωρίζουμε) ότι είναι κι αυτή διασκευή –σε Gloria Jones. Εδώ οι πάντες χόρεψαν, σε ένα πανηγυρικό στιγμιότυπο, με το οποίο μπήκαμε ταυτόχρονα και σε τροχιά φινάλε. Ο Marc Almond έβγαλε λοιπόν τα γυαλιά του, είπε ότι ήμασταν "amazing" σαν κοινό και μας ενημέρωσε πως το βρίσκει αστείο να πηγαίνει στα παρασκήνια και να φωνάζουμε για encore. Οπότε μας αποχαιρέτησε ταιριαστά με το "Say Hello, Wave Goodbye" (άλλη μία Soft Cell επιλογή), κλείνοντας ξανά το μάτι σε όσους τον ακολουθούν εδώ και 40 χρόνια, πια. Είθε να τον ξαναδούμε σύντομα στην πόλη μας. Μακάρι δε να πει και το "The Night" την επόμενη φορά.
